บทที่ 9 พักฟื้นก่อนเริ่มงาน 1/1

ภายหลังพาเหล่าทาสที่ซื้อมาถึงจวน จ้าวจางหมิ่นให้สาวใช้ทั้งสองคน ช่วยกันหุงหาอาหารสำหรับสมาชิกใหม่ ซึ่งยามนี้พวกเขายังคงอ่อนแรง แม้จะพยายามทำให้นางเห็นว่าเข้มแข็งก็ตาม นางรอจนกระทั่งพ่อบ้านกับทาสอีกสามคนกลับมา และแจกจ่ายเสื้อผ้าให้ทุกคนเรียบร้อยแล้ว จึงได้พูดคุยในสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้

“เอาล่ะ ตอนนี้พวกท่านทุกคนก็มาอยู่ในจวนของข้าแล้ว ตัวข้ามีนามว่าจ้าวจางหมิ่น สาวใช้ทั้งสองมีชื่อว่าหนิงอวี่และฮุยอิน อย่างที่พวกท่านเห็นว่าจวนของข้ามีขนาดกลางลำพังเด็กและสตรีสองคนไม่อาจดูแลได้ทั่วถึง นอกจากนี้ข้ายังต้องทำการค้าถึงได้ตัดสินใจไปซื้อตัวพวกท่านมา” จ้าวจางหมิ่นหยุดพูดเมื่อเห็นว่ามีคนอยากถามบางอย่าง

“เอ่อ ทำไมคุณหนูจ้าวถึงเลือกเฉพาะพวกข้า ที่มีวรยุทธ์ทั้งหมดเล่าขอรับ แม้แต่คนที่จะทำหน้าที่พ่อบ้านยังมีวรยุทธ์ไม่ธรรมดา”

“ที่ข้าเลือกพวกท่านทุกคน เพราะมองเห็นถึงความซื่อสัตย์ สตรีคอยดูแลรับผิดชอบภายในเรือน พ่อบ้านความหมายย่อมบ่งบอกอยู่แล้ว ส่วนพวกท่านหลังจากรักษาตัวจนหาย มีหน้าที่ดูแลความปลอดภัย และทำสินค้าไว้สำหรับนำไปขาย ในอนาคตอันใกล้ข้าจะมีร้านเป็นของตนเอง จากนั้นจะมีการค้าชนิดใหม่เพิ่มขึ้นอีกมากมาย ความสามารถด้านการต่อสู้ของพวกท่าน จึงจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับกิจการของข้า”

สมาชิกใหม่ทั้งหลายเกิดความเงียบไปชั่วขณะ ซึ่งหนิงอวี่ที่เดินออกมาเพื่อบอกเรื่องอาหาร จึงถือโอกาสพูดยืนยันเรื่องความสามารถ ที่ออกมาจากในศีรษะเล็ก ๆ นี้ของเจ้านายน้อย

“อะแฮ่ม พวกเจ้ามิต้องคิดให้เสียเวลา เรื่องการค้าคุณหนูของข้าเป็นคนคิด และลงมือทำด้วยตนเองอย่างแน่นอน แม้คุณหนูกำลังจะมีอายุย่างเข้าเจ็ดหนาว แต่อย่าได้คิดดูถูกความฉลาดของคุณหนู ขอเพียงพวกเจ้าทำงานด้วยความซื่อสัตย์ภักดี ในอนาคตย่อมได้รับผลตอบแทนที่ดีเช่นกัน” หนิงอวี่ไม่ยอมให้ใครไม่เคารพจ้าวจางหมิ่นแน่

“พวกข้ามิได้มีเจตนาจะดูถูกคุณหนูแม้แต่น้อย กลับกันท่านคือผู้มีพระคุณ ที่พาพวกข้าออกจากขุมนรกนั่นต่างหากขอรับ”

“ข้าไม่ชอบการกดขี่ข่มเหง หรือมองว่าพวกท่านมีฐานะต่ำต้อย จะเหยียบย่ำจิกหัวใช้อย่างไรก็ได้ สำหรับคนที่จะเข้ามาอยู่ใต้อาณัติของข้า ทุกคนคือลูกจ้างที่จะได้รับค่าแรง สามารถมีคนรักแต่งงานมีบุตรได้ปกติ ขอเพียงไม่กระทบกับงานและไม่นำความในไปเล่าให้คนนอกฟัง พวกท่านกล้าสาบานหรือไม่ว่าจะจงรักภักดี และซื่อสัตย์กับตระกูลจ้าวไปจนตาย หากกล้าจงกล่าวมันออกมา และข้าจะฉีกสัญญาทาสนี้ทิ้งต่อหน้าพวกท่านทันที อ้อ ส่วนพวกท่านสามคนไม่ต้องสาบาน เพราะข้าจะคุยเรื่องสำคัญทีหลัง” จ้าวจางหมิ่นรู้ดีอยู่แล้ว นางแค่ต้องการให้พวกเขายืนยันด้วยตนเอง

เมื่อสัมผัสได้ถึงความจริงใจของจ้าวจางหมิ่น ทั้งสิบหกคนจึงได้กล่าวคำสาบานอย่างพร้อมเพรียงกัน และเจ้านายตัวน้อยก็ทำตามที่ลั่นวาจาเอาไว้ นั่นก็คือการฉีกหนังสือสัญญาทาสทิ้ง

