บทที่ 2 คืนเข้าหอ Nc

เมื่อถึงพิธีเข้าห้องหอ บรรดาญาติ ๆ ต่างก็เข้ามาร่วมอวยพรให้แก่คู่บ่าวสาว ก่อนจะเริ่มทยอยออกจากห้องจนหมด ปล่อยให้ฟีนิกซ์และนลินญาอยู่ด้วยกันตามลำพัง

ขณะนี้นลินญานั่งอยู่ปลายเตียงก้มหน้างุดมองพื้น โดยไม่กล้าสบตาคมของชายหนุ่ม เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกได้อยู่ในห้องแบบนี้กับเขาสองต่อสอง

“พี่น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ” ฝ่ามือหนาจับเชยคางมนพลางสบตาคู่งาม

“เปล่าค่ะ น้ำหนึ่งจะไปอาบน้ำแล้ว” ว่าพลางเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียง แต่ต้องนั่งลงเหมือนเดิมเมื่อฝ่ามือใหญ่จับกดไหล่บอบบาง ทั้งนัยน์ตาดำขลับจ้องเขม็งหน้าจิ้มลิ้มที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพง

“พี่ว่าเราต้องปรับความเข้าใจกันนะครับน้ำหนึ่ง”

“เรื่องอะไรคะ” นลินญาเงยหน้ามองคนตัวโตเบื้องหน้า คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นเชิงขอคำตอบ เธอทำอะไรผิดหรือเปล่าทำไมต้องปรับความเข้าใจกันด้วย

“เราแต่งงานกันแล้วนะครับ น้ำหนึ่งไม่ต้องกลัวพี่หรอก ไม่ว่ายังไงคนที่พี่รักก็คือน้ำหนึ่งและที่สำคัญพี่อยากมีลูก เข้าใจไหม”

“น้ำหนึ่งขอเวลาได้ไหมคะ” เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่รู้กำลังกลัวหรือกังวลอะไรกันแน่ ทั้งที่ตัวเองก็รักเขาและยอมแต่งงานด้วย

“ไม่ได้ครับ เดี๋ยวพี่ช่วยแกะกิ๊บให้ น้ำหนึ่งจะได้อาบน้ำ” พูดจบ ฟีนิกซ์ก็ทำตามที่กล่าวจริง ๆ เขาช่วยแกะกิ๊บติดผมให้นลินญาอย่างเบามือที่สุดจนเสร็จ และช่วยรูดซิปชุดแต่งงานลงจนถึงกลางหลัง “เสร็จแล้วครับ”

“ขอบคุณค่ะ น้ำหนึ่งขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ส่งยิ้มอ่อนให้แก่คนตัวโต จากนั้นเอื้อมมือทั้งสองข้างยกกระโปรงชุดแต่งงานเดินเข้าห้องน้ำอย่างทุลักทุเล กระทั่งถึงในห้องน้ำและไม่ลืมล็อกประตู

ดวงตากลมโตมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่อยู่ครู่หนึ่งพลางครุ่นคิดเรื่องเข้าหอคืนนี้

“ช่างมันเถอะ เรากับพี่เซนแต่งงานกันแล้ว” นลินญาสลัดความคิดว้าวุ่นออกจากศีรษะ แล้วจัดการถอดชุดแต่งงานรวดเร็วก่อนเดินไปอาบน้ำใต้ฝักบัว เธอใช้เวลาอาบน้ำประมาณยี่สิบนาทีเสร็จเรียบร้อยจึงเดินออกจากห้องน้ำ โดยสวมใส่ชุดคลุมอาบน้ำออกข้างนอก

“เสร็จแล้วเหรอ” คนที่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเงยหน้ามองภรรยาสาวเดินมาหยุดตรงหน้า

“ค่ะ”

“งั้นพี่ช่วยเป่าผมให้นะครับ จะได้นอนหลับสบาย”

“ไม่เป็นไรค่ะ น้ำหนึ่งทำเองได้ พี่เซนไปอาบน้ำเถอะ” นลินญาพยุงคนตัวโตลุกขึ้นยืนพลางดันแผ่นหลังแกร่งให้เดินไปเบื้องหน้า ก่อนตัวเองจะทำการเป่าผมจนแห้งและไปนั่งคอยชายหนุ่มบนเตียง เพียงไม่นานเขาก็เดินออกมา

“ทำไมไม่แต่งตัวล่ะครับ”

