ตอนที่ 12

“พี่ธัสคะ ใครหรือคะ”

พาริภัคถามกันต์ธัส หลังจากที่เขาได้รับโทรศัพท์จากนุ้ยก็รีบวิทยุบอกให้คนงานของเขาออกตามหาเธอแล้วพากลับบ้าน แต่ว่าหนึ่งธิดาไม่รู้นึกว่าเธอจะถูกทำร้ายก็พยายามหนีสุดชีวิต

“คุณหนึ่ง”

แต่เมื่อดนุสรณ์มองเห็นหน้าของเธอชัด ๆ เขาก็เรียกเธออกมาพร้อมกับย่อกายลงใกล้แล้วแล้วเขย่าเบา ๆ

“รู้จักหรือสร”

กันต์ธัสเอ่ยถามทำให้ดนุสรณ์พยักหน้า

“ครับนายหัว เธอเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย เธอมักจะมาปรึกษาเรื่องราวต่าง ๆ กับผมเสมอและหลังจากที่ผมเรียนจบกลับมาเธอก็ยังโทรมาหาผม แต่ว่าทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ”

เมื่อดนุสรณ์บอกว่ารู้จักเธอก็ทำให้กันต์ธัสลอบระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ เพราะถ้าเธอคุ้นเคยกับดนุสรณ์มันอาจจะง่ายขึ้นกับการทำให้เธอยอมอยู่ที่นี่อย่างสงบ

“กลับไปเถอะ”

เขาหันไปบอกคนงานของเขา จากนั้นก็เดินไปหยุดอยู่ที่ด้านหัวของหนึ่งธิดาที่ยังนอนนิ่ง

“ทำไมเธอเปียกแบบนี้ล่ะคะพี่ธัส เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือคะ แล้วเธอจะเป็นอะไรไหม ทำไมต้องมัดเธอไว้”

กันต์ธัสมองหน้าน้องสาวพลางคลี่ยิ้มออกมา

“เก็บคำถามใส่กระเป๋าไว้ก่อนเถอะนะจ๊ะแล้วเข้าไปพักซะ ทิ้งเด็กคนนี้ไว้ตรงนี้จนกว่าจะฟื้น”

“แต่ว่า นายหัวครับ”

ดนุสรณ์เหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่เมื่อกันต์ธัสหันมามองหน้าเขาก็ทำให้เขาจำต้องเงียบ

“ทำไมคะ คุณสรมีอะไรหรือ หรือว่าคุณสรมีอะไรพิเศษกับผู้หญิงคนนี้”

คำถามของพาริภัคทำให้ดนุสรณ์จำต้องยันกายลุกขึ้นยืน

“ไม่ครับ”

เขาตอบทันทีพร้อมกับถอยห่างออกมา

“จะทิ้งเธอไว้ตรงนี้หรือคะ”

สัญจิตาร้องถามกันต์ธัสที่หันหลังหมายจะเข้าไปด้านใน

“ครับ”

เขาตอบสั้น ๆ แล้วก็เดินนำทุกคนตรงไปยังโถงใต้ถุนบ้าน ทิ้งให้หนึ่งธิดานอนตากแดดอ่อน ๆ ด้วยเนื้อตัวที่เปียกปอนแบบนั้น

“จะไม่สบายได้นะคะนายหัว”

สัญจิตารู้สึกเป็นกังวล ไม่น้อยไปกว่าดนุสรณ์ที่รู้สึกห่วงหนึ่งธิดาขึ้นมาอย่างมาก แต่สีหน้าและกิริยาที่ดูพะว้าพะวงของดนุสรณ์ทำให้พาริภัคเริ่มกังขา หล่อนมองดูเขาอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งต่างกับกันต์ธัสที่นั่งตักขนมขนม กอแหละ (ทำจากแป้งข้าวเจ้ากวนกับกะทิและเกลือ เทใส่ถาด โรยต้นหอม ตัดเป็นชิ้นๆ โรยหน้าด้วย มะพร้าวขูดคั่ว กุ้งแห้งป่น และน้ำตาลทราย) อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่คิดจะใส่ไยดีกับหนึ่งธิดาแม้แต่น้อย จนกระทั่งเขาทานขนมไปหลายคำ ก็ยกน้ำมะพร้าวน้ำหอมที่เฉาะลูกเปิดไว้ขึ้นดื่ม

“นายหัวคะ เธอฟื้นแล้วค่ะ”

