1 นี่หรือคือสวรรค์

[คุณกำลังเข้าสู่มิติที่ 2]

[ยินดีต้อนรับเข้าสู่ไทม์เลส]

[ระบบกำลังสุ่มอาชีพให้กับคุณ]

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ติ๊ง!

[คุณได้รับอาชีพเทมเมอร์]

[เนื่องจากสุ่มได้อาชีพห่วยแตกที่สุด ระบบสงสารจึงมอบความสามารถพิเศษเพิ่มให้กับคุณ]

[โหมดร่างหิน : เปิดใช้งาน]

[โหมดจับสัตว์อสูรได้ไม่จำกัด จะเปิดใช้งานเมื่อคุณได้รับเลเวล 100]

[ปัจจุบันเลเวล : 1/100]

[ขอให้สนุกกับการผจญภัย]

เสียงประหลาดดังขึ้น หลังจากตกอยู่ในความเงียบสงัดไม่ถึงสิบนาที ฉันมั่นใจมากว่ามันไม่ได้ดังมาจากด้านนอก แต่เป็นในหัวสมองของฉันเอง

ความมืดมิดถูกแทนที่ด้วยแสงสีขาวจากหน้าต่างสี่เหลี่ยม ซึ่งปรากฏขึ้นในนโมสำนึก พร้อมข้อความเป็นประโยคสั้นๆ ขึ้นมาและจางหายไป คล้ายกับป๊อปอัพที่มักเด้งขึ้นมาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เวลามีการแจ้งเตือนบางอย่าง

‘อะไร? มันคืออะไร?’

ฉันรู้สึกงุนงงสับสนและปวดหัวมากๆ อาการชาตามร่างกายค่อยๆ หายไป และรับรู้ได้ถึงความคันยุบยิบบริเวณผิวหนัง คล้ายกับมีบางอย่างกำลังทิ่มตำอยู่

ด้วยความรำคาญ ฉันจึงยกมือขึ้นปัดและเกาจุดซึ่งรู้สึกคันที่สุด พร้อมกับลืมตาดูว่าสิ่งๆ นั้นคืออะไรกันแน่

‘หญ้า?’

มันคือต้นหญ้าใบเขียวสดความยาวเกือบคืบ ซึ่งถูกกระแสลมพัดจนมันพลิ้วไสวไปมาเสียดสีกับร่างกาย ไม่แปลกหากจะรู้สึกคัน เพราะฉันกำลังนอนอยู่ท่ามกลางดงหญ้า

ฉันค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นนั่ง หันมองบรรยากาศรอบกายซึ่งรู้สึกไม่คุ้นชิน ห้องรูหนูที่เคยอาศัยอยู่หายไปไหนแล้ว ทำไมถึงมีแต่ทุ่งหญ้าเขียวขจีรอบด้าน มันไกลสุดลูกหูลูกตาจนหาจุดสิ้นสุดไม่เจอ

“ที่นี่... ที่ไหน?”

ท้องฟ้าสีครามมีก้อนเมฆปุกปุยสีขาวเคลื่อนผ่านเป็นระยะ กระแสลมพัดเอื่อยๆ ให้ความรู้สึกเย็นสบาย ทั้งๆ ที่ดวงอาทิตย์ตั้งตรงอยู่กลางกบาลพอดิบพอดี

นั่งอึนอยู่อย่างนั้นสักพัก พยายามคิดหาคำตอบให้กับคำถามที่พึมพำออกมาเมื่อครู่ ก่อนตัดสินใจลุกขึ้นยืน เพื่อให้มุมมองการมองเห็นกว้างมากขึ้น

แต่ก็เท่านั้น ฉันไม่อาจหนีไปจากทัศนียภาพที่มีเพียงแค่ต้นหญ้าสีเขียวได้

“นี่ฉันตายแล้วเหรอ?”

