บทที่ 3

เป็นอีกคืนที่จิรัฎฐ์ไม่อยากลับบ้านด้วยความกลุ้มใจ เพราะเรื่องเมื่อเย็นวันนี้เขาจำต้องหาที่ระบายโทสะของตัวเองให้ลดลง เกือบตีหนึ่งกว่าๆ ที่เขานอนอยู่ในห้องของหญิงสาวคนหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพียงคู่นอนเท่านั้น ทั้งที่ตอนนี้เขาควรจะอยู่บ้านแล้ว แต่จะให้เขาอยู่บ้านที่ไม่ใช่บ้านอีกต่อไป เขาไม่อยากจะอยู่เลย...แต่ถ้าหากเขาไม่กลับไป บ้านของเขาก็จะกลายเป็นของพาขวัญ ซึ่งเขาไม่มีวันยอมเด็ดขาด

หญิงสาวข้างตัวของจิรัฎฐ์ขยับพลิกกายหันมามองหน้าเขา นิ้วเรียวของเธอเอื้อมไปลูบไล้แผ่นอกเปลือยอย่างสนุกสนาน สายตามองเขาด้วยความต้องการและยั่วยวน หากแต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเว้นแต่ความหงุดหงิดใจตัวเอง

“เพลิงคะ คุณเป็นอะไรไป แพตตี้ทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่าคะ” เสียงหวานจากเพชรกานต์มองใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มที่นอนก่ายหน้าผากอยู่ข้างตัวเธอ

“ไม่เกี่ยวกับคุณ” จิรัฎฐ์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางถอนหายใจออกมาก่อนจะขยับตัวขึ้นนั่ง

“เรื่องงานเหรอคะ ทำไมคุณดูไม่มีความสุขเลยล่ะคะ แพตตี้ไม่เคยเห็นคุณเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะคะ” เพชรกานต์พูดเสียงหวานพลางขยับตัวแนบนอนที่อกแกร่งของชายหนุ่ม สายตายั่วเงยขึ้นมองเขาจากใต้คาง ไม่ว่าเธอจะมองมุมไหนเขาก็ดูดีทุกมุม

“เรื่องส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับงาน”

“งั้นบอกให้แพตตี้ฟังหน่อยได้ไหมคะ เผื่อแพตตี้ช่วยคุณได้นะคะ”  เพชรกานต์ลูบไล้ไปตามหน้าอกของชายหนุ่ม พลางขยับตัวลุกขึ้นสบตามองเขาด้วยสายตาที่ยั่วยวน

“คุณช่วยผมไม่ได้หรอก” จิรัฎฐ์กล่าวพร้อมกับขยับตัวเพื่อลงจากเตียง แต่มือของหญิงสาวนั้นรั้งแขนเขาไว้พลางมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอนปรารถนา

“ปล่อย” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพร้อมปรายตามองด้วยความไม่ชอบ จนฝ่ายสาวต้องค่อยๆ คลายมือออกจากแขนของเขาทันที

จิรัฎฐ์ถอนหายใจออกมาพร้อมลุกขึ้นจากเตียงโดยที่มีผ้าคลุมร่างกายเขาเอาไว้อยู่ ชายหนุ่มเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายตรงพื้นขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้เพชรกานต์มองชายหนุ่มเดินจากไปด้วยความเสียดาย

นางแบบสาวผ่อนลมหายใจออกด้วยความเซ็ง ก่อนจะลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าของเธอที่หล่นตามพื้นขึ้นมาสวมใส่ พลางชำเลืองมองไปที่ประตูห้องน้ำหลายต่อหลายครั้งจนกระทั้งแต่งกายเรียบร้อย

เพียงไม่ถึงยี่สิบนาทีประตูห้องน้ำเปิดออก ชายหนุ่มก้าวออกจากห้องน้ำมาพร้อมกับมือที่กำลังจับผ้าขยี้เช็ดผมอยู่ เขาเดินตรงมาที่ข้างหัวเตียงพร้อมก้มลงหยิบโทรศัพท์ กุญแจรถและกระเป๋าตังค์

“คุณจะกลับแล้วหรือคะ” เพชรกานต์พูดขึ้นพร้อมเดินเข้ามากอด    ชายหนุ่มทางด้านหลัง

“ผมมีงานต้องทำต่อ” จิรัฎฐ์ตอบพร้อมกับจับมือของหญิงสาวสะบัดออกด้วยความรำคาญ ก่อนหันมาหาหญิงสาวที่ทำหน้าเศร้า

