บทที่ 5 ไม่บริสุทธิ์ใจ

เจียงซูหลันเข้าไปทำแผลที่หน้าผากให้ตนเองอย่างลวกๆ ที่นี่ไม่มียาฆ่าเชื้อไม่มีอุปกรณ์ทำแผล เธอจึงทำได้แค่เพียงต้มน้ำเกลือมาเล็กน้อยแล้วใช้ล้างบาดแผล หาผ้าสะอาดมาฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ ปิดบาดแผลเอาไว้แล้วทำสายคาดพันรอบศีรษะเพื่อไม่ให้บาดแผลของเธอโดนลมและฝุ่นจนติดเชื้อ

หลังจากนั้นเธอก็เก็บกวาดและทำความสะอาดบ้านอย่างลวกๆ รอบหนึ่ง โดยมีเด็กน้อยทั้งสองคอยตามมาแอบดูเป็นระยะ เธอเดินไปที่แปลงผักแล้วลงมือถอนหญ้ารกๆ ออก แล้วก็วางแผนว่าเธอคงจะต้องปลูกผักเพื่อใช้สำหรับกินเป็นอาหาร หากอยากจะอยู่ที่นี่ต่อไปเธอจะพึ่งพาอาศัยจากการแบ่งอาหารจากบ้านสกุลโจวเพียงอย่างเดียวไม่ได้ เมื่อเธอคิดได้ดังนี้ระบบก็ส่งเสียงแจ้งเตือนขึ้น

“ติ๊ง! ยินดีด้วยคุณก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้ว ทางเรามีโบนัสให้คุณเลือกตามรายการด้านล่างเลย” สักครู่หนึ่งก็มีรายการตะกร้าสินค้าเลื่อนผ่านเข้ามาในความคิดไม่ว่าจะเป็น อาหารสำเร็จรูป เครื่องนุ่งห่ม ขนม นม เนย ผักสด เนื้อสด เมล็ดพันธุ์พืช ธัญพืช อาหารเสริม และยารักษาโรค เจียงซูหลันนิ่งคิดไปครู่หนึ่งแล้วจึงได้สอบถามระบบอีกครั้ง

“ฉันสามารถเลือกได้เพียงหนึ่งอย่างเท่านั้นหรือ”

“ใช่แล้วคุณสามารถเลือกได้เพียงหนึ่งอย่าง หากคะแนนการใช้ชีวิตของคุณดีขึ้นคุณก็จะสามารถได้รับโบนัสเช่นนี้อีก” เมื่อระบบตอบเช่นนี้เจียงซูหลันจึงละความคิดที่จะเลือกยารักษาโรคแล้วเปลี่ยนมาเลือกเมล็ดพันธุ์ผักแทน

“ยินดีด้วยคุณเลือกโบนัสของคุณแล้ว คะแนนการดำเนินชีวิตของคุณนอกจากจะคิดจากอัตราการอยู่รอดของการใช้ชีวิตแล้ว คุณยังสามารถได้รับคะแนนจากการมีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้างอีกด้วย ขอให้คุณประสบความสำเร็จกับการใช้ชีวิต” เมื่อเอ่ยจบเสียงของระบบก็หายไปในมือของเจียงซูหลันก็พลันมีซองเมล็ดพันธุ์พืชหลายสองปรากฏขึ้นแทน

เจียงซูหลันยิ้มออกมาอย่างยินดี หากเธอเลือกผักสดและของสดมาก็คงใช้กินได้เพียงไม่กี่มื้อ ส่วนเครื่องนุ่งห่มเธอสำรวจมาแล้วว่าบ้านหลังนี้มีอยู่เพียงพอแล้วแม้จะเก่ามากสักหน่อยแต่ก็ใช้ให้ความอบอุ่นได้ ส่วนยารักษาโรคน่ะหรือ หึหึ ขอโทษทีที่ต้องบอกว่าถ้าใบหน้าของพ่อของเด็กๆ จะไม่เหมือนกับแฟนเก่าของเธอ เธอคงจะเลือกยามารักษาเขาเป็นอันดับต้นๆ แต่ตอนนี้น่ะหรือฝันไปเถอะ เธอยังทำใจทำดีกับเขาไม่ได้ แม้ว่าที่นี่จะเป็นโลกในนิยายที่ระบบสร้างขึ้นก็ตาม แต่เธอทำดีกับผู้ชายที่หน้าตาเหมือนลู่หยางหมิงอย่างจริงใจไม่ได้จริงๆ

เจียงซูหลันรีบเก็บซองเมล็ดพันธุ์ที่ได้รับมาอย่างเร่งรีบ แล้วจึงได้เดินไปสำรวจอุปกรณ์ทำการเกษตรของครอบครัวนี้อีกครั้งหนึ่ง แม้ว่าจะมีไม่ครบแต่ก็เพียงพอที่จะปลูกผักเล็กๆ น้อยๆ ได้ เด็กสองคนรีบวิ่งเข้ามาหาเธอในทันทีเมื่อเห็นว่าเธอกำลังรื้อของในห้องเก็บของ

“คุณแม่ห้ามขายของพวกนี้นะ คุณย่าอุตส่าห์หามาให้พวกเรา หากแม่คุณไม่ใช้ก็ควรจะเก็บเอาไว้พวกเราสิ” คำพูดของเสี่ยวอวิ๋นทำให้เจียงซูหลันขมวดคิ้วในทันที เธอหันไปจ้องมองเด็กชายที่กำลังยืนจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่ไว้ใจแล้วก็ถอนใจออกมา

