EP.2 | ยังไม่พร้อม…

ก่อนหน้านี้เธอพยายามเงียบมาตลอด ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเหน็บแนมยังไงก็ไม่เคยตอกกลับเลยสักครั้ง ทว่าครั้งนี้จริยาดูถูกเธอมากเกินไป มากเกินกว่าที่เธอจะทนฟังอย่างไม่รู้สึกอะไรได้

เพราะคำพูดเหล่านั้นเป็นดั่งปลายเข็มทิ่มแทงแผลเก่าที่ไม่เคยหายสนิทของเธอให้เจ็บปวดอีกครั้ง

แผลเก่าที่ครั้งหนึ่งเคยถูกสังคมประนาม...

“สุดยอดเลยอะมุก นี่ฉันคิดว่าถ้ามันยังไม่หยุดอีกล่ะก็คราวนี้ฉันจะตบให้เลือดกลบปากเลย” พราวนภาหนึ่งในเพื่อนสาวคนสนิทกระซิบบอกด้วยความสะใจที่เห็นเพื่อนลุกขึ้นสู้คนเสียบ้าง

“ใช่ ดูยัยจูลลี่ดิ หน้าเบี้ยวเป็นยักษ์เลย” กรกตหันไปเบะปากเย้ยจริยาที่นั่งค้อนมาอย่างเจ็บใจ เพราะหลังจากที่มุกรดาแหกหน้าเธอกลับ นักศึกษาหลายคนก็แอบหัวเราะเยาะอย่างชอบใจ

เธอสวยและฮอตในหมู่นักเรียนชายก็จริง แต่นิสัยที่หยิ่งยโสและชอบดูถูกคนอื่นแบบนี้คิดว่าจะมีแต่คนชอบเหรอ

คนที่เกลียดเธอแต่ต่อหน้าแสร้งทำเป็นดีมีมากยิ่งกว่าขากิ้งกือเสียอีก

“ไม่หรอก ที่ยอมอยู่แบบสงบเพราะอาจารย์มาแล้วมากกว่า” มุกรดาเข้าใจถูกต้องแล้ว ลองอาจารย์ยังไม่เข้าห้องมาสิ ป่านนี้เธอคงโดนจริยาตบแล้วตบอีก

“ไม่รู้แหละ แต่ถ้าคราวหน้ามันรังแกแกอีกเมื่อไหร่ฉันไม่ยอมแน่” พราวนภากระซิบบอกอย่างเอาจริงเอาจัง เธอยั้งมือเพราะคำขอของเพื่อนมาหลายทีแล้ว

จริงๆ ที่ออกตัวแรงไม่ใช่แค่เพราะรักเพื่อนอย่างเดียวหรอก แต่จริยาเคยแย่งแฟนเธอไปเมื่อครั้งสมัยเรียนมัธยม แต่อีกฝ่ายเหมือนจะจำเธอไม่ได้เพราะว่าสวยขึ้น

ใช่ โดนไอ้หน้าตัวเมียนั่นมันทิ้งเพราะไม่สวย เลยเอาความเจ็บปวดนั้นเป็นแรงบันดาลใจ

ถ้าได้ตบ..สัญญาว่าจะเอาให้เลือดกลบปาก..

“นักศึกษาตรงนั้นคุยอะไรกัน!” เสียงตำหนิของอาจารย์หยุดสามสาวที่กำลังนั่งเมาท์ให้หันกลับไปสนใจกระดานเรียน ก่อนบรรยากาศในห้องเรียนจะถูกดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น

เลิกเรียน

วันนี้มุกรดาเลิกเรียนเร็วกว่าจิราเมธ เธอจึงเป็นฝ่ายไปยืนรอเขาที่ตึกใต้คณะ ระหว่างรอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเสพโซเชียลไปพลางๆ

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ามีแฟนหรือยัง” ขณะนั้นรุ่นพี่หนุ่มปีสามอดีตเดือนคณะก็เดินเข้ามาทักด้วยท่าทีเขินอาย มุกรดาเงยหน้าขึ้นมอง คลี่ยิ้มบางๆ อย่างลำบากใจ

“มุกเป็นเมียกู ถ้าไม่อยากซวยอย่าเสือกมายุ่งกับเมียกูอีก” จิราเมธที่เพิ่งลงมาจากอาคารและทันได้เห็นเหตุการณ์บาดตาเมื่อครู่พอดีรีบตรงเข้ามาแสดงความเป็นเจ้าของ

เขาจ้องรุ่นน้องปีสามอย่างเอาเป็นเอาตาย โอบเอวมุกรดาเย้ยหยันอย่างผู้ชนะ

“พี่เมฆอย่าพูดแบบนั้นสิคะ” ที่เธอติงไม่ใช่เพราะประโยคที่เขาบอกว่าเป็นแฟนเธอหรอกนะ แต่ติงเรื่องคำหยาบคายมากกว่า

“ทำไมหรือมุกอยากคบกับมัน?” อีกหนึ่งข้อเสียของจิราเมธเลยคือเวลาหึงเขามักไร้เหตุผลเสมอ หึงรุนแรงด้วย

“เปล่าค่ะ มุกแค่ไม่อยากให้พี่พูดคำหยาบ” เธออธิบายเพราะกลัวเขาเข้าใจผิด ก่อนหันไปปฏิเสธรุ่นพี่คนนั้นด้วยตัวเองเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ “มุกมีแฟนแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”

