บทที่ 8

ตานฉวนโกรธจนอยากสวน แต่ถูกองครักษ์คนหนึ่งรีบขวางไว้ “นางเป็นพระชายา ยังไงเจ้าก็ลงมือไม่ได้”

ตานฉวนต้องอดทนต่อความโกรธ ยังคงจ้องมองเซี่ยเหยาด้วยสายตาเกลียดชัง

เซี่ยเหยาเบ้ปาก หันหน้าไปหาจื่อฉิงแล้วเอ่ยว่า “เห็นไหม เดี๋ยวเจ้าก็ตบกลับไปแบบนี้!”

จื่อฉิงมองไปที่พระชายา แล้วก็มองไปยังใบหน้าของตานฉวน พยักหน้าอย่างไม่รู้เรื่อง

ตานฉวนขมวดคิ้วแน่น “พระชายาอย่ารังแกคนมากเกินไปนัก นางทำผิด...”

“นางเป็นคนของข้า ต่อให้มีความผิดใหญ่หลวงเจ้าก็ไม่สามารถลงโทษได้!” เซี่ยเหยาเดือดมาก จึงสั่งให้จื่อฉิง “ตบกลับ”

“ข้าเป็นองครักษ์ในจวน แม้ว่าข้าจะทำผิด นางก็ไม่มีสิทธิ์...” ตานฉวนโกรธจนตาแดง พระชายารังแกกันมากเกินไปแล้ว!

“เพี้ยะ!” จื่อฉิงตบหน้าแล้ว

พระชายาบอกให้ตบ งั้นนางก็ตบ

สะใจไม่น้อย

ตานฉวนโกรธมาก ยกมือขึ้นจะตบกลับ

“เจ้าจะก่อกบฏหรือ?!” เซี่ยเหยาปกป้องจื่อฉิงไว้ข้างหลัง ดวงตาเย็นเฉียบมองตรง

ตานฉวนเกลียดจนกัดฟันแน่น ได้แต่เก็บมือด้วยความเกลียดชัง

บางที่ท่านอ๋องอาจจะพะว้าพะวงเกี่ยวกับสถานะของพระชายา ก่อนหน้านี้จึงไม่ได้โบยห้าสิบไม้ ถ้าพ่อเป็นอะไรขึ้นมา ต่อให้เขาต้องแลกด้วยชีวิต ก็ต้องแก้แค้นให้พ่อ!

“ท่านพ่อของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” เซี่ยเหยาถามอีกครั้ง

เรียกตานฉวนมา หนึ่งคือแก้แค้นให้จื่อฉิง สองคือลุงอวิ๋นเป็นคนไข้ของนาง

ปฏิบัติต่อคนไข้ ในฐานะหมอมีทัศนคติเดียวคือ รักษาจนออกจากโรงพยาบาล หรือรักษาจนตาย

“คงทำให้พระชายาผิดหวังแล้ว! ท่านพ่อสบายดี ไม่เพียงแต่อาการป่วยจะดีขึ้นเท่านั้น แต่ยังเจริญอาหารอีกด้วย ท่านอ๋องจัดให้หมอเฝ้าดูอาการของท่านพ่อตลอดเวลา” ตานฉวนตอบอย่างหงุดหงิด

เซี่ยเหยาขมวดคิ้วทันที “ตอนเที่ยงกินอะไรไป?”

“ท่านพ่อเจริญอาหารมาก กินเยอะมาก พระชายาไม่ต้องห่วง ถ้าไม่มีอะไร ข้าขอตัว” ตานฉวนถากถาง สำหรับเขา เซี่ยเหยาก็แค่แสร้งทำเป็นห่วงใย ไม่ได้มีความหวังดีแน่นอน พูดจบก็หันหลังออกไป

“พาข้าไป...” เซี่ยเหยาก้าวไปข้างหน้าทันที

อาหารหลังผ่าตัดจะต้องใส่ใจ มิฉะนั้นผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก

“พระชายาโปรดหยุดเถิด!” องครักษ์ทั้งสองคนห้ามไว้

ตานฉวนหันกลับไปหัวเราะเยาะ ไม่เชื่อคําพูดของเซี่ยเหยาเลย “พระชายาไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นหวังดี หากคิดได้จริงๆ อยู่ที่เรือนฝูอวิ๋นอย่างเงียบๆ ก็พอ”

