ตอนที่ 2 มีสามีสติไม่ดี

ตอนที่ 2 มีสามีสติไม่ดี

ทันใดนั้น เสียงของชายหนุ่มข้างเตียงก็ดึงสติหลินซูเหยากลับมา

“เหยาเหยา…?” ชายหนุ่มเอียงคอถามเสียงแผ่ว ดวงตาคู่นั้นใสซื่อจนน่าเวทนา

หลินซูเหยามองเขาอย่างงุนงง “…ฉัน…เอ่อ…” เธอควานหาคำพูด สุดท้ายเลือกที่จะยิ้มเจื่อน ๆ ให้ “ข้า…ไม่เป็นไร”

ชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม วางมือเย็น ๆ ลงบนหลังมือของหลินซูเหยา มองนางด้วยแววตาเป็นห่วง

“เหยาเหยา เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

น้ำเสียงเขาสั่นเครือ ราวกับกลัวว่านางจะหายไป หลินซูเหยาชะงักไปชั่วครู่ ความอบอุ่นจากสัมผัสของเขาทำให้ใจนางเต้นแปลก ๆ

ก่อนที่ภาพบางอย่างจะวิ่งเข้ามาในหัวอย่างฉับพลัน ภาพความทรงจำของหลินซูเหยา เจ้าของร่างนี้ค่อย ๆ ทะลักทลายไหลเข้ามาราวกับเขื่อนแตก หลินซูเหยาในชุดเจ้าสาวจีนโบราณสีแดงสด หน้าตางดงามเต็มไปด้วยน้ำตา นางถูกพ่อแม่บีบบังคับให้แต่งงานกับชายหนุ่มที่ใครต่อใครต่างเมินหน้าหนี

เนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น…หลินซูเหยาถูกโจรจับตัวไปกลางทางขณะที่นางออกไปเก็บฟืนในป่า แม้จะรอดกลับมาได้แต่ชื่อเสียงถูกทำลายย่อยยับ ครอบครัวจึงผลักไสให้นางแต่งงานกับชายหนุ่มที่ไม่มีใครเอา เพราะฝ่ายชายเป็นคนมีปัญหาทางสติปัญญา ไม่ค่อยรู้เรื่องราวรอบตัว บางครั้งก็พูดจาไม่รู้เรื่อง บางครั้งก็พูดคนเดียว หรือหัวเราะและร้องไห้โดยไร้เหตุผล

คนทั้งหมู่บ้านหนานเฉาล้วนพูดจาดูถูกเขา แม้แต่ครอบครัวของเขาเองก็ทอดทิ้งและปฏิเสธความรับผิดชอบ เขาถูกครอบครัวไล่ให้มาอาศัยอยู่ในกระท่อมเก่า ๆ ริมชายป่า กินอยู่แบบตามมีตามเกิด ส่วนสาเหตุที่เจ้าของร่างเดิมเสียชีวิตเพราะนางดื่มยาพิษฆ่าตัวตาย

‘นี่มัน…ชีวิตอะไรเนี่ย’ หลินซูเหยาคิดอย่างเศร้าสลด หัวใจหนักอึ้ง

นางมองเซียวจินหานอีกครั้ง ดวงตาของเขายังคงจ้องมองนางอย่างเป็นห่วง สายตาไร้เดียงสานั้นเต็มไปด้วยความกลัวและความสับสน

“เหยาเหยา… เจ็บหรือเปล่า?” เขาถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและสั่นไหว

หลินซูเหยารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างจุกแน่นอยู่ในอก นางทั้งสงสารและเวทนาเขาในเวลาเดียวกัน

นางสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามควบคุมอารมณ์ที่ปั่นป่วน “ข้า…ไม่เป็นไรจริง ๆ” นางพูดพลางฝืนยิ้มให้เขา แม้ในใจจะยังเต็มไปด้วยคำถามและความสับสน

ในขณะนั้นเอง เสียงแจ้งเตือนใส ๆ ก็ดังขึ้นในหัวของเธอ

[ติ๊ง! ระบบซูเปอร์มาร์เก็ตข้ามมิติเปิดใช้งาน… ยินดีต้อนรับคุณผู้ใช้ หลินซูเหยา สู่ระบบร้านสะดวกซื้อ]

