ตอนที่ 2 ข้าไม่มีทางเป็นภรรยาของแม่ทัพปีศาจนั่นเด็ดขาด

“ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว” เดิมทีหลิวหนิงเจียวตั้งหน้าตั้งตาจะเป็นสนมในวังหลวงของฮ่องเต้ พอหัวหน้าแคว้นเหิงเป่าเลือกบุตรสาวของหัวหน้าเผ่าเจี๋ยเพื่อเป็นเครื่องบรรณาการ นางดีใจจนเนื้อเต้น ที่จะได้เข้าไปหาความเจริญรุ่งเรืองในซีเหลียง

คาดไม่ถึงว่าจะต้องมาเจอกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันเช่นนี้ ใครจะทำใจยอมรับได้ เมื่อต้องแต่งงานให้กับแม่ทัพปีศาจอย่างหานตงหยาง แม้แต่หญิงอัปลักษณ์ทั่วแคว้นก็ไม่มีใครยอมแต่งให้กับคนอย่างเขา แล้วสตรีผู้งดงามอย่างนางเล่า จะยอมแต่งให้เขาโดยง่ายเชียวหรือ

           “คุณหนูอย่าพูดเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ หากมีคนได้ยินเข้า เราจะถูกประหารเก้าชั่วโคตรนะเจ้าคะ คุณหนูก็รู้ สมรสพระราชทานนั้นไม่มีใครสามารถไม่ทำตามได้”

           “ทำตามหรือไม่ต่างกันอย่างไรเล่า เจ้าเป็นแค่บ่าวจะมารู้ซึ้งถึงจิตใจข้าได้ย่างไร” นางกล่าวเสียงเครียดใบหน้าเย็นชา น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วไหลออกมาอีก

           สาวใช้จึงเพียงก้มหน้าไม่เอ่ยวาจาใด แต่ไหนแต่ไรหลิวหนิงเจียวเป็นคนมีความคิดเป็นของตัวเองมาตั้งแต่เด็ก เพราะคิดว่าตนเป็นบุตรสาวของหัวหน้าเผ่า เพราะถูกตามใจจนเคยตัว อีกทั้งนางยังเป็นคนดื้อรั้น อยากเรียนอะไรค่อยเรียน สิ่งไหนไม่อยากทำบิดาก็ไม่เคยขัดใจ พอเติบโตขึ้นมาศาสตร์และศิลป์แขนงต่าง ๆ ที่สตรีพึงมี นางจึงทำได้เพียงงู ๆ ปลา ๆ

           เดินทางต่ออีกครึ่งชั่วยามล้อรถม้าจึงหยุดลง สารถีรายงานว่าถึงจวนสกุลหานแล้ว ซินอี๋จึงแจ้งแก่นายตนอีกครั้ง “ถึงจวนท่านแม่ทัพแล้วเจ้าค่ะคุณหนูใหญ่”

           หลิวหนิงเจียวทำหน้าคล้ายอยากจะตายให้ได้ เครื่องประทินผิวที่โบกมาหนาเตอะ ชาดที่แต้มริมฝีปากจนแดงแจ๋ เลอะไปทั่วใบหน้า

           ในขณะที่หลิวหนิงเจียวได้รับพระราชโองการ ทางจวนสกุลหานก็ได้รับเช่นเดียวกัน ฮูหยินผู้เฒ่าและลู่ซื่อผู้เป็นลูกสะใภ้ต่างมีความยินดีที่ในที่สุดหานตงหยางจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาสักที ฮูหยินผู้เฒ่าจัดเตรียมให้คนมาต้อนรับหญิงต่างเมืองเข้าจวน ในขณะที่หลานชายตัวดี หลังคุกเข่ารับพระราชโองการแล้วก็หุนหันพลันแล่นควบม้าออกไปยังค่ายทหารหวงซานทันที ไม่ได้สนใจไยดีว่าที่ภรรยาเลยสักนิด

           สาวใช้นำผ้าซับน้ำตาให้นายหญิงจากนั้นก็ผัดหน้าใหม่อีกครั้งแล้วทั้งสองจึงลงจากรถม้า และพบว่ามีคนมายืนรอต้อนรับอยู่แล้ว

