ตอนที่ 10 รักหรือร้าง

ปันฐิตาได้อ่านข้อความของเขา เธอถึงกับน้ำตาไหล ความรักมันไม่ได้มีแค่สองคนที่รักกันเท่านั้น การแต่งงานมันต้องแต่งกับคนในครอบครัวด้วย

หญิงสาวถอนหายใจยาว แม่ของเขาถือว่าเป็นมือที่สาม

‘ที่จริงถ้าปันมีลูกให้พี่ได้ ทุกอย่างก็คงจะสมบูรณ์สินะ’ คนเป็นเมียได้แต่น้ำตาร่วงกับสิ่งที่เธอได้รับจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของสามี

เธอรู้ว่าไพรภูมิรักเธอ แต่เธอคงจะทนอยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ได้อีกต่อไป

‘ฉันต้องทำอะไรสักอย่างไหม’ ปันฐิตาเฝ้าวนเวียนถามตัวเอง

“เกิดอะไรขึ้น” คีรยาวางจานผัดไทยไว้ตรงหน้าของเพื่อน ก่อนจะนั่งลงตรงกันข้าม

“ฉันขอกินก่อนได้ไหม กินไป เล่าไป พลอยกินไม่ลง”

“ก็เอาสิ ถ้าอย่างงั้นฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมานั่งฟัง” คีรยาเธอทิ้งให้ปันฐิตานั่งอยู่คนเดียว

เมื่อเธอเดินไปอาบน้ำออกมาก็เห็นปันฐิตากินผัดไทยจนหมดจาน ปันฐิตานั่งอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี แต่เธอก็ไม่ได้เปิดทีวีดู กลับหลับตาลงด้วยความอ่อนล้า

“แกมีปัญหากับใครที่ทำงาน หรือว่าที่บ้าน”

“แยมแกจะถามทำไม แกก็รู้อยู่แล้วนี่ว่า ฉันจะมีปัญหากับใครได้”

“คุณแม่ของพี่เชนใช่ไหม”

“ใช่ วันนี้แม่โทรมาบอกกับฉัน”

“ทะเลาะกันหรือ”

“เรื่องที่แม่จะหาผู้หญิงมาตั้งท้องลูกของพี่เชน”

“อะไรนะ” คีรยาตกใจมาก เธอไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้ออกมาจากปากของเพื่อน

“ใช่ แกคิดดูสิ ฉันเป็นเมียที่แม่ผัวไม่ได้ต้องการ แถมยังจะหาเมียใหม่ให้กับสามีของฉันอีกด้วย”

คีรยาถึงกับพูดไม่ออก เธอเข้าใจเพื่อนดีว่าตอนนี้ปันฐิตาจะเสียใจแค่ไหน

“ฉันไม่มีทางเลือกอะไรเลย แกรู้ใช่ไหมแยม ชีวิตของฉันมันบัดซบ หึ-หึ รวมถึงทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันด้วย”

คีรยาส่งมือไปแตะหลังมือของเพื่อน แล้วบีบเบา

“ฉันไม่เข้าใจว่า ทำไมโลกมันโหดร้ายกับฉันจัง มีแต่เรื่องแย่ ๆ เข้ามาในชีวิตไม่หยุดไม่หย่อน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ฉันมีลูกให้กับพี่เชนไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของแม่สามีที่ไม่ได้รักไม่ได้เอ็นดูฉัน แล้วตอนนี้ยังประกาศปาว ๆ ว่าจะหาเมียใหม่ให้กับสามีฉัน กลุ้มจริง ๆ ว่ะ” สีหน้าระทดท้อใจ

“คุณแม่แค่จะหาคนมาอุ้มบุญไม่ใช่หรือ ไม่ได้หาเมียใหม่ให้พี่เชนสักหน่อย”

“มันจะต่างกันตรงไหน เธอคิดว่าคุณแม่จะหยุดแค่นั้นเหรอ ฉันไม่เชื่อหรอกมันจะต้องมีอะไรมากกว่านั้น แต่ที่น่าเจ็บปวดที่สุดก็คือ พี่เชนเขาเห็นดีเห็นงามไปกับแม่ของเขาด้วย เขาเป็นคนเดินมาบอกฉันเอง เมื่อคืนนี้ว่า เขาจะทำตามที่แม่เขาต้องการ” ปันฐิตาเอาแต่ส่ายหน้า

“ปันฉันสงสารแกจัง”

“อย่ามาสงสารฉันเลยขอแค่กำลังใจให้ฉันก็พอ”

คีรยาก็อ้าแขนกว้าง ก่อนที่ปันฐิตาจะโผเข้าสู่อ้อมกอดของเพื่อน ปันฐิตาน้ำตาไหลร้องไห้สะอึกสะอื้น

“แล้วยังจะมีเรื่องของพี่หมออีก แยมแกจะด่าฉันก็ได้นะ ช่วยใช้คำพูดอะไรแรง ๆ กระแทกฉันที ด่าว่าอะไรฉันก็ได้ ให้มันสาแก่ใจ” คร่ำครวญยกใหญ่ มีแต่เรื่องวุ่นวายหัวใจ

