บทที่ 7 ภารกิจพิเศษกับเงินรางวัลก้อนใหญ่ 1/1

ยามเฉินของเช้าวันที่สี่ หลังจากเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างเสร็จ จ้าวจางหมิ่นและสาวใช้กำลังจะกลับจวนของตน ก็ได้ยินเสียงแสดงความยินดีกับอดีตเจ้าเมือง ที่ได้เลื่อนตำแหน่งเข้าทำงานในราชสำนัก ถึงจะไม่มีใครพูดชื่อตระกูลจ้าวจางหมิ่นย่อมรู้ดีว่าคือใคร

หนิงอวี่เห็นเจ้านายน้อยหยุดมองนิ่ง ๆ ก็ฉุกคิดได้และจะพานางกลับจวน แต่กลับได้รับคำปฏิเสธ นอกจากนี้จ้าวจางหมิ่นยังเดินเข้าไปใกล้อีกนิด เพื่อจดจำคนตระกูลฉู่นี้เอาไว้ให้ขึ้นใจ และมีคำอวยพรที่พึมพำออกมาเบา ๆ 'หึ ขอให้พวกเจ้าตระกูลฉู่อยู่กับความสุขเหล่านี้มาก ๆ วันใดที่ถูกหลอกใช้จนหมดประโยชน์ ผู้มีอำนาจเฉดหัวทิ้งขึ้นมา จะได้รู้เสียทีว่าการถูกทอดทิ้งมันสิ้นหวังเพียงใด'

“คุณหนูเจ้าคะ” ฮุยอินเรียกเพียงสั้น ๆ

จ้าวจางหมิ่นได้ยินเสียงสาวใช้ จึงดึงสติของตนกลับมา “พี่ฮุยอินไม่ต้องคิดมากเจ้าค่ะ ข้าแค่อยากยืนส่งพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย และรอคอยให้เวรกรรมตามสนองคนตระกูลนี้เท่านั้น”

หนิงอวี่ได้ยินคำนี้ของจ้าวจางหมิ่น ก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง “คุณหนูพูดถูกสักวันหนึ่งสิ่งที่พวกเขาทำไว้กับท่าน ย่อมสนองกลับหลายร้อยหลายพันเท่า แต่ตอนนี้กลับจวนไปพักเถิดเจ้าค่ะ”

“อืม ไปกันเถิด พวกพี่สองคนคิดอย่างไร เมื่อเปิดร้านขายของครบสิบห้าวันข้าจะหยุดพักการค้าหนึ่งวัน และจะกำหนดให้เป็นเช่นนี้ทุกเดือน พวกท่านทำงานทุกวันสมควรมีวันหยุดพักผ่อน และกลับไปเยี่ยมครอบครัวบ้างนะเจ้าคะ” จ้าวจางหมิ่นคิดว่าตนเองเป็นคนขยันมากแล้ว แต่นางยังสู้บ่าวสองคนนี้ไม่ได้สักนิด

สองสาวใช้ไม่คิดว่าจ้าวจางหมิ่น จะมีวันหยุดและคิดเผื่อพวกนางสองคน เรื่องการกลับไปเยี่ยมครอบครัว “คุณหนูพูดจริงหรือเจ้าคะ! ที่ว่าจะหยุดหนึ่งวันทุกเดือน”

“จริงสิ ใครจะแกล้งพูดให้ดีใจเก้อเล่าพี่ฮุยอิน”

“คุณหนูของบ่าวใจดีที่สุดเลย ขอบคุณมากนะเจ้าคะคุณหนู” หนิงอวี่แทบจะกระโดดโลดเต้น หากไม่ใช่ว่ายามนี้อยู่กลางตลาด

“บ่าวเองก็ขอบคุณเช่นกันเจ้าค่ะ ยังดีที่ครอบครัวของบ่าวสองคน อยู่หมู่บ้านที่ไม่ไกลจากเมืองเหอเฟยมากนัก” ฮุยอินไม่ได้กลับไปเยี่ยมครอบครัวอีกเลย ตั้งแต่คอยเลี้ยงดูจ้าวจางหมิ่น นางทำเพียงส่งเงินกลับบ้านเท่านั้น