           “ฮูหยินผู้เฒ่าให้ข้ามาดูแลคุณหนูใหญ่สกุลหลิวเจ้าค่ะ” อันมามากล่าวออก ฮูหยินผู้เฒ่าให้นางและสาวใช้อีกสองคนมาดูแลหลิวหนิงเจียว

           หลิวหนิงเจียวกดข่มความไม่พอใจเอาไว้ กล่าวออกเสียงห้วน “พาข้าไปยังที่พักเถอะ”

           “ทางนี้เจ้าค่ะ” อันมามาก็รับรู้ได้เช่นกันว่าคุณหนูสกุลหลิวผู้นี้คงไม่อยากมาที่นี่สักเท่าไรนัก ดูเหมือนว่าการแต่งงานของทั้งคู่จะไม่ราบรื่นเสียแล้ว

           อันมามาพานางเดินมาทางเรือนตะวันออก ฝั่งซ้ายเป็นเรือนของหานตงหยางชื่อเรือนดอกท้อ ฝั่งขวาคือเรือนของนางชื่อเรือนดอกบัวขาวเดิมทีเรือนดอกบัวขาวใช้เป็นที่สำหรับรับรองแขกหรือญาติมิตรที่มาจากเมืองอื่น ดังนั้นหลิวหนิงเจียวจึงต้องพักอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราว เรือนตะวันตกคือเรือนของมารดาสามีชื่อเรือนหอมหมื่นลี้ ส่วนตรงกลางเรือนใหญ่สุดเป็นเรือนดอกเหมยซึ่งเป็นเรือนของฮูหยินผู้เฒ่า

           อันมามาอธิบายเรื่องเรือนในจวนเสร็จหลิวหนิงเจียวจึงกล่าวเสียงเรียบ “พวกเจ้าไปพักก่อนเถอะ ข้าอยากนอนพักสักครู่” กล่าวจบหลิวหนิงเจียวก็เดินเข้าห้องพร้อมกับสาวใช้

           หลิวหนิงเจียวเข้ามาในห้องส่วนตัว มือบางหยิบถ้วยชาที่วางอยู่บนตั่งเล็กแล้วเขวี้ยงลงกับพื้นสุดแรงเพื่อระบายเพลิงโทสะที่เก็บกดมาเป็นเวลานาน ถ้วยชาใบนั้นแตกกระจาย

           “ว้าย! คุณหนูใหญ่เจ้าคะ” ซินอี๋พูดออกมาด้วยความตกใจ “ที่นี่ไม่ใช่เรือนของเรา คุณหนูต้องระงับโทสะไว้บ้างนะเจ้าคะ อย่างน้อยเรือนหลังนี้ก็ใหญ่กว่าเรือนที่คุณหนูใหญ่เคย…ว้าย!”

           ซินอี๋พูดยังไม่ทันจบประโยคนางก็ต้องวิ่งหลบหมอนที่ผู้เป็นนายเขวี้ยงมาแทบไม่ทัน

           “หุบปาก! เจ้าไม่เป็นข้า เจ้าไม่มีวันเข้าใจหรอก” หลิวหนิงเจียวตวาดออกมาเสียงดัง ไม่สนใจว่าใครจะได้ยินหรือไม่

           ซินอี๋ยืนตัวสั่นงันงกกลัวว่าเจ้านายจะขว้างอย่างอื่นมาใส่นางอีก หนักสุดบางครั้งถึงกับต้องลงมือทุบตีนาง

           หลิวหนิงเจียวทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนล้า คาดไม่ถึงว่าความฝันที่จะได้เข้าไปอยู่ในวังหลวงจะถูกทำลายลงอย่างรวดเร็วปานนี้

           “แล้วคุณหนูใหญ่จะทำอย่างไรเจ้าคะ” ในเมื่อห้ามแล้วไม่ฟัง บ่าวรับใช้อย่างนางก็ได้แต่ตามใจ

           “ข้าไม่มีทางเป็นภรรยาของแม่ทัพปีศาจนั่นเด็ดขาด”