ตอนที่ 11 รอดตายแล้ว

น้ำตาแห่งความยินดีไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอรอดแล้ว ชาตินี้เธอจะไม่ลำบากอีกแล้ว ขอบคุณรางวัลอันล้ำค่าที่เธอได้ทำงานหนักมาทั้งชีวิต ทำให้เธอมีทั้งของกินของใช้และน้ำสำหรับใช้ในการอุปโภคบริโภคอย่างเหลือเฟือ

เนื้อนวลหยิบแซนวิชแฮมชีสขึ้นมาหนึ่งห่อแล้วนำไปอบในเตาอบร้อน สายตากวาดมองไปทั่วร้านแล้วคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ ที่เคยทำงานอยู่ในร้าน แต่ตอนนี้เธอไม่ต้องวุ่นวายกับลูกค้าอีกแล้ว ไม่ต้องกลัวลูกค้าร้องเรียน ไม่ต้องระแวงว่าจะมีออดิทเช็คลิสต์เข้ามาตรวจร้านวันไหน อีกอย่างที่เธอเกลียดที่สุดก็คือ…การนับสต็อกสินค้า เธอสังเกตเห็นว่าทุกครั้งที่เธอหยิบของด้านหน้าออกมาจะมีของใหม่เติมเข้ามาทุกครั้ง แต่ที่แปลกมากกว่านั้นก็คือวันเดือนปีที่ผลิตกลับเป็นปีที่เธอย้อนกลับมา

เมื่อแซนวิชส่งกลิ่นหอมกรุ่นมีชีสไหลเยิ้มออกมาตามขอบเล็กน้อย สีเหลืองเกรียมน่ากิน แล้วจึงหยิบนมถั่วเหลืองหวานน้อยขึ้นมาหนึ่งกล่อง หยิบน้ำเปล่าหนึ่งขวดเดินออกมานั่งกินที่เก้าอี้ข้างร้านอย่างสบายใจ ตักน้ำจากบ่อหนึ่งแก้วมาวางบนโต๊ะข้างกายเพื่อลองลิ้มรสของมัน เป็นอะไรที่มีความสุขที่สุดเท่าที่เคยสัมผัสมา เป็นความสุขเล็ก ๆ แต่ยิ่งใหญ่ มันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมาก

เนื้อนวลนั่งกินแซนวิสอบร้อนจิ้มซอสพริกเล็กน้อยเพื่อกันเลี่ยนอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ต้องยืนกินเพื่อดูว่าแคชเชียร์จะคิดเงินให้ลูกค้าทันหรือไม่อีกต่อไป

รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้กลับไปเยี่ยมปู่กับย่าและน้องชาย และจะได้นำของจากมิติไปฝากทั้งสามคน ไม่รู้ว่าป่านนี้น้องชายจะหายป่วยหรือยัง เธออยากให้ทุกคนกินดีอยู่ดี ไม่ใช่อดมื้อกินมื้อหรือหาคุ้ยของกินจากขยะอย่างที่เคยทำ

“ฉันมีหนทางช่วยเธอแล้วนวล” ปากเคี้ยวตุ้ย ๆ มือยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เนื้อนวลมีสิทธิ์กลับไปเยี่ยมบ้านได้เดือนละครั้ง เธอจะรอวันนั้น ทั้งที่ระยะทางจากบ้านนายจ้างไปยังบ้านของเธอที่ท้ายหมู่บ้านห่างกันเพียงแค่สองกิโลเมตรครึ่งแต่เธอก็ต้องทำตามในสัญญาที่คุณนายพวงแก้วอ่านให้เธอฟังก่อนที่จะมาอยู่ในบ้านหลังนี้

คืนนี้ขอนอนในห้องมิติอันเย็นฉ่ำสักคืนก็แล้วกัน ในห้องเก่าของเธอทั้งร้อนทั้งเหม็น เอาไว้ทำความสะอาดแล้วค่อยกลับไปนอนก็ยังได้

กินแซนวิชเสร็จเนื้อนวลหยิบแก้วน้ำที่ตักจากบ่อขึ้นดื่ม รสชาติเนียนนุ่มละมุนลิ้นราวกับน้ำแร่ชั้นดี ที่ได้จากตาน้ำบนเทือกเขาที่อายุนับหมื่นปี น้ำเปล่าที่หยิบจากในร้านมาชิดซ้ายไปเลย จากนั้นเดินเข้าไปในร้าน ปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศให้พอเหมาะแล้วคว้าหมอน ที่นอน และผ้าห่มที่มีอยู่ในร้านล้มตัวลงนอน ไม่นานก็หลับไปอย่างง่ายดาย

เนื้อนวลตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความรู้สึกกระปรี้กระเปร่า อาการอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจากการเจ็บป่วยหายไปเป็นปลิดทิ้ง เป็นเพราะอะไรกันร่างกายถึงได้รู้สึกแข็งแรงเหมือนไม่เคยป่วยมาก่อนเลย หรือว่าจะเป็นเพราะ…น้ำดื่ม

