ตอนที่ 2 เรียกท่านพ่อแทน

ตอนที่ 2

เรียกท่านพ่อแทน

“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง ไม่เห็นหรือว่าฉันเป็นผู้ชาย ถึงนี้จะไม่ใช่ร่างกายของฉันก็เถอะ”

โม่เสี่ยวถงเสียงดัง เริ่มหงุดหงิดที่เด็กน้อยพวกนี้เอาแต่เรียกเขาว่าแม่ แถมคำพูดคำจาก็ฟังดูโบราณเหลือเกิน เรื่องที่มาอยู่ในร่างคนอื่นยังคิดไม่ตก ยังมีเรื่องของเด็กแปลกหน้าเข้ามาเพิ่มอีก นี่มันเกินกว่าที่เขาจะรับได้

‘หานเสี่ยวอิง’ ไม่เคยถูกมารดาขึ้นเสียงใส่มาก่อน ตกใจเป็นอย่างมากถึงกลับปล่อยโฮออกมา แล้ววิ่งไปหลบหลังพี่ชาย

“ฮือ ๆ”

หานเซี่ยงเฟิงเป็นแฝดที่คลอดออกมาก่อนก็ทำหน้าที่พี่ชายได้เป็นอย่างดี รีบปลอบขวัญน้องสาว ไม่วายหันมาตัดพ้อมารดาน้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ

“ท่านแม่ท่านเป็นอะไรไป ท่านไม่เคยเสียงดังใส่พวกเรามาก่อน”

โม่เสี่ยวถงตาขวางกำลังจะอ้าปากต่อว่าเด็กพวกนี้ อยู่ ๆ ก็มีความทรงจำสายหนึ่งแล่นเข้ามา พลอยทำให้หัวสมองปวดแทบระเบิด จนต้องยกสองมือขึ้นมากุมเอาไว้ พร้อมกับหลับตาแน่น ปล่อยให้ภาพเหล่านั้นฉายให้ดู เหมือนกำลังชมซีรีส์เรื่องหนึ่งอยู่

ความทรงจำนี้เป็นของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ชื่อว่า โม่เสี่ยวถง เขาเกิดมาพร้อมสถานะภาพพิเศษ เป็นเพศที่สามที่เรียกว่า ‘เกอ’ คือสามารถท้องและคลอดลูกได้เหมือนกับผู้หญิง เพียงแต่ว่ารูปลักษณ์ภายนอกยังคงเป็นชาย

ในแต่ละแคว้นสถานภาพเกอมีความสำคัญต่างกัน บางแคว้นถือว่า เกอ เป็นเพศพิเศษที่อยู่เหนือกว่าเพศชายหญิง เพราะน้อยนักที่จะมี ดังนั้นเกอในแคว้นนี้ ส่วนใหญ่จะได้เข้าวังถวายตัวให้กับพระราชา

แต่สำหรับบางแคว้นกับมองชายหนุ่มที่มีเพศสภาพเป็นเกอ ว่าเป็นชนชั้นต่ำสุด เป็นที่น่ารังเกียจอับอาย หากบุตรชายบ้านไหนเป็นแบบนี้ พวกเขาต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก หากไม่มีความสามารถโดดเด่นเป็นที่ยอมรับแล้วละก็ จะถูกชาวบ้านรุมรังแกต่าง ๆ นานา ดังนั้นเกอที่อยู่ในแคว้นนี้หากไม่มีความสามารถก็จะพากันอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่ค่อยกล้ามีปากเสียงกับผู้ใด มักจะถูกใช้แรงงานราวกับทาส

โม่เสี่ยวถงเองก็เป็นเกอประเภทที่ไม่มีความสามารถโดดเด่นอะไร เพราะบิดามารดารังเกียจ ไม่สนับสนุนให้ร่ำเรียนตำราเหมือนบรรดาพี่ชายพี่สาว วัน ๆ ต้องเก็บตัวอยู่แต่ในเรือน หากไม่ใช่เพราะวันหนึ่งต้องพามารดาออกไปหาหมอ เขาคงไม่ได้มีโอกาสพบชายหนุ่มอย่าง หานซือเฉิน ชายหนุ่มที่นอกจากจะไม่รังเกียจกลับเพศสภาพพิเศษแล้ว ยังยอมส่งแม่สื่อมาทาบทามสู่ขอเขาไปเป็นภรรยา ซึ่งบิดาก็ยอมยกให้ เพราะอยากจะให้เสี่ยวถงผู้นี้ออกไปพ้นจากตระกูลอยู่แล้ว

