EP.3 | เย้ายวน

มุกรดาและจิราเมธอาศัยอยู่ด้วยกันที่คอนโดส่วนตัวของเขา ทว่าทั้งคู่ก็ต้องแยกกลับไปอยู่บ้านทุกอาทิตย์ในวันศุกร์และเสาร์ หลังจากไปส่งเธอแล้ว ชายหนุ่มก็รีบบึ่งรถกลับไปที่บ้านของตัวเองบ้าง

คิดถึงผู้เป็นแม่จะแย่แล้ว

เมื่อมาถึงเขาก็รีบตรงไปหาธนัญญาที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในสวน

หมับ!

“คิดถึงแม่จังเลยครับ” ชายหนุ่มค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้ ก่อนจะโอบกอดมารดาจากทางด้านหลัง เกยปลายคางขึ้นวางบนไหล่ด้วยความคิดถึง

“วะ...ว้ายยย!” ร่างเล็กในอ้อมกอดตกใจสะดุ้งจนตัวโยน เธอหันกลับมามองด้านหลังอัตโนมัติโดยไม่ทันได้ระวัง จึงทำให้ปลายจมูกของทั้งสองชนกันอย่างไม่ตั้งใจ

จิราเมธเองก็ตกใจในคราแรก เพราะผู้หญิงที่เขากำลังกอดอยู่ไม่ใช่ผู้เป็นแม่ หากแต่เป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย เธอมีดวงตาเล็กตามแบบฉบับของสาวหมวย ปากนิดจมูกหน่อย ผิวแก้มและผิวกายนวลลอชวนหลงใหล

ดวงตาคมจ้องเธอเสียหวานหยดราวกำลังตกอยู่ในภวังค์ความน่ารัก กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายเธอช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายจนไม่อยากขยับออก...

เฮ้ย...ไอ้เมฆ...มึงมีแฟนแล้วนะอย่าลืมสิ

“ขะ...ขอโทษครับ” เขารีบตั้งสติแล้วกล่าวขอโทษเธอด้วยความรู้สึกผิด ความสงสัยเกิดขึ้นในภายหลัง ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ของเขาจริง ทว่าเธอสวมเสื้อผ้าของแม่เขาอยู่ รูปร่างก็ใกล้เคียงมาก ผมเผ้าก็ดูเรียบร้อยตามแบบฉบับของผู้ดีมีศักดิ์มีตระกูล จึงทำให้เกิดการเข้าใจผิด

แล้วว่าแต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงสวมชุดของแม่เขาล่ะ...?

“ไม่เป็นไรค่ะ...” พัชวรินหรือคุณหนูพัชส่ายศีรษะพลางก้มหน้าด้วยความกระดากอาย หัวใจเธอยังเต้นแรงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยใกล้ชายคนไหนมากเท่าเขามาก่อนเลย

“เห็นคุณใส่เสื้อคุณแม่ รูปร่างก็คล้ายๆ กันผมเลย...”

“อ๋อ...พอดีชุดของหนูพัชเปียกน่ะค่ะคุณป้าก็เลยให้หนูพัชยืมชุดใส่ระหว่างรอแห้ง” เป็นความซุกซนและความสะเพร่าของเธอเองที่ดันสะดุดขาตัวเองล้มตรงอ่างเลี้ยงปลาจนชุดท่อนบนเปียกปอนชุ่มฉ่ำ

“อ๋อครับ...ยังไงผมต้องขอโทษอีกครั้งนะที่เผลอรุ่มร่ามใส่คุณ” จิราเมธเสียอาการกับความอ่อนหวานของเธอ มองปราดเดียวก็รู้ว่ายังสดยังซิง

แบบนี้ค่อยสบายหูสบายตาขึ้นมาหน่อย...

“ไม่เป็นไรค่ะ” หนูพัชยิ้มตอบอย่างขัดเขิน สายตาหยาดเยิ้มของเขาทำเอาเธอร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

จิราเมธไม่ได้คิดที่จะนอกใจมุกรดา เขาเพียงแค่กระชุ่มกระชวยเวลาได้เห็นของสวยของงาม อย่างไรแล้วมุกรดาก็ยังเป็นเบอร์หนึ่งของเขาเสมอ

“อ้าวตาเมฆ มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้เจอกับน้องแล้วเหรอลูก” เสียงหวานของธนัญญาดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่นั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีธนันธรณ์ลูกสาวคนโตคอยขับเคลื่อนให้อยู่ด้านหลัง เธอแสร้งทักราวเพิ่งรู้ว่าทั้งคู่เจอกันแล้ว ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงรู้อยู่ตั้งแต่แรก

ก็จะไม่รู้ได้อย่างไรในเมื่อเรื่องทั้งหมดเป็นแผนของเธอเอง เธอเป็นคนบอกให้หนูพัชไปนั่งรอที่สวนข้างบ้านโดยให้สวมชุดของเธอเอาไว้ เพื่อรอให้ลูกชายกลับมาเจอแล้วเกิดทักผิดตัว

ทว่าผลตอบรับที่ได้กลับดีเกินความคาดหมาย ทั้งคู่ไม่ได้ทักทายกันแบบธรรมดา แต่ยังแตะเนื้อต้องตัวกันด้วย

“คุณแม่...คิดถึงจังเลยครับ” จิราเมธรีบวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นแม่ทันทีด้วยความคิดถึง