หลินซูเหยาเบิกตากว้าง หน้าซีดเผือด นางไม่อยากจะเชื่อว่านี้คือเรื่องจริง “นี่…ฉันไม่ได้ฝันไปเหรอ?” นางกระซิบกับตัวเอง เสียงนั้นยังดังชัดเจนอยู่ในหัว ไม่ใช่แค่เสียง แต่มันเหมือนมีแสงบางอย่างพุ่งวาบผ่านดวงตา หน้าจอโปร่งแสงและข้อความสีเขียวอ่อนลอยวนอยู่ตรงหน้า

หลินซูเหยานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะพึมพำออกมาเบา ๆ ด้วยความไม่แน่ใจ “ระบบ…? ร้านสะดวกซื้อ? นี่มันเรื่องอะไรกัน? แล้วฉันต้องใช้ยังไง?”

[ติ๊ง! ระบบจะอธิบายวิธีการใช้งานให้ผู้ใช้ทราบ ระบบนี้ผู้ใช้ต้องสะสมคะแนนจากการช่วยเหลือผู้อื่นหรือแก้ปัญหาให้ผู้คนในพื้นที่ คะแนนที่สะสมได้สามารถนำไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินในระบบ และเลือกซื้อสินค้าได้ตามที่คุณต้องการ]

“ช่วยเหลือคนอื่น?” หลินซูเหยาทวนคำออกมาอย่างงุนงง “สรุปแล้วก็คือให้ฉันยุ่งเรื่องชาวบ้าน?”

[ผู้ใช้เพิ่งเริ่มต้น ระบบจะมอบสินค้าจำเป็นให้คุณผู้ใช้จำนวนหนึ่ง ได้แก่ ไข่ไก่ 10 ฟอง บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป 5 ห่อ ปลากระป๋อง 5 กระป๋อง และข้าวสาร 1 กิโลกรัม]

“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าต้องช่วยใคร?” หลินซูเหยาถามด้วยความสงสัย

[เมื่อมีโอกาสช่วยเหลือปรากฏขึ้น ระบบจะแจ้งเตือนผู้ใช้โดยอัตโนมัติ และแจ้งคะแนนแต้มสะสมที่คผู้ใช้จะได้รับ]

หลินซูเหยามองไปที่สินค้าที่ระบบมอบให้อยู่บนใชั้นวางในมิติที่มีเพียงนางเห็นคนเดียว

ระบบ ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มที่ยังคงยืนอยู่ข้างเตียง เขากำลังจ้องมองเธอด้วยความสงสัยและเป็นห่วง

เซียวจินหานเห็นท่าทางของนางแปลกไป จึงเอียงศีรษะถาม “เหยาเหยา…ปวดหัวหรือ?”

หลินซูเหยาหลุดขำออกมาเบาๆ คิดดูชายหน้าตาหล่อเหลา กลับทำหน้าตาบ้องแบ๊วมันดูน่ารักขนาดไหน “ไม่…ไม่หรอก ข้าแค่คิดอะไรนิดหน่อย” นางยิ้มให้เขาอย่างเต็มที่

“จริงสิเจ้าคงหิวมากแล้ว ตั้งแต่เมื่อวานที่เจ้าหลับไปเจ้าก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย ข้าจะออกไปหาอะไรมาให้เจ้ากิน”

หลินซูเหยากำลังจะอ้าปากห้ามเขา แต่ไม่ทันได้พูดอะไร เซียวจินหานก็รีบเดินออกจากกระท่อมไปอย่างรวดเร็ว นางมองตามแผ่นหลังของเขาที่หายลับไปทางประตูไม้เก่า ๆ ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งซาบซึ้ง ทั้งสงสาร และกังวล

เซียวจินหานเดินลัดเลาะผ่านเส้นทางในหมู่บ้านหนานเฉา เขาเดินอย่างเร่งรีบ แม้รองเท้าฟางที่สวมจะขาดจนแทบไม่เหลือสภาพ แต่เขาไม่สนใจเท่าไรนัก ใจเขาคิดเพียงอย่างเดียวคือ “เหยาเหยาต้องได้กินอะไรดีๆ”

ไม่นานนัก เขาก็มาถึงบ้านของพ่อแม่ตัวเอง บ้านหลังนี้ไม่ได้ใหญ่โตกว่ากระท่อมของเขามากนัก แต่ก็มีความมั่นคงและแข็งแรงกว่า เขายกมือขึ้นเคาะประตูรัวๆ

