เธอทะลุมิติมาแล้ว 2

สุดท้ายทุกคนบอกว่าเธอฝันไป และยังไม่ตื่นจากความฝัน ทีแรกเธอก็เชื่อเช่นนั้น แต่เมื่อไม่มีใครอยู่หรือไม่ได้เล่าให้ใครฟังแหวนมิติวิเศษนี้ก็สามารถเก็บข้าวของได้เช่นเดิม

นั่นทำให้เธอรู้ว่ามีเพียงเธอที่สามารถเห็นและใช้งานได้ โดยที่คนอื่นไม่อาจรับรู้ได้ อีกทั้งช่วงหลังมานี้ความรู้สึกเธอรุนแรงเป็นอย่างมาก ราวกับมันร้องเตือนให้เธอซื้อข้าวของให้มาก ๆ ใส่ไว้ในนั้น

แม้จะไม่เข้าใจ แต่เธอก็ซื้อข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันใส่ไว้ในแหวนมิติ ซึ่งวันหยุดหลายวันมานี้เธอขับรถตะเวนไปทั่วเมืองเพื่อซื้อข้าวของ

เพราะอย่างไรของที่อยู่ในนี้ก็ไม่เน่าไม่เสีย เธอลองซื้อของสดใส่ไว้และมันคงมีสภาพเดิมถึงจะผ่านมาหลายวันแล้วก็ตาม

ยิ่งช่วงหลังมานี้ในความฝันขาดแคลนสิ่งใด ซูลี่หยางก็ซื้อมาเติมไว้ในมิติวิเศษ แม้จะไม่เข้าใจตัวเองนัก แต่มันเหมือนปลอบโยนตัวเองจากความฝันเท่านั้น

และเธอก็มีเงินมากมาย จะใช้จ่ายแค่นี้ก็ไม่ทำให้เธอยากจนลงหรอก เช้าวันนี้เธอยังอาบน้ำและจะออกไปซื้อข้าวของเช่นเดิม

วันนี้เธอมีนัดซื้อข้าวสารอาหารแห้งไว้จำนวนมาก แม้พวกเขาจะสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามว่าเธอจะซื้อไปทำไมเยอะแยะ ยิ่งไข่ไก่เธอซื้อไว้หลายพันฟองโดยให้พวกเขาเอาไปส่งไว้ในโกดังที่เช่าเอาไว้ ซึ่งของพวกนี้จะมาส่งในวันนี้ด้วย

หลังจากอาบน้ำและรับประทานอาหารเช้า ซูลี่หยางก็ได้ออกไปตามที่นัดหมาย เมื่อเช็คข้าวของจึงจ่ายเงินอย่างเรียบร้อย เมื่อคนงานไปหมดแล้ว เธอจึงนำข้าวของทั้งหมดที่มาส่งเข้าไปในมิติวิเศษ และสิ่งนี้ก็เพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเองมากขึ้น ว่าแหวนโบราณเก็บของได้จริง ๆ เธอไม่ได้เพ้อไป

เธอได้ซื้อจักรยานแบบโบราณในยุคที่เห็นในฝันไว้หลายคัน แม้จะหาซื้อยากหน่อยแต่ก็สามารถซื้อมาได้ และยังซื้อผ้าสำหรับตัดชุดอีกหลายร้อยพับ มีตั้งแต่สีทึบไปจนสีสว่าง หากเพื่อน ๆ เธอมาเห็นคงคิดว่าเธอเป็นบ้าแน่ ๆ

เธอมองสำรวจข้าวของในมิติวิเศษที่มีข้าวของที่จำเป็นต้องใช้เช่น ผ้าอนามัย ครีมบำรุงผิว กะละมัง ขันตักน้ำ สบู่ ยาสีฟัน แปลงสีฟันมีทั้งของเด็กและของผู้ใหญ่ ชุดชั้นในและเสื้อผ้าแบบธรรมดาตามที่เธอฝันถึงมาไว้หลายชุด

รวมทั้งเสื้อผ้าเด็กด้วย อาจเพราะเธอนึกไปถึงความฝันครั้งล่าสุดทำให้เผลอซื้อของใช้เด็กมาหลายอย่างเช่นกัน เมื่อซื้อทุกอย่างที่นึกออกไว้ครบแล้วจึงรู้สึกจิตใจสงบมากขึ้น

แม้จะยังไม่ได้ใช้งานจริง ข้าวของพวกนี้ก็ไม่ได้เสียหาย อีกอย่างเธอสามารถเก็บไว้ไปให้เด็ก ๆ ที่สถานสงเคราะห์บ้านเด็กกำพร้าได้ จึงไม่ได้ทำให้เธอกังวลว่ามันจะไร้ประโยชน์

ระหว่างทางกลับบ้านฝนกลับตกมาอย่างรุนแรง ซูลี่หยางจึงต้องลดความเร็วของรถลง ทว่าฝนเม็ดใหญ่มากจนเธอมองทางแทบไม่เห็น แว่นตากันแดดที่ใส่ไว้ก่อนหน้านี้จำต้องถอดออก เพื่อจะได้เห็นทางชัดขึ้น

ทว่าแม้เธอจะระวังแค่ไหน ก็ไม่อาจเอาชนะโชคชะตาไปได้ ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง เมื่อรถบรรทุกส่งของพุ่งข้ามเลนตัวเองมาหาเธออย่างรวดเร็วไม่มีเวลากระทั่งหักหลบ

โครม!!!

ตู้ม!!!

เสียงรถคันเล็กและคันใหญ่ประสานกันอย่างจัง จนเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด และเพียงครู่เดียวรถคันเล็กก็ระเบิดจนไฟลุกไหม้ท่วมรถคันเล็กอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งน้ำฝนที่ตกลงมาอย่างหนักก็ไม่อาจมอดไฟที่ลุกท่วมได้

เช่นเดียวกับสตินึกคิดของซูลี่หยางที่ดับลง เลือดที่หลั่งรินจากบาดแผลไหลอาบย้อมไปทั่วแหวนโบราณสิบสองสัญลักษณ์ เพียงชั่วครู่ก็มีแสงสว่างวาบออกจนไม่มีใครสังเกตเห็น ก่อนจะหายไปพร้อมลมหายสุดท้ายของผู้เป็นเจ้าของแหวนโบราณ...

“แม่ๆ ตื่นๆ น้องหิวแล้ว!”

เสียงร้องไห้พร้อมเสียงร้องเรียก อีกใบหน้าเหมือนคนเขย่าไปมาทำให้ซูลี่หยางลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก เธอกระพริบตาเพื่อปรับให้เข้ากับแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามา

“ซี๊ดดดด”