ตอนที่ 3 อาหารฝีมือท่านพ่ออร่อยที่สุด

ตอนที่ 3

อาหารฝีมือท่านพ่ออร่อยที่สุด

“เรียกท่านพ่อแทน”

ในเมื่อจะต้องเป็นผู้ปกครองของเด็ก โม่เสี่ยวถงขอเป็นบิดายังจะดีเสียกว่า แบบนี้ค่อยมีกำลังใจในการทำหน้าที่หน่อย

เซี่ยงเฟิงคิดว่ามารดาจะเปลี่ยนไปมากเกินไปแล้ว อยู่ ๆ จะมาให้พวกเขาเรียกว่าพ่อได้อย่างไร หากท่านพ่อตัวจริงกลับมาแบบนี้จะไม่สับสนไปใหญ่หรือ เด็กชายไม่อาจเก็บงำความสงสัยเอาไว้ได้ ตัดสินใจเอ่ยถามมารดาให้กระจ่าง

“เหตุใดถึงให้พวกเราเรียกว่าท่านพ่อเล่าขอรับ”

“ไม่มีเหตุผล ข้าแค่อยากให้เรียกว่าท่านพ่อมากกว่าท่านแม่” โม่เสี่ยวถงไหวไหล่ จะอธิบายเหตุผลที่ฟังดูเหลือเชื่อได้อย่างไร

“แล้วหากท่านพ่อกลับมา” เด็กชายยังคงสงสัย

“ก็จะมีท่านพ่อสองคนอย่างไรเล่า” โม่เสี่ยวถงเห็นเด็ก ๆ ไม่คล้อยตามโดยง่าย คิดว่าต้องทำอะไรบางอย่างแล้ว จึงตีสีหน้าขึงขัง ลุกขึ้นยืนตัวตรง “ไม่เป็นไร หากพวกลูกไม่เต็มใจจะเรียก ข้าก็จะไปจากที่นี่เสีย อย่างที่บอก ฟื้นกลับมาคราวนี้ความคิดความอ่านข้าไม่อาจเหมือนเดิมได้ หากพวกลูกรับที่เป็นแบบนี้ไม่ได้ ข้าก็จะไป”

เป็นเพราะป่วยมานานหรือไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน ร่างกายนี้ดูเหมือนจะไม่มีแรงเอาเสียเลย โม่เสี่ยวถงแสร้งก้าวเดินสามถึงสี่ก้าว ขาก็สั่นพั่บ ๆ ซวนเซจนเกือบจะล้ม

ด้านเด็กทั้งสองพอได้ยินมารดาบอกว่าจะจากไป ก็พากันวิ่งเข้ามากอดรั้งมารดาเอาไว้

“ท่านแม่จะไปไหนเจ้าคะ ลูกไม่ยอมให้ท่านแม่ไป” หานเสี่ยวอิงใบหน้าเหยเก หยาดน้ำตาไหลเอ่อคลอรอบเบ้าตาอีกครั้ง

“ถ้าไม่อยากให้ไป ก็เรียกท่านพ่อแทนท่านแม่สิ” คนตัวโตกว่าต่อรองให้บรรลุเป้าหมาย

“ท่านพ่อ” เด็กหญิงแหงนหน้าขึ้นส่งสายตาเว้าวอน ยอมเรียกตามใจมารดาที่อยากจะได้ยิน

โม่เสี่ยวถงพยักหน้าพอใจ ก่อนจะหันมาส่งสายตาคาดคั้นไปทางเด็กชายอย่างรอคำตอบ จนเด็กชายรีบเอ่ยขึ้นมา

“ขอรับท่านพ่อ” เซี่ยงเฟิงยอมทำเรื่องที่แปลกประหลาดตามใจมารดา ถึงจะเรียกว่าอย่างไร ท่านแม่ก็คือท่านแม่อยู่วันยังค่ำ

“ดีมาก ต่อไปนี้ข้าก็คือพ่อของพวกเจ้า พวกเจ้าก็คือลูกชายลูกสาวของพ่อ”

เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้องการแล้ว ร่างสูงโปร่งก็ขยับถอยหลังมาทิ้งตัวกลับไปนั่งบนเตียง รู้สึกว่าร่างกายนี้ช่างไม่มีแรงเอาเสียเลย เมื่อสายตาหันไปเห็นชามที่เด็กชายวางเอาไว้บนหัวเตียง เขาก็รีบคว้าเอามาด้วยความหิวกระหาย แต่ภายในชามกลับมีเพียงน้ำใสและข้าวติดก้นถ้วยเพียงเท่านั้น

