บทที่ 2 ความบังเอิญ

สายตาที่เด็กทั้งสองใช้จ้องมองเธอทำให้เจียงซูหลันยิ้มแหยออกมา แล้วใช้มือชี้ไปที่บริเวณหน้าผากที่ยังคงปวดตุ๊บๆ อยู่ แล้วก็อธิบายกับเด็กทั้งสองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ไม่รู้ว่าหน้าผากของฉันชนกับอะไร แล้วก็ยังมีความเจ็บปวดที่บริเวณท้ายทอยอีก” คำพูดของเธอทำให้เด็กน้อยทั้งสองนิ่วหน้า เด็กผู้ชายที่ดูเหมือนว่าจะรู้ความมากกว่าจึงได้เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

“นี่คุณแม่ความจำเสื่อมหรือครับ” คำถามของเขาทำให้เด็กผู้หญิงร้องไห้ออกมาในทันที

“แม้แต่พวกเราคุณแม่ก็ลืมไปแล้วหรือคะ” สีหน้าและท่าทางของเด็กผู้หญิงเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อและยังมีความเสียใจอย่างสุดซึ้งจนทำให้เจียงซูหลันต้องรีบข่มกลั้นความเจ็บปวดที่ศีรษะแล้วพูดกับเด็กน้อยทั้งสองด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เธอพยายามจะทำได้

“อย่างร้องไห้เลย แม้แต่ชื่อของตัวเองฉันก็ยังจำไม่ได้เลย” คำพูดของเจียงซูหลันทำให้เด็กน้อยทั้งสองหันไปมองหน้ากัน สุดท้ายเด็กผู้หญิงก็ยกหลังมือขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้งแล้วชี้นิ้วไปที่ตนเอง

“หนูชื่อเจินจู ส่วนนี่คือพี่ชายของหนูพวกเราเรียกเขาว่าเสี่ยวอวิ๋น ส่วนคุณคือแม่ของหนูชื่อหลินเหม่ยหลัน” คำพูดของเด็กน้อยทำให้เจียงซูหลันพยายามครุ่นคิดถึงความเป็นมาของหลินเหม่ยหลัน พลางคิดถึงนิยายเรื่องด้ายแดงลิขิตรักที่เธอเคยอ่านแล้วสุดท้ายเธอก็อุทานออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง

“หลินเหม่ยหลัน นี่มันนางร้ายของเรื่องชัดๆ” คำพูดของเธอทำให้เด็กทั้งสองผงะไปในทันที แล้วสุดท้ายเด็กผู้ชายก็พยักหน้า

“คุณเป็นนางมารร้ายจริงๆ นั่นแหละ ผมกับน้องเป็นลูกของคุณแท้ๆ แต่คุณกลับไม่สนใจ คิดจะทิ้งพวกเราไปหน้าตาเฉย ถ้าหากพวกผมไม่ช่วยกันห้ามป่านนี้คุณก็คงจะเอาเงินที่เหลือกับของกินทั้งหมดหนีหายไปจากพวกเราแล้ว คุณไม่สนใจเลยสักนิดว่าพวกเราจะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างไร” คำพูดของเด็กชายทำให้เจียงซูหลันขมวดคิ้ว เธอค่อยๆ ขยับตัวแล้วก็ถามเด็กชายด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและหวาดระแวง

“พวกเธอก็เลยช่วยกันทำร้ายฉันอย่างนั้นหรือ” คำถามของเธอทำให้เด็กชายนิ่งงันไปส่วนเด็กผู้หญิงก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธในทันที

“เปล่านะ พี่ชายกับหนูก็แค่ขอให้คุณแม่อย่าจากไป แต่คุณแม่กลับเอาแต่ดุด่าพวกเรา แถมยังรีบแบกข้าวของตั้งใจจะออกจากบ้าน แต่แล้วคุณแม่ก็หันไปชนกับขอบประตูแล้วก็หงายลงมานอนนิ่งอยู่บนพื้นเองนะคะ” คำพูดของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้เจียงซูหลันทอดถอนใจออกมา เธอหลับตาลงพลางนั่งทบทวนเนื้อหาในนิยายอีกครั้ง

หลินเหม่ยหลันมีลูกชายหนึ่งคนลูกสาวอีกหนึ่งคน ส่วนสามีของเธอเพราะได้รับบาดเจ็บกลับมาจากกองทัพก็เลยต้องล้มหมอนนอนเสื่อไม่สามารถหาเลี้ยงครอบครัวได้อีก หลินเหม่ยหลันทนความยากจนไม่ไหวก็เลยคิดจะทิ้งลูกและสามีของตนเองเพื่อไปตามหาคนรักเก่า ซึ่งก็คือพระเอกของเรื่องนั่นเองซึ่งตอนนี้เขาคนนั้นก็มีความรักใหม่กับนางเอกไปแล้ว พอตัวร้ายอย่างเธอไปถึงก็สร้างเรื่องสร้างราวและตามราวีพระเอกกับนางเอกอย่างกับพวกเขาติดค้างเธอมาตั้งแต่ชาติปางก่อน จนผลสุดท้ายนางร้ายอย่างหลินเหม่ยหลันก็แพ้ภัยตนเองถูกคนตามมาแก้แค้นจนตายจากไป หลังจากนั้นชีวิตของพระเอกและนางเอกก็ผ่านพ้นความเลวร้ายและสามารถใช้ชีวิตร่วมกันอย่างเป็นสุข นี่คือตอนจบของนิยาย

