ตอนที่ 4 ไม่ได้ขโมย

ตอนที่ 4 ไม่ได้ขโมย

วันรุ่งขึ้น หลินซูเหยาลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าเซียวจินหานไม่อยู่ในกระท่อมแล้ว

“จินหาน?” นางเรียกเบา ๆ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ

หลินซูเหยาลุกขึ้นจากเตียงที่แข็งกระด้างและเต็มไปด้วยฝุ่น นางมองไปรอบ ๆ กระท่อมเล็ก ๆ ที่แทบไม่มีอะไรนอกจากความทรุดโทรม นางถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินออกไปที่โอ่งน้ำข้างบ้านเพื่อล้างหน้าให้สดชื่นขึ้น

โอ่งน้ำเก่า ๆ ใบนี้มีน้ำเหลืออยู่เพียงครึ่งเดียว น้ำในโอ่งขุ่นเล็กน้อย แต่หลินซูเหยาก็ไม่มีทางเลือก นางใช้กระบวยตักน้ำขึ้นมาล้างหน้าเบา ๆ ความเย็นของน้ำช่วยปลุกให้นางรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นเล็กน้อย หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ นางมองไปรอบ ๆ กระท่อมและพื้นที่รอบข้างด้วยสายตาประเมิน ตอนนี้นางยังไม่มีเงินสร้างบ้านใหม่คงต้องทนอยู่ที่นี่ไปก่อน

“เฮ้อ! เอาว่ะลองสู้สักตั้ง” นางพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเริ่มเก็บกวาดสิ่งของในกระท่อมทีละน้อย นางหยิบไม้กวาดเก่า ๆ ที่มุมห้องขึ้นมากวาดฝุ่นและเศษใบไม้ที่ปลิวเข้ามาในกระท่อมออกไปด้านนอก

หลังจากทำความสะอาดพื้นเสร็จ นางก็จัดการกับเตียงนอนที่เต็มไปด้วยฝุ่น นางเก็บผ้าห่มและเสื้อผ้าทั้งของนางและเซียวจินหานออกมาเพื่อจะนำไปซัก นางมองดูผ้าห่มที่เต็มไปด้วยคราบสกปรกและกลิ่นอับ แล้วถอนหายใจอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเมื่อคืนนางหลับลงได้ยังไง ก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่ลำธารใกล้ ๆ เพื่อซักผ้า

ระหว่างทางไปลำธาร นางระบบในใจและใช้ 10 แต้มที่ได้รับเมื่อคืนแลกผงซักฟอกหนึ่งห่อ นางยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหยิบผงซักฟอกออกมาจากระบบใส่ตะกร้าผ้า

เมื่อมาถึงลำธาร นางนั่งลงที่ริมตลิ่งและเริ่มซักผ้าทีละชิ้น นางใช้ผงซักฟอกที่แลกมาเพียงเล็กน้อยเพื่อประหยัดที่สุด กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของผงซักฟอกทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย นางซักผ้าอย่างตั้งใจ แม้จะต้องใช้แรงมากในการขจัดคราบสกปรกที่ฝังแน่นอยู่นาน แต่ในที่สุดผ้าห่มและเสื้อผ้าก็สะอาดขึ้นจนพอใจ

หลังจากซักผ้าเสร็จ นางก็นำผ้าไปบนราวผ้าด้านหลังกระท่อม ก่อนจะเดินสำรวจพื้นที่รอบ ๆ ลำธารและพบว่ามีผักป่าหลายชนิดที่นางรู้จักขึ้นอยู่ นางเก็บผักเหล่านั้นใส่ตะกร้าที่นำมาด้วย มีผักกูดน้ำ ผักแส้ว ผักแว่น และผักวอเตอร์เครส

เมื่อเก็บผักป่าได้พอสมควรแล้ว หลินซูเหยาก็เดินกลับมาที่กระท่อม นางวางตะกร้าผักลงบนพื้นไม้ที่เพิ่งกวาดสะอาด แล้วมองของที่ระบบมอบให้เมื่อคืน

“แย่จัง ไม่มีเครื่องปรุงเลยสักอย่าง...” นางพูดกับตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถามระบบ “ฉันมีแต้มเหลืออยู่เท่าไหร่?”

[แต้มสะสมคงเหลือ 0 แต้ม คุณผู้ใช้ต้องช่วยเหลือผู้อื่นเพื่อรับแต้มเพิ่มเติม]

หลินซูเหยาถอนหายใจยาวก่อนจะก่อไฟแล้วหุงข้าวแบบเช็ดน้ำ พอข้าวสุกแล้วนางจึงต้มไข่กับลวกผักใส่ด้วยกัน ก่อนจะเทปลากระป๋องใส่ถ้วย

ขณะที่นางกำลังจัดเตรียมอาหารเช้า นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนเดินเข้ามาใกล้กระท่อม นางหันไปมองและเห็นเซียวจินหานเดินกลับมาในสภาพสะบักสะบอม เสื้อผ้าของเขาเปื้อนดินและเศษหญ้าเต็มไปหมด แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของนางมากที่สุดคือฟักทองลูกใหญ่ที่เขากอดไว้แน่น

“จินหาน! เจ้าไปทำอะไรมา?” หลินซูเหยาถามด้วยความตกใจ

เซียวจินหานยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ “ข้า...ข้าเอาฟักทองมาให้เหยาเหยาทำอาหารอร่อยๆให้ข้ากิน”

หลินซูเหยามองฟักทองลูกนั้นอย่างละเอียด ก่อนจะพบว่ามันมีรอยเน่าและกลิ่นเหม็นเล็กน้อย นางขมวดคิ้ว “นี่เจ้าได้มันมาจากไหน?”

