บทที่ 9

ให้ตายเถอะ! เมื่อกี้เพิ่งเข้าห้องน้ำ ทำไมยังปวดอยู่?

“เยว่เอ๋อร์?” ฉู่หานถามออกมา แต่ในน้ำเสียงก็ทนไม่ได้เล็กน้อย

“เยว่เอ๋อร์อยู่นี่เพคะ” ซ่างกวนเยว่ได้ยินก็ใจสั่น รีบยิ้มแย้มแสร้งนอบน้อม

อาการปวดท้องลดลงจากก่อนหน้ามากแล้ว แต่น่าจะไม่ทัน

“พรวด!”

ในขณะที่ซ่างกวนเยว่ตัดสินใจทำทุกวิถีทาง เพื่อเตรียมจัดการเร็วๆ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวผายลมออกมาและกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ก็อบอวลอย่างรวดเร็ว

ซ่างกวนเยว่ตัวแข็งทื่อ อารมณ์มืดแปดด้าน

“ท่านอ๋องอย่าโกรธเลยเพคะ คืนนี้เยว่เอ๋อร์ปวดท้อง ไม่รู้ด้วยว่าสาเหตุอะไร ได้โปรดท่านอ๋องอย่าโทษเยว่เอ๋อร์” นางหน้าแดง และรีบขอโทษอย่างออดอ้อน

“ไม่เป็นไร” ฉู่หานเอามือปิดจมูก ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะกลิ่นมันฉุนเล็กน้อย...

“ท่านอ๋อง?” ซ่างกวนเยว่เห็นฉู่หานปิดจมูก หน้าก็แดงขึ้น

“อืม เจ้าอาจจะกินของไม่ดี คืนนี้ก็รีบพักผ่อนเถอะ พอดีข้าก็เหนื่อยเช่นกัน” ฉู่หานหมดความสนใจ ลุกขึ้นแต่งตัวทันที แล้วรีบจากไป ไม่รู้ว่าทําไม ในเวลาแบบนี้ ในภวังค์เขาถึงมองคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นเซี่ยเหยา กําลังถือเข็มเงินและถอดเสื้อผ้าของตนเองออก...

พรวด!

ความรู้สึกนี้ทำให้เขาขนลุก! ก้าวเท้าเร็วขึ้นอีก

สีหน้าของซ่างกวนเยว่แย่มาก จ้องมองหลังของฉู่หานที่ไม่รู้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่

จื่อหลิงเข้ามาพอดี “พระชายารองเพคะ ทำไมท่านอ๋องถึงไปแล้วล่ะเพคะ?”

“ไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ คืนนี้ใครวางยาพิษข้า?” ดวงตาของซ่างกวนเยว่กระพริบอย่างแรง น้ำเสียงเย็นเฉียบ ไม่มีร่องรอยความอ่อนแอ

“ท่านถูกวางยาพิษหรือ?” จื่อหลิงตกใจ

“รีบไป!” สีหน้าของเซี่ยงกวนเยว่เปลี่ยนไปอีกครั้ง รีบกุมท้องและวิ่งไป

ทำร้ายนางให้อับอายต่อหน้าท่านอ๋อง นางต้องลากคนๆ นี้ออกมาให้ได้!

วันรุ่งขึ้น ขณะที่ฟ้าสาง

ซ่างกวนเยว่ที่รอทั้งคืน ยืนรออยู่นอกนอกเรือนของฉู่หาน ด้วยร่างกายที่แทบจะหมดแรง ในมือถือซุปโสมที่ตุ๋นมาทั้งคืน พร้อมที่จะชดเชยความผิดของเมื่อคืน

เมื่อเห็นฉู่หานฝึกดาบเสร็จ จึงเดินเข้าไป “อากาศเย็นยามเช้า ท่านอ๋องดื่มซุปโสมเพื่อขับไล่ความหนาวเย็นเถิด”

ท่านอ๋องตื่นเช้าทุกวันจะฝึกดาบก่อน แล้วค่อยทำอย่างอื่น ไม่ค่อยมีการเปลี่ยนแปลง ซ่างกวนเยว่รู้ดี

“ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าพักผ่อนหรือ? เรื่องแบบนี้ปล่อยให้บ่าวทำก็ได้” ฉู่หานวางดาบลง เหงื่อหยดหนึ่งไหลลงมาจากหน้าผากตามใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ ทำให้ซ่างกวนเยว่เหม่อลอยไปชั่วขณะหนึ่ง

ฉู่หานยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางนั้น “ร่างกายฟื้นตัวได้ดีแค่ไหนแล้ว?”

