ตอนที่ 2 ใจของคน2

“ปันเต็มใจ อีกอย่างปันก็ไม่ได้เอาเงินของพี่ให้กับแยม มันเป็นเงินของปันเอง”

“นี่ปันถึงกับพูดขนาดนี้เลยเหรอ พี่แตะต้องเพื่อนของปันไม่ได้เลยใช่ไหม”

“ปันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ เพียงแต่ขยายความว่า มันไม่มีตรงไหนที่พี่จะเดือดร้อน ปันใช้เงินส่วนตัวเอง”

“ก็ได้ พี่จะไม่ยุ่งกับปันอีกแล้ว เชิญ เชิญ เชิญเลย อยากทำอะไรก็เต็มที่ ไม่ต้องเห็นหัวกัน” เขาพูดอย่างอารมณ์เสียฉุนเฉียว แล้วหุนหันเดินออกไปจากตรงนั้น ก่อนจะก้าวขาขึ้นบันได เมื่อไปถึงห้องนอน เขาก็ปิดประตูห้องนอนดังโครม

ปันฐิตาได้แต่ถอนหายใจ เธอได้แต่มองตามหลังสามีไปอย่างอ่อนล้า

เรื่องบางเรื่องเธอก็ไม่เคยบอกเขา นี่ขนาดไพรภูมิแค่คิดว่าคีรยามาสร้างความเดือดร้อนโดยการยืมเงิน แต่ถ้าเขารู้ความจริงที่เกิดขึ้นมากกว่านั้น มันจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แววตาที่เปลี่ยนไปของปันฐิตาช่างเฉยชา แต่ทว่าในหัวใจของเธอไม่ได้นิ่งสงบ เธอมีเรื่องราวให้คิดและตัดสินใจ ปันฐิตากำลังมองหาทางเลือกชีวิตของตัวเอง การอยู่กับไพรภูมิ และแม่สามีอย่างคุณชวนชม ‘รักนะ แต่เหนื่อยเหลือเกิน’

ในตอนนั้นเองมือถือของปันฐิตาดังขึ้น หญิงสาวรีบกดปิดสาย แล้วเดินไปจนถึงใกล้ประตูรั้วหน้าบ้าน ก่อนจะกดสายไปหาคนคนนั้น

ปันฐิตาพูดจาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด เหมือนมีเรื่องอะไรในใจมากมาย

ที่หน้าต่างชั้นสอง ห้องนอนของไพรภูมิ

ไพรภูมิมองลงมาที่ภรรยา ได้แต่ฉงนสงสัยว่าปันฐิตาคุยอยู่กับใคร เธอมีสีหน้าที่เคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

ส่วนเขา ในใจของเขาก็ยังเป็นเดือดเป็นแค้น คิดถึงแต่คีร-ยา

‘ยายคนนี้มันช่างร้ายเหลือจริง ๆ ขนาดเราแสดงความรังเกียจออกไปอย่างนั้น ยังกล้าเสนอหน้า หน้าด้านหน้าทน ไปมาหาสู่กันอีก ฉันจะทำยังไงที่จะกำจัดแม่คนนี้ออกไปจากชีวิตได้’ ซึ่งไพรภูมิก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมเขาถึงคิดอย่างนี้

คำที่ว่าเกลียด มันคือการเกลียดจริง ๆ หรือ หรือว่ามันจะเปลี่ยนให้เป็นอย่างอื่นได้

เขาย้อนนึกไปถึงเรื่องราวในอดีตเมื่อสี่ปีที่ผ่านมา เขายังจำเหตุการณ์ที่หน้าไม่อายของผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่เคยลืม

ไพรภูมิกะพริบตามองใบหน้าของคีรยา เขาผงะออกห่าง พลางถลึงตาโตใส่ สีหน้าระรื่นภิรมย์แปรเปลี่ยนเป็นหน้ายักษ์ “เธอทำอะไร”

“เอ่อ... อ่า... มะ ไม่...” ริมฝีปากระเรื่อปรากฏอยู่บนใบหน้าซีดจาง ยันตัวลุกขึ้นนั่ง เสื้อผ้าหลุดลุ่ย สายตาของคีรยามองไปตรงที่ห้องน้ำ ข้างในนั้นปันฐิตากำลังอาบน้ำอยู่

“แพศยา หน้าด้าน กล้าดียังไงมาแตะต้องตัวฉัน”

“เปล่านะคะ ก็พี่เชน...” คีรยาพูดไม่ออก เธอรีบเช็ดริมฝีปากที่คาดว่าลิปสติกของตัวเองน่าจะเลอะอยู่

“ออกไป” เขาตวาดเธอ แต่เสียงไม่ได้ดังมาก

คีรยากรุยกรายลงจากเตียง หอบคอเสื้อที่ถูกเขาดึงรื้อทึ้งจนกระดุมหลุด วิ่งออกไปจากห้องนอนของปันฐิตา

คีรยาได้แต่คิด ทั้งตกใจ เสียใจ และสับสนในความรู้สึก

ไพรภูมิดึงเธอเข้าไปกอดจูบด้วยตัวเองแท้ ๆ เธอไม่ได้เริ่มก่อน เขาจับกดเธอลงไปนอนกับเตียง และกระทำการต่าง ๆ ตามอำเภอใจ จุมพิตที่ดูดดื่มซ่านเสียว

แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้น ไพรภูมิก็ได้รู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างของเขานั้นไม่ใช่ปันฐิตา แต่ว่าเป็นเธอ เขาโกรธมากราวกับเธอเป็นฝ่ายเสนอตัวให้เขาเอง

อะไรกัน คีรยาได้แต่หลับตาลง เธอนึกไม่ออกเลย หากว่าปันฐิตาได้มาเห็นชอตเด็ดเมื่อกี้จะเกิดอะไรขึ้น

รวมถึงไพรภูมิด้วย เขาโชคดีแค่ไหนที่ปันฐิตาไม่ได้เจอ ไม่อย่างนั้น มีหวัง เขากับปันฐิตาต้องได้แยกทางกัน

‘ยายตัวร้าย ฉันเห็นสายตาของหล่อนแล้ว คงจะอยากกินฉัน’ เขาคิดดูถูก ไม่ว่าจะสบตากับคีรยาทีไร ไพรภูมิได้แต่บอกกับตัวเองว่า คีรยานั้นตกหลุมรักเขา

‘หน้าด้าน ไม่มียางอาย’

เสียงรถยนต์ที่แล่นออกจากบ้าน ทำให้ไพรภูมิชะโงกหน้าออกมาดูที่หน้าต่างอีกครั้ง เขาเห็นว่าปันฐิตาได้ขับรถออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว เขาจึงหยิบมือถือขึ้นมา แล้วรีบกดโทรเข้าไปหาเธอ

“จะไปไหนนะปัน นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว”

“ปันมีงานที่บริษัทน่ะค่ะ งานด่วน”

“แน่ใจหรือว่าเป็นงานด่วนจริง ๆ ด่วนมากจนต้องไปทำงานในเวลาที่เลิกงานแล้วอย่างนั้นเหรอ พี่บอกปันไปหลายทีแล้วนะ ว่าให้ปันออกจากงานเสีย พี่สามารถดูแลปันได้” เขาเสียอารมณ์

เขารู้ว่าเวลาที่ภรรยาอารมณ์ไม่ค่อยดี เธอก็จะหนีหน้าไม่ยอมคุยกับเขา

“พี่เชนคะ ปันอยากทำงานค่ะ เพราะแค่นี้ตัวปันก็ไม่เคยมีค่าอยู่ในสายตาของคุณแม่ของพี่อยู่แล้ว ถ้ายิ่งปันลาออกจากงาน แล้วมาเกาะพี่กิน ก็คงจะต้องโดนคุณแม่ของพี่ดูถูกล่ะค่ะ”

เธอพูดให้เขาได้คิด แต่ในส่วนหนึ่งปันฐิตาก็อยากจะกระแนะกระแหนเขาด้วย ความที่ไพรภูมินั้นไม่เคยปกป้องอะไรเธอได้เลยจากคำพูดและการกระทำของคุณชวนชม ที่ทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวด จนเหนื่อยหน่าย

ไพรภูมิถึงกับพูดไม่ออก เขาได้แต่เงียบเสียงไป

“พี่เชนไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ ปันจะขับรถ” น้ำเสียงของเธอเฉยชา ปันฐิตากดวางสายทิ้งไปในทันที

ไพรภูมิถอนหายใจ ระหว่างเธอกับเขานับวันมันก็มีแต่ความระหองระแหง ทั้งสองคนเป็นแบบนี้มาได้สักพักหนึ่งแล้ว อยู่ด้วยกันก็แทบจะไม่มีความสุข ทุกอย่างทุกเรื่องทำให้เขาหงุดหงิดไปหมด ปันฐิตาเองก็เหมือนกัน ดูเธอไม่มีความสุข ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ และเวลาที่อยู่บ้านน้อยลง ทำให้ทั้งสองคนยิ่งห่างกัน

เวลาที่นอนด้วยกัน เขาแทบจะแตะต้องตัวเธอไม่ได้ มันเพราะอะไรกัน เขาคิดวนเวียนหาคำตอบอยู่เสมอ

หรือว่าจะเป็นเพราะคุณแม่ ที่เอาแต่พูดกรอกหูเรื่องที่ปันฐิตามีลูกให้กับเขาไม่ได้

เฮ้อ ปันฐิตาน่าสงสารที่สุด ที่จะต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้

ไพรภูมิเดินเข้าห้องน้ำ เขารีบอาบน้ำ เพื่อไปบ้านแม่ วันนี้เขาตั้งใจจะคุยกับแม่ให้รู้เรื่องเกี่ยวกับเรื่องของปันฐิตา เขาไม่อยากให้แม่ทำให้ปันฐิตาอึดอัดใจอีกต่อไป เขาจะคุยแบบทะลุปรุโปร่งให้รู้เรื่องรู้ราวกันไปเลย

เรื่องการมีลูก มันไม่ใช่จุดสำคัญของชีวิตคู่ ถ้าเกิดมีไม่ได้จริง ๆ เขาจะรับเลี้ยงลูกบุญธรรม หรือไม่อาจจะขอลูกของญาติพี่น้องทางแม่มาเลี้ยงเอาก็ได้