ตอนที่ 2 หนุ่มฮอต

แสงแดดยามเช้าส่องกระทบตัวอาคารสูงระฟ้าของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง บรรยากาศในรั้วมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยความคึกคักของนักศึกษาที่กำลังเร่งรีบเข้าเรียน คินต์เดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้ามาในเขตคณะบริหารธุรกิจ ใบหน้าหล่อเหลาพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ดูละลายหัวใจใครต่อใครได้ง่ายดาย ท่ามกลางเสียงกระซิบกระซาบจากสาว ๆ รอบตัวนั้นช่างเป็นเรื่องที่คุ้นเคยในทุกวัน

“นั่นไง! พี่คินต์มาแล้ว” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากกลุ่มนักศึกษาหญิงที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ทุกสายตาหันไปทางชายหนุ่มที่กำลังเดินมา ใบหน้าของเขาฉายแววมั่นใจจนดูเจ้าชู้ แต่กลับดึงดูดเพศตรงข้ามได้อย่างไม่น่าเชื่อ เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นนาฬิกาข้อมือแบรนด์หรูที่บ่งบอกถึงรสนิยมในการใช้ชีวิตของเขา

คินต์กำลังศึกษาอยู่ปีที่สามในสาขาการจัดการโรงงาน แม้เขาจะเป็นนักศึกษาที่เรียนเก่ง แต่ชื่อเสียงของเขากลับเป็นที่กล่าวขวัญในฐานะ “หนุ่มฮอตตัวพ่อ” ของมหาวิทยาลัย ด้วยนิสัยขี้เล่นและบุคลิกที่มั่นใจ สาว ๆ ต่างพากันรายล้อมยอมแจกเบอร์โทรโดยที่ไม่ต้องร้องขอ

เช้าวันนี้หลังเลิกคลาสแรก คินต์เดินออกมาจากอาคารเรียนพร้อมกับเพื่อนสนิทสองสามคน เสียงหัวเราะและบทสนทนาเกี่ยวกับแผนในช่วงสุดสัปดาห์ดังขึ้น

“คินต์ ไปปาร์ตี้คืนนี้ไหม รุ่นพี่คณะนิเทศมีจัดตี้ เลยชวนพวกเราไปด้วย ถ้ามึงไม่มีแผนก็ไปต่อที่นั่นดีไหม สาว ๆ เพียบเลยนะ รุ่นพี่บอกว่า...แจ่ม ๆ ทั้งนั้น” ดิวเอ่ยถามขึ้นขณะเดินเข้ามายืนข้าง ๆ

“เดี๋ยวค่อยว่ากัน ตอนนี้กูกำลังคิดว่าจะไปไหนต่อ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ

ทันใดนั้น เสียงเรียกชื่อของเขาดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่ง “พี่คินต์!” หญิงสาวร่างเล็กในชุดนักศึกษากระโปรงสั้นวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าแดงเรื่อ ก่อนจะยื่นของบางอย่างมาตรงหน้าเขา

“อะไรเหรอ?” คินต์หันไปมองพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

“นี่ค่ะ… สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ” เธอยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงไปตรงหน้าพร้อมสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง คินต์รับดอกไม้มาและพยักหน้าเบา ๆ

“ขอบใจนะ” เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะส่งช่อดอกไม้ให้ดิวถือ

“หนูชอบพี่นะคะ แต่หนูไม่ได้จะมาขอเบอร์หรืออะไรนะคะ แค่อยากบอกให้พี่รู้ค่ะ” หญิงสาวยิ้มเขินก่อนจะรีบวิ่งหายไป โดยที่คินต์ไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น

“อีกแล้วเหรอวะ คนที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย” ดิวกล่าวพร้อมกับหัวเราะมองดอกไม้ในมือของตัวเอง

“ถามตัวมึงเองเถอะ” เขามองดิวที่ยืนอยู่ด้านข้าง รายนี้ก็ใช่ย่อยเช่นเดียวกัน ว่าแต่เขามีสาว ๆ เยอะ ตัวเองก็มีมาไม่ขาดสาย

“ไอ้คิมมันไปไหนของมันวะ ไหนบอกว่าไปห้องพักครู” ดิวเริ่มบ่นเมื่อเพื่อนอีกคนไม่ตามหลังมา