ซ่างกวนเยว่ได้สติ ก็ร้องไห้ออกมา “ร่างกายของเยว่เอ๋อร์ไม่เป็นอะไรนัก แค่บังเอิญตกหลุมพรางคนอื่นเท่านั้นเพคะ”

“มีคนวางยาพิษเจ้าหรือ? เป็นใคร?” ลมหายใจของฉู่หานเย็นเฉียบ ดวงตาที่เย็นเฉียบสามารถแช่แข็งคนได้

“ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องสืบหรอกเพคะ เยว่เอ๋อร์ไม่เป็นอะไรแล้ว” ซ่างกวนเยว่มีท่าทางน้อยใจที่อยากจะพูดแต่ไม่กล้าพูด

“เป็นเซี่ยเหยา?” ฉู่หานถามเสียงเย็น

ซ่างกวนเยว่คุกเข่าขอความเมตตาให้เซี่ยเหยา “ท่านอ๋องอย่าโกรธพระชายาเด็ดขาด พระชายาเองก็คงสับสนอยู่พักใหญ่ถึงใช้วิธีนี้ เชื่อเถอะว่าพระชายาจะไม่ทำผิดอีกเพคะ”

“เยว่เอ๋อร์ เจ้าใจดีมากเกินไปแล้ว” ฉู่หานมองซ่างกวนเยว่ที่ขอร้องแทนเซี่ยเหยาอย่างตัดพ้อ เอื้อมมือไปจับนางขึ้นมา “เรื่องนี้จะจบไม่ได้ เจ้าไปกับข้าด้วย! ขนาดกักบริเวณแล้วยังไม่สลด! ข้าอยากเห็นว่านางจะก่อเรื่องได้อีกกี่เรื่องกันแน่!”

โยนดาบใส่องครักษ์อู๋เฟิง ใส่เสื้อผ้าแล้วตรงไปยังเรือนฝูอวิ๋น

...

เรือนฝูอวิ๋น

จื่อฉิงก่อไฟเสร็จหมดแล้ว อาหารเย็นเมื่อคืนก็ร้อนขึ้น นางวิ่งออกไปที่หน้าต่างของพระชายา รอกินอาหารด้วยสายตาปริบๆ

อาหารที่พระชายาปรุงเมื่อคืนนี้อร่อยมาก นางไม่เคยกินอาหารอร่อยขนาดนั้นเลย! แม้แต่การไปร้านอาหารที่อร่อยที่สุดในเมืองหลวงก็สู้ไม่ได้! แม้ตอนนี้จะยังไม่หิว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะก่อไฟ

ไม่ได้กินแค่ดมกลิ่นก็ยังดี ทำให้จิตใจเบิกบานมีความสุข

“พระชายาเพคะ?” นางตะโกนเบาๆ

“...” ไม่มีการตอบกลับ

จื่อฉิงกลืนน้ำลายและหันกลับมาโดยไม่รู้ตัว พอดีกับเห็นร่างสองร่าง ก็รีบผลักประตูและวิ่งเข้าไป “พระชายาเพคะ! ตื่นเร็วเพคะ! ท่านอ๋องมาแล้วเพคะ!”

เซี่ยเหยากำลังนอนหลับสนิท เมื่อวานทำการผ่าตัด ใช้พลังงานมหาศาล แถมยังตะกละตะกลามทําอาหารเย็นอีกมื้อหนึ่ง จนร่างกายเหนื่อยล้า

การกินอิ่มนอนหลับยาวๆ ทำให้ฟื้นฟูร่างกายได้อย่างรวดเร็ว แต่ปรากฏว่าถูกปลุกให้ตื่นแต่เช้า

“บอกว่าข้าไม่สบาย ไม่พบ” ตะโกนอย่างงัวเงีย เตรียมจะดึงผ้าห่มคลุมหัวนอนต่อ

จื่อฉิงตัวแข็งทื่อ มองอย่างไม่อยากจะเชื่อ พระชายาไม่ยอมพบท่านอ๋อง เพราะจะนอน?

“เซี่ยเหยา!” ฉู่หานเตะประตูเปิดออกเสียงดังปัง จนไอเย็นแผ่ไปทั่ว “ลุกขึ้น ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า!”

