ตอนที่ 3 สถานะพี่สาว

คินต์ได้ยินถึงกลับมองชะเอมค้างไปสามวิ ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะพยักขึ้นลงช้า ๆ เธอก็สวยอย่างที่ว่าแต่...ไม่ใช่สเปคของเขา สเปคของเขาต้องตัวเล็กขาวสวย น่าทะนุถนอมไม่ใช่แบบชะเอมที่เป็นสาวเปรี้ยวมั่นใจในตัวเอง ดีแล้วที่เธอไม่ถูกใจเขามีหวังได้เจอความรำคาญใจอย่างแน่นอน

“เธอคงสนใจเพื่อนฉันสองคนนั้นสินะ” คินต์คาดคะเน แต่ชะเอมกลับยิ้มส่งมาให้ตาแป๋ว “ถ้าชอบก็ไปจีบเองแล้วกัน เธอก็คงรู้คงเห็นหมดแล้วว่าใครเป็นไง”

“ไม่ได้มาขอความช่วยเหลือสักหน่อย ฉันชอบใครเดี๋ยวจัดการเองแหละ” เธอยกแก้วน้ำขึ้นมาดูดจนหมดแก้ว ยิ้มส่งมาให้เขาอีกครั้ง “ฉันก็แค่มาแนะตัวก่อน ในอนาคตจะได้เป็นเพื่อนกันแล้วไง”

“......” คินต์มองหน้าของเธอเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ารับรู้อีกครั้ง เขาไม่อยากคิดว่าเพื่อนคนไหนจะโชคดีได้ชะเอมมาเป็นแฟน ข้อดีของผู้หญิงแบบชะเอมก็มีเยอะ แต่ข้อเสียน่าจะเยอะมากกว่า

“นายชอบพี่สาวคนนั้นเหรอ เห็นมองตลอดเลย สวยน่ารักแต่น่าจะมีแฟนแล้วนะ”

“รู้ได้ไงว่ามีแฟน?” คินต์หันมองอริณในทันที

“ไม่เห็นแหวนที่นิ้วพี่สาวคนนั้นเหรอ ดูยังไงก็แหวนคู่ชัด ๆ” เธอหันมองไปที่พี่สาวคนนั้น “แย่งของคนอื่นไม่ดีนะ เป็นเวรเป็นกรรมนะจะบอกให้”

“ก็อยากให้เป็นเวรเป็นกรรมแบบแยกตัวจากกันไม่ออกทุกชาติเลย”

“โห้...หนักเอาเรื่องเลยนะเนี่ย เป็นพวกยึดติดชัด ๆ ถามพี่สาวเขาหรือยัง ว่าอยากเจอนายอีกไหมชาติหน้า” ชะเอมพูดแล้วหัวเราะเล็กน้อย “นี้ๆ พรุ่งนี้นายจะมาเรียนไหม”

“ทำไม?” คินต์เอียงคอถาม

“ฉันแค่อยากรู้ไง”

“พรุ่งนี้มีเรียนไหม?” คินต์ถามกลับยกมือขึ้นกอดอกมองชะเอม ที่กำลังพยักหน้าตอบ “ก็ต้องมาเรียนใช่ป่ะ?”

“อืม” เธอพยักหน้าอีกครั้ง

“แล้วถามทำไม?” คินต์ส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนเขาจะยกแก้วเครื่องดื่มเย็นขึ้นดูด

“ฉันไปก่อน นายก็นั่งแอบรักพี่สาวเขาอยู่ข้างเดียวแบบนี้ต่อไปเถอะ ถามจริง...เคยสารภาพรักป่ะ?” ชะเอมพูดแหย่ก่อนจะลุกเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม

“ไอ้คิน!” เสียงของคิมดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก่อนที่มือของเขาจะตบลงที่บ่า “มึงกล้าพาสาวมาที่ร้านนี้เหรอ?”