“เอ่อ คือ…” เสียงหวานตะกุกตะกัก เธอไม่กล้ายอมรับตัวเองกำลังรอเขาอยู่ และไม่กล้าบอกว่าเธอพร้อมแล้วสำหรับคืนนี้ มิเช่นนั้นคงโดนล้อแน่

ท่าทางและใบหน้าแดงระเรื่อของคนตัวเล็ก ฟีนิกซ์เดาได้ทันทีโดยไม่ต้องรอให้เธอเปล่งประโยคใดออกมาสักคำ เธอกำลังหมายถึงสิ่งใด คราแรกเขาไม่ได้ตั้งใจจะมอบบทรักให้เธอทันใดในคืนนี้ เพราะเห็นว่าเหนื่อยมาทั้งวัน แต่ตอนนี้จะให้ปฏิเสธไปก็ไร้น้ำใจเกิน

“พร้อมแล้วใช่ไหม” ชายหนุ่มเดินไปนั่งข้างคนตัวเล็ก ดวงตาคมประสานกับดวงตาคู่สวย ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งยกขึ้นประคองใบหน้าจิ้มลิ้ม แม้จะไร้เครื่องสำอางก็ยังสวยเหมือนเดิม

“มันจะเจ็บไหมคะ” นลินญายกมือขึ้นแตะลำแขนแกร่งพร้อมทั้งมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเป็นกังวล

คำถามของคนตัวเล็กทำให้ฟีนิกซ์เผยยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู เธอช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน

“ไม่ครับ” ฟีนิกซ์พูดปด ขืนถ้าเขาบอกครั้งแรกย่อมเจ็บเป็นเรื่องธรรมดามีหวังเธอคงกลัวและไม่กล้ามีอะไรกับเขาแน่และยิ่งของเขาไม่ใช่ไซซ์ธรรมดาด้วยสิ

“จริงเหรอคะ” นลินญาทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อกับคำพูดสามีทางนิตินัย

“จริงสิครับ พี่ไม่หลอกน้ำหนึ่งหรอก”

“ค่ะ” พยักหน้าเล็กน้อยอย่างเชื่อใจ ทำไงได้ล่ะเธอเชื่อคนง่ายด้วยสิ

“งั้นมาเริ่มกันเถอะ เริ่มจากจูบก่อนละกัน” นิ้วแกร่งกรีดกรายบนกลีบปากอวบอิ่มอย่างแผ่วเบาพลางสบตาคู่งาม เดาได้ว่าเธอคงไม่เคยจูบกับใครมาก่อนแน่นอน เพราะท่าทางของเธอขณะนี้สัมผัสได้เธอกำลังตัวสั่น “ไม่ต้องกลัว”

“อืม”

“หลับตาสิ”

นลินญายอมทำตามคำสั่งของชายหนุ่มง่าย ๆ แขนเรียวยกขึ้นสอดต้นคอแกร่งพร้อมกระชับแน่น กว่าหญิงสาวจะรู้ตัวอีกครั้งก็ตอนริมฝีปากหยักได้รูปทาบบนริมฝีปากอมชมพู ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนปิดลงเหมือนเดิมเมื่อเขามอบความอ่อนโยนและนุ่มนวลให้

ชายหนุ่มมอบจูบแสนหวานแก่คนตัวเล็ก ในขณะนี้เขายังไม่สอดลิ้นสากเข้าในโพรงปากสาว เนื่องจากกลัวนลินญาจะตกใจและต่อต้านจึงทำได้เพียงขบเม้มกลีบปากอวบอิ่มทั้งบนและล่างแผ่วเบา เพื่อให้เธอผ่อนคลายก่อนถอนจูบออก

เขาถึงกับอมยิ้มในท่าทีของเธอขณะนี้ เธอทำราวกับกำลังจะขาดอากาศหายใจ ทั้งพยายามสูดออกซิเจนเข้าเต็มปอด

“พี่เซนขำอะไรคะ” จ้องเขม็งคนตัวโตเบื้องหน้า

“จะอะไรอีกล่ะ”

“พี่เซนชอบแกล้ง ทำไงได้ล่ะ น้ำหนึ่งไม่เคยนี่คะ” กล่าวอย่างแง่งอน ไม่วายฟาดฝ่ามือนิ่มบนไหล่แกร่งหนึ่งทีอย่างหมั่นไส้ แต่แรงมดของเธอกลับไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านแต่อย่างใด

“ทำบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ชินเอง”