เซี่ยงเฟิงเห็นสีหน้าของมารดาก็รู้สึกผิด ทั้ง ๆ ที่มารดาไม่สบาย เขากลับหาของกินมาให้มารดาได้เพียงเท่านี้

“ขอโทษนะขอรับ ท่านปู่ท่านย่า บอกว่าท่านพ่อไม่ได้ทำงาน อาหารในส่วนของพวกเราจึงไม่มี วันนี้ทุกคนออกไปเก็บผักในป่า ไม่มีใครอยู่ ลูกจึงแอบไปต้มข้าวต้มมาให้ท่านพ่อ แต่ข้าวก็มีก้นหม้อเท่านั้น”

“บัดซบ” โม่เสี่ยวถงสบถออกมา เขาไม่ได้สนใจว่าตอนนี้เขาหิวมากแค่ไหน เขาแค่สนใจว่า แล้วระหว่างที่ร่างนี้นอนซม เด็กน้อยทั้งสองได้กินอะไรหรือไม่ “แล้วพวกลูกได้กินอะไรหรือไม่”

เด็กชายเด็กหญิงพร้อมใจกันส่ายหน้าแทนคำตอบ โม่เสี่ยวถงเห็นแล้วก็โกรธจนควันออกหู ถึงแม้เขาจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ที่ผ่านมาก็ดูแลคนในครอบครัวไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ น้องสาวและหลาน ๆ ไม่เคยปล่อยให้อดยาก แม้น้องสาวจะไม่ยอมทำการทำงาน นอกจากนี้ทุก ๆ ปี เขายังรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ไปทำอาหารเลี้ยงเด็ก ๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วย แล้วทำไมคนสกุลหานถึงได้ทำกับหลานแท้ ๆ ของตนเองได้ขนาดนี้

ร่างสูงโปร่งกลั้นใจยกน้ำใสนั้นขึ้นมาดื่มจนหมด หวังว่าจะพอให้มีแรงขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมด ก้าวเดินออกจากห้องนอนไป

“ท่านพ่อจะไปไหนเจ้าคะ” หานเสี่ยวอิงเอ่ยถามขณะที่เดินตามมารดาออกจากห้องนอนมา

“จะไปดูในครัวหน่อย ว่ามีอะไรเหลือพอให้ทำอาหารหรือไม่” โม่เสี่ยวถงเริ่มชินกับการใช้ภาษาในยุคสมัยนี้ เริ่มพูดได้คล่องปากและเร็วขึ้น

“ไม่กลัวท่านปู่ท่านย่าเล่นงานหรือขอรับ” เซี่ยงเฟิงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ที่ผ่านมามารดาไม่กล้ามีปากเสียง กล้ามีเรื่องกับทุกคนในบ้านหานเลย ไม่ว่าจะถูกรังแกอย่างไรก็ก้มหน้าอดทนมาตลอด

“ไม่กลัว” โม่เสี่ยวถงตอบเพียงสั้น ๆ ก้าวเท้าไปตามความทรงจำไม่นานก็มาถึงห้องครัว ชายหนุ่มเดินไปเปิดถังข้าวสาร ก็เห็นว่ายังเหลืออยู่เกินครึ่ง เปิดดูตู้กับข้าวก็เห็นไข่ไก่และเนื้อหมูตากแห้ง ของพวกนี้ล้วนมาจากน้ำพักน้ำแรงของโม่เสี่ยวถงคนเดิมทั้งนั้น เหตุใดลูก ๆ ของเขาถึงจะกินของพวกนี้ไม่ได้ “พ่อจะทำอาหารให้พวกลูกกินเอง หลังบ้านมีผักที่ปลูกอยู่ พวกลูกไปช่วยกันเก็บมา พ่อจะหุงข้าวและเจียวไข่ไว้รอ”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ” เมื่อมารดาบอกว่าไม่กลัว เด็ก ๆ ก็เริ่มมีกำลังใจกระตือรือร้น ช่วยกันหิ้วตะกร้าออกจากบ้าน เดินอ้อมไปหลังบ้าน เพื่อเก็บผักในสวนหลังบ้าน ที่มารดาของพวกเขาปลูกเอาไว้

ฝ่ายโม่เสี่ยวถงก็ลงมือติดเตาฟืน หาหม้อมาหุงข้าวก่อนเป็นอันดับแรก ตั้งใจจะหุงให้เต็ม เผื่อเอาไว้กินมื้อเย็นด้วย พอข้าวเริ่มสุกเด็ก ๆ ก็พากันหิ้วตะกร้าผักกลับเข้ามาในครัวพอดี