“แล้วพรุ่งนี้คุณจะมาหาแพตตี้อีกไหมคะ ฉันอยากให้คุณมาหาทุกวันเลยนะคะ” เธอพูดอ้อนวอนชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงหวาน

“ผมไม่ว่างมากพอ เอาเป็นว่าถ้าผมว่างจะมาหาคุณ” จิรัฎฐ์พูดตัดโดยไม่ใส่ใจ

“ค่ะ แพตตี้จะรอนะคะ” เพชรกานต์ขยับตัวเดินเข้ามาหาชายหนุ่มพร้อมกับเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อหอมแก้มเขา

“ผมจะพยายาม” จิรัฎฐ์ตอบก่อนจะเดินออกจากห้องของหญิงสาวไป

จิรัฎฐ์เดินออกจากคอนโดมิเนียมขนาดหรูของเพชรกานต์ด้วยความว่างเปล่าหากไร้ซึ่งความผูกพันที่อยู่กับเธอตลอดทั้งห้าชั่วโมง ชายหนุ่มก้าวตรงไปที่รถ ก่อนจะขึ้นรถพร้อมสตาร์ทขับออกไป

รถยนต์คันหรูวิ่งไปตามถนนใหญ่สี่เลน ก่อนจะเลี้ยวซ้ายเพื่อขึ้นสะพานทางด่วน จิรัฎฐ์เหยียบคันเร่งรถตามอารมณ์จิตใจที่ขุ่นมัวของเขา มือแกร่งบีบกำพวงมาลัยรถแน่นพลางถอนหายใจออกมา

ท้องถนนที่มีเพียงรถไม่กี่สิบคันขับผ่านทำให้เขาเพิ่มความเร็วได้อีก แต่ถึงจะเพิ่มความเร็วมาสักแค่ไหน ไฟแค้นในใจของเขาก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย

นานกว่าเกือบชั่วโมงกว่าที่จิรัฎฐ์จะถึงบ้าน เขาจอดรถไว้ที่ใต้ชายคาบ้านพร้อมกับเดินเข้าไปด้วยแววตาเต็มไปด้วยความโกรธและความเศร้า

สองเท้าก้าวขึ้นบันได้เดินเข้าไปข้างในบ้าน ไฟสีส้มจากนีออนขนาดกลางส่องสว่างอยู่ที่กลางบ้านเพียงดวงเดียว เขาเดินตรงไปที่บันไดพร้อมก้าวอย่างฉับไวขึ้นไปอย่างเร็ว สายตาคมมองชำเลืองห้องทางด้านขวามือของเขาด้วยความเกลียดชัง ก่อนจะหันเดินไปโดยไม่ปริปากพูดสักคำ ทั้งที่จริงแล้วในใจเขากลับเอ่ยว่าหญิงสาวต่างๆ นานา

จิรัฎฐ์เดินทิ้งตัวลงที่เตียง เปลือกตาหนาที่หนักอึ้งแทบจะปิดลง มือแกร่งเอื้อมไปปลดเนคไทที่คอของเขาออก พร้อมปิดตาลงหลับด้วยความอ่อนล้า

แสงอรุณสาดส่องเข้าผ่านทางหน้าต่างบานเล็ก หญิงสาวขยับกายซุกใต้ผ้าห่มเพื่อหนีแสง แต่เพียงไม่ถึงสิบนาทีเสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้นติดต่อกันจนคนที่นอนอยู่ต้องเอื้อมมือไปกดปิดด้วยความรำคาญก่อนที่จะนอนต่อโดนไม่สนใจสิ่งใด

พาขวัญขยับตัวปรือตาขึ้นมองอีกครั้งหลังจากที่เธอกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกไป เธอแหงนหน้าเอียงคอมองเวลาที่โต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะเด้งตัวขึ้นด้วยความตกใจอย่างรวดเร็ว

สิบโมงแล้ว!