“แต่ข้าอยากไปเที่ยวที่หมู่บ้านของพวกพี่ด้วย ตั้งแต่เล็กจนโตก็อุดอู้อยู่แต่ในเรือน ไม่เคยเห็นว่าโลกภายนอกเป็นเช่นไร ที่สำคัญข้าอยากเห็นภูเขาที่เขียวขจีใกล้ ๆ เผื่อจะมีอะไรที่สามารถนำมาขายได้” นี่เป็นความจริงของร่างนี้ ที่ถูกจำกัดให้อยู่แต่เรือนท้ายจวน

“ถ้าคุณหนูต้องการไปที่หมู่บ้านของบ่าว พวกเราต้องมีเกวียนวัวหรือรถม้านะเจ้าคะ ลำพังพวกบ่าวนั่งเกวียนรับจ้างได้ แต่บ่าวไม่อยากให้คุณหนูต้องลำบากไปนั่งเบียดเสียดกับคนอื่นเจ้าค่ะ” ฮุยอินเกรงว่าจ้าวจางหมิ่นจะทนไม่ไหว กับชาวบ้านที่มักจะนินทาผู้อื่นบนเกวียนวัว

“อ้อ เรื่องนี้นี่เอง เช่นนั้นพวกเรารีบกลับจวนกันเถิด ข้าจะได้ซื้อรถม้าสักหนึ่งคัน ว่าแต่พวกพี่สองคนมีใครบังคับรถม้าเป็นบ้างเจ้าคะ”

เมื่อคำถามนี้จบลงจ้าวจางหมิ่นได้รับคำตอบคือการส่ายหน้า “เอ่อ พวกบ่าวบังคับรถม้าไม่เป็นเจ้าค่ะ หรือคุณหนูจะไปหาซื้อทาสที่เป็นบุรุษสักสองคนเจ้าคะ หากมีรถม้าต้องมีคนดูแลเรื่องทำความสะอาด และหาอาหารให้ม้ากิน ส่วนอีกคนก็ทำหน้าที่เป็นพ่อบ้าน คอยดูแลจวนยามคุณหนูไม่อยู่” หนิงอวี่เสนอความเห็นเรื่องการซื้อหาทาสมาทำงานเพิ่ม

“ข้าเห็นด้วยเจ้าค่ะที่พวกเราควรมีคนมาเพิ่ม เอาเป็นว่ากลับไปถึงจวนและซื้อรถม้าเสียก่อน จากนั้นค่อยไปซื้อทาสอย่างที่พี่หนิงอวี่เสนอ”

“เจ้าค่ะ/เจ้าค่ะ”

เมื่อได้ข้อสรุปทั้งสามคนจึงเข็นรถกลับจวน ไม่สนใจขบวนเดินทางอันยาวเหยียดอีกต่อไป ซึ่งข้อเสนอของหนิงอวี่ผู้เป็นเจ้านายมิได้คิดถาม แต่นางจะไม่ซื้อเพียงสองคน เพราะยังมีงานอื่น ๆ อีกมากให้ทำ ที่สำคัญจ้าวจางหมิ่นต้องทำบางอย่าง ก่อนที่จะมีบ่าวในเรือนเพิ่มขึ้นมานั่นคือการเข้าระบบออนไลน์ขั้นเทพ สั่งซื้อเครื่องบดเนื้อหมู หม้อใบใหญ่ และอุปกรณ์จำเป็นสำหรับการทำลูกชิ้น เนื่องจากจ้าวจางหมิ่นไม่อาจเรียกใช้ระบบพร่ำเพรื่อได้อีก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ระบบนำมาเสนอกับนางแลกกับเงินรางวัลก้อนโต หลังจากจ้าวจางหมิ่นกดซื้อสิ่งที่ต้องการครบแล้ว

[ติ๊ง ระบบมีข้อเสนอพิเศษ โดยมีเงินรางวัลหนึ่งหมื่นตำลึงทอง เมื่อท่านรับทำภารกิจและสามารถทำได้สำเร็จ หากสนใจกดหนึ่ง ไม่สนใจกดสอง]