“ลูกล้างผักสะอาดมาแล้วนะขอรับ” เซี่ยงเฟิงรายงาน กลิ่นข้าวหอม ๆ ทำให้ท้องที่ว่างมาสองวันบีบรัดมากยิ่งขึ้น

“เก่งมาก” คนตัวสูงกว่าชื่นชมจากใจจริง นึกไม่ถึงว่าเด็กตัวแค่นี้จะมีความรับผิดชอบ ใช้ให้ทำอะไรก็ทำอย่างว่าง่าย หนำซ้ำยังรู้จักคิดช่วยเหลืองานอีก “ที่เหลือเดี๋ยวพ่อจัดการเอง ลูกนั่งรอกินกันได้เลย”

เมื่อมารดาพูดเช่นนั้นเด็กแฝดทั้งสอง จึงปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ เฝ้ามองมารดาหยิบจับทำนั้นทำนี้อย่างเพลินตา ถึงแม้ว่ายามนี้มารดาจะแปลกไปจากเดิมมาก แต่ก็ยังดีกว่าการที่พวกเขาต้องเห็นมารดานอนป่วยอยู่บนเตียง

หลังจากข้าวสะเด็ดน้ำได้ที่ โม่เสี่ยวถงก็ตอกไข่ปรุงรสด้วยเกลือเล็กน้อย จากนั้นก็ตั้งกระทะทำการทอดไข่ ตามมาด้วยเมนูสุดท้าย คือผัดผักใส่เนื้อหมูต่างแห้ง โดยแต่ละเมนูที่ทำ ปริมาณค่อนข้างมาก ด้วยตั้งใจว่าตอนเย็นจะไม่ออกมาทำครัวอีก

“เสร็จแล้ว” ชายหนุ่มยกจานกับข้าวมาตั้งบนโต๊ะที่อยู่ในครัว ก่อนจะคดข้าวมาวางตรงหน้าเด็กน้อยทั้งสอง “กินกันได้เลย” เสร็จแล้วก็นั่งลงบ้าง ตักผัดผักมาใส่ข้าวแล้วกินอย่างหิวกระหาย แต่พอเงยหน้าขึ้น เห็นลูก ๆ ยังนั่งจ้องอาหารตรงหน้านิ่ง รีบเอ่ยถามขึ้นมา “เหตุใดไม่พากันกินอีก”

“กินได้จริง ๆ หรือขอรับ”

“ท่านปู่ท่านย่า จะทำโทษพวกเราหรือไม่”

“กินได้ กินให้อิ่มเลย ต่อไปมีพ่ออยู่ ลูก ๆ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น พ่อจะไม่ให้ใครมารังแกพวกเราอีก”

โม่เสี่ยวถงลงมือตักไข่เจียวใส่ลงในจานข้าวให้ลูกน้อยทั้งสอง พร้อมกับคะยั้นคะยอให้พวกเขาลงมือกิน

เซี่ยงเฟิงกับเสี่ยวอิงยอมกินในที่สุด เพียงแค่คำแรกเข้าปากแล้วกลืนลงคอ ดวงตาเล็กสองคู่ก็โตเท่าไข่ห่าน “อู้ฮู!...วันนี้ท่านพ่อทำกับข้าวอร่อยกว่าทุกวันเลยเจ้าค่ะ” เด็กหญิงเอ่ยชม ที่ผ่านมามารดาทำอาหารรสชาติกลาง ๆ พอกินได้ แต่วันนี้กลับอร่อยจนวางมือไม่ลง

“อร่อยก็กินกันให้มาก” โม่เสี่ยวถงยิ้มรับอย่างภูมิใจ ในเมื่อเขาเป็นเชฟในโรงแรมห้าดาว ย่อมมีฝีมือทำอาหารเป็นเลิศอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นอาหารจีนและอาหารไทย ที่เขาชื่นชอบเป็นพิเศษ

สามคนแม่ลูกพากันกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย ตักข้าวกันไปคนละสองรอบ กินกันเสร็จ โม่เสี่ยวถงก็ตักข้าวและกับข้าวตักใส่จาน แล้วล้างหม้อให้สะอาด ก่อนจะช่วยกันยกอาหารที่เหลือ เข้าไปในห้องนอนที่เคยเป็นห้องเก็บของมาก่อน ด้วยไม่มีสิทธิ์เข้าไปนอนในบ้านร่วมกับคนอื่น ๆ เป็นเช่นนี้ตั้งแต่ตอนที่สามีของเจ้าของร่างไม่อยู่แล้ว...