EP.14 | จำฉันได้ด้วยเหรอ? ลูกเมียน้อย

โรงพยาบาล

มุกรดารีบตรงไปยังห้องฉุกเฉินที่จิราเมธรักษาตัวอยู่ทันที โชคดีที่ยังไม่มีใครมานอกจากเธอและแม่ หญิงสาวเดินวนไปมาอยู่ที่หน้าห้องอย่างกระวนกระวาย สองมือประสานกันกุมไว้ที่อก คอยภาวนาขอให้เขาคลาดแคล้วจากอันตรายทั้งปวง

ชฎาพรเองก็เองเช่นกัน แม้เธอจะนั่งรออยู่เฉยๆ แต่ลึกๆ ก็ส่งแรงใจขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองชายหนุ่มให้ปลอดภัย ขออย่าให้เรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลยด้วยเถิด

เวลาผ่านไปได้ราวๆ เกือบครึ่งชั่วโมง แพทย์เจ้าของไข้ก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน มุกรดาเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งหน้าตั้งเข้าไปหา

“คะ...คุณหมอคะ...ฟะ...แฟนหนู...แฟนหนูเป็นยังไงบ้างคะ”

“คุณเป็นญาติของคุณจิราเมธเหรอครับ”

“อะ...เอ่อ...คือ...”

“นังนี่มันไม่ใช่ญาติลูกชายฉันค่ะ! มันน่ะเป็นแค่ลูกเมียน้อยของผัวเก่าฉัน!” ทันใดนั้นเสียงแหลมบาดหูก็ดังขึ้น ธนัญญาปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับธนันธรณ์ หล่อนรีบให้ลูกสาวเข็นวีแชร์เข้าไปใกล้ๆ แล้วผลักร่างของมุกรดาอย่างรุนแรง

“ใครใช้ให้แกมาที่นี่อีมุก!”

“นี่! อย่ามาทำร้ายลูกฉันนะคะ ฉันกับลูกทำตามที่คุณขอแล้วไง” ชฎาพรวิ่งเข้ามาพยุงลูกสาวให้ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

“ทำตามบ้านแกสิ! ถ้าทำฉันจะได้มาเจอพวกแกที่นี่เหรอ!” ธนัญญาตวาดเสียงดังลั่นโรงพยาบาล ใบหน้าของเธอยังเปื้อนคราบน้ำตาอยู่ หัวใจของคนเป็นแม่แทบจะแหลกสลายเมื่อรู้ว่าความตายกำลังจะพรากลูกรักไปจากเธอ

“เธอและลูกไม่ควรมาเหยียบที่นี่ ไม่ควรมาให้ฉันและแม่เห็นหน้าอีก ไม่เข้าใจคำว่าควรออกไปจากชีวิตเหรอ?” ธนันธรณ์พยายามจะพูดกับสองแม่ลูกให้ซอร์ฟที่สุดเท่าที่จะซอร์ฟได้ เพราะสภาพจิตใจของเธอก็กำลังย่ำแย่ไม่แพ้กัน

“มะ…มุกรู้ค่ะ…ฮึก…ว่าพวกคุณและพี่เมฆคงไม่มีวันยอมรับมุกอีก…ฮึก…แต่มุกขอแค่ได้อยู่ที่นี่จนกว่าจะได้ยินกับหูว่าพี่เมฆปลอดภัยแล้ว…ได้ไหมคะ”

เธอพนมมือขึ้นไหว้ทั้งสองคนอย่างขอความเห็นใจ ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการได้รู้ว่าเขาพ้นขีดอันตรายแล้ว

“ไม่จำเป็น! เพราะพรุ่งนี้เดี๋ยวหนังสือพิมพ์ก็ลงข่าวเรื่องนี้เองนั่นแหละ! เพราะฉะนั้นแกสองแม่ลูกกลับไปได้แล้ว!”

“มุกขอล่ะนะคะ กว่าจะถึงวันพรุ่งนี้มุกคงอยู่ไม่เป็นสุข” มุกรดาคุกเข่าลงกับพื้น เธอแทบจะก้มกราบสองแม่ลูกนั่นอยู่แล้ว

“ฉันไม่ให้แกอยู่! แกจะไปดีๆ หรือจะให้ฉันเรียก รปภ. มาลากแกออกไป!!”