มันโคตรจะไร้เหตุผล เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ฉันกำลังนอนหายใจรวยระรินอยู่บนพื้นห้องน้ำ แต่จู่ๆ กลับลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าที่ไร้ขอบเขต

ที่นี่คงเป็นสวรรค์อย่างนั้นสินะ เพราะนรกหน้าตาดูไม่น่าจะเป็นแบบนี้ ดีที่ตลอดชีวิตฉันทำแต่ความดี ไม่เสียแรงจริงๆ ที่เป็นคนซื่อสัตย์สุจริต

ถึงจะเคยมีความคิดอยากบีบคอผู้จัดการแผนก ให้ตายคามืออยู่เป็นพักๆ ก็ตาม แต่พระเจ้าคงจะเข้าใจหัวอกคนอย่างฉันดี ว่าทำไมถึงมีเจตนาชั่วร้ายแบบนั้น

แกว๊ก! ฟิ้ว~

ระหว่างกำลังยืนสรุปผลความเข้าใจกับตัวเอง เสียงปริศนาของสิ่งมีชีวิตบางอย่างได้ดังขึ้นจากบนท้องฟ้า พร้อมทั้งเสียงเหมือนอะไรผ่าแหวกกลางอากาศ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองความรู้สึกตกใจยังไม่ทันได้ทำงาน จุดกำเนิดเสียงแปลกๆ นั่นก็ถลาพุ่งตรงดิ่งเข้ามาหา

จะงอยปากแหลมคมของสัตว์ปีกชนิดหนึ่ง ปักเข้ากลางหน้าผากฉันเต็มๆ แต่แทนที่จะเจ็บฉันกลับรู้สึกจักจี้ คล้ายๆ กลับมีใครเอาขนนกมาแหย่

ไอ้ตัวที่ประทุษร้ายฉันเมื่อครู่ ตกตุ้บลงไปกองอยู่บนพื้นหญ้า นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง ประหนึ่งปลาโดนไฟฟ้าช็อต

ฉันเอาเท้าเขี่ยๆ หัวมันพร้อมเพ่งพิจารณา มันคือนกที่หน้าตาดูคล้ายเหยี่ยว ทว่าตัวใหญ่พอๆ กับมนุษย์ ขนสีขาวสว่างสะท้อนแสงแดดจนต้องหรี่ตาดู

[สกิลร่างหินถูกใช้งาน]

[จำนวนที่ใช้ได้ในวันนี้ 1/2]

[อีลเกล่า]

[สัตว์อสูรระดับ 8 Level. 80]

[สายพันธุ์ : พิเศษ]

[พลังชีวิต : 10/800]

[กรุณาใช้สกิลเพื่อจับสัตว์อสูร]

หน้าต่างสี่เหลี่ยม ที่เคยปรากฏในมโนสำนึกตอนฉันนอนสลบกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันโชว์อยู่กลางอากาศต่อหน้าเลย ราวกับมีคนเอาทีวีล่องหนมาตั้งเอาไว้ตรงหน้า

“นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย?!”

ฉันกระเด้งตัวถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตื่นตกใจ แต่แทนที่หน้าต่างบ้านั่นมันจะอยู่ที่เดิม มันกลับขยับตามมาด้วย ไม่ว่าฉันจะเดินวนซ้ายหรือขวา มันก็จะตามฉันไปทุกฝีก้าวราวกับเงาตามตัว

[อีลเกล่า]

[พลังชีวิต : 50/800]

[พลังชีวิต : 100/800]

ดูเหมือนหลอดปริศนาบนหัวเหยี่ยวตัวนั้นเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง จากตอนแรกแดงเถือกเจียนจะหมด มันค่อยๆ ขยับเพิ่มขึ้นทีละนิดและเปลี่ยนเป็นสีเหลือง

ดูท่าว่าหากฉันรอให้เวลาผ่านไปนานกว่านี้ หลอดนั่นมันคงเพิ่มปริมาณจนเต็ม แล้วนกตัวนั้นคงจะลุกขึ้นมาจิกกบาลฉันอีกครั้งแน่ๆ

แล้วฉันต้องทำยังไงล่ะ?

