แอบเอาซาลาเปาให้ป้าสะใภ้ใหญ่

ใบหน้าของเด็กๆ สะอาดตาขึ้นมากกว่าก่อนหน้านี้ เพราะว่าพวกเขาไม่ต้องลุยออกไปข้างนอกเพื่อหาของกินด้วยตัวเองอีกแล้ว อย่างไรก็แล้วแต่ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้สภาพความเป็นอยู่ของเด็กๆ แตกต่างจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า หรือการปฏิบัติจากคนเป็นแม่ ที่แตกต่างไปจนเด็กๆ ปรับตัวตามกับแทบไม่ทัน

เมื่อไม่กี่อึดใจก่อน แม่เพิ่งจะกอดอาผิงปลอบประโลมต่อความเจ็บปวดของเด็กหญิงในอดีต ไม่รู้ทำไมอิ้นผิงถึงไว้วางใจคนเป็นแม่ อย่างไร้ข้อกังขาแบบนี้

หรือเป็นเพราะอาหารดีๆ ที่แม่ทำให้เธอและน้องชายได้เกินกันจนอิ่มท้องในเวลาที่ผ่านมา หรือเพราะท่าทางไว้วางใจและเชื่อมั่นในเธอและน้องชายเมื่อสักครู่กันแน่

วันนี้หยูเจี้ยนมีเวลาเต็มอีกหนึ่งวัน หลังจากเดินสำรวจบ้านดินของตนเอง ถึงได้เห็นว่าโครงสร้างของมันค่อนข้างแข็งแรง ถึงขั้นที่บางส่วนที่มีอิฐด้วย หลังคาเองก็มุงด้วยกระเบื้องหลังคาอย่างดี เหมือนว่าในหน้าหนาวที่จะมาถึงหลังจากผ่านพ้นหน้าฝนครั้งนี้ไป คงต้องสร้างเพิ่มแค่ประตูด้านหลังที่ดูเหมือนว่าจะผุพังเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ห้องของเด็กๆ ก็ไม่ได้มีเตียงเตา หลังจากเห็นเสื้อผ้าที่บางขนาดนั้น ปีที่ผ่านๆ มาอิ้นผิงกับอิ้นเหมาผ่านฤดูหนาวอย่างทรมานแบบนั้นมาได้อย่างไรได้ก็ไม่รู้

คนที่มีหัวใจเป็นแม่ในตอนนี้ อดที่จะปวดแปลบขึ้นมาในหัวใจไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงยังอยู่เป็นคนต่อไปได้ หัวใจแบบนั้นไม่ได้ต่างอะไรกับหัวใจที่เลืยดเย็นของสัตว์ หรือแม้แต่ตามสัญชาตญาณของสัตว์มันยังรู้สึกหวงแหนลูก แต่หยูเจี้ยนเป็นคนแท้ๆ กลับไม่ได้มีความรู้สึกนึกคิดแบบนั้นอยู่ในหัวใจไร้ค่านี่เลยสักนิด

"แม่ครับ คือว่า"

อาเหมาเหมือนต้องการพยายามที่จะพูดบางอย่างกับแม่ ในที่สุดเขาก็ไม่กล้าพูดอยู่ดี เขากำลังจะบอกแม่เรื่องที่อิ้นฟางเป็นต้นเหตุที่ทำให้กางเกงของเขาขาดก่อนหน้านี้

หยูเจี้ยนคุกเข่าลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดู

"ว่าไงไหนมีอะไรจะพูดแม่ไม่ใช่หรือไง ต่อจากนี้ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นลูกต้องบอกมันแก่แม่ทุกอย่างเข้าใจหรือเปล่า"

ในที่สุดอาเหมาก็กล้าเล่าเรื่องที่กางเกงของเขาขาดได้เพราะอะไร หยูเจี้ยนไม่คิดมาก่อนว่าเด็กอย่างอิ้นฟางจะนิสัยเสียได้มากขึ้นขนาดนี้ เรื่องนี้เกรงว่าถ้าปล่อยทิ้งเอาไว้ เด็กนิสัยไม่ดีคนนั้นต้องกล้ากระทำเรื่องที่รุนแรงมากขึ้นกว่านี้ในอนาคตได้อีก

"แล้วตอนนี้อาผิง พี่สาวของลูกไปไหนกัน"

"คือว่า"

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาคงไม่กล้าบอกว่าพี่สาวแอบเอาซาลาเปาในบ้านไปให้ป้าสะใภ้ใหญ่ พวกเขารู้ว่าซาลาเปาที่แม่ให้ไปไม่มีทางที่จะถึงมือป้าสะใภ้ใหญ่ที่แสนใจดี พวกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบังแม่ในเรื่องนี้ แต่คิดว่าจะกลับมาบอกแม่หลังจากที่เอาซาลาเปาให้ป้าสะใภ้ใหญ่ได้เรียบร้อยแล้ว