“เปล่า ตามึงบอดเหรอ นั้นเพื่อนร่วมห้องไง” จะเอาอะไรแน่นอนกับเพื่อนคนนี้ได้ ดีหน่อยก็ฐานะทางบ้านที่ร่ำรวย การงานไม่ทำ เรียนก็เข้าบ้างไม่เข้าบ้าง แต่ดันสอบผ่านทุกวิชาคนแบบนี้ก็มีในโลกด้วยเช่นกัน

“เพื่อนคนไหนวะ?” ใบหน้าของคิมเต็มไปด้วยคำถาม เขานึกอยู่นานแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ก็ไม่แปลกสำหรับคนที่ไม่สนใจใครนอกจากตัวเองอย่างเขา

“คนไหนก็ช่างมันเถอะ ว่าแต่...เด็กมึงไปไหนแล้ว” เขาหันซ้ายหันขวาก็ไม่พบผู้หญิงที่มาด้วยกันกับเพื่อน

“ไปแล้ว พอดีมีนัดกับเพื่อน เดี๋ยวเย็นนี้ก็เจอกัน” เขานั่งลงตรงกันข้ามกับคินต์ “ไอ้ดิวมันบอกว่าคืนนี้มีแจ่ม ๆ แต่กูจะทำไงวะ สาวก็ต้องเอาไปด้วย หรือกูจะตัดใจไปคนเดียวดี”

“แล้วแต่มึง แต่กูดูก่อนว่าจะไปไหม”

“กูยังไม่เห็นพี่สาวคนสวยเลยไปไหนแล้ว” คิมมองหาอริณ เขารู้จักเธอเพราะคินต์แนะนำให้รู้จัก

“ลูกค้าเยอะ เข้าไปช่วยงานหลังร้านแล้ว” เขาตอบกลับพร้อมหันมองไปทางเคาน์เตอร์ เพื่อมองหาอริณเช่นเดียวกัน

“พรุ่งนี้เห็นบอกว่ายกเลิกคลาสช่วงบ่ายไม่ใช่เหรอ น่าจะยกเลิกตอนเช้านะ กูจะได้ตื่นสาย ๆ หน่อย” คิมโอดครวญขึ้นมา

“มึงเคยมาเช้าด้วยเหรอ ให้แต่พวกกูเช็กชื่อให้ตลอด”

“เอาน่า...กูขอกลับไปงีบสักหน่อย เจอกันตอนเย็นนะ” คิมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขามีความสูงมากกว่าคินต์และดิว ผิวขาว ตามฉบับลูกคุณหนูบ้านรวยและยังเจ้าสำอางเป็นอย่างมาก

“อืม แต่กูยังไม่ตกลงนะ เอาไว้บอกอีกที” เขายกมือขึ้นเล็กน้อยเพื่อบอกลาเพื่อน

คินต์นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในร้านจนกระทั่งเย็น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาสิงสถิตอยู่ที่นี่ พนักงานในร้านชินแล้วที่มีเข้ามานั่งเป็นอาหารตา อริณเองก็ชินสายตาแล้วเช่นเดียวกัน

“ไม่เบื่อเหรอ ไม่กลับไปนอนเล่นที่ห้อง” เธอเดินเข้ามาพร้อมกับขนมหวานอีกชิ้น “สินค้าใหม่”

“ให้ผมเป็นหนูลองยาตลอด แต่ไม่ว่าอะไรก็อร่อยทั้งนั้น” เขาหยิบยกขึ้นมาทาน “อร่อย ไม่หวานมาก” เขามองเค้กผลไม้รวมอย่างพอใจ

“แปลกเนอะ กินขนาดนี้แต่ไม่อ้วนเลย” เธอมองสำรวจร่างกายของน้องชายข้างบ้าน ยอมรับว่าคินต์เปลี่ยนไปมากทีเดียว ร่างกายสูงใหญ่ดูแข็งแรง ผิวที่เคยเป็นสีแทนตอนนี้ดูขาวขึ้นกว่าเมื่อก่อน

“ผมมีหลุมดำ กินยังไงก็ไม่อ้วนหรอก” เขายิ้มแล้ววางช้อนที่ตักขนมลง “วันนี้พี่ว่างไหม ไปกินข้าวกัน”

