บทที่ 10

ฉู่หานปล่อยเซี่ยเหยา หันกลับมาลูบมือซ่างกวนเยว่อย่างอ่อนโยน เพื่อปลอบโยน พอหันกลับไปมองอีกครั้งก็เคร่งขรึม “เซี่ยเหยา ข้าไม่จำเป็นต้องทำลายชื่อเสียงเจ้า! การวางยาพิษของเจ้า ข้ารู้ดีอย่างถ่องแท้! เยว่เอ๋อร์จิตใจดี แต่ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยให้เจ้ารังแกได้!”

เซี่ยเหยายกมือลูบคางและยิ้มเย็นชา จงใจพูดคลุมเครือ “ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะไม่ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเราเมื่อคืนก่อน ในเมื่อวิธีการของข้าทำให้ท่านอ๋องฝังใจมากขนาดนี้ ไยไม่ลองอีกสักครั้งเล่า เป็นอย่างไร?”

ฉู่หานคิดว่านางวางยาพิษของเขา งั้นนางก็ไม่ลังเลที่จะพูดถึงเรื่องเก่าๆ อีกครั้ง อย่างไรก็ตามคนที่ถูกฝังเข็มก็ไม่ใช่นาง

สตรีร้ายกาจ!

สีหน้าของฉู่หานมืดลงทันที ในหัวก็มีฉากเข็มเงินผุดขึ้นมาอีกครั้ง โกรธจนเขาเอื้อมมือไปจะบีบคางของเซี่ยเหยาอีกครั้ง

เซี่ยเหยาเตรียมตัวไว้นานแล้ว เบี่ยงหลบล่วงหน้า จงใจทำเสียงอ้อนเขาเพื่อให้คลื่นไส้ “ทําไมท่านอ๋องถึงชอบบีบคางข้านัก? มันเจ็บมากนะเพคะ”

ซ่างกวนเยว่ได้ยินเซี่ยเหยาพูดถึงคืนวันแต่งงาน ในใจก็อิจฉาจนแทบบ้า!

ฉู่หานพักค้างคืนในห้องของเซี่ยเหยา นางรู้และใส่ใจมากที่สุด!

กําหมัดแน่นอย่างเกลียดชังภายในแขนเสื้อ จนเห็นข้อกระดูกชัดเจน!

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเซี่ยเหยา นางแทบรอไม่ไหวที่จะฉีกเป็นชิ้นๆ!

“เซี่ยเหยา เก็บวิธีการสกปรกเหล่านั้นของเจ้าเสียที! แบบนี้มีแต่จะทำให้ข้าเกลียดเจ้ามากขึ้น!” ฉู่หานขมวดคิ้วอย่างเย็นชา นัยน์ตามีความรังเกียจ

ในมุมมองของเขา ไม่ว่าจะเป็นการวางยาพิษเขาหรือวางยาพิษซ่างกวนเยว่ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการวางแผนจะแต่งงานกับเขาในตอนแรก ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล!

วิธีการแบบนี้น่ารังเกียจมาก ทำให้เขาขยะแขยงที่สุด!

“จะได้ไม่ต้องรังเกียจกัน หย่าให้ข้าเสีย!” ทันใดนั้นเซี่ยเหยาก็เปลี่ยนสีหน้า มองฉู่หาน “ถ้าไม่เห็นก็ไม่กวนใจ หย่าให้ข้า ข้าก็สามารถหายไปจากสายตาของท่านอ๋องโดยสิ้นเชิง เหนื่อยครั้งเดียวสบายไปทั้งชาติ”

เมื่อคําพจบ ความหนาวเย็นรอบตัวของฉู่หานกลับรุนแรงขึ้นมาก แม้แต่แววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังก็รุนแรงถึงขีดสุด ลึกถึงขีดสุด ราวกับได้ถูกกระตุ้นโดยบางอย่าง

ดวงตาที่เย็นชาคู่หนึ่งจ้องมองบนร่างของเซี่ยเหยา เย็นชาเหมือนจะแทงทะลุร่างนาง “เซี่ยเหยา อย่าคิดว่ามีจวนแม่ทัพหนุนหลังเจ้า แล้วข้าจะไม่หย่าเจ้า!”

อำนาจที่มากเกินไปย่อมมีวันเสื่อมถอย เมื่อถึงจุดสูงสุดย่อมวกกลับ จวนแม่ทัพมีอำนาจล้ำหน้าผู้เป็นนาย ย่อมไม่ยืนยง! วันที่จวนแม่ทัพล่มสลาย ก็คือตอนที่เขาหย่ากับเซี่ยเหยา!