[กรุณาใช้สกิลเพื่อจับสัตว์อสูร]

ข้อความกะพริบแจ้งเตือนถี่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ว่าฉันอ่านหนังสือไม่ออกนะ แต่ไม่เข้าใจว่าไอ้สกิลบ้าบอนั่นมันใช้งานยังไงต่างหาก

[อีลเกล่า]

[พลังชีวิต : 200/800]

[หากสัตว์อสูรพลังชีวิตกลับมาเกินครึ่ง คุณจะไม่สามารถใช้สกิลจับสัตว์อสูรได้อีก]

[ทางเลือกที่ 2 : สังหาร!]

‘อะไรนะ ฆ่างั้นเหรอ?’

ฉันเป็นคนจิตใจดีมีเมตตาแถมยังรักสัตว์ขนาดนี้ มดไม่เคยบี้ ยุงสักตัวยังไม่เคยตบ จะให้มาฆ่านกตัวเบ้อเร่อนี่น่ะเหรอ เป็นความคาดหวังที่ดูลมๆ แล้งๆ ไปนะ

ฉันเกิดอาการร้อนรนเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่คือเรื่องบ้าบออะไร และไอ้สกิลจับสัตว์อสูร ที่ข้อความบนหน้าต่างปริศนานั่นพยายามให้ทำมันใช้งานยังไงด้วย

อีกทั้งยังรู้สึกกังวลว่าต้องลงมือฆ่านกน้อยน่ารักตัวนี้อีก หากฉันไม่ยอมจับมัน

ระหว่างนั้นสายตาพลันเหลือบไปเห็นข้อความตัวเล็กๆ มุมขวาล่างของหน้าต่างป๊อปอัพ ความหวังอันริบหรี่ได้เปล่งแสงสว่างจ้าขึ้นทันใด

[ระบบช่วยสอน]

ไม่ต้องคิดหน้าคิดหลังให้เสียเวลา ฉันเอื้อมมือไปจิ้มข้อความนั้นอย่างรวดเร็ว ข้อมูลมากมายเด้งขึ้นเต็มหน้าต่างไปหมด

[คุณต้องการให้ระบบช่วยสอนหัวข้อใด?]

[สเตตัส]

[จัดรูปแบบทีมออกรบ]

[สกิล]

[ช่องเก็บของทั่วไป]

[คลังสัตว์อสูร]

ฉันจิ้มคำว่าสกิลต่ออย่างไม่ลังเล ตั้งอกตั้งใจอ่านข้อความที่เด้งขึ้นอย่างต่อเนื่อง

[สกิลจับสัตว์อสูร]

[สกิลอัญเชิญสัตว์อสูร]

[สกิลปลดปล่อยสัตว์อสูร]

หัวข้อสกิลเด้งขึ้นมาสามหัวข้อ ทว่าที่เรืองแสงอยู่มีแค่อันแรกคือสกิลจับสัตว์อสูร อีกสองอันเป็นตัวหนังสือสีเทา เดาว่ามันอาจยังไม่ปลดล็อกให้เรียนรู้ เพราะฉันยังไม่ได้ครอบครองสัตว์อสูรสักตัว

[สกิลจับสัตว์อสูร]

[เพียงแค่คุณวางนิ้วสัมผัสลงบนหน้าผากของสัตว์อสูร พร้อมร่ายพันธสัญญาว่า ‘รับใช้ข้า’ สัตว์อสูรที่ถูกทำพันธสัญญา จะถูกเก็บเข้าคลังสัตว์อสูรส่วนตัวของคุณในทันที]

‘ก็ดูไม่ยากนี่ ไม่ได้เสียเวลามากมายอะไรด้วย’

