บทที่ 3 การสุ่มของรางวัล

บ้านตระกูลเซี่ยตั้งอยู่บริเวณท้ายหมู่บ้าน ตัวบ้านสร้างจากอิฐเผาหลังคามุงกระเบื้องเป็นลักษณะมีเรือนหลักขนาดสามห้อง มีเรือนด้านข้างเรือนหลักอีกสองหลังรอบล้อมด้วยลานกลางบ้านที่กว้างขวางมีกำแพงที่ก่อฉาบด้วยดินล้อมรอบตัวบ้าน

ในขณะที่โดนหามอยู่บนแคร่ไม้ไผ่เดินทางมาจนถึงบ้านตระกูลเซี่ย เฉียนซีเว่ยพยายามสังเกตุบ้านหลายหลังในหมู่บ้านติงเซียง จึงพอจะตัดสินใจได้ว่าบ้านตระกูลเซี่ยเป็นบ้านที่มีฐานะดีที่สุดหลังหนึ่งของหมู่บ้านติงเซียง ถ้าวัดจากขนาดบ้านและลักษณะการก่อสร้างบ้านของตระกูลเซี่ย เพราะบ้านหลังอื่นๆ ที่เฉียนซีเว่ยถูกหามผ่านทางมาหากไม่เป็นบ้านที่ทำจากไม้ก็เป็นบ้านดิน พื้นที่ของบ้านแต่ละหลังก็ไม่กว้างขวางเท่ากับบ้านตระกูลเซี่ย มิหนำซ้ำที่ดินของตระกูลเซี่ยยังมองเห็นแม่น้ำสายใหญ่ที่ไหลผ่านอยู่ไม่ไกลอีกด้วย ถือว่าเป็นทำเลที่ดีเหมาะสำหรับการเพาะปลูก

"ติงลี่เจ้าช่วยข้าประคองซีเว่ยเข้าไปในห้องของเจ้าใหญ่ก่อน ห้องของเจ้าใหญ่นั้นสะอาดมากพอที่จะให้คนป่วยอย่างซีเว่ยเข้าไปพักได้ เพราะข้าทำความสะอาดเอาไว้ทุกวันเพื่อรอคอยเขากลับมาบ้านแต่ทุกวันนี้ยังไม่มีแม้แต่ข่าวสารของเขาส่งกลับมา" น้ำเสียงช่วงท้ายของฉินฮัวสั่นฟังสั่นเครือเล็กน้อยด้วยความสะเทือนใจ

ติงลี่ในยามนี้เป็นห่วงเพียงอาการป่วยของเฉียนซีเว่ยเท่านั้น จึงไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของฉินฮัว กลับเป็นฉินซีเว่ยที่เอ่ยปลอบใจว่าที่แม่สามีของตน "ข่าวคราวเงียบหายยังถือว่าเป็นข่าวดีที่ยังไม่มีใครมาแจ้งข่าวร้ายที่นี่นะเจ้าคะ"

ฉินฮัวรู้สึกประทับใจเฉียนซีเว่ยที่ช่วยพูดปลอบใจตนเมื่อครู่เป็นอย่างมาก "ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยพูดให้กำลังใจข้าเช่นนี้ การที่ข้าซื้อเจ้ามาให้เจ้าต้องแต่งงานเป็นภรรยาเด็กของบุตรชายที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตายของข้า ถือว่าข้าเอาเปรียบเจ้าแล้ว"

เสียงระบบดังขึ้นในหัวว่า 'ภารกิจย่อยทำให้ว่าที่แม่สามีประทับใจได้ค่าพลังชีวิตเพิ่มขึ้นอีก 10 แต้ม ค่าประสบการณ์เพิ่มขึ้น10 แต้มทำให้เพิ่มช่องว่างในมิติเพิ่มขึ้นหนึ่งช่อง'