หยูเจี้ยนรีบวิ่งไปดูซาลาเปาในที่นึ่ง ก่อนที่จะเห็นว่าซาลาเปาหายไปแค่หนึ่งลูกเท่านั้น เธอไม่ได้โกรธลูกสาว เพียงแต่ว่าจะซาลาเปาที่หายไปหนึ่งลูกนั้น จะเอาของไปฝากคนอื่นทั้งทีเอาไปแค่หนึ่งลูกได้อย่างไรกัน

หยูเจี้ยนหยิบจานมาหยิบซาลาเปาเพิ่มอีกสามลูก ก่อนที่จะจูงมืออาเหมาไปหลังบ้านของบ้านใหญ่ ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่พี่สะใภ้ใหญ่จะอยู่ที่นั่นเกือบทั้งวัน พี่สะใภ้ใหญ่มักจะทำงานบ้านหรือไม่ก็จัดการกับพวกหญ้าที่ขึ้นอยู่ในสวนผัก

ในตอนที่เธอไปถึง พี่สะใภ้ใหญ่ไม่กล้าที่จะรับซาลาเปาลูกนั้นไปจากอาผิง เธอกลัวว่าหลานจะถูกคนเป็นแม่ลงโทษ แม้ว่าหยูเจี้ยนจะดีกับเด็กๆ ขึ้นมาก ก็ไม่ได้หมายความว่าการที่ลูกเอาของดีแบบนี้มาให้คนอื่น เธอจะไม่ลงโทษเด็กๆ นี่

"อาผิงเก็บเอาไว้กินเองเถอะ ป้าสะใภ้เพิ่งจะได้กินซาลาเปาของแม่หลานไปครึ่งลูก รสชาติของซาลาเปานี่ไม่เลวเลย"

เอ้อฉิงดันซาลาเปาที่หลานสาวยื่นมาให้กลับไปที่เดิม แม้ว่าในหัวคิดว่าซาลาเปาลูกอวบนั่นน่ากินมาก และเธอก็รู้อยู่แก่ใจว่ารสชาติของมันอร่อยเลิศรสมากแค่ไหนก็ตาม แต่เธอไม่ควรเอาเปรียบหลานและทำให้หลานต้องเดือดร้อนเพราะตนเอง

"รับซาลาเปาจากอาผิงไปเถอะค่ะพี่สะใภ้ใหญ่ ที่บ้านของพวกเรายังเหลืออีกหลายลูก แต่ลูกเดียวนั่นมันคงไม่พอหรอกค่ะ รับอีกสามลูกนี่ไปด้วยเถอะค่ะ แล้วก็ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันต้องขอบคุณพี่ด้วย ที่เอ็นดูลูกๆ ของฉัน ในขณะที่ฉันหน้ามืดตาบอดไปแบบนั้น"

"สะใภ้เล็ก "

เอ้อฉิงตกใจเล็กน้อยที่เห็นน้องสะใภ้ยื่นจานซาลาเปามาให้เธออีกสามลูก เธอยังคงไม่กล้ารับสิ่งของจนกว่าจะแน่ใจว่าน้องสะใภ้เล็กเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

"เธอจะไม่ทำโทษเด็กๆ หลังจากนี้ใช่หรือไม่"

หยูเจี้ยนลังเล ในเรื่องที่พี่สะใภ้ถาม เพราะเมื่อไหร่ที่เธอยังเป็นแม่ เธอจะยังต้องคงสั่งสอนและทำโทษเมื่อเด็กๆ กล้าทำเรื่องที่ผิด แต่นั่นมันจะเต็มไปด้วยเหตุผล และเธอไม่ใช่ประเภทที่ชอบใช้ความรุนแรง

"เรื่องนั้นฉันไม่กล้ารับปากพี่หรอกนะคะ เพราะเมื่อไหร่ที่ฉันยังคงเป็นแม่ มันหลีกเลี่ยงเรื่องที่ต้องสั่งสอน และลงโทษบางอย่างเมื่อเขาทำผิด แต่พี่ไม่ต้องกังวลนะคะ ฉันจะไม่ใช้ความรุนแรงกับเด็กๆ อีกต่อไป ถึงตอนนี้พี่ก็รับซาลาเปาพวกนี้ไปเถอะค่ะ เก็บมันไว้สำหรับตัวพี่เองและพี่สามีเท่านั้นนะคะ ส่วนเรื่องวันนี้ฉันไม่ได้โทษเด็กๆ เลย แค่เขารู้จักมีน้ำใจ และรู้จักบุญคุณคน นั่นก็เป็นสิ่งที่น่าพอใจแล้ว" 