เซี่ยเหยากลัวว่าจะออกไปไม่ได้ จึงหันไปเอากระดาษแผ่นนั้นกลับมาจากจื่อฉิง ส่งไป “ถ้าอยากให้ลุงอวิ๋นหายดีก็ทำตามข้างบนนี้”

ตานฉวนชะงักฝีเท้า หันมามองอย่างเหยียดหยาม ก่อนหน้านี้ที่สาวใช้มาดูเหมือนจะส่งกระดาษแผ่นนี้มาด้วย พระชายาสามารถเทียบหมอหลวงได้หรือ? น่าขันเสียจริง ไม่มีเจตนาดีอย่างแน่นอน

“ระยะเวลาการฟื้นตัวของลุงอวิ๋นสำคัญมาก เรื่องนี้มีทุกสิ่งที่ต้องระวังและไม่สามารถละเลยได้ มิฉะนั้นผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก” เซี่ยเหยากําชับ

ตานฉวนหัวเราะเยาะ หยิบกระดาษมากวาดตาดูตามอำเภอใจ เพิ่งจะเอ่ยปากเสียดสีไป แต่หน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

ด้านบนเขียนไว้อย่างละเอียดมาก ถ้าไม่รู้ว่าพระชายาเป็นคนแบบไหน ตอนนี้เขาคงถูกหลอกแน่ๆ

เพื่อทำร้ายท่านพ่อของตนต้องพยายามขนาดนี้เลยหรือ? เพียงเพราะท่านพ่อเป็นพ่อบ้านอยู่ในจวนอ๋อง?

เขากำกระดาษเป็นก้อนกลมๆ และโยนเข้าไปในพุ่มหญ้าข้างๆ “ขอบคุณพระชายาที่เป็นห่วง ท่านพ่อมีหมอดูแล จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน”

เซี่ยเหยายิ่งขมวดคิ้วขึ้น ส่ายหน้าถอนหายใจและหันกลับไป

หมอมีหน้าที่วางแผนการรักษา ส่วนสิทธิที่จะทำหรือไม่ทำนั้น สุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับครอบครัวอยู่ดี

...

ตกกลางคืน

เมื่อจื่อฉิงเอาอาหารเย็นกลับมา ก็กลุ้มใจ “พระชายา บ่าวทำหน้าที่ได้ไม่ดีนัก คืนนี้พวกเรากินได้แค่นี้เพคะ”

เซี่ยเหยามองไป เห็นเพียงโจ๊กและอาหารแห้ง ผักก็ไม่มีแม้แต่ใบเดียว นับประสาอะไรกับเนื้อสัตว์

“เกิดอะไรขึ้น?” ไม่ว่าฉู่หานจะเกลียดนางแค่ไหน ก็ไม่น่าให้นางลําบากในการกินอาหารใช่ไหม?

จื่อฉิงก็ยิ่งคิดยิ่งโกรธ “ในครัวเห็นได้ชัดว่ายังมีวัตถุดิบ แต่กลับบอกว่าเป็นของพรุ่งนี้ ถ้าใช้พรุ่งนี้ก็จะไม่มีอาหาร บอกว่าอาหารที่เสร็จแล้วถูกยกไปยังเรือนจื่อเยียน เหลือไว้ให้พวกเราแค่นี้เท่านั้นเพคะ”

เซี่ยเหยาขมวดคิ้ว “รู้ไหมว่าคืนนี้ท่านอ๋องไปไหน?”

“แน่นอนว่าต้องอยู่ที่เรือนพระชายารอง ไม่งั้นจะยกอาหารไปมากมายขนาดนั้นหรือ” จื่อฉิงเอ่ยปากโดยไม่รู้ตัว และตระหนักได้ทันทีว่าไม่เหมาะสม “พระชายารองตามตื๊อท่านอ๋องตลอด ตั้งแต่ท่านอ๋องกลับถึงจวนก็ไม่ออกไปไหน ดังนั้นท่านอ๋องจึง...”