หลังแต่งงานโม่เสี่ยวถงก็ย้ายมาอยู่กับสามีในหมู่บ้านชนบท อยู่กินกันจนมีลูกฝาแฝดเป็นพยานรัก กระทั่งชายแดนใต้เข้าสู่ภาวะสงคราม หานซือเฉินอยากจะมีเงินมาเลี้ยงดูครอบครัวให้สบาย จึงยอมสมัครไปเป็นทหารและไปรบ แลกกลับเงินก้อนแรกที่ทางการมอบให้

ส่วนคนเป็นภรรยาก็คอยอยู่บ้านช่วยดูแลครอบครัวของสามีไม่ขาดตกบกพร่อง แต่พ่อแม่สามีและครอบครัวหาน กลับไม่ได้ดีกับลูกสะใภ้เกอเลยแม้แต่น้อย พวกเขาใช้ให้ลูกสะใภ้ทำงานทุกอย่าง ทั้งงานในบ้านและงานนอกบ้าน โดยไม่มีใครคิดยื่นมือช่วยเหลือ พี่ชายทั้งสองของสามี คนหนึ่งก็เอาแต่อ่านตำรา แต่สอบไม่ติดเสียที ส่วนอีกคนก็เอาแต่สำมะเลเทเมา ส่วนสะใภ้ใหญ่ สะใภ้รอง วัน ๆ เอาแต่แต่งสวย ไม่ก็นำเรื่องของคนอื่นมาเล่าให้แม่สามีฟัง

และเพราะต้องรับผิดชอบงานทุกอย่างคนเดียว ข้าวปลาก็ไม่เคยได้กินอิ่ม ทำให้โม่เสี่ยวถงล้มป่วย แล้วในที่สุดก็จากโลกนี้ไป โดยที่คนในครอบครัวหานไม่มีใครคิดมาเหลียวแล

จนกระทั่งดวงวิญญาณของเชฟหนุ่มจากโลกปัจจุบัน ที่มีชื่อแซ่เดียวกันได้ทะลุมิติมา เข้ามาอยู่ในร่างกายของเกอ มารดาของลูกน้อยฝาแฝด ที่คนหนึ่งก็ร้องไห้ไม่หยุด คนหนึ่งก็เอาแต่ตัดพ้อด้วยความน้อยใจ

“หยุด ขอฉันใช้ความคิดหน่อย”

โม่เสี่ยวถงที่มีวิญญาณจากโลกปัจจุบันอาศัยร่างอยู่ลืมตาขึ้น ตะโกนสั่งให้เด็กน้อยฝาแฝดเงียบเสียงลง ซึ่งก็ได้ผล เด็กชายหยุดคำพูดต่อว่าเอาไว้ ส่วนเด็กหญิงก็กลั้นเสียงสะอื้น แทบจะกลั้นหายใจไปด้วย

“ดี เงียบแบบนี้แหละ ฉันจะได้คิดทบทวนอะไรหน่อย”

โม่เสี่ยวถงรู้แล้ว ว่าเขาทะลุมิติมาอยู่ในโลกยุคโบราณ มาอยู่ในร่างของผู้ชายที่ท้องได้ ตอนนี้เขาจึงกลายเป็นมารดาที่มีลูกแล้วถึงสองคน การที่มีลูกมันไม่ใช่เรื่องแปลก แม้ว่าเขาไม่เคยฝันอยากจะมีในตอนนี้ แต่ที่ยังทำใจไม่ได้คือ ผู้ชายทั้งแท่งอย่างเขา ต้องมาถูกเรียกว่าแม่แทนที่จะเป็นพ่อนี้สิ มันยากจะทำใจยอมรับ

