บทที่ 2 ทะลุมิติเวลามาเป็นคุณหนูผู้ตกอับ (2/2)

หยางเชายื่นโคมไฟให้นาง ซ่งซูหลานรับมาแบบงง ๆ จากนั้นจึงใช้สำรวจบรรยากาศโดยรอบ ด้านในมีโต๊ะเครื่องแป้งทำจากไม้สักเก่าซีด ส่วนเสื้อผ้าถูกแยกไว้เป็นสัดส่วน ที่มีกลิ่นหอมสดชื่นคงเพราะเหล่าถุงหอมที่วางพะเนินกองกันนี้จึงส่งผลให้การอาศัยอยู่ห้องใต้บันไดมิได้แย่เท่าใด ซ่งซูหลานกวาดสายตามองเสื้อผ้าในยุคโบราณด้วยความตื่นเต้น ถึงจะเก่าไปบ้างแต่ทว่ากลับมีบางตัวที่ยังดูสะอาดและใหม่เอี่ยมทีเดียว นางจึงตัดสินใจหยิบชุดนั้นขึ้นทาบบนกายของตน

"พอดีเป๊ะเลย"

หยางเชาเข้ามาด้านในพร้อมถ้วยอาหารสองสามอย่าง จากนั้นจึงวางลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง ซ่งซูหลานผินหน้ามองตามอีกฝ่ายด้วยความสนใจ คาดไม่ถึงว่าเด็กตัวกะเปี๊ยกจะสามารถช่วยเหลือและปรนนิบัติผู้อื่นได้อย่างคล่องแคล่วเพียงนี้

"พี่ฉาว ท่านจะฉวมชุดนี้หรือขอรับ เดิมทีท่านเคยบอกว่าไม่กล้าหยิบมาใช้ เพราะท่านต้องทำงานบ้านทุกวัน เกรงว่าจะเปื้อนเอาได้ เพราะเป็นอาภรณ์ตัวเดียวที่ท่านแม่ของท่านทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า"

ซ่งซูหลานส่งยิ้ม นางไม่รู้เช่นกันว่าตอนนี้ตนคือผู้ใด และอยู่ในสถานะไหนของบ้านหลังนี้ ในเมื่อไม่อาจหลีกหนีโชคชะตา เช่นนั้นก็คงต้องปล่อยเรือตามน้ำไปก่อน

"ถ้างั้นวันนี้พี่สาวจะใส่ชุดสวย ๆ นี่ให้เจ้าชมดีหรือไม่"

หยางเชาคลี่ยิ้มลิงโลด เด็กน้อยยกมือสองข้างพลางกระโดดโหยงเหยง "ข้าอยากเห็นพี่ฉาวแต่งกายงดงามมานานแล้ว เอาฉิ ๆ ข้าจะรอดูนะขอรับ"

เพราะหยางเชาถูกพร่ำสอนจากซ่งซูหลานมาโดยตลอดว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิด แม้ตอนนี้ตนจะยังเด็กมากก็ตาม ทว่ากลับรู้ความยิ่งนัก หยางเชาเดินออกไปรอด้านนอกโดยไม่ต้องให้อีกฝ่ายเอ่ยปากด้วยซ้ำ จากนั้นซ่งซูหลานจึงตัดสินใจผลัดผ้าที่เปียกชุ่มออกอย่างไม่เร่งร้อน

นัยน์ตาดอกท้อกวาดมองเรือนร่างบอบบางผ่านคันช่องสีอำพันโดยใช้แสงจากโคมไฟ แม้จะไม่ชัดเจนเท่าใดนักทว่าใบหน้านี้เป็นของนาง กระนั้นกลับดูซูบผอมกว่าตนในอีกศตวรรษ

"เธอคือฉัน ฉันคือเธองั้นเหรอ ทำไมเราเหมือนกันแบบนี้ล่ะ แต่ว่าเธอผอมเกินไปหน่อยนะ ไดเอทอยู่หรือไง" ซ่งซูหลานถอนหายใจเมื่อเห็นเรือนร่างที่ผอมกะหร่องสะท้อนหน้าคันช่อง