น้องสะใภ้เล็กเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ การใช้เหตุผลแบบนี้ เธอไม่เคยคาดหวังมาก่อนว่าจะได้ยินจากหยูเจี้ยนผู้หญิงที่โง่งมที่สุด ทุกคนในบ้านใหญ่รู้เห็นว่าเธอแอบมอบเงินให้บ้านเดิมอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่มีใครที่จะเอื้อมมือไปจัดการได้ เพราะว่าอีกฝ่ายแยกบ้านออกไปแล้ว

"ถ้าอย่างนั้นขอบใจเธอกับเด็กๆ มาก"

ป้าสะใภ้ใหญ่รับซาลาเปาในมือของอาผิงด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะรับในส่วนของหยูเจี้ยนไปอีก น้องสะใภ้บอกว่าพรุ่งนี้ค่อยเอาจานไปคืนเธอก็ได้ 

หลินซีแอบมองซาลาเปาสี่ลูกในชามนั่นด้วยแววตาที่ไม่พอใจ อย่างไรแล้วซาลาเปาของพี่สะใภ้ใหญ่จะต้องเป็นของเธอและอาฟางส่วนหนึ่ง  หลังจากพี่สะใภ้เดินเอาซาลาเปาจะไปเก็บในห้อง หลินซีก็เดินตามมา

"จะเก็บเอาไว้กินคนเดียวแบบนั้นไม่เห็นแก่ตัวเกินไปหรือคะ พี่สะใภ้ใหญ่"

เอ้อฉิงหันหน้ามองน้องสะใภ้รองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ผู้หญิงคนนี้นับว่าเป็นผู้หญิงที่นิสัยเสียอีกคนหนึ่ง ในขนาดที่หยูเจี้ยนปรับเปลี่ยนนิสัยไปแล้ว แต่คนอย่างหลินซีที่เป็นบัวใต้ตมก็ยังจะเป็นแบบนั้นต่อไป

"แล้วมาวุ่นวายกับสิ่งของคนอื่นแบบนี้ เขาไม่ได้เรียกว่านิสัยเสียเกินไปตรงไหน อย่าลืมว่านี่เป็นสิ่งของที่หยูเจี้ยนตั้งใจให้แก่ฉัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะเก็บเอาไว้กินเองหรือจะแบ่งหรือไม่แบ่งให้ใครก็ได้"

"ดีๆ ฉันจะบอกแม่สามีในเรื่องนี้"

"เธอจะบอกแม่ว่าอะไรล่ะ บอกว่าฉันไม่แบ่งสิ่งของที่คนอื่นมอบให้แก่ฉันให้เธอกับลูกของเธอแบบนั้นหรือ นั่นน่ะเป็นเรื่องที่ตลกเกินไปแล้วล่ะน้องสะใภ้รอง"

ถึงอย่างไรแล้วเอาเข้าจริงๆ หลินซีก็รู้อยู่แก่ใจว่าแม้เรื่องนี้ถึงหูแม่สามีจริงๆ แม่สามีก็มีเหตุผลมากพอที่จะไม่เข้าข้างเธอ กฎในบ้านแค่ต้องแบ่งของทุกอย่างลงกองกลาง แต่นั่นไม่ได้รวมถึงของที่คนอื่นตั้งใจให้มา

"อย่าให้ถึงตาฉันบ้างก็แล้วกัน ไปกันเถอะอาฟาง"

"ค่ะแม่"

เอ้อฉิงค่อนข้างกังวลถึงอนาคตของอิ้นฟาง มีแม่อบรมสั่งสอนแบบนี้ ไม่อยากคิดเลยว่าหลังจากที่โตขึ้นมา เด็กหญิงคนนี้ จะเติบโตขึ้นมาเป็นคนแบบแม่อีกหรือเปล่า

แต่กังวลไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้ เพราะอย่างไรสำหรับเธอ อิ้นฟางก็มองว่าเป็นคนนอกเหมือนที่แม่ของเด็กหญิงสอนอยู่เป็นประจำ เด็กคือผ้าขาวนั่นคือสิ่งที่ไม่เกินจริงเลยสักนิด อยู่ที่ระหว่างที่เด็กจะโตขึ้น คนเป็นพ่อแม่จะบรรจุหรือสั่งสอนอะไรแบบไหนลงไปก็เท่านั้น