“พี่เซน” มองค้อนเขาพร้อมทั้งย่นจมูกใส่

“งั้นมาต่อกันเถอะ” สิ้นประโยค ฟีนิกซ์ประคองนลินญานอนลงบนเตียงขนาดคิงไซซ์ แล้วคร่อมร่างอ้อนแอ้น ต่อด้วยปลดสายชุดคลุมอาบน้ำออก กระทั่งจับคนตัวเล็กเปลือยเปล่าสำเร็จ

“พี่เซน” นลินญาเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว ทั้งยกแขนเรียวปิดหน้าอกและเบื้องล่าง แต่ปิดอย่างไรก็ไม่มิด

“ไม่ต้องกลัว” โน้มหน้ากระซิบข้างพวงแก้มใสก่อนเลื่อนสายตาคมมองหน้าหวาน เธอช่างเป็นผู้หญิงที่สวยมากเหลือเกิน จนไม่อยากให้ใครหน้าไหนมายุ่งวุ่นวาย หวงยิ่งกว่าอะไรเสียอีก

“แต่…”

“ไม่เอาครับ” ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย เขารู้เธอต้องการพูดสิ่งใด “ไม่ต้องปิดหรอก เอาแขนออกด้วย” แม้ปากจะออกคำสั่งกับเธอ ทว่าเขาเป็นคนจัดการจับแขนขาวเนียนตรึงกับเตียง จากนั้นจ้องมองยอดปทุมถันตั้งตระหง่านเด่นกำลังยั่วยวนเป็นอย่างดี ไม่รอช้าโน้มหน้าหล่อเหลางับดอกบัวตูม ทำเอานลินญาสะดุ้งเฮือกหนึ่งโดยไม่ทั้งตั้งตัว

“อื้อ พี่เซน” เสียงหวานครางต่ำในลำคอ ความรู้สึกนี้คืออะไรกันทำไมทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ราวกับสติกำลังหลุดลอยไปไหนสักที่

“อื้อ หวานเหลือเกินน้ำหนึ่ง” ฟีนิกซ์กล่าวขึ้นอย่างคนละเมอขณะก้อนกลมสวยคาปาก เขาไม่เคยเจอใครทำให้มีความต้องการเท่านี้มาก่อนทั้งยังรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน

ฝ่ามือหยาบกร้านอีกข้างยกขึ้นบีบเคล้นทรวงอกอวบอั๋นอย่างเมามันพลางเขี่ยจุดสีอ่อนชูชันล่อตาเล่นไปมา สร้างความเสียวซ่านแก่คนใต้ร่างอย่างยิ่ง

“อื้อ อ๊ะ” นลินญาเปลี่ยนจากจิกเล็บบนผ้าปูขึ้นมาขยุ้มเส้นผมนุ่มคนตัวโต เพื่อระบายความรู้สึกที่ก่อเกิดในตอนนี้

ชายหนุ่มเหลือบมองหน้างดงามเล็กน้อยพร้อมยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ เนื่องจากเธอกำลังมีอารมณ์ร่วมกับเขา

หลังจากอิ่มหนำจากยอดปทุมถัน ฟีนิกซ์จึงเลื่อนตัวขึ้นเพื่อให้อยู่ในระดับเดียวกับหญิงสาว แล้วจูบพรมทั่วหน้าของเธอ ก่อนจะไปหยุดยังกลีบปากนุ่มที่ค่อนข้างชอบมากที่สุด เพราะหวานเหลือเกินจนอดไม่ได้จะประกบปากจูบอีกครั้ง

คราวนี้ชายหนุ่มยอมแทรกลิ้นร้อนอุ่นเข้าในโพรงปากสาว เกี่ยวกระหวัดไปมากับลิ้นเล็กของเธอ มือใหญ่ข้างหนึ่งคอยทำหน้าที่ลูบไล้ทั่วขาเรียวไปมาเรื่อย ๆ กระทั่งหยุดกับกลีบกุหลาบงดงามและไม่วายแทรกนิ้วเข้าในร่องรักคับแน่น จากนั้นขยับขึ้นลงไปมาตามจังหวะจนรับรู้ถึงความเปียกชื้น

“พี่เซน” นลินญาเอ่ยเรียกชื่อคนตัวโตแผ่วเบาหลังจากเขายอมถอนจูบออก แต่ไม่กล้ามองหน้าเขาตรง ๆ จึงหันหน้าเอี้ยวไปอีกทาง

“ทำไมครับ ไม่ชอบเหรอ แต่ข้างล่างมัน…” เขาไม่ได้พูดจนจบประโยค แต่ถอดนิ้วแกร่งออกจากร่องรักหมายจะยกขึ้นไปให้เธอดู เพราะอยากแกล้งคนขี้อาย

“พี่เซน!!”