….ถ้าอยากรอดเธอจะต้องไม่ตายไปก่อนจนกว่าจะถึงตอนจบของเรื่อง ว่าแต่ใครกันที่เป็นคนฆ่าเธอกันคนที่ตามไปแก้แค้นเธอคือใคร? เจียงซูหลันนิ่งคิดแล้วก็ได้แต่ก่นด่าคนเขียนนิยายเรื่องนี้ นางร้ายตายเพราะใครก็ไม่คิดจะเฉลยสักนิด ถูกพระเอกนางเอกฆ่าหรือว่าจะถูกคนที่ไม่พอใจในนิสัยปากร้ายและใจคอโหดเหี้ยมของเธอฆ่าตาย หรือว่าจะเป็นคนในครอบครัวของเธอที่ถูกเธอทอดทิ้งแล้วตามไปแก้แค้นกันแน่ เมื่อคิดถึงจุดนี้ได้เจียงซูหลันก็หันไปถามเด็กๆ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

“พ่อของพวกเธอล่ะ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน” คำถามของเธอทำให้เด็กน้อยทั้งสองหันไปมองกันและกันอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง

“คุณพ่อนอนอยู่ในห้อง ตอนนี้คงจะหิวแล้ว ตั้งแต่เช้าคุณพ่อยังไม่ได้กินอะไรเลย” แม้ว่าคำพูดของเด็กชายจะแผ่วเบาแต่ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ในห้องด้านในจะรู้แล้วว่ามีคนกำลังเอ่ยถึงเขา เสียงโครมครามที่ดังออกมาจากในห้องทำให้เด็กทั้งสองวิ่งเข้าไปด้านในแล้วเปิดประตูห้องนอนของพ่อของพวกเขาแล้วเข้าไปในนั้นทันที

“คุณพ่อ” เสียงร้องเรียกของเด็กๆ ดังขึ้นพร้อมกัน ร่างที่หายลับไปด้านในของเด็กๆ ทำให้เจียงซูหลันพลันขมวดคิ้ว แล้วก็ค่อยๆ ฝืนความเจ็บปวดขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินติดตามเด็กทั้งสองไปยังห้องด้านใน

ภาพของชายหนุ่มผมเผ้ารุงรังสวมใส่เสื้อผ้าเก่าบางจวนเจียนจะขาดกำลังพิงเสาเตียงด้วยท่าทางอ่อนแรงและมีเด็กทั้งสองช่วยประคับประคองทั้งซ้ายและขวาทำให้เธอตกตะลึง

“ลู่หยางหมิง!” เธอพึมพำออกมาเสียงเบา ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา บนใบหน้าอันอิดโรยของเขาเต็มไปด้วยความเยาะหยัน

“จะทิ้งพวกเราไปแล้วไม่ใช่หรือกลับมาทำไมอีก” คำพูดประโยคนี้ของเขาทำให้เจียวซูหลันนิ่งงันไปในทันที

“คุณพ่อครับ คุณพ่อยังป่วยอยู่นะครับควรจะนอนพักผ่อนให้มากๆ” เด็กชายตัวน้อยเกลี้ยกล่อมพ่อของเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอนแต่คนที่มีใบหน้าเหมือนลู่หยางหมิงคนนั้นกลับกำลังจ้องมองเจียงซูหลันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา

“แม่ของลูกกำลังจะทิ้งพวกเราไป แล้วพ่อจะยังนอนอยู่ได้อีกหรือ” คำพูดของเขาทำให้เด็กทั้งสองคนร้องไห้ออกมาในทันที ส่วนเจียงซูหลันได้แต่มองภาพคนป่วยที่กำลังพยายามจะลุกขึ้นยืนให้มั่นคงกับเด็กชายและเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังหลั่งน้ำตาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย สงสารเด็กก็สงสารแต่คนที่เด็กๆ กำลังช่วยประคับประคองอยู่นั้นกลับทำให้เธอสงสารไม่ลงจริงๆ

‘ทำไมลู่หยางหมิงถึงได้มาอยู่ที่นี่ จะเป็นไปได้ไหมที่สามีของหลินเหม่ยหลันจะบังเอิญมีใบหน้าที่เหมือนกับลู่หยางหมิงได้ถึงขนาดนี้’ เจียงซูหลันได้แต่นิ่งงันอยู่กับที่พลางจ้องมองสภาพภายในห้องนอนอันซอมซ่อด้วยความสับสนและมึนงง