ซ่างกวนเยว่เดินตามเข้าไปในห้อง จ้องมองเซี่ยเหยาที่ยังไม่ตื่น สายตามืดลงชั่วขณะ

กล้าดียังไงที่จะวางยาพิษนาง ทำให้นางขายหน้าต่อหน้าท่านอ๋อง! นังเซี่ยเหยา!

“บ่าวคาราวะท่านอ๋อง พระชายารองเพคะ” จื่อฉิงคำนับ และแอบดึงชายผ้าห่มของพระชายาเบาๆ

เซี่ยเหยาหาว แล้วยืดตัวบิดขี้เกียจ จึงเอ่ยไปทางประตูว่า “ท่านอ๋องมาถึงประตู ครั้งที่แล้วเป็นเที่ยงคืน ครั้งนี้เป็นรุ่งสาง คราวหน้าเลือกเวลาที่ดีกว่านี้ได้ไหมเพคะ?”

“ข้ามาทำไม เจ้าน่าจะรู้ดีที่สุด!” ฉู่หานถามเสียงเย็นชา

“ข้าไม่ใช่พยาธิตัวกลมในท้องของท่านอ๋องสักหน่อย จะรู้ความคิดของท่านอ๋องได้อย่างไร” เซี่ยเหยาลุกขึ้นนั่ง เตรียมจะแต่งตัว “ท่านอ๋องกับพระชายารองออกไปรอสักครู่เถิด ข้าจะแต่งตัว”

“ไร้ยางอาย!” สายตาของฉู่หานเย็นยะเยือกจ้องมองเซี่ยเหยาที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย แล้วเดินออกไปกับซ่างกวนเยว่

ในเวลานี้หม้อในห้องครัวเล็กๆ กำลังเดือด และกลิ่นหอมของอาหารเริ่มลอยอย่างช้าๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ยเหยาก็แต่งตัวเรียบร้อยด้วยความช่วยเหลือของจื่อฉิง แล้วเดินออกไปข้างนอก

“ทำความเคารพท่านอ๋องเพคะ” เซี่ยเหยาทำความเคารพแบบขอไปที

“ทำความเคารพพระชายาเพคะ” ซ่างกวนเยว่ทำความเคารพอย่างมีมารยาทมาก แต่สีหน้ากลับน้อยใจ

“ไม่ทราบว่าท่านอ๋องรบกวนเวลานอนของข้าแต่เช้า มีเรื่องอันใดหรือ?” เซี่ยเหยาดูเหมือนจะยังไม่ตื่น หาวอีกครั้ง

ฉู่หานก้าวไปข้างหน้าด้วยความโกรธ มือข้างหนึ่งเหมือนคีมเหล็กบีบคางของเซี่ยเหยาแน่น สายตาที่มองลงมานั้นเย็นชาและไร้ความปราณี เมื่อเห็นสีหน้าน้อยใจของซ่างกวนเยว่ น้ำสียงก็ยิ่งเย็นยะเยือกขึ้น “ทําไมถึงวางยาพิษเยว่เอ๋อร์”

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน แววตารังเกียจของเขายิ่งชัดเจนขึ้น

“ท่านอ๋องอย่าใส่ร้ายคนอื่น” เซี่ยเหยาเลิกคิ้วขึ้น จ้องมองดวงตาที่เย็นชาคู่นั้น ไม่ยอมถอยแม้แต่น้อย เงยหน้าชี้ไปที่นอกเรือนและเอ่ยว่า “ท่านให้คนเฝ้าประตู กระทั่งข้าจะออกจากเรือนก็ออกไม่ได้ จะวางยาพิษได้อย่างไร? ถ้าเกลียดข้า ก็ให้หนังสือหย่ากับข้าก็พอ อย่ามาใส่ร้ายข้า!”

จื่อฉิงงงไปหมดแล้ว!

เมื่อเผชิญหน้ากับท่านอ๋อง พระชายาก็ไม่ตื่นตระหนกเลย และโต้แย้งอย่างเป็นเหตุเป็นผล พระชายาเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก

“ท่านอ๋อง เยว่เอ๋อร์ไม่เป็นอะไรจริงๆ เพคะ แค่เมื่อคืนพักผ่อนไม่พอเท่านั้น อีกไม่กี่วันก็หายดีเพคะ” ซ่างกวนเยว่ทำท่าทางที่น่าสงสารยิ่งทำให้ผู้คนสงสารมากขึ้น