เฉียนซีเว่ยถึงกับถอนหายใจ การกระทำที่ดีต่อคนในบ้านตระกูลเซี่ยจะยิ่งทำให้ภารกิจสำเร็จ ดูเหมือนว่าจะยิ่งทำให้นางมีร่างกายแข็งแรงเพิ่มมากขึ้น

"ที่บ้านข้าต้มโจ๊กฟักทองเอาไว้เผื่อเว่ยเอ๋อร์ ข้ากำลังจะยกไปให้นางที่บ้านตระกูลเฉียน แต่มีคนมาส่งข่าวที่บ้านข้าเสียก่อนว่าสะใภ้ใหญ่หลี่ซื่อจะขายเว่ยเอ๋อร์ ข้าจึงรีบเร่งเดินทางมาที่บ้านตระกูลเฉียนตัวเปล่า ประเดี๋ยวข้าจะกลับไปนำโจ๊กฟักทองมาให้เว่ยเอ๋อร์ที่นี่" สะใภ้รองตระกูลเฉียนติงลี่หันมาพูดกับฉินฮัว

"เจ้าเก็บโจ๊กฟักทองเอาไว้ให้เฉียนลู่กินเถิด วันนี้ข้าจะต้มน้ำแกงไก่บำรุงร่างกายให้ซีเว่ยดื่มเอง" ฉินฮัวพูดปฏิเสธ เพราะฐานะทางบ้านของติงลี่เองก็ไม่ค่อยดีนัก แม้โจ๊กฟักทองจะไม่ใช่ของแพง ฟักทองลูกละไม่ถึง 10อีแปะ แต่หญิงม่ายที่หาเลี้ยงลูกตามลำพังโจ๊กฟักทองย่อมเป็นอาหารที่ดีของบ้านรองตระกูลเฉียนแล้ว

ติงลี่เมื่อได้ยินว่าหลานสาวจะได้กินน้ำแกงไก่ นางจึงไม่ดื้อรั้นนำของตนเองมาส่งให้อีก เมื่อมองห้องที่เฉียนซีเว่ยได้เข้ามานอนพักก็ยิ่งรู้สึกว่าเฉียนซีเว่ยโชคดีที่ได้บ้านตระกูลเซี่ยช่วยเอาไว้ แต่พอคิดได้ว่าหลานสาวอาจจะต้องแต่งงานกับป้ายวิญญาณของคนที่ตายไปแล้ว ความรู้สึกเศร้าก็ผุดขึ้นในใจอีกครั้ง

"ต่อไปนี้ข้าคงต้องขอฝากเว่ยเอ๋อร์ไว้กับพี่สาวบ้านเซี่ยแล้ว ชีวิตของเฉียนซีเว่ยอาภัพยิ่งนัก คลอดมาได้เพียงไม่กี่วันมารดาของนางก็สิ้นใจ ญาติฝั่งทางแม่อย่างตระกูลซ่งก็ต้อนรับเพียงอาไคว่เท่านั้น ทางฝั่งนั้นคิดว่าเว่ยเอ๋อร์เป็นกาลกิณีที่ทำให้บุตรสาวตระกูลซ่งต้องตาย พี่ใหญ่เฉียนเลี้ยงบุตรสาวเพียงลำพังไม่ไหว จึงให้ข้าช่วยเลี้ยงเว่ยเอ๋อร์อยู่ช่วงหนึ่ง แต่เมื่อสามีของข้าต้องไปร่วมรบในสงครามข้าก็ไม่สะดวกเทียวไปเลี้ยงเด็กให้บ้านใหญ่เพื่อป้องกันคำครหา พี่สามีที่เป็นหม่ายเมียตายกับน้องสามีที่ผัวอยู่ห่างไกล พี่ใหญ่เฉียนจึงตัดสินใจแต่งงานกับหลี่หลู หลังจากนั้นพี่สาวบ้านเซี่ยก็รู้ดีว่าหลี่ซื่อผู้นั้นทำร้ายและทรมานเว่ยเอ๋อร์มากเพียงใด ยามที่พี่ใหญ่เฉียรอยู่บ้าน หลี่ซื่อยังเบาไม้เบามือบ้าง แต่เวลานี้พี่ใหญ่เฉียนต้องไปทำงานไกลถึงต่างเมืองลี่ซื่อจึงใช้แรงงานเว่ยเอ๋อร์ราวกับนางเป็นทาสรับใช้ ทั้งใช้งานหนักทั้งให้กินเพียงน้ำต้มข้าวที่ใสราวกับน้ำล้างจาน แล้วร่างกายของเด็กสาวที่มีอายุเพียง12 ปีจะทนแบกรับความลำบากเช่นนี้ได้อย่างไร" ติงลี่ร่ำไห้ด้วยความสงสารหลานสาว ฉินฮัวเอ่ยปากปลอบใจติงลี่