นุ้ยร้องบอกทำให้เขามองตรงไปหาเธอ ก่อนจะลุกขึ้นเยื้องย่างเข้าไปอย่างเชื่องช้าแล้วหยุดที่ปลายเท้าของเธอ ที่ขยับเปลือกตามองมา และแล้วก็ต้องทะลึ่งพรวดลุกนั่งแต่ก็ต้องขัดเคืองใจที่เธอไม่สามารถขยับแขนขาได้

“ไอ้คนป่าเถื่อน ไอ้หน้าเหี้ยม ไอ้ไอ้ ไอ้แก่ ไอ้เฒ่าหัวงู ปล่อยฉันไปนะ”

หนึ่งธิดาตะโกนก้องทำให้พาริภัคและคนอื่นต่างก็ได้ยิน

“ตายล่ะ นี่เด็กคนนั้นกล้าดียังไงมาว่าพี่ธัส!”

พาริภัคเปรยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกับก้าวออกไปยืนมองหน้าหนึ่งธิดาให้ถนัดอีกนิด

“ปล่อยฉันสิ ปล่อยฉัน”

หนึ่งธิดายังร้องตะโกนก้อง

“เธอก็รู้นี่ว่าที่นี่มันบ้านป่าเมืองเถื่อน และฉันก็บอกเธอ แล้วว่าคนที่นี่ยังไม่รู้จักเธอ อย่าหนี ฉันเตือนเธอแล้ว”

“ฉันจะไป ฉันจะไม่ยอมแต่งงานกับคุณหรอก ไอ้เฒ่าหัวงู ไม่มีวัน ไม่มีวัน”

กันต์ธัสคลี่ยิ้มพร้อมกับย่อกายลงนั่งที่ปลายเท้าทำให้เธอยกเท้าหมายจะยันร่างของเขาที่หลบฉากอย่างรวดเร็วแล้วรั้งคอเสื้อของเธอขึ้นมาก่อนจะโน้มใบหน้าต่ำลงไปหาเธอ

“คืนนี้เราจะแต่งงานกัน แต่งเสร็จก็จะต้องเข้าหอ ฉันจะทำให้เธอรู้ว่า ฉันไม่ได้แก่อย่างที่เธอเข้าใจ”

“ไอ้ลามก ไอ้บ้ากาม ไอ้ทุเรศ”

หนึ่งธิดาได้ยินแล้วก็ร้องกรี๊ดออกมา ยิ่งขัดเคืองใจเมื่อเห็นกันต์ธัสหัวเราะใส่หน้าเธอ

“พาไปที่ห้อง ขัดสีฉวีวรรณให้ดี หาเสื้อผ้าสวย ๆ ให้ใส่ คืนนี้เธอจะเป็นเจ้าสาวของฉัน”

กันต์ธัสร้องบอกคนอื่น ๆ ทำให้พาริภัคถึงกับอึ้ง

“พี่ธัสคะ พี่ธัสว่าอะไรนะคะ”

พาริภัคก้าวมาหาเขา ทำให้สัญจิตาและดนุสรณ์เดินออกมาด้วย เมื่อนั้นหนึ่งธิดาจึงมองเห็นดนุสรณ์

“คุณสรคะ!”

เมื่อหนึ่งธิดาเรียกดนุสรณ์ก็ทำให้คำถามทุกคำถามจากคนทุกคนต้องเป็นอันหยุด เมื่อต่างมองมาหาหนึ่งธิดาแทบเป็นตาเดียว

“คุณสร คุณจริง ๆ ด้วย นี่หนึ่งเองค่ะช่วยหนึ่งด้วยสิ ช่วยหนึ่งด้วย”

เธอร้องเรียกหาดนุสรณ์ที่เพียงแค่มองหน้าเธอแล้วมองมาหากันต์ธัสแต่เขาก็ต้องหยุดเมื่อเจอสายตาของพาริภัค

“คุณสรคะ”

เมื่อหนึ่งธิดามองหน้าดนุสรณ์ด้วยสายตาวิงวอนระคนดีใจก็ทำให้กันต์ธัสระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ เขาตบไหล่ดนุสรณ์หนัก

“ฝากด้วยนะ”

เขาพูดจบก็เดินไปหาพาริภัคและสัญจิตา

“คืนนี้รบกวนนมช่วยจัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ให้ผมที ให้คนที่อยู่ในบ้านและหัวหน้าคนงานมาร่วมงานเท่านั้นพอ”

เขาบอกสัญจิตาและหันไปหาพาริภัค

“พี่มีเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจจะอธิบายได้ตอนนี้ ให้เวลาผ่านไปสักพักพี่จะบอกพาเอง”

เขาพูดจบก็มองหน้านุ้ย

“จัดชุดเจ้าสาวให้เธอสวมใส่ และต้องเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในคืนนี้”

“ค่ะ”