เซียวจินหานหัวเราะเบา ๆ “ข้าเห็นมันทิ้งอยู่ลานบ้านของชาวบ้าน ข้าเลยหยิบมันมา...ให้เหยาเหยา”

นางเบิกตากว้าง “เจ้าขโมยมาอย่างนั้นหรือ?”

เซียวจินหานส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่! พวกเขาไม่ต้องการมันแล้ว ข้าเห็นพวกเขาโยนมันให้หมู ข้าได้ขโมยมานะ ข้าขอพวกเขาแล้ว”

หลินซูเหยาถอนหายใจยาว นางรู้สึกทั้งโกรธและสงสารในเวลาเดียวกัน แต่ก็เข้าใจว่าเขาทำไปเพราะความหวังดี

“คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะจินหาน ถ้าเจ้าต้องการอะไรให้บอกข้า ข้าจะหาทางเอง”

เซียวจินหานพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ข้าจะไม่ทำอีก ข้าสัญญา”

หลินซูเหยาจับมือเซียวจินหานที่เต็มไปด้วยดินและเศษหญ้าอย่างเบามือ “มา ไปล้างมือกันก่อน แล้วค่อยกินข้าวด้วยกันนะ”

เซียวจินหานยิ้มกว้าง รอยยิ้มของเขาทั้งสดใสและไร้เดียงสา “ล้างมือ... ล้างมือ... มือสะอาด...” เขาพึมพำซ้ำไปมาเหมือนเด็กน้อยขณะเดินตามหลินซูเหยาไปที่โอ่งน้ำด้านข้างกระท่อม

หลินซูเหยาตักน้ำในโอ่งขึ้นมาเทราดลงบนมือของเซียวจินหานเบาๆ “จินหาน เวลาล้างมือต้องขัดให้สะอาดแบบนี้นะ” นางสอนเขาอย่างใจเย็น ขณะช่วยถูมือที่หยาบกร้านของเขา เศษดินค่อยๆ หลุดออกไป เผยให้เห็นมือที่มีรอยแผลเก่าอยู่หลายแห่ง

“ข้า... ข้าทำเองได้” จินหานพูดพลางพยายามถูมือด้วยตัวเอง แต่การเคลื่อนไหวของเขากระท่อนกระแท่น บางครั้งก็เร็วเกินไป บางครั้งก็ช้าเกินไป “สะอาดแล้ว... ใช่ไหม?” เขาถามพร้อมยื่นมือที่ยังมีคราบดินติดอยู่ให้หลินซูเหยาดู

“เกือบแล้วล่ะ” หลินซูเหยายิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะช่วยล้างมือของเขาให้จนสะอาด

หลังจากที่หลินซูเหยาช่วยเซียวจินหานล้างหน้าและเช็ดให้แห้งเรียบร้อย นางก็พาเขาเข้ามานั่งที่โต๊ะไม้เล็กๆ ที่ตั้งอยู่กลางกระท่อม เก้าอี้ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อมีคนนั่งลง

“เอี๊ยด!” เก้าอี้ส่งเสียงประท้วง ทำให้เซียวจินหานหัวเราะคิกคักราวกับได้ยินเรื่องตลก

หลินซูเหยาส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะถอนหายใจ เมื่อวานเขายังมีสติมากกว่านี้ นางตักข้าวที่เพิ่งหุงเสร็จใส่ชามให้เซียวจินหาน ตามด้วยไข่ต้มและผักลวกและราดหน้าด้วยปลากระป๋อง

เซียวจินหานรับถ้วยข้าวจากมือของหลินซูเหยาด้วยดวงตาเป็นประกาย

“เหยาเหยาเก่งที่สุด!” เขาเอ่ยชมอย่างจริงใจ ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวคำโตใส่ปากทันที

“จินหาน! ค่อย ๆ กินสิ ระวังติดคอนะ” หลินซูเหยาพูดพลางขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเขากินอย่างมูมมาม ข้าวบางส่วนหกเลอะลงบนโต๊ะและพื้น แต่เซียวจินหานดูเหมือนไม่สนใจ เขายังคงตักข้าวและกับข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็ว

“อร่อย! อร่อยมาก!” เซียวจินหานพูดด้วยปากที่ยังเต็มไปด้วยข้าว เสียงเคี้ยวของเขาดังจนหลินซูเหยาต้องถอนหายใจเบา ๆ

“ค่อยๆ กินก็ได้ไม่มีใครแย่งเจ้าหรอก”

เซียวจินหานพยักหน้ารับ แล้วก็พยายามเคี้ยวช้าลง แต่ไม่นานก็กลับไปกินเร็วเหมือนเดิม หลินซูเหยาได้แต่ถอนหายใจเบาๆ พลางยิ้ม

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ทั้งคู่ก็เดินออกจากกระท่อมมุ่งหน้าไปตามทางเดินดินที่ทอดยาวไปสู่หมู่บ้าน ระหว่างทางเซียวจินหานเดินไปมาไม่เป็นระเบียบ บางครั้งก็วิ่งไล่ผีเสื้อที่บินผ่าน บางครั้งก็หยุดมองดอกไม้ป่าที่ขึ้นข้างทางอย่างสนใจ ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนเป็นเรื่องใหม่และน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับเขา จนหลินซูเหยารู้สึกเหนื่อยแทนเขา

นิยายเรื่อง ทะลุมิติไปเลี้ยงดูสามีสติไม่ดี พร้อมระบบซูเปอร์มาร์เก็ต มีE-Book แล้วนะคะ กดซื้อซื้อได้ที่ลิงก์ด้านนี้ได้เลย

https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiOTA0NzU3NSI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjM4ODUwODt9