หลังเรียนรู้วิธีการใช้สกิล ฉันจึงรีบขยับเท้าเข้าไปใกล้เหยี่ยวยักษ์ ซึ่งกำลังค่อยๆ ผงกหัวขึ้นจากพื้นหญ้าด้วยอาการมึนงง

[อีลเกล่า]

[พลังชีวิต : 300/800]

เอื้อมมือเข้าหามันด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ รู้สึกได้ถึงจิตสังหารอย่างรุนแรงผ่านดวงตาคู่นั้น นี่ขนาดมันยังไม่ฟื้นคืนพลังชีวิตเต็มที่นะ สัญชาตญาณนักล่าล้นเปี่ยม

ไม่แปลกที่มันพุ่งจู่โจมฉันอย่างฉับพลัน คงคิดว่าฉันเป็นเหยื่อตัวน้อยที่กระจอกงอกง่อยอย่างนั้นสินะ

“รับใช้ข้า”

เมื่อปลายนิ้วชี้แตะสัมผัสลงบนหน้าผากมันแล้ว ฉันจึงรีบร่าย

สกิลทันที

[อีลเกล่า]

[พลังชีวิต : 400/800]

แสงสว่างจ้าปรากฏขึ้นบริเวณปลายนิ้วมือของฉัน จนต้องเบนหน้าหนีพร้อมยกแขนอีกข้างขึ้นบังใบหน้า ภาวนาในใจขอให้ที่ทำลงไปสำเร็จ ไม่ใช่การเคาะกะละมังให้หมามีความหวังเล่นๆ

เพราะถ้าให้เลือกระหว่างข้ารับใช้กับศัตรู ฉันขอเป็นอย่างแรกจะดีกว่า สัตว์ตัวใหญ่ขนาดนี้ สามารถโจมตีฉันให้สิ้นลมหายใจได้ในคราเดียว

ว่าแต่... ทำไมตอนแรกมันถึงทำอะไรฉันไม่ได้?

พรึ่บ!

[คุณจับสัตว์อสูรสำเร็จ]

[สัตว์อสูรถูกเก็บไว้ในคลังเรียบร้อยแล้ว]

เสียงประหลาดในหัวดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมข้อความยืนยันความสำเร็จแรกของฉัน หลังตื่นขึ้นมาในโลกหลังความตาย

เกือบไปแล้วไหมล่ะ ความสำเร็จนี้ได้มาแบบเส้นยาแดงผ่าแปด หากมัวชักช้าอีกนิดเดียว พลังชีวิตของเหยี่ยวตัวนั้นกำลังจะเกินครึ่ง จากที่จะได้อสูรรับใช้ น่าจะได้ศัตรูคู่อาฆาตมาแทน

“ดีแฮะ สวรรค์มีอะไรแบบนี้ให้เล่นด้วย”

เพราะที่บ้านโคตรจน ตาจึงไม่มีเงินพอจะซื้อคอมพิวเตอร์หรือโทรศัพท์ราคาแพงให้ใช้ ตอนเด็กๆ ฉันจึงมีโอกาสได้แค่นั่งดูเพื่อนเล่นเกม แล้วมันก็มักจะชอบเล่นเกมแนวนี้

ในที่สุดวันนี้ฉันก็ได้มีโอกาสสัมผัสมัน ดูตื่นเต้นกว่าที่จินตนาการเอาไว้เยอะเลย พระเจ้าคงสงสารที่ฉันไม่เคยได้ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปสินะ

ในเมื่อสวรรค์มอบโอกาสให้เป็นครั้งที่สอง ฉันจะลองใช้ชีวิตตามใจด้วยเองดูสักครั้ง

ไม่รู้ว่าเวลาในโลกนี้สำหรับฉันนั้นมีเหลืออยู่เท่าไหร่ แต่รับประกันเลยว่าจะใช้ให้คุ้มค่าที่ได้มา