ep4

แววกลับมาเก็บสำรับมื้อเย็นออกไป ขณะที่น้ำรินเดินไปเดินมาด้วยท่าทางกระวนกระวาย เธอปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าเธอรอเขา...แต่เมื่อคิดอีกที เธอกลับประหม่าและไม่รู้ว่าเหตุใดต้องรอ

หญิงสาวพยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอกำลังประชดชีวิต หลังจากผิดหวังจากคนรักเก่าเช่นนนท์ เธอไม่ใช่คนที่จะหลงใหลได้ปลื้มไปกับผู้ชายหน้าหล่ออย่างราไวยเป็นแน่ ราไวยไม่ใช่ผู้ชายที่ผู้หญิงจะตกหลุมรักได้ง่ายๆ เขาเป็นเสือผู้หญิง เป็นเพลย์บอย เป็นผู้ชายที่ไม่เคยจริงใจกับผู้หญิงสักคน ชื่อเสียงเขาคนในบริษัทรู้ดี แล้วทำไมเธอจะต้องมาสนใจคนอย่างเขาด้วยล่ะ

“อาบน้ำแล้วเหรอ?”

จู่ๆ เสียงทุ้มนุ่มก็ดังขึ้นใกล้ตัวจนเธอสะดุ้ง เมื่อหันกลับมาก็พบว่าผู้ชายที่เธอกำลังนึกถึงอยู่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

“คุณ ....คุณมาแล้วเหรอ?” เธอถามเสียงสั่น

“คุณรอผม?”

“ไม่ๆ ฉันไม่ได้รอ...” เธอรีบปฏิเสธจนลิ้นพันกัน

“เมื่อคืนผมขอโทษด้วย ผมรีบ แล้วก็...อยากเช็คสินค้าที่เจ้าเมศส่งมาให้เท่านั้น”

คำพูดตรงไปตรงมาของเขา ทำให้น้ำรินถึงกับสะอึก เขาเปรียบเธอแค่สินค้า!

“แล้วเป็นไงคะ สินค้าที่คุณเช็ค?”

น้ำรินอดไม่ได้ที่จะสวนกลับด้วยความไม่พอใจ

“ถ้าสินค้าไม่ดี ผมคงส่งกลับไปแล้ว”

เขาจ้องตาเธอนิ่ง รู้ว่าเธอโกรธกับคำพูดของเขา แต่ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องใส่ใจ

“มาเถอะ ผมมีเวลาไม่มาก”

ราไวยเดินไปที่เตียงนอนแล้วล้มตัวลงนอนแผ่หลา หลับตาลงทอดลมหายใจสม่ำเสมอ น้ำรินมองแล้วอึ้งไป

“เข้ามาสิ”

เขาเรียกทั้งที่ยังหลับตา

“ฉัน...ต้องทำอะไรคะ?”

หญิงสาวพยายามปรับเสียงให้ดูเฉยชา ราวกับว่าเรื่องนี้สำหรับเธอมันธรรมดามาก แต่พูดออกไปแล้ว เธอก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองออกเสีย เพราะสายตาของเขาที่เปิดเปลือกตามองหรี่มองเธออย่างขัดใจ ทำเอาเธอขนลุกซู่

“ให้ความสุขฉัน”

คำตอบนั้นสั้น แต่ก็ทำให้หญิงสาวร้อนวูบวาบไปหมด ทิฐิบางอย่างทำให้เธอรู้สึกเกลียดเขาขึ้นมา แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อสถานการณ์อย่างนี้ ยังไงเธอก็ต้องทำตามที่เขาบอก น้ำรินค่อยๆ ค่อยเข้าไปหาร่างที่นอนอยู่บนเตียง เขาใส่ชุดสบายๆ เสื้อเชิ้ตและกางเกงผ้าฝ้ายเนื้อนิ่ม เธอทำใจกล้านั่งอยู่ข้างๆ ร่างของเขา แล้วเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตด้วยมือสั่นๆ

สายตาน้ำรินทอดมองแผงอกของเขาภายใต้เสื้อเชิ้ต ยิ่งเธอปลดกระดุมหลุดออกทีละเม็ด แผงอกกว้างกำยำของเขาก็ยิ่งปรากฏต่อสายตาเธอจนทำให้คอแห้งผากไปหมด แต่แล้วจู่ๆ มือใหญ่ของชายหนุ่มก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอ พร้อมกับใบหน้าของเขาที่ลุกขึ้นมาเกือบจะชนใบหน้าของเธอ

“นายหัว!”