เซี่ยเหยาชะงักเล็กน้อย และหรี่ตาลง

นางกลับมองข้ามอำนาจของจวนแม่ทัพเสียแล้ว ดูเหมือนว่าการจะได้รับหนังสือหย่าจากฉู่หาน เกรงว่าจะไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้

ในใจของซ่างกวนเยว่ที่อยู่ข้างๆ เกลียดจนแทบบ้า

เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องเกลียดเซี่ยเหยามาก แต่ไม่สามารถเขียนหนังสือหย่าได้!

เห็นได้ชัดว่านางดูแลจวนอ๋องทั้งหมด แต่ไม่สามารถนั่งในตำแหน่งพระชายาเอกได้!

นังบ้าเซี่ยเหยา!

“พระชายาอย่าพูดจาด้วยอารมณ์อีกเลย ทุกอย่างเป็นความผิดของเยว่เอ๋อร์ พระชายาจะวางยาพิษเยว่เอ๋อร์ ก็วางเสีย เยว่เอ๋อร์นอนไม่หลับสองสามคืนก็ไม่เป็นไร! ขอแค่พระชายาอย่าแจ้งเรื่องวันนี้ให้จวนแม่ทัพทราบเด็ดขาด! เยว่เอ๋อร์ขอร้องพระชายาเพคะ” ซ่างกวนเยว่คุกเข่าลงต่อหน้าเซี่ยเหยา และร้องไห้ไม่หยุด

เดิมทีนางวางแผนที่จะใช้เรื่องวางยาพิษ เพื่อให้ท่านอ๋องลงโทษเซี่ยเหยาให้สาสม แต่ตอนนี้นางละทิ้งแผนการนี้แล้ว

เพราะนางมองข้ามอำนาจของจวนแม่ทัพ

ในเมื่อท่านอ๋องไม่อาจทำอะไรเซี่ยเหยาได้ งั้นนางจะกลับไปหาวิธีให้ท่านอ๋อง ทำให้จวนแม่ทัพไม่อาจพูดอะไรได้!

ฉู่หานได้ยินคําว่าจวนแม่ทัพสามคํา ประกายในดวงตาก็เย็นเยียบลงไปอีก ลุ่มลึกและหนาวเย็น ราวกับต้องการจับคนมากิน

เซี่ยเหยาก้มหน้ามองซ่างกวนเยว่ รู้ดีว่าตอนนี้ซ่างกวนเยว่กําลังคิดอะไรอยู่ในหัว ยกยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยาม “ข้าไม่แม้แต่จะวางยาพิษเขา นับประสาอะไรกับเจ้า? ลูกสาวของขุนนางเพียงคนเดียว ถ้าข้าจะฆ่าก็ฆ่าไปแล้ว ไยต้องวางยาพิษอีก?”

ซ่างกวนเยว่รู้สึกเย็นหลังวาบ ใจสั่น ตระกูลของเซี่ยเหยา เกรงว่าเมื่อฆ่านางก็คงจะไม่ถูกลงโทษมากนัก

กําปั้นภายในแขนเสื้อแน่นขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าเซี่ยเหยายังคงหยิ่งผยอง แต่การพูดและการกระทำต่างๆ กับมีระเบียบมาก ทําไมนางถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้!

“เซี่ยเหยา!” ฉู่หานตะโกนเสียงดัง เสียงหนาวยะเยือกเหมือนลมหนาวแทงเข้าที่กระดูก “ข้าขอเตือนเจ้า ห้ามทำร้ายเยว่ เอ๋อร์ มิฉะนั้นข้าจะไม่ให้อภัยเจ้า! แม้ว่าจะไม่มีซ่างกวนเยว่ ข้าก็จะไม่มองเจ้า! เก็บความคิดแสนสกปรกเหล่านั้นของเจ้าไว้!”

พูดจบ เขาก็พาซ่างกวนเยว่ออกไปข้างนอก

เรือนหลังนี้ ถ้าเขาอยู่ต่ออีกสักพักก็น่าขยะแขยง

เซี่ยเหยาเงยหน้าขึ้น มองตามแผ่นหลังเย็นชาของฉู่หาน และยิ้มมุมปากเบาๆ “คําพูดนี้ท่านอ๋องควรพูดกับพระชายารองของท่าน ถ้านางควบคุมไม่ได้ที่จะมาหาเรื่องข้า ข้าเองก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนกัน”

“ถึงเวลาทานอาหารเช้าแล้วเพคะ ท่านอ๋องจะอยู่กินอาหารกับข้าหรือ?” นางเปลี่ยนคําพูด ยิ้มพลางส่งสายตามีเสน่ห์ จงใจทำให้ฉู่หานขยะแขยง

“ไม่รักษาจรรยาบรรณของสตรี!” ฉู่หานหันกลับมาจ้องมองเซี่ยเหยาอย่างดูถูก และขยะแขยงมาก

เซี่ยเหยาสามารถวางยาพิษซ่างกวนเยว่ได้โดยไม่รู้ตัว ต้องระวัง! สั่งให้คนดูแลเรือนฝูอวิ๋นอย่างเข้มงวด!