“มุก มุกลูก ไปเถอะนะ” ชฎาพรพยายามจะดึงมุกรดาให้ลุกขึ้นเดินตามเธอไป ทว่าลูกสาวกลับยืนตัวแข็งอยู่กับที่

“ไม่ค่ะแม่…ฮึก…มุกจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” เธอยืนกอดอกส่ายหน้าไปมารัวๆ

“มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ลูกจะอยู่ที่นี่”

“มีสิคะ พี่เมฆไงแม่ มุกต้องอยู่ข้างๆ เขาจนกว่าเขาจะปลอดภัย” หญิงสาวพยายามอธิบายให้แม่เข้าใจ เธอไม่พร้อมที่จะกลับไปในสถานการณ์แบบนี้ แค่สุดท้ายเขาและเธอจะต้องเลิกรากันก็รู้สึกเจ็บปวดจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว

“หน็อย!! นี่แกจะไม่ยอมไปดีๆ ใช่ไหม ได้!! ฟ้าโทรเรียกรปภ. ขึ้นมาบอกว่ามีผู้บุกรุก” ธนัญญาหันไปออกคำสั่งกับลูกสาวที่ยืนอยู่ข้างหลัง ช่วยไม่ได้ มุกรดาดื้อด้านจนเธอต้องใช้วิธีนี้เอง

“ค่ะแม่” ธนันธรณ์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาฝ่ายรักษาความปลอดภัย โดยแจ้งว่ามีผู้บุกรุกพยายามมาดักรอเพื่อทำร้ายน้องชายเธอที่ตอนนี้อาการเป็นตายเท่ากัน

“หมอว่าถ้าคุณไม่เกี่ยวข้องกับคนไข้ทางสายเลือดก็เชิญกลับไปเถอะครับ” แพทย์หนุ่มกล่าวเตือนด้วยความหวังดี ไม่อยากเรื่องราวมันใหญ่โตไปมากกว่านี้ ยังมีคนไข้อีกมากที่ต้องการความเป็นส่วนตัวและต้องการการพักผ่อน

“มุก ไปเถอะนะลูกนะ แม่ขอล่ะนะ” ชฎาพรวิงวอนพร้อมออกแรงลากลูกสาวอีกครั้ง มุกรดาเริ่มลังเล แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมเดินตามผู้เป็นแม่ไป

“แกนี่มันหน้าด้านจริงๆ แม่เป็นยังไงลูกก็เป็นอย่างนั้น! เชื้อไม่ทิ้งแถว” ธนัญญากระแทกเสียงก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยความรังเกียจ ไม่รู้ว่าเป็นเวรหรือเป็นกรรมที่สลัดครอบครัวนังเมียน้อยนี่ไม่หลุดไปเสียที

รอไม่นาน รปภ. ที่โทรลงไปเรียกก็เดินขึ้นมาถึง

“เราได้รับแจ้งว่ามีผู้บุกรุก”

“คุณยามคะ นังสองแม่ลูกนั่นเลยค่ะ ลากมันออกไปเลย มันจะมารอทำร้ายลูกชายฉันค่ะ” ธนัญญารีบชี้ไปที่ชฎาพรและมุกรดา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบตรงเข้าไปล็อกตัวทั้งสองคนเอาไว้ทันที

“ฉันไม่ได้บุกรุกนะคะ นี่ปล่อยฉันสิ! แม่ นี่คุณปล่อยแม่ฉันนะ!” มุกรดาพยายามดีดดิ้น เธอตะเกียกตะกายจะไปหาผู้เป็นแม่ที่ถูกล็อกตัวไว้เหมือนกัน

“เชิญออกไปจากโรงพยาบาลด้วยครับ อย่าให้ผมต้องโทรเรียกตำรวจมาเลยนะ” รปภ. หนุ่มไม่พูดเปล่า เขาพยายามที่จะลากเธอออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี

เห็นตัวเล็กๆ แค่นี้แต่แรงเยอะใช่ย่อย…

“ฮือๆ ปล่อยฉันนะ ฉันจะอยู่รอพี่เมฆ ฮือ พี่เมฆ พี่เมฆ…” หญิงสาวออกแรงดิ้นจนเสียหลักล้มลงไปกับพื้น รปภ.หาได้ช่วยให้เธอลุกขึ้นยืน เขาลากเธอทั้งๆ ที่เธอยังนั่งกับพื้นอยู่อย่างนั้น

มุกรดามองบานประตูห้องฉุกเฉินที่ค่อยๆ ไกลออกไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย เธอตะโกนเรียกคนข้างในจนสุดเสียง ทว่าเขาก็ไม่อาจที่จะตื่นขึ้นมาได้ยิน