หญิงสาวรีบลุกขึ้นเดินลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าออกมาเพื่อเปลี่ยนอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วเธอเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่ตากเมื่อคืนตรงระเบียงใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย

“ไม่รู้ว่าน้องเพลงจะมาเอาหนังสือเมื่อไหร่ เอาลงไปฝากไว้ที่ป้านิลละกัน” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองพลางมองกองหนังสือในลังที่รวมๆ แล้วประมาณสามสิบกว่าเล่มได้ พาขวัญขนหนังสือกองแรกอุ้มขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องไป เพื่อไปหาป้านิลผู้เป็นเจ้าของหอพัก

“ป้านิลจ๋า” เสียงใสเอ่ยเรียกหญิงสาววัยกลางคนที่กำลังนั่งจิ้มเครื่องคิดเลขอยู่ มืออีกข้างก็ถือกำแบงค์พันไว้ ต้องหยุดและหันมามอง

“มีอะไรอีกล่ะ หืม”

ป้านิลเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวที่อุ้มกองหนังสืออยู่ในมือ

“จีนจะมาฝากหนังสือให้รุ่นน้องจ้ะป้า กลัวว่าย้ายออกไปก่อนแล้วน้องเขาจะหาไม่เจอจ้ะ” หญิงสาวอธิบายพร้อมกับเดินเข้ามาในห้อง

“วางๆ ไว้ตรงมุมนั้นเลย เดี๋ยวมาแล้วฉันจะบอกให้ขนไปให้”

“ขอบคุณจ้ะป้า” เธอกล่าวของคุณพร้อมยิ้มใสๆ ให้ก่อนจะวางกองหนังสือไว้ที่มุมห้อง

“แล้วนี่จะย้ายออกวันนี้เลยหรือไง” ป้านิลเอ่ยถามขึ้น

“ใช่จ้ะ จีนจะย้ายออกวันนี้เลย”

“แล้วเอ็งจะไปอยู่ที่ไหน ได้งานทำหรือยังล่ะ” ป้านิลถามพลางเปิดลิ้นชักเก็บเงินใส่กล่องเหล็ก ก่อนจะหันมามองหญิงสาวเพื่อรอฟังคำตอบ

“ได้ที่ทำงานแล้วจ้ะ” เธอตอบพร้อมยิ้มให้

“ดีแล้วละ ตั้งใจทำงานดีๆ ละ จะได้มีอนาคตดีๆ ”

“จ้ะป้า” พาขวัญตอบขานรับโดยที่ไม่พูดอะไรต่อ

“เอาเถอะ เอ็งรีบไปขนของดีกว่าเดี๋ยวรุ่นน้องก็ได้มาพอดีหรอก”

“จ้ะ” หญิงสาวขานรับพร้อมเดินออกจากห้องไปเพื่อขนกองหนังสือที่ยังเหลืออยู่ลงมาฝากไว้กับป้านิลทั้งหมด

เกือบเที่ยงหลังจากที่ขนกองหนังสือลงมาฝากไว้กับป้านิลเรียบร้อยแล้ว พาขวัญได้จัดการกวาดเช็ดห้องให้สะอาดเป็นเหมือนเดิมในครั้งแรกที่เธอเข้ามาใช้ ก่อนจะเดินลงไปข้างล่างเพื่อซื้ออาหารกลางวันทาน ก่อนเดินกลับเข้ามาในหอพักอีกครั้งหนึ่ง

“โน่นไงมาพอดีเลย”

เสียงของป้านิลดังขึ้นพร้อมชี้นิ้วมาทางหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามา

“มาอะไรเหรอจ้ะ”

พาขวัญเอ่ยถามขึ้นพร้อมหันไปมองชายแปลกหน้าสองคน

“ก็สองคนนี้เขามาหาเธอน่ะ บอกว่าจะมารับไปไหนก็ไม่รู้” ป้านิลพูดขึ้น

“อ๋อ ค่ะ ขอบคุณป้ามากนะจ๊ะ”

พาขวัญกล่าวขอบคุณในขณะที่ป้านิลเดินเข้าไปข้างในห้อง

“มาหาฉันหรือคะ”

เธอเอ่ยถามชายสองคนตรงหน้า สีหน้ามองด้วยความกลัวหวั่นๆ ในใจ

“ครับ คุณผู้ชายให้ผมสองคนมาช่วยคุณขนของแล้วรับไปที่บ้านน่ะครับ” พาขวัญถึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“ขอบคุณมากนะคะ แต่ของฉันนิดเดียวเองค่ะ เดี๋ยวขอขนเองดีกว่านะคะ” หญิงสาวตอบด้วยความเกรงใจ

“ไม่เป็นไรครับ คุณผู้ชายสั่งให้ผมดูแลคุณพาขวัญให้ดี” ชายอีกคนพูดขึ้น

“เออ..แต่...”

“นะครับ ผมยังไม่อยากถูกหักเงินเดือน”

พาขวัญมองคนตรงหน้าด้วยความชั่งใจก่อนจะตัดสินใจตอบกลับไป

“ค่ะ”