EP.13 | หัวใจสลาย

เพียงเสี้ยววินาทีที่เสียงแตรดังขึ้นจนแสบแก้วหู แรงกระแทกอย่างรุนแรงของโลหะทั้งสองส่งผลให้รถยนต์คันหรูลอยละลิ่วขึ้นท้องฟ้า ก่อนจะหล่นร่วงลงมากระแทกกับพื้นถนนย่างรุนแรง

ร่างกำยำนอนสิ้นสติด้วยสภาพที่ศีรษะแตกจนเลือดนอง ตามลำตัวมีบาดแผลอยู่หลายจุด จิราเมธไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ภายในมือยังคงกำโทรศัพท์ที่เพิ่งปรากฏเบอร์โทรของมุกรดาก่อนจะกดปิดเครื่องเอาไว้แน่น

ไม่นานเสียงวี้หว่อของรถพยาบาลก็ดังขึ้น เขาถูกหามส่งโรงพยาบาลเป็นการเร่งด่วนเพราะเสียเลือดมาก เจ้าหน้าที่มีสีหน้าลำบากใจ เพราะลองประเมินสภาพของเขาจากประสบการณ์ของตนแล้วโอกาสรอดแทบเป็นศูนย์

“รับสิคะพี่เมฆ...รับสิคะ” มุกรดากระวนกระวายใจจนอยู่ไม่สุข เธอและแม่ยังคงอยู่ที่ตึกร้างแห่งนั้นในขณะที่ธนัญญายืนพ่นคำหยาบคายและคำขู่ใส่เธอและแม่อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอยทัพกลับออกไป

ซึ่งเธอหาได้ฟังหรือสนใจคำด่าของหล่อนไม่

“มุก เลิกติดต่อเขาได้แล้ว” ชฎาพรพยายามห้ามเพราะกลัวคำขู่ที่ว่าหากเธอปล่อยให้มุกรดาไปยุ่งกับจิราเมธอีกล่ะก็หล่อนจะแฉลูกเธอให้สังคมรุมประนาม

“แม่คะมุกขออธิบายให้พี่เมฆเข้าใจมุกก่อน มุกไม่ได้หวังจะกลับไปคบกับเขาหรอกค่ะ” ท้ายที่สุดหากความสัมพันธ์ของเธอและเขาจะต้องจบลงจริงๆ เธอก็ขอให้จบลงด้วยดี อย่าได้จงเกลียดหรือจงชังกันนักเลย

เพราะแค่นี้ก็เจ็บปวดมากพอแล้ว...

มุกรดายังคงต่อสายหาจิราเมธไม่ยอมหยุด แม้อีกฝ่ายจะปิดเครื่องไปแล้ว

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงเธอเริ่มที่จะท้อใจขึ้นมาบ้าง ทว่าในขณะที่ความหวังกำลังจะริบหรี่ เสียงสัญญาณก็ดังขึ้นเป็นตัวบอกว่าโทรศัพท์ของเขาเปิดเครื่องแล้ว

และไม่นานหลังจากนั้นปลายสายก็กดรับ เธอดีใจมากจนน้ำตาไหลออกมาคลอเต็มสองเบ้า

“พี่เมฆคือมุก...”

“สวัสดีค่ะญาติคุณจิราเมธหรือเปล่าคะ” เสียงตอบกลับจากปลายสายทำให้มุกรดาขมวดคิ้วพร้อมกลืนคำถามลงคอ

“ฉันเป็นแฟนของเขาค่ะ แล้วพี่เมฆอยู่ไหนคะ”

“คุณทำใจเอาไวดีๆ นะคะ” หัวใจของหญิงสาวหล่นวูบลงตาตุ่มอย่างรุนแรง เกริ่นมาแบบนี้แสดงว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับเขาเป็นแน่ “คุณจิราเมธประสบอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำ ตอนนี้อาการโคม่ามาก โอกาสรอดแทบเป็นศูนย์ อย่างไรทางเราขอฝากคุณติดต่อบอกครอบครัวของคุณจิราเมธทีนะคะ”

ตุ้บ!

โทรศัพท์มือถือหล่นร่วงกระแทกลงพื้น เมื่อมือไม้ของคนถืออ่อนแรงอย่างกะทันหันจากอาการช็อก สมองของเธอหยุดทำการประมวลผล ตาเธอมองไม่เห็น หูเธอฟังไม่ได้ยิน

มุกรดาบอกกับตัวเองว่า ‘ไม่จริง’ คนอย่างเขาไม่มีทางเป็นอะไรไปง่ายๆ

ถึงกระนั้นก็ไม่อาจลบล้างความกลัวออกไปได้ หัวใจของหญิงสาวแหลกสลายกลายเป็นผง จากเดิมก็ย่ำแย่มากอยู่แล้ว พอยิ่งมารู้เรื่องนี้เธอก็แทบไม่มีแรงจะหายใจต่อ

เหตุใดถึงต้องให้จากกันด้วยความตาย...

มุกรดาค่อยๆ ทรุดตัวลงกับพื้น เธอแทบหมดสติเพียงแค่นึกว่าหลังจากนี้จะไม่ได้เจอหน้าเขาอีก

“มุก! มุก! เป็นอะไรลูก” ชฎาพรรีบวิ่งเข้ามาประคองลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

“ฮึก...พะ...พี่เมฆค่ะแม่...พะ...พี่เมฆรถคว่ำ...ฮือๆ” เธอระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาอย่างอดกลั้นไว้ไม่อยู่ โลกทั้งใบพังทลายลงแล้วในห้วงของความรู้สึก

เธอไม่อยากให้เขาจากไปทั้งๆ ที่ยังเป็นแบบนี้ เธอจะยอมเลิกกับเขาจะยอมให้เขาเกลียด ขอเพียงแค่เขากลับมาใช้ชีวิตได้เป็นปกติอีกครั้ง

“จริงเหรอลูก! แล้วนี่เขาเป็นอะไรมากหรือเปล่า”

“พยาบาลโทรมาบอกว่าโอกาสรอดน้อยมากค่ะ...ฮือ...”

ชฎาพรดึงลูกสาวเข้ามากอดพร้อมพยายามปลอบใจ ตั้งแต่เบ่งลูกออกมาเธอยังไม่เคยเห็นมุกรดาเจ็บปวดมากเท่านี้มาก่อน ซึ่งนั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดมากกว่าเดิม ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายนี้ขึ้น

มุกรดาพยายามตั้งสติและโทรไปสอบถามชื่อโรงพยาบาลที่เขาพักรักษาตัวอยู่ พอรู้ชื่อก็รีบชวนผู้เป็นแม่นั่งรถไปที่นั่นทันที เธอตัดสินใจยังไม่โทรบอกครอบครัวของเขาเพราะอยากมีโอกาสได้เห็นเขาอีกสักครั้ง

ซึ่ออาจจะเป็นครั้งสุดท้าย...