“ไม่ว่างเลย ตอนเย็นพี่มีนัดกับพี่สองน่ะ แต่จะไปกินข้าวด้วยกันก็ได้นะ” เธอยิ้มอย่างใสซื่อ

“ไม่เอา” เขาปฏิเสธเสียงงอนเล็กน้อย “พรุ่งนี้ก็ได้ ผมจองคิวโอเคไหม”

“ทำไมถึงอยากกินข้าวด้วยจัง มีอะไรหรือเปล่า?” อริณตั้งคำถาม วันนี้คินต์มาแปลกปกติไม่เคยมีอาการรบเร้าเธอแบบนี้ “เหงาเหรอ? หรือว่าช่วงนี้มีปัญหาอะไร”

“ผมมีปัญหาเรื่องหัวใจ” เขาตอบเสียงอ้อน พร้อมกับทำหน้าทำตาน่าสงสารให้อริณไม่สามารถปฏิเสธคำชวนได้

“อกหักมาเหรอ? แต่ไม่น่าจะใช่นะ” เธอยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะแพ้ลูกอ้อนของคินต์ในที่สุด “ก็ได้ พรุ่งนี้ไปกินข้าวกัน สักสองทุ่มแล้วกันโอเคไหม” เธอบอกเวลานัดหมายในทันที

“ครับ ผมรอพี่ได้เสมอ” คำพูดของเขาทำให้อริณชะงักไปชั่วขณะ ก่อนเธอจะยิ้มกลบเกลื่อน “เดี๋ยวผมไปส่งที่ห้องดีไหมครับ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่สองจะมารับพี่ที่ร้าน คินต์กลับไปพักผ่อนเถอะไม่ต้องห่วงพี่หรอก”

“พี่ก็รู้ว่าผมเป็นห่วงสินะ...งั้นก็ช่วยดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะครับ” เขายิ้มกว้างเหมือนตอนนี้ไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับเธอแล้ว “อาทิตย์นี้พี่จะกลับบ้านไหม”

“ไม่กลับ ช่วงนี้พี่ต้องดูบัญชีนะ ใกล้สิ้นเดือนแล้ว คินต์จะกลับบ้านเหรอ?” เธอถามกลับเมื่อเห็นเขาถามถึงเรื่องกลับบ้านกับเธอ

“เปล่าผมแค่ถามพี่ ถ้าพี่กลับผมจะได้มีเพื่อนกลับด้วยไง กลับกันสองคนจะได้ไม่เหงาด้วย” เขาก็พูดไปเรื่อยกลับบ้านคนเดียวจนชิน จะมามีความเหงาอะไรเอาตอนนี้

“มองพี่ทำไม มีอะไรเปลี่ยนไปเหรอ?” เขาเลิกคิ้วถามเมื่อมองเห็นสายตาของเขาจ้องอยู่นานหลายนาที

“พี่ไปตัดผมมาใหม่เหรอ?” คินต์ค่อนข้างไม่แน่ใจมากนัก แต่เขาคิดว่ามันต่างไปจากเดิมเล็กน้อย อริณยิ้มเขินเมื่อน้องชายข้างบ้านมองการเปลี่ยนแปลกเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ได้

“อืม แต่ไปเล็มปลายผมมา มันเปลี่ยนมากเหรอ?”

“เปล่า ก็ยังสวยเหมือนเดิม เพิ่มเติมก็...น่ารักเพิ่มนิดหน่อย” คินต์ยิ้มกว้างทำให้อริณยิ้มเขินจนเก็บอาการไม่อยู่ “นาน ๆ จะเห็นพี่เขินให้ผมสักทีนะ คืนนี้คงนอนหลับแล้ว”

“พูดไปเรื่อย ใครเขินไม่มีหรอก กลับไปพักผ่อนได้แล้วพรุ่งนี้เจอกันสองทุ่มนะ” เธอรีบไล่ให้เขากลับทันที ยิ่งเห็นรอยยิ้มของคินต์ยิ่งทำให้เธอเขินอายอย่างบอกถูก