“จะกลับโลกเดิมก็คงไม่ได้ เพราะถูกฆ่าตายไปแล้ว แถมยังถูกเฉือนน้องชายด้วย นักศึกษาคนนั้นก็โหดเกิน ฉันบอกไปแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจ เป็นเรื่องเข้าใจผิด เงินก็ให้ไปแล้ว ยังจะฆ่าฉันตายอีก แล้วทำไงละที่นี่ วิญญาณก็ต้องมาสิงสถิตอยู่ในร่างคนอื่น กลายมาเป็น...ช่างเถอะ แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว จะทิ้งเด็กพวกนี้ไปก็ไม่ได้อีก”

แม้จะทำใจยอมรับกับการเป็นมารดาคนไม่ได้ โม่เสี่ยวถงก็ไม่ใจร้ายพอ ปล่อยให้เด็กน้อยตาดำ ๆ ทั้งสอง เผชิญกับความโหดร้ายใจจืดใจดำของครอบครัวนี้ได้ ในช่วงที่บิดาของเด็กพวกนี้ยังไม่กลับมา เขาคงต้องดูแลไปก่อน แล้วทันทีที่บิดาของเด็กแฝดกลับมา เขาค่อยจากไป

หลังจากคิดหาทางออกให้กลับชีวิตแล้ว เขาคงต้องปรับตัวทั้งการใช้ชีวิตทั้งการพูดจาให้เข้ากลับยุคสมัยนี้ ซึ่งไม่น่าจะยาก เพราะเขาเองก็ดูซีรีส์ย้อนยุคบ่อย ๆ อยู่แล้ว

“มานี้ มาคุยทำข้อตกลงกันหน่อย”

เด็กน้อยทั้งสองมองหน้ากัน ยอมรับเลยว่าพวกเขาเกิดความกลัวมารดาของตนเอง แต่พอเห็นท่าทีที่สงบลงของมารดา เซี่ยงเฟิงจึงตัดสินใจจูงมือน้องสาวขยับเข้าไปใกล้เตียงนอนมากยิ่งขึ้น

“เซี่ยงเฟิง เสี่ยวอิงคือชื่อของหนู ไม่สิชื่อของลูกใช่ไหม”

ใบหน้าเรียวหวานไม่ต่างจากสตรีมองใบหน้าเล็กทั้งสองสลับไปมา ถึงแม้เขาจะขึ้นชื่อว่าเสเพลแค่ไหน ไม่เคยคิดอยากจะมีลูกของตนเอง แต่ใช่ว่าเขาจะรังเกียจหรือไม่ชอบเด็ก ยิ่งได้เห็นเรื่องราวของเด็กน้อยทั้งสอง ว่ามีชีวิตลำบากกว่าเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันมากแค่ไหนเขายิ่งรู้สึกสงสารและต้องการปกป้อง

“ฉัน...ข้าอยากจะบอกพวกเจ้าว่า ข้าเคยตายไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่สวรรค์ยังให้โอกาสข้ากลับมาดูแลพวกเจ้า เพราะฉะนั้นนิสัยและความคิดข้าอาจจะไม่เหมือนเดิม ลูก ๆ พอจะเข้าใจหรือไม่”

เซี่ยงเฟิงเป็นฝ่ายพยักหน้าบอกว่าเข้าใจในสิ่งที่มารดาพูด คนบนเตียงเห็นเด็กน้อยเข้าใจก็พูดขึ้นมาต่อ

“ฉะนั้นต่อไปนี้ข้าอยากจะขอไม่ให้พวกลูกเรียกข้าว่าท่านแม่อีกต่อไป” โม่เสี่ยวถงคิดไปพูดไป เพราะอยากจะใช้ภาษายุคสมัยนี้ให้คล่องปาก

“ท่านแม่เป็นแม่ของพวกเรา ไม่เรียกท่านแม่แล้วจะให้เรียกว่าอะไรเจ้าคะ” เมื่อเห็นว่ามารดากลับมาพูดดีด้วย เด็กหญิงก็เริ่มมีความกล้าที่จะพูดคุยกับมารดาอีกครั้ง

“เรียกท่านพ่อแทน”