ซ่างกวนเยว่ตามมาอย่างเงียบๆ ดวงตาที่ตกลงมาก็กระพริบ ดูเหมือนวางแผนอะไรอยู่

เซี่ยเหยาขี้เกียจเกินไปที่จะมองสองคนนั้นอีก จึงเรียกจื่อฉิง “ไฟติดหรือยัง? ไปเตรียมอาหารกันเถอะ เตรียมอาหารเช้าสักพัก”

ความสนใจของจื่อฉิงยังอยู่กับท่านอ๋องและพระชายารองที่ไม่ได้ไปไหนไกล กลับมีความสุขเล็กน้อย และกระซิบว่า “พระชายาใช้วิธีนี้ถอยกลับได้สวยงามเพคะ! พระชายาขอหนังสือหย่าอย่างแน่วแน่ขนาดนี้ ท่านอ๋องก็ไม่ได้ให้ เห็นได้ชัดว่าในใจของท่านอ๋องยังมีพระชายาอยู่”

เซี่ยเหยาหัวเราะเบาๆ แน่นอนว่ามี และน้ำหนักไม่เบา แต่เป็นน้ำหนักที่ตรงกันข้ามเท่านั้น

เมื่อเข้าไปในห้องครัวเล็ก นางก็คิดเมนูอาหารเช้าไว้แล้ว คือ เกี๊ยวน้ำ

เดิมทีนางวางแผนที่จะกินส่วนที่เหลือของเมื่อคืนเป็นอาหารเช้า เพราะตอนนี้ต้องตื่นเช้า นางอยากนอนตื่นสาย

สุดท้ายพอฟ้าสาง นางก็ไม่ง่วงนอนแม้แต่น้อย

และฉู่หานกับซ่างกวนเยว่ก็มาแต่เช้า ทำให้นางคลื่นไส้เล็กน้อย และไม่สามารถกินอาหารเลี่ยนๆ จากเมื่อคืนได้เลย

เกี๊ยวน้ำ ทำง่ายและใช้เวลาไม่นาน

พอจื่อฉิงได้ยินว่าพระชายาจะทําอาหารเช้าใหม่ จึงเริ่มยุ่งทันที

ภายในเรือน

ฉู่หานหยุดเดินชั่วขณะ สูดหายใจทางจมูก และเผอิญหันกลับมามอง

กลิ่นหอมมาก มาจากไหนกัน?

ซ่างกวนเยว่เองก็ได้กลิ่น แถมท้องยังร้องโครกครากหลายครั้ง ยืดเยื้อมาทั้งคืน ด้วยท้องว่างเปล่า

“เมื่อกี้พระชายาบอกว่าจะกินอาหารเช้า น่าจะเป็นกลิ่นที่มาจากที่นั่นมั้งเพคะ” ซ่างกวนเยว่ชี้ไปที่ทิศทางของห้องครัวเล็ก

ในห้องครัวเล็กๆ จื่อฉิงที่ยุ่งก็เผลอกวาดสายตาไปข้างนอก และดีใจทันที “พระชายา ท่านอ๋องกลับมาอีกแล้วเพคะ!”

เซี่ยเหยาขมวดคิ้วอย่างหมดความอดทน และนวดแป้งต่อไป “ท่านอ๋องกลับมากินอาหารเช้ากับข้าแล้วหรือ?”

ฉู่หานไม่ตอบสนอง เดินตรงไปหาแหล่งที่มาของกลิ่นหอม เปิดกล่องที่บรรจุของเหลือเมื่อคืน “พวกนี้ซื้อมาจากไหน?”

เขาไม่อยากกินข้าวกับเซี่ยเหยา และยิ่งไม่อยากกินของของเซี่ยเหยา แต่เพราะกลิ่นหอมของอาหารเตะจมูก เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเดินมา

ซื้อ? เซี่ยเหยาหัวเราะเยาะในใจสองครั้ง เมื่อนวดแป้งเสร็จ ก็ไปปรุงรสเนื้อที่จื่อฉิงสับไว้

“ทูลท่านอ๋องเพคะ อาหารเหล่านี้พระชายาทำไว้เมื่อคืน ไม่ใช่ซื้อมาจากข้างนอกเพคะ” จื่อฉิงเห็นพระชายาไม่ตอบ จึงรีบตอบ

เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องสนใจอาหารที่พระชายาทำ พระชายาไม่ตอบสนองใดๆ เลย นางหงุดหงิดแทบตายจริงๆ