เธอทะลุมิติมาแล้ว 3

ซูลี่หยางครางเสียงแผ่วเบาเมื่อรู้สึกปวดหัว เมื่อยกมือจับขมับจึงรับรู้ถึงความเปียกชื้นและกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ เธอรู้ว่าตัวเองประสบอุบัติเหตุแต่ไม่คิดว่าจะไม่มีหมอหรือแม้กระทั่งพยาบาลทำแผลให้เช่นนี้

แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น ก็ทำให้รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่ตัวเองจะมีชีวิตรอดไปได้ ไฟไหม้รถเธอทั้งคันขนาดนั้นไม่น่าจะใช่แค่เจ็บศีรษะเป็นแน่

แต่เมื่อลืมตาขึ้นจึงสบกับดวงตากลมใสของเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งซึ่งอายุราวห้าขวบ และข้างกันนั้นมีเด็กหญิงอีกคนที่ราวสามขวบร้องไห้ตาแดงก่ำอยู่ข้าง ๆ

“แม่ ฮึก ๆ ”

เด็กที่อายุน้อยกว่าเรียกเธอเบา ๆ พร้อมพยายามไม่ร้องไห้ออกมาท่าทางเช่นนั้นทำให้ผู้คนพบเห็นเอ็นดู ทว่าเวลานี้ซูลี่หยางกลับมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง

เธอจำเด็กน้อยสองคนนี้ได้ดี เพราะในความฝันครั้งสุดท้ายเธอเห็นเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ตั้งแต่พ่อไร้ค่าคนนั้นทิ้งทั้งคู่ไป แม่ผู้ให้กำเนิดก็ไม่สนใจใยดีทั้งคู่เลี้ยงตามมีตามเกิดไปเท่านั้น

ซูลี่หยางสูดลมหายใจ พร้อมมองรอบกายที่เป็นเพียงห้องเล็ก ๆ ขนาด60ตารางเมตรเท่านั้น แม้จะมีห้องน้ำห้องครัวแยกแต่ก็มีขนาดเล็ก และที่แห่งนี้เป็นสินสมรสชิ้นเดียวที่ถูกแบ่งให้ ก่อนที่ทั้งคู่จะหย่ากัน เธอยกมือขึ้นมือหนาอวบอ้วนและดำทำให้ลมหายถี่มากขึ้น หัวใจเต้นระรัวพร้อมมีความคิดเดียวที่พุ่งเข้าใจเธอตอนนี้คือ

เธอทะลุมิติมาแล้ว...

และยังทะลุมิติไปเป็นแม้หม้ายลูกสองในยุค80อีกต่างหาก ทีแรกเธอก็รู้สึกตื่นตระหนกอยู่บ้าง แต่เมื่อนึกถึงความฝันและสภาพก่อนตายก็ทำให้เธอยอมรับได้ง่าย ๆ

เพราะเธอรู้ว่าไม่สามารถกลับได้แล้ว ร่างเธอโดนไฟแผดเผาขนาดนั้นกลับไปก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่ดี เสียดายแต่ว่าไม่ได้ร่ำลาคนในครอบครัวเท่านั้น แต่ก็ยังดีที่ยังมีพี่ชายที่ดูแลพ่อแม่และยังมีหลานสาวหลานชายน่ารักให้แม่คลายเหงาบ้าง

ซูลี่หยางก้มมองนิ้วมือตัวเอง ที่มีแหวนโบราณวงนั้นติดตัวมาด้วย เมื่อเพ่งสมาธิดูก็เห็นข้าวของที่เธอซื้อเอาไว้แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่สวรรค์ยังเมตตาไม่เช่นนั้นเธอไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตอย่างไรในยุคสมัยที่ล้าสมัยเช่นนี้

“แม่คะ น้องหิวข้าวแล้วค่ะ”

เด็กหญิงตัวน้อยที่เป็นพี่สาวเอ่ยเรียกแม่อย่างระวัง เธอกับน้องไม่ได้กินอะไรมาเกือบสองวันแล้ว ของในตู้เย็นที่พอจะกินได้ก็เอามากินหมดแล้ว แต่แม่ยังนอนอยู่บนพื้นไม่มาทำอะไรให้กินอีกเลย และเธอก็ไม่กล้าพูดเสียงดัง กลัวว่าแม่จะตีเธอกับน้องสาวที่ไร้ประโยชน์

“รอแม่แป๊ปหนึ่งนะ”

เสียงเรียกของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้ซูลี่หยางหลุดจากภวังค์ก่อนจะบอกทั้งคู่พร้อมลุกขึ้นยืน แต่เพราะเสียเลือดมากจึงทำให้เธอหน้ามืดไปครู่หนึ่ง จากความทรงจำที่ส่งมาให้เหมือนร่างนี้วิ่งชนเสาตายจึงทำให้เธอที่มาเข้าร่างนี้เจ็บศีรษะไปด้วย เธอหลบสายตาเด็กน้อยทั้งสองก่อนจะเอานมออกมาสองกล่อง

“ดื่มนี่ไปก่อนเดี๋ยวแม่ทำกับข้าวให้”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองกล่องนมที่ไม่เคยเห็นอย่างตื่นเต้น ลี่อินรีบเจาะกล่องนมให้น้องสาวดื่มก่อนแล้วเริ่มมาดื่มในส่วนของตัวเอง ดวงตากลมโตมองมารดาที่ดูแปลกไปอย่างตื่นเต้น วันนี้แม่ยังไม่ตีพวกเธอและยังเอานมอร่อยออกมาให้กินด้วย ช่างดีจริง ๆ

ซูลี่หยางไม่รู้ว่าลูกสาวสองคนคิดอะไรอยู่ หลังจากที่เอานมกล่องให้ทั้งคู่แล้วจึงรีบไปทำอาหารให้เด็ก ๆ ทันที จากความทรงจำเหมือนว่าร่างที่เธอมาอยู่นี่ จะนอนอยู่บนพื้นมาสองวันแล้ว

ตอนนี้เธอจึงรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว ร่างที่อ้วนท่วมนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่ชินเลยจริง ๆ เดินก็ไม่คล่องแคล่วและท้องก็ร้องประท้วงราวกับฟ้าจะถล่ม หากเธอกินเหมือนร่างเดิมคงไม่อาจกลับมาผอมเหมือนชาติก่อนได้แน่ ๆ ซึ่งเธอรับไม่ได้!