เซี่ยเหยารู้สึกตลก “เขาอยากจะค้างคืนที่ไหนก็เป็นเรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับข้า”

“พระชายาอย่าโกรธเลยเพคะ เมื่อคืนท่านอ๋องเองก็ไปก่อน...” จื่อฉิงคิดว่าพระชายาพูดเพราะว่าโกรธ

เซี่ยเหยาโบกมือและเปลี่ยนเรื่อง “เจ้าบอกว่าในครัวยังมีวัตถุดิบอยู่ไม่ใช่หรือ? ในเรือนของเรามีครัวเล็กๆ ไหม?” นางชอบกินอาหารของจวนอ๋องหานหรือ? แค่พอกินได้ กินได้ไม่กี่คำเท่านั้น

“มีเพคะ แต่บ่าวทำได้แค่จุดไฟทําอาหารไม่เป็นเพคะ” จื่อฉิงมีสีหน้าละอายใจ

“สองวันนี้อ่านหนังสือไปไม่น้อย กำลังอยากลองทําอาหารพอดี ไปกันเถอะ” เซี่ยเหยายิ้ม อาหารที่นี่ธรรมดาเกินไป แค่อิ่มท้อง

...

เรือนจื่อเยียน

แม้ว่ายังไม่ดึกนัก แต่บ่าวรับใช้ที่นี่ก็กลับกันตั้งนานแล้ว ในห้องจึงเหลือตะเกียงน้ำมันเพียงดวงเดียว เพื่อให้แสงสว่าง ทำให้บรรยากาศสลัวค่อนข้างคลุมเครือ

ซ่างกวนเยว่นั่งลงข้างฉู่หาน หญิงสาวที่สวยงามและดูโดดเด่นท่าทางน่าสงสาร

“ท่านอ๋อง เยว่เอ๋อร์เหนื่อยแล้ว พักก่อนเถิดเพคะ” น้ำเสียงอ่อนโยน

“ดี” ตอนนี้ฉู่หานอารมณ์ดี ดูเหมือนว่าตราบใดที่เขาไม่เห็นเซี่ยเหยา อารมณ์ของเขาก็จะดี

“เยว่เอ๋อร์จะถอดชุดให้ท่าน” ซ่างกวนเยว่ยืนขึ้น...

แสงจันทร์สีขาว สาดส่องลงบนพื้น ราวกับว่ามีความเยือกเย็นอยู่ในความคลุมเครือ

ภายในห้อง ซ่างกวนเยว่มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างปลื้มปิติ ในที่สุดความปรารถนาที่ผ่านมาก็จะเป็นจริง

แต่ทันใดนั้นก็ปวดท้องจนทนไม่ไหว ทำให้นางต้องหยุดชะงัก

โครกคราก! เสียงท้องร้องดังขึ้น

ซ่างกวนเยว่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว หันไปด้านข้างอย่างประหม่า เอ่ยกลบเกลื่อนความประหม่า “ท่านอ๋องอย่าหัวเราะเยว่เอ๋อร์ เพราะเยว่เอ๋อร์มีท่านอ๋องอยู่เป็นเพื่อน จึงกินเยอะไปหน่อย”

ฉู่หานยิ้ม “ไม่เป็นไร ท้องเจ้าคงน้อยเกินไป กินนิดหน่อยเลยรู้สึกว่าเยอะ”

ซ่างกวนเยว่ยิ้มอย่างไร้ร่องรอย แต่ในใจกลับสงสัย คืนนี้เห็นได้ชัดว่ากินไม่เยอะ

โครกคราก! ท้องร้องอีกครั้ง

“เยว่เอ๋อร์?” เสียงของฉู่หานมีความกังวล แต่ก็ดูเหมือนจะแฝงไปด้วยความไม่พอใจ

“ท่าน... ท่านอ๋องโปรดรอเยว่เอ๋อร์สักครู่ เยว่เอ๋อร์ปวดท้อง เดี๋ยวกลับมาเพคะ” ซ่างกวนเยว่ฝืนทนปวดท้อง ได้แต่ลุกจากเตียงแต่งตัวอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งออกไป

คืนนี้เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเซี่ยเหยาแก้แค้น และวางยาพิษนางด้วย? แต่ทําไมท่านอ๋องถึงไม่เป็นอะไร?

กลัวว่าท่านอ๋องจะรอนานไม่ไหว ซ่างกวนเยว่จึงไม่กล้าเข้าห้องน้ำนานเกินไป ไม่นานก็ออกมาและปัดเป่าลม เพื่อให้แน่ใจว่ากลิ่นกายหายไปแล้วถึงจะกล้ากลับไป

“ท่านอ๋อง ข้างนอกหนาวจังเพคะ” พอเข้าห้องมา ซ่างกวนเยว่ก็ออดอ้อน

เมื่อกลับมาถึงเตียง นางก็อยากออดอ้อนผ่อนคลายบรรยากาศ แต่สีหน้าก็เปลี่ยนไปอีก

โครกคราก!