"พี่ฉาวเฉ็จหรือยังขอรับ" เสียงใสดังมาจากด้านนอก

"เรียบร้อยแล้ว เจ้าเข้ามาเถิด" ซ่งซูหลานเข้าใจอะไรมากขึ้นแล้ว แม้จะดูเหลือเชื่อแต่ก็ต้องยอมรับมันให้ได้

หยางเชาเดินเข้ามาด้านใน ทันทีที่เห็นพี่สาวที่ตนมักเรียกหาอยู่เสมอเปลี่ยนแปลงไป แววตากระจ่างใสก็พลอยเปิดกว้างระริกไหวด้วยความตื่นตะลึง เขาไม่เคยเห็นซ่งซูหลานแต่งกายงดงามเช่นนี้มาก่อน

"พี่ฉาวงดงามนัก ข้าอยากให้ท่านแต่งตัวแบบนี้ทุกวัน"

ซ่งซูหลานยอบกายลงนางเอื้อมมือลูบศีรษะหยางเชาด้วยความเอ็นดู "เอาสิ ต่อไปพี่สาวจะแต่งตัวสวย ๆ ทุกวัน"

ดีใจได้ไม่นานรอยยิ้มลิงโลดเมื่อครู่ก็หุบฉับลง "เพียงแต่...ท่านแม่จะไม่ว่าอะไรท่านใช่ไหมขอรับ"

"ท่านแม่?" ซ่งซูหลานเลิกคิ้วฉงน

หยางเชาพยักหน้าหงึกหงัก "พี่ฉาว ข้าเห็นท่านแม่ใช้งานท่านหนักมาก ท่านเป็นถึงคุณหนูรอง หากวันหนึ่งท่านกลับไปยังเมืองหลวง ท่านจะเอาผิดท่านแม่ของข้าหรือไม่ จริง ๆ ข้าอยากช่วยแบ่งเบาท่านมากแต่เพราะข้ายังเด็กนัก เรื่องบางเรื่องข้าก็ไม่อาจทำได้"

แม้ซ่งซูหลานไม่ค่อยเข้าใจเท่าใด ทว่านางกลับแย้มริมฝีปากตอบกลับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอบอุ่น "เด็กดี...ไม่ต้องห่วง ไหนเจ้าลองเล่าทุกอย่างให้ข้าฟังได้หรือไม่"

หยางเชาพยักหน้าหงึกหงัก ทั้งสองจึงเดินไปนั่งยังโต๊ะขนาดพอดี ซ่งซูหลานอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นนั่งฝั่งตรงข้าม อีกฝ่ายเขย่าขาน้อย ๆ ไปมาจากนั้นจึงเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้นางฟังโดยละเอียด

ซ่งซูหลานถึงกับตัวแข็งค้างดั่งถูกตอกตรึงด้วยตะปูนับร้อยดอก ไม่น่าเชื่อว่าชื่อของนางกับรูปร่างหน้าตาเจ้าของร่างจะเหมือนกันราวกับแกะ เว้นอย่างเดียวคือความผอมแห้งในเวลานี้ ดูเหมือนซ่งซูหลานต้องเพิ่มน้ำหนักอีกหน่อยเสียแล้ว

ทว่าสิ่งที่น่าตกใจไปกว่านั้น ซ่งซูหลานทะลุมิติเวลามาเป็นคุณหนูรองตระกูลผู้ดี กระนั้นกลับกลายเป็นคุณหนูตกอับที่ถูกบิดาทอดทิ้ง หนำซ้ำยังทำให้แม่ตายตอนถือกำเนิด โดนกดขี่สารพัดจากสาวใช้และแม่เลี้ยง นี่มันเรื่องชวนผวาใดกัน เอาเป็นว่ารอยามฟ้าสาง หากที่แห่งนี้ไม่ใช่ความฝัน ซ่งซูหลานคงต้องหาวิธีใช้ชีวิตในคราบคุณหนูผู้ถูกตราหน้าว่าไร้ค่าต่อไปให้จงได้