“มึงคิดว่ามันจะมาเร็วหรือไง ไม่ใช่ว่า...” แค่มองตากันก็รู้ความหมายแล้ว คินต์ทำเพียงส่งข้อความทิ้งเอาไว้ให้เพื่อนเท่านั้น “กูไปทำธุระก่อนเอาไว้จะโทรหา”

“รีบ ๆ ให้คำตอบนะ อย่าเกินหนึ่งทุ่ม” ดิวเอ่ยแล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันขึ้นรถ

รถยนต์ของชายหนุ่มจอดนิ่งที่หน้าร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งหน้ามหาลัย เขาเดินลงจากรถก่อนเดินตรงเข้ามาในร้าน สายตามองหาใครบางคนที่คุ้นหน้า เมื่อมองเห็นเขาจึงยิ้มมุมปากแล้วมองหาที่นั่ง รอให้อีกฝ่ายมองเห็นตัวเองถึงเดินตรงเข้าไปหา

“ไม่มีเรียนเหรอ?” อริณถามทั้งยังยิ้มให้ เหมือนทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่...คงเป็นเพียงหญิงสาวร่างเล็กที่คิดแบบนั้น

ส่วนชายหนุ่มอย่างคินต์...นั้นคิดต่างออกไป ระยะห่างที่เคยเว้นเอาไว้ เริ่มหดเล็กลงเรื่อย ๆ กระทั่งเข้าเขามาเรียนที่กรุงเทพ พ่อกับแม่ของเขาจึงฝากให้อริณช่วยดูแลคินต์ให้ด้วย นับแต่นั้นมาระยะห่างที่ว่า...ก็ค่อย ๆ หายไปทีละนิด

“วันนี้มีเรียนแค่วิชาเดียว อาจารย์ยกเลิกคลาสเรียน” เขาตอบพร้อมยิ้ม

“จะกินอันเดิมใช่ไหม เดี๋ยวพี่ไปทำมาให้” เธอกำลังหันหลังไปเตรียมสิ่งที่คินต์ชอบทาน

“ไม่กินแบบเดิมแล้วได้ไหม อะไรที่มันเดิม ๆ ผมก็เบื่อ เอาแบบใหม่บ้าง...บางทีมันอาจดีกว่าแบบเดิมก็ได้พี่ว่าไหมครับ” สายตาของเขาช่างดูเจ้าเล่ห์ คำพูดคำจารู้สึกมีเลศนัยอยู่ตลอดเวลา

“แล้วอยากกินอะไรล่ะ เลือกมาเดี๋ยวพี่ไปทำมาให้” เธอไม่อยากคิดมากกับคำพูดของเขาได้แต่ยิ้มตอบกลับไปเท่านั้น

“อะไรก็ได้ครับ พี่ทำอะไรให้ผมก็กินได้หมดครับ” เขายิ้มกว้างเผยให้มองเห็นฟันเรียงสวยของตัวเอง “แต่ผมไม่เอากาแฟนะครับ”

“ได้ เดี๋ยวพี่จัดให้” เธอรู้ว่าคินต์ไม่ดื่มกาแฟ เขาชอบทานขนมหวานเป็นที่สุด แต่จะเป็นความหวานแบบปานกลาง

เขาจ้องมองแผ่นหลังของเธอที่หายเข้าไปด้านใน ก่อนจะหันมาสนใจโทรศัพท์มือถือของตัวเอง กดเลื่อนดูไปเรื่อยกระทั่งได้ยินเสียงคนเอ่ยทักเขาจึงเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะเห็นว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขาเอง

“นายก็ชอบมาที่นี่เหมือนกันเหรอ” ชะเอมหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามกับเขา

“......” คินต์ทำเพียงเลิกคิ้วเป็นการตั้งคำถาม เขาไม่ชอบเลยที่มีใครมาทักในเวลาส่วนตัวแบบนี้

“นายสั่งไปยัง” เธอเปิดดูเมนูที่วางอยู่บนโต๊ะ พลิกหน้าพลิกหลังไปมาอยู่นาน “ปกติเห็นยิ้มให้สาว ๆ ตลอด ทำไมตอนนี้ถึงไม่ยิ้มให้ฉันบ้างล่ะ หรือว่าที่ผ่านมาก็แค่สร้างภาพเท่านั้น”

“ไม่เกี่ยวกับเธอ” เขาก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อไปเรื่อย ๆ กระทั่งของที่ชะเอมสั่งมาเสิร์ฟ คินต์จึงได้เงยหน้าขึ้นมามอง