บ่อนั้นเป็นบ่อน้ำวิเศษอย่างนั้นหรือ? จะว่าเป็นเพราะยาที่กินเข้าไปก็คงไม่ใช่ เพราะอย่างน้อยก็น่าจะมีอาการมึนงงศีรษะหรือปวดเมื่อยร่างกายอยู่บ้าง

เนื้อนวลยิ้มให้กับตัวเองด้วยความพอใจ เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากแต่เธอก็ยินดีที่สุดถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เพื่อพิสูจน์ว่าเป็นเพราะน้ำในบ่อนั้นหรือไม่ที่ทำให้เธอหายป่วย

เนื้อนวลตักน้ำจากบ่อนั้นออกมาหนึ่งเหยือก หลังจากนั้นอาบน้ำ บำรุงผิวกายและใบหน้าด้วยเครื่องประทินผิวที่มีอยู่ในร้านค้าตัวเอง เครื่องสำอางแบบซองที่เคยซื้อแล้วใช้ได้แค่สามครั้ง บัดนี้เธอไม่ต้องกลัวอีกแล้ว ใช้ครั้งละห้าซองก็ยังได้ แต่เธอเลือกที่จะไม่ทาลิปสติกเพราะไม่อยากให้เป็นจุดสังเกต รับประทานอาหารเช้าจากร้านสะดวกซื้อแล้วก็รีบไปทำหน้าที่ของตนต่อ

วันนี้เนื้อนวลรู้สึกว่าตัวเองดูสวยขึ้นมาก ไม่ใช่เพราะหน้าตาเปลี่ยนแต่เป็นเพราะได้อาบน้ำสะอาด ได้ใช้ครีมอาบน้ำที่กลิ่นหอมละมุน มีครีมทาผิวที่เลือกใช้ได้ทุกยี่ห้อในร้านค้าตัวเอง ที่สำคัญคือเธอสามารถใช้มากเท่าไรก็ได้โดยไม่มีวันหมด และสินค้าที่มีอยู่ในร้านมิติของเธอยังสดใหม่ทุกวันด้วย เสียอย่างเดียวร้านค้าของเธอไม่มีเสื้อผ้าและเครื่องนุ่งห่ม แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพราะเสื้อผ้าเธอใส่อย่างไรก็ได้ ปากท้องต้องมาก่อนเสมอ ขอเพียงให้มันสะอาดก็พอ เพราะตอนนี้ไม่ต้องซักผ้าด้วยน้ำเปล่าอีกต่อไป ถึงกางเกงชั้นในจะขาดตูดและผูกเป็นโบกระต่ายทั้งสองข้างก็คงไม่มีใครเห็น สบายใจได้ ที่สำคัญได้เวลาเปลี่ยนรองเท้าใหม่แล้ว รองเท้าที่ใช้เชือกกล้วยผูกตอนนี้ลืมไปได้เลย

ทำความสะอาดห้องตัวเองเสร็จก็เดินออกมา ตรงไปห้องครัวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม หันมองไปด้านซ้ายก็เห็นพวงแก้วกำลังนั่งกรอกผลักดองใส่ถุงพลาสติกแล้วมัดปากถุงตั้งเรียงไว้ในถาดอย่างเรียบร้อย คงรอให้น้ำขิงหรือน้ำอ้อยมาช่วย

ตื่นเช้าจริง ตื่นมาก็ทำงานหาเงินทันที ไม่ได้สนใจใครเลย

เนื้อนวลไม่สนใจพวงแก้วอีก เดินเข้าห้องครัวแล้วทำข้าวต้มปลาให้เจ้านายหนุ่มทันที เธอลวกผักและปอกผลไม้ใส่ถาดไปด้วย เขาต้องทานอาหารให้ครบห้าหมู่

เคาะประตูห้องเขาตอนเจ็ดโมงครึ่งแล้วก็เปิดเข้าไป เขาตื่นแล้วตอนนี้กำลังนอนเอนกายอ่านหนังสือกีฬาอยู่

“เปลี่ยนผ้าอ้อมก่อนนะคะ จะได้กินข้าวได้อร่อย” วางถาดอาหารพร้อมน้ำดื่มลงบนโต๊ะตัวเดิมแล้วเดินเข้าไปหาเขา มือเอื้อมไปเตรียมจะเลิกผ้าห่มออก

“ไม่ต้อง! ฉันทำเองได้” เมื่อวานนี้ยังอายไม่หาย วันนี้ขอพักบ้างเถอะ

“งั้นก็ตามใจค่ะ” ถึงอย่างนั้นก็ต้องเช็ดตรงนั้นอยู่ดี หรือเขาอยากจะเช็ดเอง เมื่อวานไม่บอกละ

เนื้อนวลเดินไปหยิบกางเกงผ้าอ้อมพร้อมกับผ้ารองนั่งมาให้เขา จากนั้นก็ยืนหันหลังรอให้เขาถอดกางเกงเอง

ผ่านไปสิบห้านาที

“ถอดเสร็จหรือยังคะ”

“อื้อ อึ๊บ” พูดพลางผ่อนลมหายใจเฮือกสุดท้ายออกมาอย่างโล่งอก เมื่อเท้าข้างซ้ายยันกางเกงผ้าอ้อมออกไปถึงเข่า พร้อมกับเสียงหายใจเหนื่อยหอบ