ทะลุมิติมาเป็นเศรษฐีนีในยุคโบราณ

คอนโดหรูใจกลางเมืองหลวงในตอนค่ำ ที่เงียบสงบฉู่จางหมิ่นนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีเข้มในห้องนั่งเล่นของเธอ แสงจากโคมไฟข้างตัวทำให้เงาของเธอทอดยาวออกไป ในมือกำโทรศัพท์ไว้แน่นสายตาของเธอว่างเปล่า แต่ภายในจิตใจกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสับสน คำพูดบอกเลิกของแฟนหนุ่มยังคงวนเวียนในหัว

‘เราเลิกกันเถอะจางหมิ่น ผมเพิ่งรู้ใจตัวเองว่าไม่ได้รักคุณอีกแล้ว’ เสียงโทรศัพท์ที่ถูกวางสายดังคลิก ความเงียบที่ตามมาทำให้ทุกอย่างดูหนาวเหน็บกว่าที่เคยเป็น

ฉู่จางหมิ่นพึมพำเบา ๆ “ทำไม? ทำไมถึงต้องจบแบบนี้” เธอหันไปมองหน้าต่าง ความวุ่นวายด้านนอกไม่ได้สนใจความทุกข์ของเธอ

แสงไฟระยิบระยับจากตึกสูง ตัดกับความมืดมิดของท้องฟ้ายามค่ำคืน เสียงการจราจรไกล ๆ และความเคลื่อนไหวของชีวิตรอบตัว กลับไม่ได้ช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด

นี่คือการตอบแทนของผู้ชาย ที่เธอยอมแตกหักกับพ่อผู้ที่รักเธอมากที่สุด นำเงินเก็บทั้งหมดมาลงทุนเปิดร้านอาหาร ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอและคนรักอย่างเผยชางรุ่ยชื่นชอบ เมื่อครั้งที่เดินทางไปเที่ยวพักผ่อนที่เมืองไทย นอกจากนี้ยังสมัครเรียนการทำอาหารไทย พยายามพัฒนาฝีมือของตนเองอยู่เสมอ จนร้านอาหารของเธอเริ่มมีชื่อเสียง

แม้คนในครอบครัวพยายามติดต่อหาเธอ เพื่อตักเตือนเรื่องคนรักที่ไม่ซื่อสัตย์ลับหลัง แต่เธอไม่เคยจะหยุดรับฟังมันสักครั้ง จนกระทั่งคนรักเริ่มพูดถึงเรื่องเงิน เขาบอกว่าขอยืมเพราะกำลังลงทุนกับเพื่อน ที่จะเปิดบริษัทร่วมกันเธอก็หลงเชื่อ แต่การยืมเงินไม่ได้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว ถึงร้านอาหารจะไปได้ดีแค่ไหน แต่รายได้ยังไม่พอให้เผยชางรุ่ยนำไปถลุง

ฉู่จางหมิ่นเคยคิดอยากถามถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เพียรส่งข้อความและโทรหาเผยชางรุ่ยบ่อย ๆ แต่เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ถาม และสุดท้ายคำบอกเลิกฟ้าผ่าก็มาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

ขณะที่ยังจมอยู่กับคำถามมากมายในหัว ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ เธอลุกขึ้นอย่างแปลกใจและเดินไปที่ประตู

“ใครน่ะ?”

ฉู่จางหมิ่นรออยู่สักพักกลับไม่มีเสียงตอบกลับ เธอค่อย ๆ เปิดประตูออกอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเห็นชายในชุดดำยืนรออยู่ เขามีลักษณะท่าทางน่าขนลุก แววตาของเขาเย็นชาราวกับคนที่ไม่มีหัวใจ

“คุณคือฉู่จางหมิ่นใช่ไหม?”

หัวใจของเธอเต้นรัวและถอยหลังไปเล็กน้อย ตอนนี้เธอรู้สึกถึงลางร้ายที่ปกคลุมไปทั่วทั้งร่างกาย ฉู่จางหมิ่นถามออกไปด้วยเสียงสั่นกลัว “คะ คะ คุณเป็นใคร?”

ชายคนนั้นไม่ตอบ แต่ก้าวเข้ามาในห้องอย่างเงียบงัน สายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างหญิงสาวตรงหน้า เหมือนนักล่าที่เตรียมตัวจับเหยื่อ ฉู่จางหมิ่นถอยหลังไปจนชนเข้ากับโต๊ะกาแฟ ความกลัวที่เคยซ่อนอยู่เริ่มปรากฏขึ้นมา เพราะเธอไม่สามารถควบคุมความรู้สึกนี้ได้อีก

“ทำไมถึงไม่ตอบว่าคุณเป็นใคร?”

ชายในชุดดำตอบเสียงต่ำและเย็นชา “หึ มีคน ๆ หนึ่งส่งฉันมาที่นี่เพื่อจบเรื่องนี้”

ฉู่จางหมิ่นหายใจถี่รัว ขณะที่สมองพยายามคิดหาทางหนี แต่ขาเจ้ากรรมของเธอกลับไม่ยอมขยับ

ฉู่จางหมิ่นถามเสียงแผ่ว “หมะ หมะ หมายความว่ายังไง...”

ชายคนนั้นไม่รอให้เธอถามต่อ มือของเขายื่นออกมาพร้อมกับมีดที่สะท้อนแสงจากโคมไฟ เงาของมีดจ้วงแทงไปที่ท้องของเธออย่างบ้าคลั่ง

ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก!ร่างของเธอทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง เลือดสีแดงฉานไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

“ทะ ทะ ทำไม ถะ ถึงต้องฆ่าฉันดะ ด้วย”

“เพราะเจ้านายไม่ไว้ใจว่า เธอจะหยุดวุ่นวายกับเผยชางรุ่ยจริง หากเกิดใหม่ชาติหน้าหัดมองหาบุรุษที่ดีกว่านี้ก็ดี” ชายชุดดำพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก็เดินจากไป พร้อมประตูห้องคอนโดของเธอที่ปิดสนิท

แสงไฟภายในห้องยังคงส่องสว่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉู่จางหมิ่นนอนจมกองเลือดของเธอ ค่อย ๆ หมดลมหายใจไปอย่างช้า ๆ ก่อนจะหมดลมหายใจเฮือกสุดท้าย เธอได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู

หลานรักบุรุษเช่นนี้อย่าได้เสียใจไปเลย จงกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ และเลือกคนที่จะรักมั่นเพียงเจ้าผู้เดียวด้วยตนเองเถิด

ฉู่จางหมิ่นจากโลกอันศิวิไลด้วยความคับข้องใจ เพราะเธอไม่เข้าใจผู้หญิงคนใหม่ของเผยชางรุ่ย ว่าทำไมต้องกำจัดเธอ ทั้ง ๆ ที่เธอยังไม่ได้สร้างปัญหาหรือจะไปวุ่นวายสักนิด ไม่ว่าอย่างไรดวงจิตสุดท้ายของฉู่จางหมิ่น ยังคงขอให้บาปกรรมนี้ จงเกิดขึ้นกับหญิงร้ายชายเลวคู่นั้นในเร็ววัน ก่อนจะมีหลุมดำดึงดูดดวงวิญญาณ ที่เพิ่งหลุดออกจากร่าง

หายวับไปทันที