หนุ่มปีสามได้แต่พยักหน้ารับคำตัดสินด้วยความเสียดาย ก่อนจะรีบวิ่งหนีหางจุกตูด เมื่อหันไปเห็นสีหน้าที่พร้อมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อของจิราเมธ

“สบายใจหรือยังคะ”

“อื้อ...ก็โอเคอะ” เขาตอบอย่างมีเชิง ไม่ได้โกรธแล้วแหละแค่อยากให้เธอง้อ

“มุกรักพี่เมฆคนเดียวค่ะ รักมากด้วย ไม่เคยอยากไปคบคนอื่น” มุกรดารู้ดีว่าต้องทำอย่างไรให้เขาหายโกรธ เธอควงแขนร่างสูงพร้อมกล่าวคำหวาน ซบใบหน้าลงบนบ่าแกร่งเขาถูแก้มนวลไปมาออดอ้อนเบาๆ

ใบหน้าของจิราเมธในตอนนี้เบ่งบานเป็นจานดาวเทียม

“พี่ก็รักมุกครับ รักมากจนอยากจะพาไปเปิดตัวกับที่บ้านแล้วเนี่ย เมื่อไหร่มุกจะยอมไปเจอคุณแม่พี่สักทีล่ะ”

แม้ทั้งคู่จะเพิ่งคบกันได้ไม่นาน แต่จิราเมธก็อยากแสดงความจริงใจต่อเธอด้วยการพาไปเจอกับที่บ้าน ทว่าหลายครั้งมุกรดาก็เลือกที่จะบ่ายเบี่ยงตลอด เหตุเพราะความกลัว...

กลัวว่าคนที่บ้านเขาซึ่งยังไม่รู้ว่าคือใครจะรังเกียจและไม่ยอมรับเธอในฐานะคนรักของชายหนุ่ม

ก็เธอไม่มีอะไรเหมาะสมกับเขาสักอย่างเลยนี่...

“คือมุก...มุกยังไม่พร้อมน่ะค่ะ” มือเรียวค่อยๆ คลายออกจากท่อนแขนเขา หลุบตามองต่ำเพราะไม่อยากเห็นความผิดหวังในดวงตาคู่นั้น

“แล้วเมื่อไหร่อะมุก ไม่ไปตอนนี้ไม่เป็นไรเลยนะ แต่พี่แค่อยากรู้ว่าพี่ต้องรออีกนานแค่ไหน”

“....” มุกรดามีสีหน้าที่ลำบากใจ เธอไม่สามารถให้คำตอบเขาได้ในเวลานี้ ไม่อยากรับปากเพื่อจบปัญหาทว่าสุดท้ายก็ทำไม่ได้อย่างที่พูด

“โอเค ไม่พร้อมก็ยังไม่พร้อม” จิราเมธถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แม้จะเซ็งแต่เขาก็ไม่อยากทำให้บรรยากาศมันกระอักกระอ่วนไปมากกว่านี้

ปกติชายหนุ่มเป็นคนประเภทรักมาก ทุ่มมากและมีความต้องการมากในหลายๆ เรื่อง ฉะนั้นเมื่อถูกเธอปฏิเสธเข้าบ่อยๆ ความรู้สึกบางอย่างจึงเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง

ความเบื่อ ความห่อเหี่ยวเริ่มแทรกเข้ามา แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คือคนที่เขารักหมดใจอยู่ดี

“ขอบคุณนะคะที่เข้าใจมุก มุกรักพี่เมฆนะ” มุกรดาโผกอดเขาอย่างขอบคุณ รู้ว่าเขาไม่ได้พอใจกับสิ่งที่ตัวเองพูด แต่เธอก็จนปัญญาที่จะหาทางออก

“พี่ก็รักมุก” เขาบอกรักเธอกลับโดยไม่ได้เลื่อนฝ่ามือขึ้นมากอดตอบ ความขุ่นมัวในใจยังมีอยู่มาก แต่ไม่นานก็ค่อยๆ เจือจางลงเพราะเธอกอดไม่ยอมปล่อย ราวกับรู้ว่าเขายังไม่หายโกรธกันง่ายๆ

“กอดนานแบบนี้ไม่กลัวอาจารย์มาเห็นเหรอ” เขาถามแกมประชดเล็กน้อย เพราะเมื่อก่อนเธอมักจะระวังตัวเวลาอยู่ในมหาวิทยาลัย จะกอดนิดหรือหอมหน่อยก็เป็นต้องหลบๆ ซ่อนๆ ตลอดเวลา

“กลัวพี่เมฆไม่หายโกรธมุกมากกว่า...” น้ำเสียงเธอแผ่วเบาและหวานหยดราวเด็กน้อยกำลังอ้อน หัวใจของชายหนุ่มค่อยๆ พองฟูขึ้นทีละนิด รอยยิ้มอิ่มใจผุดขึ้นบนใบหน้าคม

“พี่หายโกรธแล้ว ไปกินหมูกระทะกันจะได้รีบกลับไปกินอย่างอื่นต่อ” เขาผละกอดออกแล้วบอกเธอเสียงอ่อย ดวงตาคมกวาดมองเรือนร่างของเธออย่างหื่นกระหายตอนเอ่ยคำว่า ‘อย่างอื่น’

“พี่เมฆบ้า...!”