“ใครว่าฉันจะเอาไปขาย ฉันตั้งใจจะเอาพวกมันออกมาใช้งานต่างหาก” เมื่อเจียงซูหลันพูดเช่นนี้เจินจูก็รีบพูดขึ้นมาในทันที

“คุณแม่จะปลูกผักหรือคะ” เมื่อเห็นเจินจูมีสีหน้าและท่าทางตื่นเต้นเจียงซูหลันก็พยักหน้าแล้วพูดกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากยิ่งขึ้น

“ใช่แล้วฉันจะปลูกผัก พอผักโตพวกเธอก็จะได้มีผักสดๆ กินกันอย่างไรเล่า”

“ฮึ! จะโตหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถึงโตพวกเราก็อาจจะไม่ได้กิน คราวที่แล้วคุณย่าอุตส่าห์มาปลูกหัวไชเท้ากับกะหล่ำปลีให้ คุณแม่ก็บ่นแทบตายว่าคุณย่าหางานมาให้ทำ นอกจากจะไม่ยอมรดน้ำจนพวกเราต้องมาคอยรดน้ำกันเองแล้ว ผักยังไม่ทันจะโตดีก็ถูกคุณแม่ถอนมาออกมาแล้วเอาไปให้พวกคุณยายและคุณน้าที่บ้านหลินกินเสียแล้ว” คำพูดของเด็กชายตัวน้อยทำให้เจียงซูหลันทอดถอนใจออกมา

“คราวนี้พวกเธอจะต้องได้กินแน่ พวกเธอดูบาดแผลของฉันสิจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายปวดเลย บ้านคุณยายกับคุณน้าอะไรพวกนั้นฉันลืมไปจนหมดแล้ว ตอนนี้ในชีวิตของฉันมีแต่พวกเธอเท่านั้นที่ฉันรู้จัก แล้วฉันจะเอาผักไปให้คนนอกกินได้อย่างไร” เมื่อเจียงซูหลันพูดเช่นนี้เด็กน้อยทั้งสองคนก็หันไปมองหน้ากัน

“คุณแม่จำได้แต่พวกเราจริงๆ หรือคะ” คำพูดของเจินจูทำให้เจียงซูหลันยิ้มออกมา สีหน้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยคาดหวังและความระมัดระวังจนเจียงซูหลันพลันรู้สึกจิตใจสั่นไหว เด็กหญิงตัวน้อยคงอยากจะได้ความรักจากแม่ของเธอเพียงแต่หลินเหม่ยหลันไม่ใช่คนที่จะรักคนอื่นนอกจากตัวเธอเอง แม้แต่ลูกที่เธอคลอดออกมาก็ยังคิดจะจากไปได้เช่นนี้เด็กน้อยสองคนนี้คงจะไม่ได้รับความรักและความอบอุ่นจากหลินเหม่ยหลันเลย

“จำได้สิ พวกเธอเป็นลูกของฉันนี่นา”

“แต่คุณแม่ก็ยังอยากจะทิ้งพวกเราไป” คำพูดของเด็กชายทำให้เจียวซูหลันหันไปมองเขาแล้วยิ้มออกมา

“ตอนนี้ฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วไม่ใช่หรือ” เมื่อเจียวซูหลันพูดเช่นนี้สีหน้าของเด็กๆ ก็พลันมีความยินดีฉาบขึ้นมาบนใบหน้า

“ติ๊ง! ยินดีด้วยค่าพลังการฟื้นฟูของคุณเพิ่มขึ้นอีกห้าคะแนน ขอให้คุณรักษาความก้าวหน้าเช่นนี้อย่างสม่ำเสมอหากค่าการฟื้นฟูของคุณถึงขีดที่กำหนดเมื่อไหร่อัตราการฟื้นฟูของคุณก็จะสำเร็จเร็วขึ้น” เสียงที่ดังขึ้นในหัวทำให้เจียวซูหลันยิ้มออกมาด้วยความยินดี แค่มีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้าในทางที่ดีแค่นี้ค่าพลังการฟื้นฟูก็เพิ่มขึ้นแล้ว เธอจึงได้หันไปพูดกับเด็กๆ ด้วยความอ่อนโยนมากเป็นพิเศษ

“จริงสิ เมื่อครู่นี้ฉันเห็นว่าในบ้านของพวกเรามีน้ำตาลด้วย พวกเธออยากกินน้ำหวานไหม” เจียวซูหลันหันไปถามเด็กๆ ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอรู้ดีว่าในตอนนี้น้ำตาลคือสิ่งที่มีราคาแพงด้วยความเห็นแก่ตัวของหลินเหม่ยหลันแล้วเด็กๆ คงยากที่จะได้ลิ้มรสน้ำตาลเป็นแน่

“จริงหรือคะ ดีจังเลยค่ะหนูชอบกินน้ำหวาน” เจินจูรีบเดินมาหาเธอด้วยความยินดีส่วนเสี่ยวอวิ๋นกลับกำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการจับผิด ซึ่งเจียวซูหลันไม่ได้สนใจต่อท่าทีของเขาเท่าใดนัก แม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำดีต่อพวกเขาด้วยความบริสุทธิ์ใจอย่างแท้จริง แต่ในเมื่อเธอไม่ได้คิดร้ายต่อเด็กๆ เธอจึงไม่ได้หวั่นเกรงสายตาจับผิดของเสี่ยวอวิ๋น