ภารกิจพิเศษอันใดกัน ถึงมีเงินรางวัลตั้งหนึ่งหมื่นตำลึงทอง แต่ก็น่าสนใจไม่น้อยลองดูหน่อยก็แล้วกัน

ตื้ด

“ข้าสนใจรับทำภารกิจพิเศษนี้ ว่าแต่มันคือภารกิจอันใดเล่าระบบ เจ้าช่วยอธิบายให้มากกว่านี้ได้ไหม”

[ภารกิจคือช่วยเหลือบุตรชายขุนนางใหญ่ นำตัวมารักษาและส่งคนคืนครอบครัว]

“ห๋า!! นี่ระบบแล้วข้าจะรู้ได้อย่างไร ว่าคนไหนคือบุตรชายขุนนางใหญ่ ไหนจะบาดเจ็บมากหรือน้อย จากอาวุธของมีคมหรือถูกวางยาพิษ ข้าไม่มีตาวิเศษที่มองปราดเดียวก็รู้ได้หรอกนะ” จ้าวจางหมิ่นอึ้งตะลึงกับภารกิจพิเศษนี้ นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเงินรางวัลถึงสูงนัก

[ท่านลืมไปหรือไม่ว่าข้าคือระบบออนไลน์ขั้นเทพ ท่านอยากได้อุปกรณ์ช่วยเหลือแบบไหน สามารถเลือกซื้อได้มิใช่หรือ]

“ไอหยา นี่ข้าความจำเลอะเลือนหรืออย่างไร มีตัวช่วยระดับเทพแท้ ๆ ดันลืมเสียได้ เช่นนั้นเจ้าช่วยจัดยาถอนพิษ ยารักแผลชนิดต่าง ๆ ยากินยาทาเอามาให้หมด แล้วก็ยังมีเครื่องสแกนขนาดพกพา ที่ช่วยตามหาคุณชายท่านนี้ได้ พร้อมบอกข้อมูลจำเพาะให้รู้อัตโนมัติ เพราะข้าจะใช้มันคัดเลือกคนมาเป็นบ่าวเพิ่ม” จ้าวจางหมิ่นบอกสิ่งที่นางต้องการ เพื่อให้ระบบค้นหาและนำออกมาให้กับนาง

[ระบบกำลังทำการค้นหา ติ๊ง สิ่งที่ท่านต้องการวางอยู่ในช่องเก็บของแล้ว เนื่องจากเป็นภารกิจพิเศษสิ้นค้าที่เลือกซื้อ จึงมีส่วนลดให้ทั้งหมดเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ต้องการจ่ายเงินทันทีหรือหักจากเงินรางวัล]

“โอ้โห ลดตั้งเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ยังมีราคาเกือบห้าร้อยตำลึงทอง ข้ายอมให้หักจากเงินรางวัลก็แล้วกัน ถึงอย่างไรข้ามั่นใจว่าภารกิจนี้ทำได้สำเร็จอย่างแน่นอน” เมื่อมีเครื่องมือที่นางต้องการ ภารกิจจะไม่สำเร็จได้อย่างไร

[ติ๊ง กรุณาสแกนลายนิ้วมือเพื่อลงนามในสัญญา]

ฟึบ ฟึบ

[การทำสัญญาเสร็จสมบูรณ์ พบกันอีกครั้งเมื่อท่านต้องการ ติ๊ง]

แหมมม ขายตรงเสร็จก็รีบไปเชียวนะ

หลังจากรับภารกิจเรียบร้อย จ้าวจางหมิ่นจึงสวมเสื้อคลุมอย่างมิดชิด และให้สาวใช้พาไปยังโรงค้าทาส ที่ตั้งอยู่ทางด้านทิศตะวันตกของเมืองเหอเฟย โดยไม่ลืมอุปกรณ์พิเศษในการตามหาคน โรงค้าทาสขนาดใหญ่ถูกล้อมด้วยกำแพงสูง ด้านในเต็มไปด้วยเสียงโซ่เหล็กที่เสียดสีกัน เสียงตะโกนจากเหล่าผู้คุม และเสียงร้องของทาสที่ถูกข่มขู่และทุบตี เมื่อไม่เชื่อฟังคำพูดของผู้คุม