"เจ้าวางใจเถิดรอให้ซีเว่ยร่างกายแข็งแรงม่กว่านี้ข้าจะจัดพิธีแต่งงานรับซีเว่ยมาเป็นลูกสะใภ้ของข้า ต่อไปข้าจะดีต่อนางราวกับนางเป็นบุตรสาวของข้าเอง"

เสียงของเซี่ยอวี่เจินดังขึ้นมาจากนอกห้องว่า "ท่านน้าสะใภ้บ้านรองเฉียนท่านวางใจเถิดขนาดซีเว่ยยังไม่ได้แต่งเข้าบ้านข้า ท่านแม่ก็ดีต่อนางมากกว่าข้าที่เป็นบุตรสาวแท้ๆ เสียแล้ว หึ! ไก่ในบ้านเหลือเพียงไม่กี่ตัว ยังจะต้มน้ำแกงเลี้ยงคนป่วยอีก"

"เจินเจิน! ข้าสั่งให้เจ้าไปต้มน้ำแกงก็ทำไปอย่าพูดมาก ท่านพ่อของเจ้าเขาก็ต้องดื่มน้ำแกงบำรุงร่างกายเหมือนกันประเดี๋ยวข้าจะไปเชิญท่านหมอ เจ้าอยู่ต้มน้ำแกงไก่แล้วยกไปให้ท่านพ่อของเจ้าดื่มก่อน ส่วนซีเว่ยข้าจะมาดูแลนางเอง" เสียงฉินฮัวนั้นปกติจะฟังดูมีเมตตาต่อผู้อื่น แต่ยามเสียงดังแผดเสียงดุด่าบุตรสาวก็น่ากลัวมิใช่น้อย

ติงลี่จึงเหลือบมองเฉียนซีเว่ยที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วง แต่ในเวลานี้นางเองก็มีบุตรชายที่ต้องเลี้ยงดู อีกทั้งตัวนางมีเงินเพียงหนึ่งตำลึงทองเท่านั้น เงินก้อนนี้ยังต้องเก็บไว้ซื้ออาหารกักตุนยามหน้าหนาวที่กำลังจะมาถึงจึงทำได้เพียงปล่อยให้เฉียนซีเว่ยอยู่ในบ้านตระกูลเซี่ยเท่านั้น

เฉียนซีเว่ยที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงนั้นนางไม่ได้นอนหลับแต่นอนหลับตาฟังเรื่องของเฉียนซีเว่ยที่ออกมาจากปากของติงลี่เพื่อเก็บข้อมูล หลังจากวุ่นวายกันอยู่พักใหญ่ผู้คนก็ออกจากห้องนี้ไปเหลือเพียงเฉียนซีนอนพักอยู่ตามลำพังเฉียนซีเว่ยจึงเรียกระบบผู้ช่วยเหลือ

'อู่ซือมิ่ง ข้าจะดูช่องมิติและสุ่มของรางวัลได้อย่างไร'

'สวัสดีเฉียนซีเว่ย ขอบคุณที่เรียกใช้ข้า เจ้าจะดูช่องมิติหรือได้เลย' สิ้นเสียงของผู้ช่วยระบบ ก็ปรากฏภาพกล่องเปล่าขึ้นมาในหัวเพียงหนึ่งกล่อง

