ตอนที่ 11 รักหรือร้าง2

“จริง ๆ นะ จริง ๆ เอาแบบนี้ไหมแยม ฉันรู้ว่าแกมีหนี้บัตรเครดิตอยู่สามแสน ฉันมีเงิน ฉันจะปิดให้แกจนหมดภาระทุกอย่าง”

“ปัน... แกกำลังจะทำให้เรื่องราวมันแย่มันยุ่งเข้าไปกันใหญ่ พอเลย พอ หยุดคิดเรื่องนี้ สิ่งที่แกควรทำคือไปคุยกับพี่เชนให้รู้เรื่อง ให้รู้ว่าแกคิดยังไง หัวใจของแกตอนนี้เป็นอย่างไรต่างหาก” คีรยาถึงกับกอดเพื่อนเอาไว้แน่น

“ฮือ... แต่ก็ดีกว่าจะให้ผู้หญิงคนอื่นมาเป็นแม่ของลูกพี่เชน ฉันกลัวเหลือเกิน”

“ใจเย็น ๆ เถอะปัน ฉันว่าแกกลับไปปรึกษากับพี่เชนใหม่เถอะ ขอร้องเขา บอกเขาว่า อย่าทำแบบนั้นเลย”

“แต่พี่เชน เขารักแม่ของเขามาก”

“ฉันเข้าใจว่า พี่เชนรักแม่มาก แต่เขาก็ไม่ควรทำร้ายจิตใจแก ปัน... แกก็พูดไปสิ ว่าแกเป็นเมีย”

“แต่ฉันก็ไม่ใช่เมียที่ดี แยม... แกก็รู้”

“แต่พี่เชน เขาไม่รู้ แม่เขาไม่รู้”

“แต่บาปมันติดอยู่ที่ในใจของฉัน แยมแกก็รู้ไหม ฉันเจ็บปวดทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเรื่องนี้ แล้วก็มาบ้านหลังนี้ด้วย พี่หมอแบล็กเมลฉัน เขาบอกว่าหากฉันไม่ยอมทำตามเขา พี่หมอจะบอกพี่เชนเรื่องของเขากับฉันทุกอย่าง แล้วสุดท้าย ฉันก็ต้องหย่ากับพี่เชนจนได้ เขาอยากให้ฉันเป็นแบบนั้น แต่... ถ้าฉันจะหย่ากับพี่เชน ฉันก็อยากจากมาแบบสวย ๆ แล้วจบกัน ฉันอยากให้พี่เชนเขาจดจำฉันในสิ่งที่ดี ๆ”

“โธ่เพื่อน”

“แค่คิดว่าจะหย่ากัน หัวใจฉันก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา หลังจากที่แม่ของเขารู้ว่าฉันตั้งท้องไม่ได้ แกรู้ไหมว่ามันเกิดเรื่องแย่ ๆ ขึ้นกับฉันมากมาย คุณแม่ไม่ได้เอ็นดูฉันเหมือนเดิม ท่านเกลียดฉัน และพยายามผลักไสฉันออกมาจากชีวิตพี่เชน เราสองคนระหองระแหงกัน ชีวิตคู่ของเรามันเกิดช่องว่างระหว่างกันและกันมากมาย จนตอนนี้ฉันคิดว่า แค่นอนใกล้กันแค่คืบ ยังดูเหมือนห่างไกลกันเป็นพันไมล์” พักสะอื้น

“ปันเอ๊ย ฉันว่าแกควรทำจิตใจให้ว่าง แล้วค่อย ๆ คิด”

“ฉันพยายามแล้ว แต่ตอนนี้ข้างในใจของฉันมันบีบ เหมือนตัวของฉันอยู่ในกระป๋องน้ำอัดลมที่มันพร้อมจะระเบิด ฉันคิดว่า ตัวฉันและความอดทนกับทุกเรื่อง มันกำลังจะถึงขีดสุด ตอนนี้หัวใจของฉันมันแทบจะรับไม่ไหวแล้ว มันอัดแน่นทุกเรื่องเลย”

“ฉันเข้าใจแก” คีรยาเช็ดน้ำตาให้กับเพื่อนอีกครั้ง

“แยม วันนี้ฉันขอนอนกับแกได้ไหม”

“อ้าว แล้วพี่เชนจะไม่ว่าแกเหรอ”

“ไม่หรอกเขาไปทำงานที่สิงคโปร์สองอาทิตย์ แต่แกอย่าบอกพี่หมอนะว่า ฉันอยู่กับแกที่นี่”

“ฉันไม่เคยคุยกับพี่หมอเป็นการส่วนตัว”

“อื้อ... ฉันเนี่ยก็ให้แกมารับหน้าในเรื่องของฉันทุกทีเลย ฉันพาแกมาออกหน้าอยู่บ้านพี่หมอ แต่คนที่ลักลอบมีอะไรกับเขา คือฉัน”

“แกจะพูดทำไม พูดไปก็ไม่มีประโยชน์”

“อื้อ”

คีรยาก็พูดไม่ออก น้ำท่วมปาก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว เธอมีหน้าที่ช่วยเพื่อนรักปกปิด แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะควรที่สุด

