บทที่ 12 กำจัดเหา

เมื่อเอ้อร์กัวเตรียมน้ำให้นางเสร็จและกำลังจะถอยกลับไปในครัวเพื่อทำอาหาร เจี่ยนหรงกลับเดินเข้ามาในครัว ลากเขาออกไปยังหลังเรือนโดยไม่พูดไม่จา เขาขมวดคิ้วพลางมองสตรีตัวเล็ก เต็มไปด้วยความสงสัย

“เจ้าจะทำอะไร”

นางไม่ตอบคำถาม แต่กลับกดตัวเขาลงนั่งบนแผ่นหินข้างโอ่งดินใส่น้ำ ที่ซึ่งนางใช้สำหรับอาบน้ำทุกวัน เขาขัดขืนเล็กน้อย แต่นางกลับตีแขนของเขา ท่าทางมุ่งมั่นของนางทำให้เอ้อร์กัวต้องยอมนั่งลงแต่โดยดี แม้จะหงุดหงิดเพียงใดก็ตาม

เจี่ยนหรงดึงผ้ามัดผมของเขาออกอย่างรวดเร็ว ผ้ามัดผมนั้นทั้งเก่าและเปื้อนจนแทบดูไม่ออกว่าเคยมีสีอะไร นางมองมันด้วยสายตารังเกียจ ก่อนจะโยนทิ้งและตักน้ำในกระบวยไม้ราดลงบนศีรษะของเขาอย่างไม่ลังเล

“นี่! เจ้า!” เขาอุทานเสียงหลงตกใจ แต่นางกลับไม่สนใจ

เจี่ยนหรงหยิบกระบอกไม้ไผ่ใบเล็กที่วางอยู่ใกล้แผ่นหินขึ้นมา เทน้ำยาสีคล้ำลงบนเส้นผมของเขา ของเหลวนั้นกลิ่นเหม็นเขียวคละคลุ้งจนเขาต้องเบือนหน้าหนี แต่สองมือเล็กของนางกลับเกาผมให้เขาอย่างแรง ราวกับกำลังพยายามขุดรากถอนโคนอะไรบางอย่าง

“หยุดนะ เจ้าจะทำสิ่งใด เจ้าสติไม่ดีไปแล้วหรือ!” เขาบ่นแต่ไม่กล้าผลักมือนางออกไป ไม่กล้าลุกขึ้นหนีอย่างรุนแรง เพียงขัดขืนเล็กน้อยเพื่อแสดงออกว่าเขาไม่ยินยอม

“โตจนป่านนี้ยังปล่อยให้มีเหาอีก เสียดายสมองฉลาดๆ” นางตำหนิเสียงแข็ง พลางเกาผมของเขาด้วยท่าทีขะมักเขม้น ไม่ยอมปล่อยให้เขาลุกขึ้นหนี

หัวใจของเอ้อร์กัวกระตุกวูบ ใบหน้าแดงก่ำ คำพูดของนางทำให้เขาทั้งอับอายและแตกตื่น ยังดีที่แสงอาทิตย์สีชาดของบ้านทุ่งแดงช่วยกลบให้ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีเหา!

“ข้าไม่มีเหา เจ้าพูดเรื่องอะไร..” เขาพยายามโต้เถียงด้วยเสียงที่เบา อับอายและเจือไปด้วยความไม่แน่ใจ

“เจ้ามีเหา” นางตอบห้วนๆ ขณะที่มือยังคงทำงานต่อไป

“ข้าไม่..ไม่มี..”

“ดูผมเจ้าเสียก่อน สกปรกจนไม่น่าเข้าใกล้! ข้านอนกับเจ้าหลายคืนจนข้าติดเหาไปด้วย ยังดีที่ข้าสระหัวทุกวัน ข้าจึงไม่มีเหาแล้ว แต่หากเจ้ายังมีเหาต่อไป ข้าก็ไม่หายขาดสักที วันนี้ข้าจึงทำน้ำยาฆ่าเหาให้เจ้าโดยเฉพาะ”

เขานั่งนิ่งด้วยความกระดากอาย ใบหน้าร้อนผ่าว รู้สึกทั้งขุ่นเคืองและอับอายเกินกว่าจะยอมรับความจริง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ไม่กล้าผลักไสมือของภรรยาที่ทำงานบนศีรษะของเขาอย่างขันแข็ง แม้นางจะไม่อ่อนโยนเลยสักนิดเดียว

“เจ้าต้องสระผมให้สะอาด น้ำยาที่ข้าทำจะช่วยเจ้ากำจัดเหา และต่อไปเจ้าต้องสระผมทุกวันด้วย เข้าใจไหม”

“..อืม” เสียงทุ้มดังจากลำคอคล้ายจำใจยินยอม

เอ้อร์กัวรู้สึกได้ถึงฟองเล็กที่ท่วมเส้นผมของเขา เสื้อผ้าเปียกโชกจนแนบลำตัว ขณะที่เจี่ยนหรงยังคงเกาผมเขาด้วยความมุ่งมั่น นางเทน้ำล้างฟองออกหนึ่งครั้ง ก่อนจะเทน้ำยาสีเขียวเข้มที่มีกลิ่นเหม็นเฉพาะตัวลงบนศีรษะของเขาอีกครั้ง สองมือเล็กนวดและขยี้เส้นผมของเขาอย่างแรงจนเขาต้องย่นหน้าด้วยความรำคาญ

“พอแล้ว ข้าสะอาดพอแล้ว!” เขาบ่นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“พออะไรกัน ต้องฆ่าเหาของเจ้าให้หมดก่อน! เจ้าอยากมีเหาอยู่บนหัวต่อไปหรือ” นางดุ