“ปันแกเจ็บปวดมากพอแล้ว”

“ฉันรู้ว่าตัวเองไม่มีค่า ฉันเป็นผู้หญิงสำเพ็ง เป็นนางกากี เป็นนางวันทองสองผัว แล้วตอนนี้บาปกรรมตามสนองฉันแล้ว แม่ผัวกำลังเอาลูกชายของเขากลับคืน โดยที่จะหาผู้หญิงอื่นให้กับสามีของฉัน” คนที่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากกลับไม่ใช่ปันฐิตากลับเป็นคีรยาเองที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ความลับของเพื่อนสาวที่รับรู้ บ้านหลังนี้ที่เธออยู่ ก็เป็นรังรักของปันฐิตากับคุณหมอภูบดี

“ฉันรู้และเข้าใจแกทุกเรื่องนะปัน ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างแกกับหมอภูบดี แกก็ไม่ได้เจตนา”

“ฉันเหมือนคนที่ถูกสาปนะว่าไหม คงจะเป็นทูตจากสวรรค์หรือนรกสักตนที่อยากให้ฉันเป็นแบบนี้ ฉันกำลังตกนรกทั้งเป็น แกรู้ไหมแยมว่า ฉันไม่มีความสุขเลย ฉันควรจะเดินออกมาจากชีวิตสองแม่ลูกนั้นดีไหม”

“แต่แกรักพี่เชน”

“ใช่ฉันรักเขา แต่ฉันก็หักหลังเขา แกก็รู้ ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่อยากเสียพี่เชน ฉันอยากอยู่กับเขา”

“แกไม่เคยรักพี่หมอ”

“แกพูดอะไรบ้า ๆ แบบนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับพี่หมอ เพราะอะไรแกก็รู้ เขามอมเหล้า แล้วตอนนี้เขาก็แบล็กเมล เขาไม่ยอมที่จะจากฉันไป เพราะพี่หมอรัก แต่ฉันมีผัวแล้ว ฉันมีผัวแล้ว แกได้ยินไหมแยม”

“อื้อ... ปันค่อย ๆ คิด” คนเรามีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น

เธอมีปัญหาอีกอย่าง ปันฐิตาก็มีปัญหาอีกอย่าง ถือว่าหนักกันคนละแบบ

“แกรู้ไหมแยม ถ้าฉันไม่มีแก ฉันคงจะบ้าตายไปแล้ว หรือไม่ฉันคงกระโดดสะพานพระรามแปดให้ตกไปในน้ำเจ้าพระยาให้รู้แล้วรู้รอด”

“ปันอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ฉันไม่อยากได้ยินเลย” รีบเช็ดน้ำตาให้กับเพื่อน มองปันฐิตาอย่างเข้าอกเข้าใจ

“แยมฉันรู้ว่าแกสนิทกับคุณแม่ ถ้าฉันจะขอร้องแกให้แกทำเพื่อฉันจะได้ไหม”

“หื้อ” ดวงตาฉงน

“แกช่วยตั้งท้องแทนฉันที ไปเป็นแม่อุ้มบุญให้กับลูกของพี่เชน ไปเป็นแม่อุ้มบุญของลูกพี่เชน จะได้ไหมแยม แกช่วยอะไรฉันได้ไหม”

“ทำไมแกพูดแบบนี้ฮะ” คีรยาตกใจ พร้อมกับผลักเพื่อนรักออก เพื่อนั่งจ้องหน้ากัน

“ฉันขอร้องแกเถอะแยม ฉันขอร้องแก ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น คุณแม่จะต้องให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียของพี่เชน แล้วสุดท้ายคนที่จะโดนเฉดหัวออกไปจากชีวิตของเขา ก็คือฉัน ฉันกลัว ฉันไม่อยากให้ถึงวันนั้น วันที่ต้องไปจากเขา ถ้าเป็นแก แกคงจะไม่ทิ้งฉัน ไล่ฉัน อย่างน้อย เราก็อยู่ร่วมกันได้ นะแยมนะ” ปันฐิตารีบยกมือไหว้

คีรยาถึงกับตกใจกับความคิดของเพื่อน แต่มันก็สะกิดหัวใจของเธอเช่นเดียวกัน ปันฐิตาเหมือนหมาจนตรอก ต้องสู้สุดกำลัง แต่ทว่า...

“มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยสักนิด”

“ดีสิ เพราะฉันรักแก ฉันยอมให้คนอื่นมามีอะไร ๆ กับพี่เชนไม่ได้หรอก แต่กับแก ถ้าแกจะมีอะไรกับพี่เชน ฉันไม่มีปัญหา”

“ยายปันแกเสียสติไปแล้วแน่ ๆ แกกำลังพูดบ้า ๆ”

“ฉันทนไม่ได้นี่ ถ้าหากพี่เชนจะมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น”

“ก็แค่ทำกิ๊ฟผสมเทียมเท่านั้น แกอย่าคิดเยอะ”

“...” ปันฐิตาที่เคยแข็งแกร่งกลับร้องไห้อย่างหนัก

“โถ่ยายปัน”