“ดูหน้าเธอชัดๆ แบบนี้แล้ว....สวยดีนี่”

เขาบอกแล้วหงายตัวลงไปนอนอีกครั้ง พร้อมกับถอดเสื้อออกเองอย่างง่ายๆ ทำให้ตอนนี้ ราไวยเปลือยท่อนบน อวดกล้ามกล้ามซิกแพค ส่วนท่อนล่างมีเพียงช่วงกลางลำตัวนั้นขยับขยายจนทรงกางเกงผิดรูปร่าง

มือเล็กๆ สั่นเล็กน้อยเมื่อขยับไปที่ขอบกางเกง สายตาของน้ำรินอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่ใบหน้าของนายหัวที่นอนหลับตาอยู่ เธอหลับตาลงแล้วเอื้อมมือเข้าไปปลดกระดุมกางเกง แต่ก่อนที่มือของเธอจะแตะเข้าที่ตะขอ มือใหญ่ของชายหนุ่มก็คว้าที่มือเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาเลื่อนมือเธอวางแปะไปที่ส่วนกลางลำตัวของเขา

“อุ๊ย”

น้ำรินชักมือหนี แต่มือใหญ่กลับกดแนบไปกับลำส่วนตรงนั้น

“ชอบไหม?”

“คะ?”

“ได้ยินชัดเจนแล้ว ฉันถามว่าชอบไหม?”

คำถามง่ายๆ ของเขาทำให้คนตอบอย่างเธอ ไม่รู้จะตอบว่ายังไง? และในระหว่างนั้นมือใหญ่ที่กุมมือก็คว้ามือของเธอล้วงเข้าไปภายในกางเกงแล้วเกาะกุมส่วนนั้นไว้

“นายหัว!”

“ชอบไหม?”

เขาถามอีกครั้ง

“เอ่อ....”

“มันชอบเธอ”

ทันทีที่เขาบอก ชั่วพริบตานั้นร่างกำยำแข็งแรงของราไวยก็พลิกกลับขึ้นมาก่ายเกยอยู่บนเรือนร่างของหญิงสาว ใบหน้าของเขาจูบซุกไปที่ใบหน้าและลำคออย่างหื่นกระหาย มือหนึ่งกำมือของเธอจับอยู่ที่ลำแก่นกาย แต่อีกมือหนึ่งก็ปลดเสื้อผ้าของเธอออกอย่างช่ำชอง

“อา.....เรือนร่างของเธอมันให้ความรู้สึกดีเหลือเกิน”

เขาพึมพำเสียงพร่า ใบหน้าไม่ได้หยุดอยู่ที่เดิม แต่ซุกไซ้ไปทั่วทั้งลำคอและเลื่อนต่ำมาที่เนินหน้าอก

“นายหัวคะ....”

“หือออ..... ขยับสิ ขยับมันหน่อย”

มือหนึ่งที่เกาะกุมมือเธอเหนือแก่นกายของเขาบังคับให้เธอขยับลูบ หัวใจของน้ำรินเต้นระทึก เพราะเข้าท่อนลำอันนั้นมันขยับพองและดูเหมือนว่ามันกำลังตอบสนองเธอ

“ไม่ต้องกลัว”

เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ แล้วจ้องมองเธอนิ่ง ก่อนจะก้มลงดูดลิ้นอันหวานฉ่ำของเธออีกครั้ง

“อา...หวานเหลือเกิน”

หญิงสาวตื่นเพริศไปกับความเว้าวอนของชายหนุ่ม เธอขยับมือเล็กๆ ของเธอไปกับแก่นกายที่แข็งขันและปลายท่อนมีน้ำเอ่อซึมออกมา

“ก้มลงไปชิมมันหน่อย”

ราไวยสั่ง แล้วผลักร่างเธอลงไปด้านล่าง เธอไถลตัวลงไปอยู่ที่หน้าขาจนใบหน้าสัมผัสกับเจ้าท่อนนั้นทั้งๆ ที่เธอกำมันอยู่

“ลองสิ...”

น้ำรินเบือนหน้าหนี เธอจะไม่ยอมทำอะไรแบบนี้หรอก ไม่มีทาง!