ตอนที่ 9 เถ้าแก่หวงผู้ไม่พอใจ

ตอนที่ 9 เถ้าแก่หวงผู้ไม่พอใจ

ชื่อเสียงของแผงลอยของเหมยลี่ เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับดอกไม้ที่ผลิบานในฤดูใบไม้ผลิ ลูกค้าประจำเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากปากต่อปากของผู้คนที่ชื่นชมในรสชาติและความพิถีพิถันของอาหารของนาง

แผงของเหมยลี่กลายเป็นจุดแวะพักที่ผู้คนต้องมาเยือนเมื่อมาตลาด บางครั้งขนมอบและซุปของนางก็ขายหมดตั้งแต่ช่วงสายๆ ทำให้ลูกค้าที่มาสายต้องผิดหวังกลับไป

ความสำเร็จของเหมยลี่เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของคนทั่วไป แต่สำหรับบางคนแล้ว มันกลับเป็นเหมือนหนามที่คอยทิ่มแทง นั่นคือเถ้าแก่หวง เจ้าของร้านอาหารใหญ่ที่สุดในตลาด

ซึ่งเป็นร้านอาหารที่เคยรุ่งเรืองและไม่มีคู่แข่งมานานหลายปี ร้านของเถ้าแก่หวงขายอาหารจีนโบราณที่ปรุงด้วยรสชาติจัดจ้านและมีชื่อเสียงมายาวนาน

เถ้าแก่หวงเป็นชายวัยกลางคน ร่างกายท้วมใบหน้ากลมแดงก่ำ มักจะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่ตัดเย็บอย่างดี เขาเป็นคนหัวร้อนและไม่ชอบให้ใครมาแย่งลูกค้าของเขา

เมื่อเห็นแผงเล็กๆ ของเหมยลี่ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากร้านของเขาเริ่มดึงดูดลูกค้ามากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะลูกค้าบางคนที่เคยเป็นลูกค้าประจำของร้านเขา เถ้าแก่หวงก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจอย่างรุนแรง

“ไอ้แม่หนูนั่นมันเป็นใครกัน” เถ้าแก่หวงบ่นพึมพำกับลูกน้องขณะที่เขามองไปยังแผงของเหมยลี่ด้วยสายตาเกรี้ยวกราด

ดวงตาของเขามีประกายริษยาที่ปิดไม่มิด “แค่ขนมอบกับซุปธรรมดาๆ ทำไมคนถึงได้แห่กันไปกินนัก รสชาติมันจะวิเศษวิโสไปกว่าอาหารในร้านข้าได้อย่างไร!”

ลูกน้องคนหนึ่งซึ่งเคยแอบไปซื้อขนมอบของเหมยลี่มาลองชิมและติดใจ พยายามอธิบายอย่างระมัดระวัง

“นายท่านขอรับ ขนมอบของนางอร่อยจริงๆ ขอรับ เนื้อนุ่ม หอมหวาน ไม่เหมือนขนมปังหยาบๆ ของเรา และซุปของนางก็มีกลิ่นหอมแปลกๆ ชวนให้เจริญอาหารยิ่งนัก”

คำอธิบายของลูกน้องยิ่งทำให้เถ้าแก่หวงไม่พอใจมากขึ้นไปอีก

“หุบปาก! แกไปโดนมันเป่าหูมาหรือไง” เขาตวาดเสียงดังลั่นจนลูกค้าในร้านต้องหันมามอง

“อาหารของร้านเราต่างหากที่อร่อยที่สุดในตลาดนี้! ร้านข้าเปิดมาหลายสิบปี มีชื่อเสียงมานาน ใครหน้าไหนจะมาสู้ได้!” เขาใช้มือทุบโต๊ะไม้เสียงดัง

“ขนมอบบ้าบออะไรนั่น ไม่มีทางสู้บะหมี่เนื้อตุ๋นของข้าได้หรอก!”

เถ้าแก่หวงรู้สึกถึงภัยคุกคามที่มาถึงตัว เขาเคยภูมิใจในร้านอาหารของตัวเองว่าเป็นอันดับหนึ่งในตลาดมาโดยตลอด

ไม่มีใครกล้าขึ้นมาท้าทาย แต่ตอนนี้กลับมีแม่ค้าตัวเล็กๆ มาแย่งชิงความสนใจไปจากเขาอย่างรวดเร็วราวกับไฟลามทุ่ง

เขาไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้ และความรู้สึกไม่พอใจก็เริ่มกัดกินจิตใจของเขาจนกลายเป็นความโกรธแค้น

ความไม่พอใจของเถ้าแก่หวงค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความริษยาและความคิดที่จะกำจัดคู่แข่ง เขาไม่เพียงแค่บ่นพึมพำเท่านั้นแต่เริ่มลงมือปฏิบัติการเพื่อทำลายชื่อเสียงของเหมยลี่

เขาเริ่มสั่งลูกน้องให้จับตาดูแผงของเหมยลี่อย่างใกล้ชิด พยายามหาจุดอ่อนหรือข้อผิดพลาดของนาง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความสะอาด วัตถุดิบ หรือแม้กระทั่งพฤติกรรมส่วนตัว

“พวกเจ้าจงไปสืบมาให้ได้ว่าแม่หนูนั่นทำขนมอบและซุปอะไรของมัน ทำไมถึงได้มีกลิ่นหอมแปลกๆ เช่นนั้น” เถ้าแก่หวงสั่งลูกน้องด้วยน้ำเสียงเย็นชา ดวงตาของเขามีประกายเจ้าเล่ห์แฝงอยู่

“และดูว่านางใช้ส่วนผสมอะไรบ้าง มีอะไรผิดปกติหรือไม่ บางทีนางอาจจะใช้ของสกปรก หรือส่วนผสมที่หาได้จากแหล่งที่น่าสงสัยก็เป็นได้”

ลูกน้องรับคำสั่งด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย พวกเขาแอบไปสังเกตการณ์เหมยลี่อย่างลับๆ และรายงานผลตามความเป็นจริง พวกเขาพบว่าเหมยลี่ใช้แต่วัตถุดิบพื้นบ้านที่หาได้จากป่าและลำธาร

ซึ่งเป็นของสดใหม่ไม่ใช่สิ่งของแปลกปลอมหรือผิดกฎหมายใดๆ ทุกขั้นตอนการทำของเหมยลี่ล้วนสะอาดและพิถีพิถัน สิ่งที่ทำให้ขนมอบและซุปของนางแตกต่างคือความพิถีพิถันในการปรุงและทักษะที่ไม่ธรรมดาของนางล้วนๆ

เมื่อลูกน้องรายงานผลเถ้าแก่หวงก็ยิ่งหงุดหงิดและไม่พอใจมากยิ่งขึ้นไปอีก ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาไม่สามารถหาข้ออ้างใดๆ มาเล่นงานเหมยลี่ได้เลย นางไม่ได้โกง ไม่ได้ใช้ของผิดกฎหมายและทุกอย่างที่นางทำก็ถูกต้องตามหลักการค้าขายอย่างบริสุทธิ์ใจ

“มันต้องมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติแน่ๆ!” เถ้าแก่หวงบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงดังลั่น เขายืนขึ้นเท้าสะเอวเดินวนไปมาในร้าน

“ทำไมรสชาติถึงได้ดีกว่าร้านของข้าได้! หรือว่าแม่หนูนั่นจะใช้มนต์ดำอะไรบางอย่างกันนะ ถึงได้ทำให้ผู้คนหลงใหลในรสชาติอาหารของนางได้ถึงเพียงนี้!” เขาพูดราวกับคนเสียสติ

ความริษยาทำให้เถ้าแก่หวงมองโลกในแง่ร้ายและเริ่มคิดหาวิธีสกปรกเพื่อทำลายชื่อเสียงของเหมยลี่ เขาเริ่มปล่อยข่าวลือเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับอาหารของเหมยลี่ในหมู่ลูกค้าบางคนและชาวบ้านในตลาด

เขาจงใจพูดเสียงดังๆ ให้ผู้คนได้ยิน เช่น “ได้ยินมาว่าขนมอบของแม่หนูนั่นทำมาจากสัตว์ประหลาดในป่า ลำพังแค่ของธรรมดาๆ ไม่มีทางอร่อยได้ถึงเพียงนั้นหรอก” หรือ “ระวังนะ ซุปสมุนไพรของนางอาจมีส่วนผสมของพิษบางอย่างที่ทำให้คนเสพติดรสชาติของมัน”

เขาหวังว่าข่าวลือเหล่านี้จะทำให้ผู้คนหวาดกลัวและเลิกอุดหนุนเหมยลี่ แต่ข่าวลือเหล่านี้ก็ยังไม่สามารถสั่นคลอนความเชื่อมั่นของลูกค้าส่วนใหญ่ได้ เพราะรสชาติและความอร่อยของอาหารนั้นเป็นของจริงที่พิสูจน์ได้ด้วยตัวเอง

เถ้าแก่หวงยังคงไม่ยอมแพ้ แผนการในหัวของเขาเริ่มก่อตัวขึ้นเป็นรูปเป็นร่างที่ร้ายกาจกว่าเดิม เขาไม่ได้ต้องการแค่ให้เหมยลี่สูญเสียลูกค้าเท่านั้น แต่เขาต้องการทำลายแผงลอยเล็กๆ ของนางให้สิ้นซาก

เพื่อให้ไม่มีใครกล้ามาท้าทายอำนาจของเขาในตลาดอีกต่อไป เขาไม่รู้เลยว่าการกระทำของเขากำลังจะนำพาความเดือดร้อนมาสู่ตัวเองและยังเป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ที่จะนำพาเหมยลี่ไปสู่ชะตากรรมที่ไม่คาดฝัน ซึ่งเป็นสิ่งที่เถ้าแก่หวงไม่มีทางคาดคิดถึงเลยแม้แต่น้อย