“ใครน่ะ?” เสียงแหลมสูงของจินฟาง แม่ของเขาดังลอดออกมา

เมื่อประตูเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยของจินฟาง นางมองลูกชายของตัวเองด้วยสายตาเย็นชาและความรำคาญ

“เจ้ามาทำอะไรอีก?” นางถามเสียงห้วน

เซียวจินหานยิ้มเจื่อน ๆ “ข้า…ข้ามาขออาหารให้เหยาเหยา นางยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน…”

ขณะนั้นเอง เซียวลี่เหมย น้องสาวของเขาก็เดินออกมาจากห้องด้านใน นางมองพี่ชายด้วยสายตาดูแคลน “พี่จินหาน พี่นี่มันน่าสมเพชจริง ๆ นะ! ทั้งที่ตัวเองโตแล้วแต่กลับไม่มีปัญญาดูแลเมีย ยังจะมาขอข้าวจากบ้านเราอีก!”

เซียวจินหานยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ ไม่เปลี่ยนแปลง ดวงตาคู่นั้นยังคงเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น

“ข้า…ข้ามาขอข้าวให้เหยาเหยา” เขาพูดซ้ำคำเดิมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปนความเว้าวอน

เซียวลี่เหมยกลอกตามองบนอย่างรำคาญ “พี่จินหาน! พี่นี่มันเหมือนคนโง่จริง ๆ เลยนะ! ถ้าพี่อยากได้ข้าวนัก ก็ไปขุดดินปลูกเองสิ! หรือไม่ก็ไปเป็นขอทานในเมืองโน่น!”

“ขอข้าวให้เหยาเหยา…” เขายังคงพูดคำเดิมซ้ำๆ

เซียวลี่เหมยหัวเราะเยาะออกมาเบาๆ “พี่นี่มันบ้าจริง ๆ! พูดอยู่ได้แต่คำเดิมซ้ำไปซ้ำมา พี่คิดว่าพูดแบบนี้แล้วพวกเราจะสงสารหรือไง? ไม่มีทางหรอก!”

“ช่างเถอะ ถ้าไม่ให้มันไปคืนนี้พวกเราคงถูกมันกวนทั้งคืนแน่” เอ่ยจบจินฟางก็ถอนหายใจยาว ก่อนจะเดินไปหยิบชามในครัวตักน้ำข้าวต้มที่เหลือจากมื้อเย็น แล้วใส่เศษผักดองเล็ก ๆ น้อย ๆ ลงไป ก่อนจะถือกลับมายื่นให้เซียวจินหานด้วยสีหน้ารำคาญ “เอาไปสิ! แล้วอย่ากลับมาขออีก!”

เซียวจินหานรับชามน้ำข้าวต้มจากมือมารดา ก่อนจะก้มศีรษะให้อย่างนอบน้อม “ขอบคุณ… ขอบคุณมาก…” เขาพูดซ้ำ ๆ ราวกับเครื่องจักรที่ติดขัด

“พอแล้ว!” จินฟางตวาดเสียงดัง นางมองลูกชายด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในบ้านทันที

เซียวลี่เหมยที่ยืนกอดอกมองอยู่เบ้ปากอย่างดูถูก “พี่นี่มันน่ารำคาญจริง ๆ! พูดอะไรซ้ำซากเหมือนคนโง่! รีบ ๆ ไปซะ อย่ามายืนเกะกะหน้าบ้านเรา!”

เซียวจินหานสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตวาดของน้องสาว แต่เขายังคงยิ้มบาง ๆ และพูดคำเดิมออกมาอีกครั้ง “ขอบคุณ… ขอบคุณมาก…”

“โอ๊ย! พอแล้ว! ไปให้พ้น!” เซียวลี่เหมยตะโกนใส่เขา ก่อนจะปิดประตูบ้านเสียงดัง ทิ้งให้เซียวจินหานยืนอยู่หน้าประตูเพียงลำพัง

เขาก้มมองชามน้ำข้าวต้มในมือ ดวงตาใสซื่อของเขาเปล่งประกายด้วยความดีใจ แม้จะถูกตะคอกและดูถูก แต่ในใจของเขากลับคิดเพียงแค่ว่า “เหยาเหยาจะได้กินอะไรแล้ว…”

เซียวจินหานหันหลังเดินกลับไปยังกระท่อมของตัวเอง ความคิดเดียวในหัวของเขาคือการรีบกลับไปหาเหยาเหยาให้เร็วที่สุด