ตอนที่ 7 กลัวเข็ม

วันรุ่งขึ้นฮันน่าก็มาที่บ้านของพี่สะใภ้แต่เช้า นางวางตะกร้าอาหารไว้บนโต๊ะหน้าบ้านแล้วเดินไปเคาะประตู มีมี่จึงเดินออกมาดู ลูกทั้งสองที่อยู่ในบ้านกำลังเตรียมตัวไปโรงเรียน

            “ข้านำอาหารเช้ามาให้” 

            มีมี่ชำเลืองมองตะกร้าแล้วกล่าว “ขอบใจ”

            “หลังท่านเป็นอย่างไรบ้าง” ฮันน่าแสร้งถามเสียงนุ่มนวลคล้ายห่วงใย แต่แววตากลับสวนทาง

            “ดีขึ้นมากแล้ว” ยาสมุนไพรของมีมี่ดีจริง ๆ คิดว่าตื่นขึ้นมาแล้วตัวเองจะมีไข้แต่กลับเฉยฉิบ แถมแผลที่หลังบางส่วนยังเริ่มตกสะเก็ดแล้ว อีกสองคืนก็น่าจะนอนหงายได้โดยไม่รู้สึกเจ็บ

            “ท่านอย่าถือสาข้าเลยนะ ข้าก็พูดไปอย่างที่เห็น” ฮันน่าพูดอ้อมแอ้มราวกับว่าตนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

            “ข้าไม่ถือสาหรอก พวกปากหวานก้นเปรี้ยวข้าเจอมามาก” นางเอ่ยวาจาประชดประชันแต่อีกฝ่ายคงฟังไม่เข้าใจ

            ฮันน่าทำหน้างงเพราะไม่เข้าใจคำว่าปากหวานก้นเปรี้ยว “ท่านหมายความว่าอย่างไร” นางได้ศัพท์คำนี้มาจากไหน

            “ข้าหมายความว่าเจ้าไม่ต้องกังวล ที่ข้าโดนตีเมื่อวานก็เหมือนได้กินของเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ ข้าไม่โกรธเจ้ากับท่านแม่หรอก” นางพูดพลางยิ้มคล้ายจริงใจ

            ฮันน่าจึงพยักหน้า “อ้อ ท่านแม่ยังฝากข้ามาบอกท่านอีกว่า นับแต่มื้อกลางวันเป็นต้นไปข้าจะไม่ได้นำอาหารมาเผื่อพวกท่านอีก” เป็นการตัดรายจ่ายที่ไม่จำเป็นออกได้อย่างชาญฉลาด

            “ได้ทีตัดหางปล่อยวัดเลยนะ” มีมี่พึมพำออกมาเมื่อเดินออกไปหยิบเอาตะกร้าอาหาร

            “ท่านว่าอะไรนะ”

            “เปล่า ข้าบอกว่าจะจับแมวหางยาวไปปล่อยที่วัดบนเขา ฝากขอบคุณท่านแม่ด้วยที่เลี้ยงดูข้ากับลูกมาตั้งหลายปี ต่อนี้ไปข้าจะตอบแทนบุญคุณให้ท่านอย่างสาสม”

            ฮันน่าแปลความหมายของมีมี่ไปในเชิงบวก จึงรับปากด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ข้าจะบอกท่านแม่ให้” คาดไม่ถึงว่าการกำจัดนางจะง่ายดายถึงเพียงนี้ หากบาร์ตันตายเมื่อไรนางก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปเหยียบบ้านใหญ่อีก รวมถึงร้านผ้ากับร้านกาแฟที่เป็นสมบัติของแม่แท้ ๆ ของบาร์ตัน นางก็ไม่มีสิทธิ์เช่นกัน แล้วมรดกเหล่านั้นจะไปตกที่ใครถ้าไม่ใช่นางกับสามี อิอิ คิดแล้วมีความสุขจัง

จะเหลือก็แค่หนามอีกสองหน่อคือโนร่ากับชาร์ลี ตอนนี้พวกเขายังเด็ก ยังมีเวลาอีกมากที่จะคิดหาทางกำจัด ถ้านางมีลูกสักคนนางก็ไม่ต้องมาคิดมากเช่นนี้ แต่นี่ มีมี่แย่งคู่หมั้นมาจากพี่สาว นอนด้วยกันแค่คืนเดียวก็ให้กำเนิดลูกแฝดเสียแล้ว ส่วนนางอยู่กินกับสามีมาเกือบหกปีแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะตั้งท้องสักที

            มุมปากของนางยกยิ้มขึ้นเมื่อฮันน่าเดินจากไปไกล “ข้าจะทวงคืนทุกอย่างให้เจ้า มีมี่” ผิดก็ส่วนผิด ถูกก็ส่วนถูก มีมี่โดนตีจนตายโดยไม่มีสิทธิ์ได้ลุกขึ้นมายืนยันความบริสุทธิ์ของตน นางจะเป็นคนทวงคืนความยุติธรรมให้กับมีมี่เอง

มีมี่เตรียมอาหารเช้าให้ลูกแล้วจึงเดินเข้าไปหาสามีวันนี้อาหารก็หนีไม่พ้นเนื้อสัตว์กับขนมปังและผักกาดหอมคนละหนึ่งใบ กินคู่กับซอสมะเขือเทศกับมายองเนส

