EP.4 | อยากนอนกับเมีย

จิราเมธหน้าเสียพร้อมๆ กับหัวใจที่ค่อยๆ ฝ่อลงทีละนิด มุกรดาเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาๆ ไม่ได้เป็นคุณหนูที่มีวงศ์ตระกูลสูงส่งอะไร ทว่าเธอคือคนที่เขารัก

แล้วหากเป็นเช่นนี้เขาจะกล้าพาเธอมาเจอได้อย่างไร ในเมื่อสิ่งที่เธอกลัวมาตลอดมันได้เกิดขึ้นแล้วจริงๆ

เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าธนัญญาจะผูกใจเจ็บผู้หญิงที่ยากจนทุกคนบนโลก

ทุกครั้งเวลาที่มุกรดาบอกเขาว่าเธอกลัวการไม่ยอมรับจากครอบครัวเขา เขาก็มักจะปลอบใจเธอว่า ‘ไม่เป็นไร แม่พี่มีเหตุผลและใจดีเสมอ’ ทว่าความจริงกลับไม่เป็นอย่างที่ฝัน

แม่ของเขารังเกียจเธอตั้งแต่ยังไม่ได้เจอกันด้วยซ้ำไป

“ทำหน้าแบบนี้แปลว่านังผู้หญิงคนนั้นมันเป็นเหมือนอีเมียน้อยนั่นใช่ไหม!” เมื่อหวนนึกถึงอดีตเมียน้อยของสามี อารมณ์โกรธของธนัญญาก็ปะทุเดือด

“ไม่ใช่นะครับแม่! ถึงมุกเขาจะจนแต่เขาก็ไม่เคยเห็นแก่เงิน ไม่เคยขอเงินเมฆเลยสักบาท มีแต่เมฆที่เป็นฝ่ายอยากให้เขา” จิราเมธพยายามจะล้างมลทินให้มุกรดา และชี้ให้เห็นว่าผู้หญิงทุกคนไม่ได้เป็นอย่าง ‘เมียน้อย’ คนนั้นของพ่อ

เอาจริงๆ ก่อนเจอกับเธอเขาก็เป็นเหมือนธนัญญานี่แหละที่เกลียดผู้หญิงที่ชอบเข้าหาผู้ชายเพราะเงิน ทว่าพอเจอเธอความคิดเขาก็พลันเปลี่ยนไป

ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่จะเห็นแก่เงินจนหน้ามืดตามัว อย่างน้อยๆ ก็มุกรดาแล้วหนึ่งเขามั่นใจ

“หน็อยย! ก็เพราะมันรู้น่ะสิว่าเมฆชอบแบบไหน ถ้ามันขอตรงๆ มันก็กลัวจะโดนเมฆเขี่ยทิ้งน่ะสิ้ เลยต้องทำเป็นแอ๊บให้เหมือนว่าเมฆเป็นคนให้มันเอง!”

“แม่ครับ! มุกไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ ผมคบกับเขามาผมรู้จักเขาดี”

“เหรอ แล้วแกคบกับมันมานานเท่าไหร่ล่ะ นานเท่าที่นางชฎาพรมันแกล้งตอแหลทำดีกับแม่หรือเปล่า!” กว่าที่ชฎาพรจะได้ตกต้องเป็นเมียน้อยของจิราวุฒิ หล่อนก็ทำหน้าที่แม่บ้านที่ดีมาเกือบสี่ปีเต็มจนธนัญญาไว้เนื้อเชื่อใจ

“แม่คะ ตาเมฆ อย่าทะเลาะกันสิคะ” ธนันธรณ์พยายามจะห้ามปรามเพราะไม่อยากให้ครอบครัวแตกคอกันเอง เพราะหากทั้งสองคนทะเลาะกันจริงจังขึ้นมา คนกลางอย่างเธอคงจะลำบากใจ

“แกเงียบไปเลยยัยฟ้า! แม่จะสอนตาเมฆให้ดูกรณีของแม่เป็นตัวอย่าง!”

“แล้วยังไงครับแม่คนเราไม่ได้เหมือนกันทุกคนนี่ครับ ผมเพิ่งคบกับมุกไม่ได้แปลว่ามุกจะเห็นแก่เงินแล้วหลอกจับผม”

“ตาเมฆ!! นี่ฉันเลี้ยงแกมาด้วยข้าวหรือด้วยหญ้า ทำไมแกถึงได้โง่แบบนี้ แกลืมแล้วเหรอว่านังพรมันทำอะไรเอาไว้กับแม่บ้าง” ธนัญญาเริ่มใช้ไม้อ่อนดัดนิสัยลูกชายหัวดื้อด้วยการบีบน้ำตาพร้อมทำเสียงสั่นเครือ

“ผมไม่เคยลืมนังผู้หญิงทะเยอทะยานคนนั้นหรอกแม่ แต่มุกกับนังนั่นไม่ใช่คนๆ คนเดียวกัน ไม่มีความเกี่ยวข้องกัน ฉะนั้นแม่เลิกเอานังเมียน้อยนั่นมาตัดสินแฟนเมฆได้แล้ว”

จิราเมธยื่นคำขาด ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะคบกับมุกรดาต่อไป ส่วนแม่จะยอมรับหรือไม่ยอมรับ...เขาไม่สน...ใครก็บังคับอะไรเขาไม่ได้ทั้งนั้น

ถ้าปัญหาจะเยอะขนาดนี้ เขาไม่พามุกรดามาที่บ้านก็ได้

“พูดแบบนี้แปลว่าจะไม่ยอมเลิกกับมันใช่ไหม!” ผู้เป็นแม่กดเสียงต่ำถามลูกชาย

“ครับ...ผม! ไม่! เลิก! อาทิตย์นี้ขอนอนหอแล้วกันนะครับ” จิราเมธทิ้งท้ายเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ไปทันที

“ตาเมฆ! ตาเมฆ! ตาเมฆ!!” ธนัญญาเรียกตามหลังลูกชายไปเสียงดังด้วยความโกรธ เป็นเหตุให้เธอเกิดหน้ามืดขึ้นอย่างกะทันหัน

“คุณแม่คะ คุณแม่ คุณแม่” ลูกสาวคนโตเบิกตาด้วยความตกใจ รีบเข็นรถพาแม่เข้าไปในบ้านแล้วจัดหายาหอมมาให้ดม ไม่นานอาการของธนัญญาก็ดีขึ้นตามลำดับ

“แม่เป็นยังไงบ้างคะ”

“ดีขึ้นแล้วลูก คอยดูนะแม่ไม่มีวันยอมให้นังมุกอะไรนั่นมันมาชุบมือเปิบเอาสมบัติเราไปหรอก”

จิราเมธเสียใจและเคว้งคว้างอย่างหนัก เขาจึงขับรถไปจอดที่หน้าซอยบ้านของมุกรดาอย่างคนไร้สติ กะจะโทรเรียกให้เธอออกมาหาแล้วพาไปเปิดโรงแรมนอนด้วยกัน

สาเหตุที่ขับมาจอดได้เพียงแค่หน้าซอยเป็นเพราะเธอขอปิดบังที่อยู่ที่แท้จริงของตัวเอง โดยให้เหตุผลว่าอายและลำบากใจที่จะพาเขาไป

ชายหนุ่มเข้าใจดีว่ามันเป็นเรื่องปกติของผู้หญิง เขาไม่ได้เซ้าซี้อะไรเธอ แต่ลึกๆ หากเลือกได้เขาก็อยากที่จะไปเจอแม่เธอสักครั้ง

มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดต่อสายหามุกรดาทันที รอสายไม่นานเธอก็รับ

(ว่าไงคะพี่เมฆ ถึงบ้านแล้วใช่ไหม) เสียงสดใสของปลายสาย สร้างรอยยิ้มบางๆ ให้ผุดขึ้นบนใบหน้าเครียดขรึม

“ถึงแล้ว...แล้วก็กลับออกมาแล้ว”

(ทำไมล่ะคะ มีอะไรหรือเปล่า) หญิงสาวเริ่มเป็นห่วง เพราะน้ำเสียงของเขาฟังดูไม่ค่อยดีสักเท่าไร

“พี่ทะเลาะกับแม่น่ะ...มุกออกมาหาพี่หน่อยได้ไหมตอนนี้พี่อยู่หน้าซอยบ้านมุก...เราไปหาโรงแรมแถวนี้นอนกันพี่อยากนอนกับมุก”