ทำไมโลกนี้ถึงได้โหดร้ายกับเธอเช่นนี้ ขอแค่ครั้งเดียว แค่ครั้งเดียวไม่ได้เลยหรือไง…

สองปีผ่านไป

ชีวิตของมุกรดาเริ่มสดใสขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดร้านกาแฟของแม่ก็มีลูกค้าหลั่งไหลเข้ามาอย่างคับคั่ง เพราะเธอยิงแอดโฆษณาในแอปพลิเคชันต่างๆ รวมถึงพอเวลาผ่านไปผู้คนส่วนใหญ่ก็ค่อยๆ ลืมเรื่องราวในอดีต

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเธอปรับปรุงร้านใหม่ให้กลายเป็นห้องแอร์ด้วยกระมัง

แต่ก็ยังมีบางคนที่จำได้ว่าแม่ของเธอคือเมียน้อยที่ถูกแฉเมื่อหลายปีก่อนทว่าเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่รังเกียจหรือต่อว่าแต่อย่างใด เพราะสมัยนี้คนเริ่มแยกแยะอะไรๆ ได้มากขึ้น แต่ก็ใช่ว่าผู้คนแบบเก่าๆ จะหมดไปจากโลก

เช่นในตอนนี้…

“ต๊าย! แม่ค้าใช่คนที่ออกข่าวว่าเป็นเมียน้อยเศรษฐีเมื่อหลายปีก่อนหรือเปล่าคะ?” หนึ่งในลูกค้าวัยกลางคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ใบหน้าของหล่อนบิดเบี้ยวราวคนดัดจริต

“ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” มุกรดาเป็นคนตอบแทน เพราะรู้ว่าแม่คงจะเหนื่อยที่ต้องคอยตอบคำถามพวกนี้มาตลอด

“ไม่ทำไมหรอกค่ะ แค่อยากจะขอยกเลิกออเดอร์ที่สั่ง เพราะกลัวกินแล้วสันดานเมียน้อยมันจะติดมาน่ะค่ะ!”

“อะไรนะคะ! จะยกเลิกทั้งๆ ที่ออเดอร์เกือบเสร็จหมดแล้วเนี่ยนะคะ” ยอดสั่งซื้อของลูกค้าคนนี้คิดเป็นเงินได้ทั้งหมดเกือบสามพันบาท ได้ยินว่าตอนแรกจะสั่งไปเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อทำบุญ แล้วเล่นมายกเลิกกลางคันแบบนี้เธอกับแม่ก็ขาดทุนแย่เลยน่ะสิ

“ใช่ค่ะ ผิดด้วยเหรอคะ?” ลูกค้าคนนี้ทำสีหน้ายียวนไม่เลิก

“ไม่ผิดค่ะ แต่คุณลูกค้าทำแบบนี้ไม่มีมารยาทเอาซะเลยนะคะ” หากเป็นแต่ก่อนเธอคงจะไม่กล้าต่อปากต่อคำกับลูกค้ามากเท่านี้ ทว่าคนเราก็ต้องเข้มแข็งขึ้นเพื่อที่จะอยู่ในสังคมที่แสนโหดร้ายนี้ให้ได้

แล้วอีกอย่าง เท่าที่เธอคาดเดาดูแล้ว ลูกค้าคนนี้ตั้งใจจะแกล้งให้เธอและแม่ขาดทุนตั้งแต่แรก ไม่ได้เพิ่งรู้แล้วอยากยกเลิกแบบกะทันหัน

“เพิ่งรู้นะครับว่าแม่ค้านิยมพูดจาแบบนี้กับลูกค้ากันด้วย” เสียงทุ้มเส้นหนึ่งดังขึ้นช่วยดึงความสนใจของมุกรดาให้เบนสายตาไปมอง

หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ มือไม้อ่อนแรงจนเผลอทำแก้วกาแฟที่อยู่ในมือหล่นแตกกระจาย ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นแรงระรัวจนมันแทบจะกระเด็นออกมาข้างนอก เมื่อได้เห็นใบหน้าที่เธอเฝ้าคิดถึงมาตลอดของเจ้าของเสียงทัก

“พี่เมฆ…” จิตใจของเธอหมองลงจนหม่น เมื่อเห็นว่าข้างกายของชายหนุ่มมีสาวสวยยืนควงแขนอยู่อย่างแนบชิด

“รู้จักฉันด้วยอย่างงั้นเหรอ? นังลูกเมียน้อย”

“....”