เมื่อเช้านางตรวจดูกล่องยาของมีมี่คนก่อน เข็มทองที่ใช้รักษาคนไข้ยังสามารถใช้งานได้เพราะมีมี่เก็บรักษามันไว้เป็นอย่างดี 

นางวางเข็มที่ทำความสะอาดแล้วไว้บนกล่อง วางชามใส่น้ำไว้ที่โต๊ะแล้วเดินไปหาสามีที่ลืมตาตื่นตั้งแต่ภรรยาเดินเข้ามา มือบางเอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อเม็ดแรกของสามีโดยไม่บอกไม่กล่าวแต่เขากลับปัดมือนางออก แล้วมองด้วยสายตาขุ่นเคือง

            “เจ้าจะทำอะไร” เขานิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกปวดที่ข้อมือข้อนิ้ว เพราะสะบัดแรงเกินไป

            “เช็ดตัวให้ท่านแล้วก็ฝังเข็ม”

            “ข้าเช็ดเอง”

            นางมองสามีอย่างเอือมระอา “ตามใจ” นางชอบคนไข้เก่ง ๆ แบบนี้

            เขาเช็ดตัวให้ตัวเองอย่างลวก ๆ เสร็จแล้วนางจึงหยิบเข็มขึ้นมา ยังไม่ได้ปักเข็มสักเล่มลงบนร่างกาย แต่คนตัวสูงกลับปิดเปลือกตาแน่น ร่างกายเกร็งเครียด มือข้างหนึ่งเอื้อมมาจับแขนภรรยา มืออีกข้างขยุ้มที่นอนแน่น ตอนนี้เขาสั่นไปทั้งตัว นางจึงเข้าใจว่าเขาเป็นอะไร

            “ท่านกลัวเข็มรึ”

            เขาพยักหน้าหงึกหงักโดยไม่ยอมลืมตา

            “ทนนิดเดียวมันไม่เจ็บมาก”

            “ข้าไม่ได้กลัวเจ็บ” นั่นสิทหารตัวใหญ่อย่างเขาจะกลัวเจ็บได้อย่างไร นางเคยเจอกับคนไข้มากมายที่เป็นโรคกลัวเข็ม ถึงตัวจะโตเท่ายักษ์แต่โรคนี้ก็ไม่เคยละเว้น “ข้าแค่ไม่ชอบให้ของแหลมมาทิ่มแทงร่างกายข้า” เป็นครั้งแรกที่เขายอมเผยด้านอ่อนแอให้นางเห็น และเป็นครั้งแรกที่เขายอมให้นางรักษา

            มีมี่ต้องฝังเข็มให้สามีทั้งหมดสิบเอ็ดจุด แต่ละจุดนางก็เจ็บปวดไม่ต่างจากเขา เพราะมือใหญ่ยังจับแขนนางไว้แน่นตลอดเวลา 

            ไม่ถึงสิบนาทีนางก็ฝังเข็มให้สามีเสร็จ “เสร็จแล้วลืมตาได้”

            บาร์ตันลืมตาขึ้นมาช้า ๆ มันก็ไม่ได้เจ็บมากอย่างที่นางว่ามันแค่รู้สึกชาและหน่วงเล็กน้อย และนางก็ทำอย่างเบามือ แต่เขาเกร็งจนปวดไปทั้งร่าง เหงื่อซึมออกมาจนกายชื้น

            “ปล่อยมือจากแขนข้าได้แล้ว” นางกล่าวพร้อมกับดึงสายตาไปที่มือของเขา “มันระบมหมดแล้ว”

            เห็นรอยเล็บที่จิกลงบนเนื้อขาว ๆ ของนางจนผิวแดงช้ำเขาก็ตกใจ แววตาสลดคล้ายสำนึกผิด “ขะ ข้าขอโทษ เจ้าเจ็บหรือไม่” ทำไมนางอดทนได้มากถึงเพียงนี้ ก่อนหน้าถึงมีมี่จะอดทนกับเขาแต่นางก็ไม่เก่งเรื่องอดทนต่อความเจ็บปวดบนร่างกาย

            “ทายาไม่นานก็หาย ถ้าท่านไม่ทำร้ายข้าอีก” มือง่วนกับการเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างเข้ากล่อง “ข้าจะไปตลาดพร้อมกับลูก อาหารข้าจะจัดไว้บนโต๊ะ ท่านลุกไปกินเองได้ใช่ไหม”

            “ได้ ขอบใจ” เขาลุกนั่งบนรถเข็นเองได้ เพียงแต่เขาเดินไม่ได้ เพราะกำลังไม่มากพอ “แล้วข้าต้องฝังเข็มบ่อยแค่ไหน”

            “สองสัปดาห์ต่อครั้งก็พอ” เขาพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อได้ยินเช่นนั้น “น้ำดื่มข้าเตรียมไว้ให้แล้ว อย่าลืมดื่มบ่อย ๆ”

            “อืม”

            “ข้าไปละ”

            “เดี๋ยว” มีมี่หันกลับมามองสามีอีกครั้ง “แล้วแผลที่หลังของเจ้า…”

            “ดีขึ้นแล้ว อย่าห่วงข้าเลย คนทำผิดโดนแบบนี้ก็สมควรแล้ว” นางพูดติดประชด

            “ไหนเจ้าบอกว่าเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด”