บทที่ 2 ทะลุมิติเวลามาเป็นคุณหนูผู้ตกอับ (1/2)

ซ่งซูหลานเดินตามเด็กตัวจ้อยซึ่งจูงมือนางเอาไว้อย่างงุนงง ในที่สุดทั้งสองก็มายืนจังก้าที่หน้าเรือนหลังโอ่อ่า ทว่าดูเก่าคร่ำคร่าอยู่ทีเดียว นางลดสายตามองหยางเชาด้วยความใคร่รู้

"นี่บ้านของหนูหรือจ๊ะ"

เด็กน้อยส่ายหน้า จากนั้นจึงชี้นิ้วมาที่นาง "บ้านพี่ฉาว แต่ว่าท่านแม่เป็นคนดูแลที่นี่ขอรับ"

ซ่งซูหลานยอบกายนั่งยอง ฝ่ามือยกขึ้นลูบศีรษะเจ้าตัวเล็กด้วยความเอ็นดูยิ่ง ริมฝีปากผลิยิ้มอบอุ่น "นี่จะเป็นบ้านของพี่ได้ยังไง พี่เพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรกเอง"

หยางเชาเอียงคอขณะเดียวกันก็ยกมือเกาแก้ม "พี่ฉาวลืมแล้วหรือ เช่นนั้นเข้าบ้านก่อนดีกว่า ท่านตัวเปียกเพียงนี้คงหนาวแย่แล้ว"

ซ่งซูหลานกะพริบตาถี่ นางกวาดสายตามองเรือนร่างที่เปียกชุ่มโชกของตน พร้อมกับเสื้อผ้าสีซีดมีรอยปะชุน หนำซ้ำยังราวกับสตรีหลงยุค จะว่าไปแล้วเด็กน้อยก็แต่งกายไม่ต่างจากนางเช่นกัน ซ้ำภาษาที่เอ่ยยังดูแปลกพิกล

ซ่งซูหลานใจเต้นระรัว เริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล นางคงไม่ได้เจอกับเรื่องอัศจรรย์พันลึกใดใช่หรือไม่ เดิมทีซ่งซูหลานทำการทดลองอยู่ที่ห้องแล็บในบ้านของตนเอง เหตุใดจึงมาโผล่ที่ไม่คุ้นตาเช่นนี้ได้กัน

ทว่าเมื่อนางมองผ่านความอนธการซึ่งมีเพียงแสงจากดวงจันทราที่สาดสะท้อนให้ความสว่าง นัยน์ตาดอกท้อก็พลันเปิดกว้างด้วยความตื่นตะลึง

นี่มันต้นสนหน้าบ้านเราไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้!

เพราะไม้ยืนต้นขนาดใหญ่นี้ถึงแม้อายุหลายร้อยปีทว่าลักษณะกลับไม่ได้แตกต่างจากหน้าบ้านของนางเลย ซ่งซูหลานผู้นี้หาใช่คุณหนูรองคนเดิม ทว่านางคือนักศึกษาคนหนึ่งที่มาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เมื่อซ่งซูหลานฉุกนึกได้ดังนั้นนางจึงเร่งสับเท้าเป็นระวิงมายืนอยู่เบื้องหน้าสนต้นสูง

ต้นไม้คล้ายกันไม่ผิดเพี้ยน ทว่าบริเวณแห่งนี้กลับมีของเซ่นไหว้ซึ่งนางมิใช่คนทำเป็นแน่แท้ เมื่อหันหลังกลับไปมอง ก็พบกับเรือนทรงโบราณขณะเดียวกันบ้านของตนกลับซ้อนทับขึ้นดุจภาพสามมิติ ซ่งซูหลานซวนเซเล็กน้อยพลันยกมือกุมขมับ 

"อย่าบอกนะว่า...เราข้ามมิติเข้ามายังโลกในสมัยโบราณ!"

ซ่งซูหลานยืนตัวแข็งทื่อประดุจดินปั้นไม้แกะสลัก เด็กน้อยวิ่งเตาะแตะเข้ามาหานางพร้อมทั้งเขย่าแขน "พี่ฉาว พี่ฉาวเป็นอะไรขอรับ"

ซ่งซูหลานยอบกายลง จากนั้นเอ่ยถามด้วยความประหม่า "เอ่อ...หนูจ๊ะ พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหม พี่มีชื่อว่าอะไร แล้วตอนนี้เวลาไหนคะ"

หยางเชาทำหน้างุนงง ซ่งซูหลานทราบได้ทันทีว่าเพราะเหตุใด นางกระแอมหนหนึ่ง จากนั้นกล่าวถามใหม่ "คือว่า...นี่ยามใดแล้วหรือ"

หยางเชายิ้มแฉ่ง เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามราตรีพลางขบคิด แล้วจึงเหลียวกลับมาตอบคำถาม "ข้าก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าใด แต่โดยปกติพี่ฉาวเป็นคนสอนข้ามองดูโมงยาม ท่านอยากทดสอบข้างั้นหรือ อือ...นี่น่าจะเข้ายามฮ่ายแล้วขอรับ"

ซ่งซูหลานขมวดคิ้ว นางยกนิ้วขึ้นนับเวลา เพราะเคยได้เรียนรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์มาบ้าง นางจึงพอทราบเรื่องการนับโมงยามของบรรพบุรุษสมัยก่อน

"นะ...นี่มันเวลาเดียวกันกับช่วงที่เรากำลังทดลองเลยนี่ อย่าบอกว่าดินประสิวระเบิดใส่เรา จากนั้นดวงวิญญาณเลยมาติดอยู่ที่นี่ แต่ว่าทำไมเราจึงมีความรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ หากเป็นดวงวิญญาณจริง เราจะมีความรู้สึกได้ยังไง หรือฝัน กำลังฝันแน่ ๆ ซูหลาน!"

เด็กน้อยมองซ่งซูหลานคุยกับตนเองเฉกเช่นคนเสียสติ หรือนางจมน้ำจนเลอะเลือนไปชั่วขณะ มือน้อยกระตุกแขนเสื้อที่ยังเปียกปอนอีกหน "พี่ฉาว พี่ฉาว รีบเข้าบ้านเถอะนะขอรับ อากาศยามค่ำเย็นมาก เดี๋ยวจะไม่ชาบายเอาได้"

ซ่งซูหลานหลุดจากภวังค์ ไม่น่าเชื่อว่านางกำลังทะลุมิติเข้ามาในช่วงยุคโบราณเข้าจริง ๆ หนำซ้ำยังอาศัยทับที่บ้านหลังปัจจุบันของตนเสียด้วย "เด็กน้อย เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ แล้วข้ามีนามว่าอะไร"

"ว้า...พี่ฉาวถูกท่านแม่ใช้งานหนักจนกลายเป็นคนชาติเลอะเลือนเชียวหรือนี่" มือน้อย ๆ เอื้อมมายังเบื้องหน้า จากนั้นจึงใช้หลังมืออังบริเวณหน้าผากนูนเด่น

หยางเชาทำตาโต อ้าปากหวอ "โอ้...พี่ฉาวไม่ชาบายนี่เอง ไปเถอะขอรับ ไว้เดี๋ยวข้าจะบอกท่านอีกที ตอนนี้ต้องไปผลัดผ้าทานข้าวและทานยาก่อนนะขอรับ"

ซ่งซูหลานไม่อยากรบเร้าต่อ ขาเรียวเดินตามเด็กตัวเล็กอย่างว่าง่าย เด็กน้อยดันกายของนางเข้าไปยังห้องใต้บันได ทั้งที่บ้านหลังนี้ออกใหญ่โต เหตุใดที่พักจึงคับแคบนัก กระนั้นยังมีกลิ่นหอมจาง ๆ ลอยปะทะโสตประสาทให้ได้รู้สึกผ่อนคลาย เกรงว่าเจ้าของห้องเดิมคงรักสะอาดอยู่ไม่น้อย

เชิงอรรถ

^

亥时 (haìshí | ยามฮ่าย) - 21:00 - 23:00 เดิมเรียก 人定 (réndìng | คนนิ่ง)