“..ข้าทำเองได้” เขาเสียงเบาลง ยอมรับในที่สุดว่าตัวเองอาจมีเหาจริงๆ ช่วงนี้เขาขึ้นเขาตลอด และรู้สึกคันหัวมากเหลือเกิน

“ข้าจะฆ่าเหาให้เจ้าก่อน อีกครู่เจ้าค่อยอาบน้ำเอง”

เขาเงียบสนิทด้วยความจำนน นางล้างผมของเขาอีกรอบแล้วเริ่มสระผมครั้งที่สาม มือเล็กที่นวดเกาอย่างไร้ความปรานีทำให้เขาทั้งรู้สึกแปลกประหลาด สบายหัวและอึดอัดในเวลาเดียวกัน แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่ปล่อยให้นางจัดการตามใจ

หลังจากล้างผมครั้งสุดท้าย นางก็หยิบผงบางอย่างมาเทใส่หัวของเขา ใช้มือนวดจนท่วมเส้นผมดกดำของสามี จากนั้นก็ถอยออกไปมองศีรษะของเขาอย่างพอใจ

“หมักไว้สิบห้านาที เอ่อ..สักหนึ่งเค่อ แล้วค่อยล้างออก อย่าลืมใช้น้ำยาในกระบอกไม้ไผ่อีกอันขัดถูตัวด้วย จะได้ไม่เหม็นเหมือนลิงป่าอีก” พูดจบ นางก็หมุนตัวเดินเข้าครัว ทิ้งเขาไว้ทั้งเสื้อผ้าเปียกชุ่ม

เอ้อร์กัวถอนหายใจยาว มองจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายเข้าไปในเรือนแล้ว ก่อนจะเริ่มถอดชุดเปียกโชกออก แขวนไว้ที่กิ่งไม้ใกล้เคียง จากนั้นก็ก้มลงล้างตัว ขัดถูขี้ไคลและทำตามคำสั่งของนางอย่างเสียไม่ได้ แม้จะรู้สึกไม่สบอารมณ์ แต่เขาก็แอบยอมรับว่านางดูแลเขาอย่างใส่ใจ แม้จะไม่ใช่ในแบบที่เขาคาดคิดเลยก็ตาม

ไม่เคยมีใครใส่ใจเขาในเรื่องเหาเช่นนี้มาก่อน..

เย็นวันนั้น เจี่ยนหรงจัดแจงทำอาหารในครัวด้วยท่าทางคล่องแคล่ว นางหยิบ ตงกวา[1] มาผ่าออกครึ่งหนึ่ง หั่นเป็นชิ้นพอคำ ก่อนนำไปต้มแทนข้าวและเมล็ดธัญพืชที่พวกเขาเริ่มขาดแคลน เมล็ดทุกเม็ดของตงกวานางเก็บไว้อย่างระมัดระวัง ราวกับมันคือสมบัติล้ำค่า หลังจากนั้น นางทำไข่ทอดน้ำผสมผักป่าหั่นละเอียด กลิ่นหอมลอยอบอวลไปทั่วครัว

เอ้อร์กัวเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับผมที่ยังเปียกชื้นจากการอาบน้ำ ตัวของเขามีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้และแตงกวาสด เช่นเดียวกับที่เขามักจะได้กลิ่นจากตัวของเจี่ยนหรงทุกครั้งหลังอาบน้ำ เขาเพิ่งเข้าใจว่าอาจเป็นกลิ่นหอมของของเหลวที่นางใช้ขัดตัว

ทันทีที่ได้กลิ่นอาหาร เขาถึงกับหยุดชะงัก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงกับความเรียบง่ายของมื้ออาหาร แต่กลับดูชวนกินจนเกินบรรยาย

เจี่ยนหรงหันไปเห็นเขา หางตาก็เหลือบไปมองผ้าเช็ดผมเก่าคร่ำที่เขาใช้ซับผม มันเต็มไปด้วยรอยปะ แม้สะอาดแต่สภาพทรุดโทรมจนเกินจะมองข้าม นางย่นจมูกด้วยความรังเกียจ

“เจ้าคิดหรือว่าผ้าแบบนั้นจะช่วยให้เจ้าไม่มีเหาอีก มันเก่าขนาดนี้ ต่อให้ล้างสะอาดแค่ไหนก็ยังไม่น่าใช้!”

“ข้าจน จะให้ทำอย่างไร” เขาอดหงุดหงิดจนต้องพูดประชดออกไป เขากำลังจะชื่นชมนางที่ทำอาหารได้น่ากินแล้ว เหตุใดนางต้องมีวิธีพูดให้เขาหงุดหงิดอีกจนได้

เจี่ยนหรงเดินไปหยิบผ้าเช็ดผมของนาง ผืนสีขาวสะอาดที่นุ่มราวกับปุยนุ่นและขลิบขอบด้วยลวดลายละเอียดอ่อน นางโยนมันให้เขาอย่างไม่ไยดี

“ใช้ของข้าไปก่อน ทนใช้ด้วยกันจนกว่าข้าจะทอผืนใหม่ได้ และข้าเคยพูดว่าเจ้ายากจนครั้งเดียว ต้องงอนนานขนาดนั้นเลยหรือ ข้ารู้แล้วว่าเจ้าจน เลิกงอนสักที”

[1]ตงกวา หมายถึง ฟักเขียว

เอ้อร์กัว พระเอกเป็นเหาค่ะ ยังไงฝากเอ็นดูหน่อยนะคะ แงง เดี๋ยวจะให้เจี่ยนหรงค่อยๆดูแลความสะอาดให้ค่ะ