แคว่ก! แคว่ก! แคว่ก

“ขอบคุณหนูที่เมตตาขอรับ/เจ้าค่ะ”

“อ้อ ข้าเกือบลืมถามไปเรื่องหนึ่ง พวกท่านมีชื่อเรียกว่าอันใดกันบ้าง ยามต้องการให้ช่วยงานจะได้เรียกหาตัวคนได้ถูกเจ้าค่ะ” จ้าวจางหมิ่นลืมเรื่องนี้ไปแล้วจริง ๆ

ว่าที่พ่อบ้านตระกูลจ้าว เป็นตัวแทนของทุกคนเอ่ยกับนาง เรื่องการตั้งชื่อใหม่เพื่อเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ “รบกวนคุณหนูช่วยตั้งชื่อให้กับพวกข้าด้วยเถิดขอรับ”

“อืม งั้นเริ่มจากซ้ายมือของข้าก็แล้วกัน ท่านหมิงเช่อ จื่อถง หลิงฉี หยางไห่ เป่าเฟิง จงเหลียน เพ่ยตง ซีหยุน เสียอี้ เหล่ยหง และท่านที่อาวุโสที่สุดห้าวเหลียง รับหน้าที่เป็นพ่อบ้านจวนตระกูลจ้าว ส่วนท่านป้าทำหน้าที่แม่ครัวชื่อว่าหงชิง พี่สาวอีกสี่คนชื่อซูเจีย เป้ยอิง เฟิงอู่และเซินเจี๋ย นี่เป็นชื่อที่ข้าคิดออกพวกท่านพอใจหรือไม่? เจ้าคะ” จ้าวจางหมิ่นตั้งชื่อทุกคนเพียงสองพยาง เนื่องจากนางขี้เกียจจำชื่อยาก ๆ

“พวกเราทุกคนย่อมพอใจกับชื่อที่คุณหนูเป็นคนตั้งให้ขอรับ” ห้าวเหลียงเป็นตัวแทนทุกคนตอบคำถามของเจ้านายคนใหม่

“เช่นนั้นสิ่งแรกที่พวกท่านต้องทำในตอนนี้ คือการทำความสะอาดร่างกายเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ และทานข้าวที่พี่หนิงอวี่ทำไว้ให้เรียบร้อย เรือนพักของพวกท่านอยู่ด้านหลัง สองสามวันนี้ข้าจะให้พวกท่านพักรักษาตัวจนกว่าจะแข็งแรงเสียก่อน ค่อยมาเรียนรู้การทำสินค้ากับข้าเจ้าค่ะ” จ้าวจางหมิ่นเห็นถึงความดีใจ ที่พวกเขามิได้ขึ้นชื่อว่าทาสอีกต่อไป

เหว่ยหงที่เคยทำงานสำนักคุ้มภัยมาก่อน เอ่ยท้วงเนื่องจากเขาเห็นว่า พวกตนแค่ได้กินอิ่มท้องสักสองสามมื้อ นอนพักให้เต็มอิ่มร่างกายย่อมฟื้นฟูได้เร็ว “ได้อย่างไรขอรับคุณหนู พวกข้ามิได้บาดเจ็บหนักเช่นเด็กหนุ่มสองคนนี้ พักแค่หนึ่งวันก็ลุกขึ้นมาทำงานได้แล้วขอรับ”

เสียอี้ที่มาจากสำนักคุ้มภัยเช่นเหว่ยหง ก็ไม่อยากพักถึงสามวันเช่นกัน “ใช่ขอรับคุณหนู ข้าแค่ได้นอนให้เต็มอิ่มก็มีแรงเช่นเดิมแล้ว คุณหนูอย่าได้เป็นกังวลไปเลยขอรับ พวกข้าอยากช่วยงานคุณหนูเร็ว ๆ มากกว่า”

“ป้าเองก็เช่นกันเจ้าค่ะ เพราะไม่สร้างปัญหายามอยู่ในโรงค้าทาส จึงไม่ถูกลงโทษแค่เพียงอ่อนเพลียเล็กน้อยเท่านั้น หากพักหลายวันคุณหนูกับสาวใช้อีกสองคน มิเหนื่อยแย่ยามออกไปขายของหรือเจ้าคะ” หงชิงก็เอ่ยค้านเช่นกัน นางเห็นเจ้านายตัวน้อยก็ให้รู้สึกเอ็นดูนัก แม้จะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางเรื่องครอบครัว แต่นั่นเป็นเรื่องของเจ้านาย นางแค่ต้องทำงานอย่างซื่อสัตย์เพื่อตอบแทนบุญคุณก็พอ

“ในเมื่อพวกท่านเห็นพ้องต้องกันเช่นนี้ ข้าย่อมไม่ห้ามส่วนเรื่องงานของเหล่าบุรุษ พวกท่านหารือแบ่งหน้าที่กันดู เอาที่พวกท่านถนัดอย่าได้ฝืนทำเด็ดขาด ฉะนั้นจึงมีพวกท่านสามคนต้องรักษาบาดแผลให้หายเสียก่อน ข้ารู้ว่าท่านมีคำถามไว้หลังทานอาหารเสร็จ ข้าจะไปพบที่เรือนเล็กเอง” จ้าวจางหมิ่นไม่คิดว่าลูกจ้างทั้งหลาย จะกระตือรือร้นในการทำงานเช่นนี้