“ฉันขอยืมชุดนอนของแกได้ไหม”

“ได้สิ ไป แกอาบน้ำอาบท่าเสร็จ ฉันอาสานวดให้ แกจะได้หายเครียด”

“ดี ๆ นวดตรงบ่าให้หน่อยนะ ปวดมากเลย” บิดตัวขับไล่ความเมื่อยและอ่อนล้า

“ไปสิ ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวฉันจัดการตรงนี้เอง และจะปิดบ้าน ฉันจะตั้งใจนวดแบบอย่างดีให้แกทั้งตัว”

“แยม ขอบใจมากเพื่อนแค่ฉันมีแก โลกนี้ก็น่าอยู่แล้ว”

“จ้า ยายเพื่อนเลิฟ เชิญค่ะคุณนายปันฐิตา เชิญไปอาบน้ำ แล้วเปิดแอร์ให้เย็นฉ่ำ นอนรอที่เตียงได้เลยนะคะ” รีบพยุงเพื่อนให้ลุกขึ้น แล้วผลักหลังให้เดินไป ปันฐิตาลากขาเข้าห้องนอนของคีรยา

คีรยาได้แต่มองตามเพื่อนรักด้วยหัวใจที่สุดแสนสงสาร

‘เรื่องที่เป็นความลับของแก ฉันจะเก็บให้แกจนวันตาย ส่วนเรื่องแม่อุ้มบุญ ไม่ ฉันคงทำไม่ได้หรอก เพราะฉันสงสารแกจริง ๆ’

“แยม ฉันขอร้องแกนะ แกมาเป็นเมียของพี่เชนอีกคนเถอะ ฉันรู้ว่าแกรักพี่เชน ผัวฉัน แกรักเขา ฉันยอมให้แกมีอะไรกับพี่เชนได้ แต่ถ้าเป็นคนอื่นฉันไม่ยอม นะแยม ฉันรักแก ฉันยอมมีผัวคนเดียวกับแก”

“ไม่ ไม่ ไม่... ฉันไม่ยอม ฉันไม่ได้ อื้อ... อื้อ...”

“แยม แยม แยม แกเป็นอะไรน่ะ ตื่น ตื่น แยมตื่นได้แล้ว” สองมือของปันฐิตาเขย่าตัวของคีรยา ที่นอนมีเหงื่อโชกอยู่เต็มใบหน้า ท่าทางของคีรยาในตอนนี้นอนสั่นหน้าเบา ๆ

“แยม แยม” ปันฐิตาเขย่าตัวของเพื่อนรักอีกที

คีรยาผวาตื่นลืมตาขึ้น

“แยม แกตื่นแล้วใช่ไหม” ปันฐิตายิ้มให้

“ปัน แกไม่โกรธฉันนะ แกอย่าพูดแบบนั้นอีก ฉันไม่ใช่ ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิด”

คีรยาละล่ำละลักพูดใหญ่ พร้อมสายตาที่รู้สึกผิด

“แยม แกเป็นอะไรของแก ฝันอะไรอยู่ล่ะ ไหนเล่ามาซิ” คีรยายังทำตาลอย

“นี่ ๆ ตื่นหรือยัง ...ยายแยม” ปันฐิตายังหยิกหยอกแก้มของคีรยาอีกด้วย

เมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนอย่างชัดถ้อยชัดคำ คีรยาก็ได้สติ เธอพ่นลมหายใจออกมาแรง ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง แล้วจับมือของปันฐิตาเอาไว้แน่น

“ปัน ไม่ว่าจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันยังรักแกเสมอ ฉันยังห่วงแกเสมอนะ”

“ฝันร้ายใช่ไหมล่ะ ฝันว่าอะไรเล่ามาเดี๋ยวนี้” ปันฐิตายิ้มให้เพื่อนอย่างอ่อนโยน

“อื้อ ฉันก็ฝันถึงแกนั่นแหละ ก็แกพูดอะไรล่ะเมื่อตอนค่ำ จนฉันต้องคิดมาก และเอามาฝันเลย ฉันรักแกนะปัน” คีรยาก็โผเข้ากอดเพื่อน ปันฐิตากอดตอบ

“ฉันสะดุ้งตกใจเสียงละเมอแกน่ะสิ เอะอะเสียงดัง แต่จับใจความอะไรไม่ได้เลย กะว่าจะถามแล้วเชียวว่างวดนี้เลขออกอะไร”

“ยายเพี้ยน”

“หาว” ปันฐิตาปิดปากหาว เธอเพิ่งนอนไปได้ไม่นานเอง

“ห้ามฝันอีกนะ นอนต่อได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันมีประชุมทั้งวัน” ปันฐิตาหันไปปิดโคมไฟ ก่อนจะล้มตัวลงนอน

คีรยาล้มตัวลงตามไป เธอหันหน้าเข้าหาปันฐิตา

“แยม ฉันขอบใจนะที่แกอยู่เคียงข้างฉันมาโดยตลอด ไม่เคยทิ้งกัน”

“อื้อ ฉันก็เหมือนกัน”

“ฉันจะนอนแล้วนะ แกห้ามเสียงดังอีกล่ะ” ปันฐิตาหลับไปอย่างง่ายดาย