“เพื่อนก็มาด้วยเหรอ” เสียงของอริณดังขึ้น ก่อนที่เธอจะวางอาหารและเครื่องดื่มลงตรงหน้าของน้องชายข้างบ้าน

“ไม่ได้สนิท” เขาตอบทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไร “ก็แค่เพื่อนในห้อง” คินต์ยิ้มกว้างอีกครั้ง

“อ้อ งั้นก็ทานให้อร่อยนะ ลูกค้าเริ่มเยอะเดี๋ยวพี่ไปช่วยพนักงานก่อน” เธอยิ้มแล้วหันหลังเดินจากไป

“โห้ นายเป็นคนแบบนี้เองเหรอ ชอบหว่านเสน่ห์ใส่สาว ๆ ขนาดพี่สาวคนนั้นก็ไม่เว้น หน้าไม่อายเลยนะนายเนี่ย” ชะเอมตักเค้กเข้าปากแล้วมองดูเพื่อนร่วมห้องอีกครั้ง

“ไม่เสือกนะ” เขายกแก้วเครื่องดื่มเย็นขึ้นมาดูด เลิกคิ้วเล็กน้อยใส่ชะเอม เหมือนจะบอกว่าเขาไม่ได้สนใจคำพูดของเธอสักนิด

“นั้นเพื่อนนายไม่ใช่เหรอ” เธอโบ้ยหน้าไปทางด้านหลังของคินต์ “ที่จริงเรียนด้วยกันมาสามปี นี่เป็นครั้งแรกที่ได้คุยกันหรือเปล่านะ”

“ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอก” เขาหันมองไปตามสายตาของเธอ ก่อนจะพบกับคิมที่เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่ง หากแต่เป็นเด็กต่างมหาลัยที่เขาไม่เคยคุ้นหน้า

“เพื่อนนายก็เจ๋งใช้ได้เหมือนกันเลย วันก่อนฉันเห็นไม่ใช่คนนี้นะ” ชะเอมพูดด้วยน้ำเสียงปกติ “ผู้ชายหล่อเป็นแบบนี้กันหมดเลยเหรอ”

“???” ใบหน้าของคินต์มีแต่คำถาม ไม่รู้ว่าเธอต้องการสื่ออะไรกับเขากันแน่ แต่ที่แน่ ๆ คงไม่ได้มาขอจีบหรือพิศวาสเขาอย่างแน่นอน

“นี่...พวกนายชอบใครจริง ๆ บ้างไหม แบบมีตัวจริงอยู่แล้วอะไรแบบนี้” เธออยากจะรู้เหลือเกินว่าหนุ่มฮอตในมหาลัยเขามีแฟนตัวจริงกันบ้างไหม ถึงได้ควงสาวไปเรื่อย ๆ อยู่แบบนี้

“แล้วคิดว่าไง?” คินต์กลับไม่ตอบคำถาม แต่ตั้งคำถามกลับซะงั้น! เขาไม่ได้เอ่ยทักทายเพื่อนแต่อย่างใด กลับทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นทั้งที่มองสบตากับคิมไปแล้วเมื่อครู่

“โห...ไม่ทักกันด้วย สุดยอดเลยพวกนายเนี่ย ถามจริงสับรางผิดบ้างไหม มีรถไฟชนกันบ้างหรือเปล่า” เธอถามหน้าระรื่นเหมือนกำลังพูดถึงเรื่องสนุกที่น่าสนใจ

“เงียบบ้างเถอะ” เขาชักไม่ชอบหญิงสาวตรงหน้า นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขานึกอยากโยนผู้หญิงออกไปจากร้าน

“นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ” ชะเอมมีสีหน้าน้อยใจ ก่อนตักเค้กเข้าปากแล้วมองหน้าของคินต์

“เธอไม่ได้ตามฉันมาหรอกใช่ไหม?” เขานึกเอะใจจึงถามขึ้น ทำให้ชะเอมหัวเราะเสียงดังอย่างลืมตัว โต๊ะข้าง ๆ หันมองด้วยความสนใจ

“หลงตัวเองให้มันน้อย ๆ หน่อยเถอะ ถึงฉันจะสวยก็เลือกนะยะ แต่จะบอกให้ก็ได้...นายตรงสเปคฉันสุด ๆ เลยนะ แต่ยังไม่ผ่านไม่งั้นฉันไม่ปล่อยนายเอาไว้จนสามปีหรอก”