'ยามนี้ผู้เล่นมีช่องมิติที่ใช้ได้เพียงหนึ่งช่อง ทางระบบมีช่องมิติรอจะใช้งานอีกครึ่งหนึ่ง รอให้ผู้เล่นทำภารกิจย่อยสำเร็จเพิ่มก็จะเพิ่มจำนวนช่องในมิติได้'

'เหตุใดคะแนนที่ระบบให้จึงน้อยยิ่งนัก'

'นั่นเป็นเพราะว่าภารกิจเหล่านี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเซี่ยอวี่เฉินโดยตรง ดังนั้นภารกิจที่ผู้เล่นจะได้รับในเวลานี้จึงเป็นภารกิจย่อยทั้งหมดรางวัลจึงน้อยแบบที่ผู้เล่นได้ไปเมื่อสักครู่'

'แล้วการสุ่มของรางวัลล่ะคืออะไร'

'ผู้เล่นเฉียนซีเว่ยต้องการสุ่มของรางวัลใช่หรือไม่'ผู้ช่วยระบบเอ่ยถาม

'ใช่'

'ระบบเปิดการสุ่มของรางวัลจะดำเนินการทันที ผู้เล่นสามารถเลือกเปิดกล่องที่ระบบส่งให้ได้เพียงหนึ่งกล่องเท่านั้น ผู้เล่นเริ่มเปิดกล่องได้เลย' ภาพที่เฉียนซีเว่ยเห็นคือมีกล่องสามใบเกิดขึ้นในอากาศที่ว่างเปล่าเฉียนซีเว่ยเอื้อมมือไปแตะที่กล่องอันกลางอย่างลังเล เกิดแสงสีรุ้งหมุนอยู่ครู่หนึ่งแต่ในมือของเฉียนซีเว่ยกลับว่างเปล่า

'ยินดีกับผู้เล่นเฉียนซีเว่ย เจ้าได้รางวัลเป็นยารักษาอาการเจ็บป่วยทั่วไปจำนวนหนึ่งขวด ของรางวัลถูกส่งไปยังช่องในมิติที่ว่างอยู่ของเจ้าแล้ว'

'แล้วฉันจะนำของรางวัลมาใช้ได้อย่างไร'

'เจ้าต้องการนำยารักษาโรคทั่วไปออกจากช่องมิติใช่หรือไม่'

'ใช่แล้ว' เพียงแค่คิดตอบรับคำพูดของผู้ช่วยระบบ ขวดยาก็ปรากฏขึ้นที่มือข้างขวาของเฉียนซีเว่ย ยาขวดเล็กเป็นน้ำสีใส เฉียนซีเว่ยจึงเปิดฝาและยกยาขึ้นดื่มอย่างไม่ลังเล ในยามนี้ร่างกายนี้กำลังป่วยอยู่ เฉียนซีเว่ยไม่รู้ว่ายาขวดนี้จะรักษาได้ไหมแต่ก็ทดลองดื่มดูครึ่งขวด รสชาติขมอมหวาน เมื่อดื่มยาเสร็จความรู้สึกอน่นหน้าอกหายใจลำบากพลันจางหายไป เฉียนซีเว่ยมองยาที่เหลืออีกครึ่งขวด

'ข้าขอแนะนำให้เจ้าเก็บยาที่เหลือกลับคืนในช่องมิติ เพราะขวดยาเช่นนี้เป็นสิ่งแปลกใหม่ในโลกที่เจ้าอยู่อาศัยในเวลานี้'

'จะเก็บขวดยาในช่องมิติอย่างไร'

'เพียงเจ้าใช้ข้าเก็บของใส่ในช่องว่างในมิติของเจ้าก็ได้แล้ว'

'......' เฉียนซีเว่ยกระพริบตายกขวดยาขึ้นมามองดู ถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดขึ้นว่า "อู่ซือมิ่งเก็บขวดยา" พลันขวดยาในมือก็จางหายไปราวกับเล่นมายากล