“ไหนบอกพี่ว่าออกจากคอนโดตั้งแต่เที่ยงไง แล้วทำไมมาถึงซะเย็นเลย” ธนันธรณ์จับผิดน้องชายอย่างไม่จริงจัง เพียงแค่เย้าแหย่ตามประสาพี่สาวที่สนิทกับน้องชาย

“พอดีเมฆแวะไปส่งแฟนมาก่อนอะเลยช้า”

คำตอบของจิราเมธเปรียบดั่งสายฟ้าที่ผ่าลงมาตรงกลางใจของผู้คนในบริเวณนั้น

แม่ พี่สาว และหนูพัชเบิกตาด้วยความอึ้ง ไม่มีใครเคยรู้มาก่อนว่าเขามีแฟนแล้ว

“อ้าว...เป็นอะไรกันไปหมดล่ะครับเนี่ย...เมฆพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า” เขาเกาหัวอย่างมึนงง

“เมฆ รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา เราไปมีแฟนตอนไหนกัน” ธนัญญาคว้าแขนลูกชายแล้วดึงลงมากระซิบถามอย่างร้อนรน เหตุที่ต้องร้อนรนเป็นเพราะเธอกะจะจับคู่ให้เขาและหนูพัชได้ลงเอยกันในอนาคต

ไม่มีใครเหมาะสมกับเขาไปมากกว่าทายาทคนเดียวของตระกูลพรวิริยะอีกแล้ว ตระกูลพรวิริยะเป็นตระกูลสูงส่ง มีอำนาจและเงินทองมากล้นจนใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด

เผลอๆ มีมากกว่าตระกูลของเธออีก

“นั่นน่ะสิ ไหนบอกว่ามีอะไรจะเล่าให้พี่ฟังทุกเรื่องไง แล้วทำไมเรื่องนี้ถึงปิดเงียบ”

“เกือบปีแล้วครับ ที่ผมยังไม่ได้บอกเพราะแฟนผมยังไม่พร้อม” อันที่จริงจิราเมธก็พอจะเดาออกว่าผู้เป็นแม่ต้องการจับคู่พัชวรินให้กับเขา ถึงแม้เธอจะสวย ถึงแม้เธอจะหวาน และถึงแม้เธอจะซิง ทว่าเขาก็ไม่อาจนอกใจมุกรดาได้

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ทำไมถึงไม่กล้ามาเจอหน้าครอบครัวแฟน แม่หวังว่าลูกคงไม่ได้คว้าผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเป็นแฟนหรอกนะ”

จิราเมธหน้าชาไปครู่หนึ่ง เพราะหากพูดแบบไม่เข้าข้าง มุกรดาก็เป็นผู้หญิงอย่างที่แม่เขากล่าว แต่แล้วอย่างไรล่ะเขาไม่สนใจเลยสักนิด เพราะคนรักเรารักกันก็รักที่จิตใจหาใช่ที่เงินทอง

“เอ่อ...หนูพัชว่าหนูพัชขอตัวกลับก่อนดีกว่าค่ะ...ขอยืมเสื้อตัวนี้ก่อนนะคะคุณป้าแล้วครั้งหน้าหนูพัชจะเอามาคืน”

พัชวรินอับอายและขายขี้หน้าเกินกว่าที่จะยืนอยู่ตรงนี้ เธอจึงขอตัวกลับแม้ว่าเสื้อผ้าจะยังไม่แห้ง อาจดูเสียมารยาทไปเสียหน่อยที่ต้องยืมเสื้อของธนัญญา คิดไว้แล้วแหละว่าจะสั่งตัดแบบเดียวกันให้ใหม่แล้วจะส่งเมจเซนเจอร์มาคืน

“หนูพัชเดี๋ยวสิลูก...หนูพัช...” ธนัญญาพยายามตะโกนตามหลังของหญิงสาวไป ทว่าพัชวรินไม่แม้แต่จะหยุดฟัง เธอหันกลับมาค้อนลูกชายด้วยความขุ่นมัว

ไม่รู้เลยว่าจะมองหน้าคุณหญิงพัชราภาผู้เป็นแม่ของพัชวรินติดหรือไม่โทษฐานที่หักหน้าลูกสาวเขา

“เมฆรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป”

“ผมทำอะไรครับแม่ แค่บอกว่ามีแฟนแล้วมันผิดมากเลยเหรอ” เขาไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องทำเหมือนเขามีความผิดร้ายแรงด้วย เขาก็แค่มีแฟนไม่ได้ฆ่าใครตายเสียหน่อย

“หนูพัชเป็นลูกสาวของคุณหญิงพัชราภา พรวิระยะ”

ชายหนุ่มได้ฟังก็ร้อง ‘อ๋อ’ ในใจ

“แล้วไงครับ?”

“แหมตาเมฆนี่ล่ะก็!! ไปหักหน้าลูกสาวเขาแบบนั้นโอกาสที่จะได้เกี่ยวดองกันก็เป็นศูนย์น่ะสิ”

“ผมมีแฟนแล้วครับ แล้วผมก็จะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น” จิราเมธยื่นคำขาด

“แล้วสรุปแฟนเราน่ะใครล่ะก็บอกแม่เขาไปสิ” ธนันธรณ์พยายามจะหาทางออกเพื่อไม่ให้แม่และน้องชายต้องมีปากเสียงกัน

“คือแฟนผมเขา...”

“ถ้าแฟนแกคนนั้นมีฐานะและวงศ์ตระกูลดีเทียบเท่ากับเรา แม่ก็จะไม่ขวาง แต่ถ้าเป็นผู้หญิงรากหญ้าแม่ขอสั่งให้แกเลิก!!”