บทที่9 ขายเสือซื้อสาวใช้

วันนี้ต้องเข้าเมืองหลินฮวาจึงให้สืออีเป็นคนบังคับรถม้า ส่วนสืออู่อยู่ดูแลความปลอดภัยในบ้าน

จ้าวหลงพาหลินฮวามาขายเสือที่โรงหมอฮุ่ยหวง ซึ่งเป็นโรงหมอเก่าแก่ของเมืองเทียนชาง ท่านหมอฮุ่ยรับซื้อทุกส่วนของเสือโดยให้ราคาสองร้อยแปดสิบตำลึงเงิน

หลินฮวาพอใจราคานี้จึงตอบตกลงและยังซื้อยาลดไข้ไปอีกหลายห่อ

หลังออกจากโรงหมอจ้าวหลงจึงถามขึ้น

”แม่นางหลินบ้านเจ้ามีคนป่วยหรือข้าเห็นเจ้าซื้อยามาหลายห่อ“

หลินฮวา “ หมู่บ้านหยู่เปิงอยู่ไกลจากโรงหมอข้ากังวลว่าถ้าคนในบ้านเจ็บป่วยขึ้นมาจะลำบาก มิสู้มียาลดไข้ติดบ้านไว้ดีกว่า

พูดจบหลินฮวาก็ยื่นยาลดไข้ให้จ้าวหลงสามห่อ จ้าวหลงรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ จะบ้าหรือไงยาลดไข้มีห่อนึงห้าสิบอีแปะ เขาไม่กล้ารับไว้หรอกนะ

หลินฮวายืนยันจะให้เขา นางนำห่อยาใส่ตระกร้าสะพายหลังของเขาจากนั้นนำเงินห้าตำลึงเงินให้เขา จ้าวหลงเบิกตากว้างไม่ยอมรับเงิน

หลินฮวา“ท่านรับไปเถิดเจ้าค่ะนี่เป็นน้ำใจของข้าเพื่อขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือในครั้งนี้”

จ้าวหลงดันเงินคืนให้นางหลินฮวาจึงพูดว่า

”ภรรยาท่านพึ่งคลอดบุตรชายให้ท่านต้องกินของบำรุงร่างกายดีๆจะได้มีน้ำนมให้เจ้าก้อนแป้ง อาการตอนกลางคืนค่อนข้างเย็น เดี๋ยวข้าจะไปซื้อผ้าท่านก็ซื้อผ้าห่มไปให้พี่สะใภ้สักผืนเถิดเจ้าค่ะ“

เมื่อจ้าวหลงคิดถึงภรรยาและบุตรชายเขาจึงเก็บเงินเข้าแขนเสื้อกล่าวขอบคุณแล้วจึงเดินตามหลินฮวาไปร้านขายผ้า

หลินฮวาซื้อรองเท้าให้บ่าวทุกคนคนละสองคู่และยังซื้อพื้นรองเท้าและผ้าหยาบอีกสองพับซื้อผ้าฝ้ายพับนึงไปให้จางซูเม่ย

จ้าวหลงซื้อผ้าห่มสองผืนและผ้าเนื้อหยาบไปให้ภรรยาอีกหนึ่งพับ

หลินฮวาให้สืออีบังคับรถม้าไปโรงค้าทาส อีกไม่กี่เดือนจางซูเม่ยก็จะคลอดจึงต้องหาสาวใช้เพิ่มอีกสักสองคน

จางซูเม่ยซื้อสาวใช้อายุสิบสี่ปีร่างกายแข็งแรงมาหนึ่งคนคนนี้ชื่อต้ายาถูกย่าแท้ๆขายมาเป็นทาสเพราะต้องการเอาเงินไปเลี้ยงหลานชายที่ยังเล็กอีกสองคน หลินฮวาค่อนข้างถูกชะตากับสาวใช้คนนี้

อีกคนเป็นหญิงวัยกลางคนชื่อไฉ่หงอายุสามสิบกว่าปีเคยเป็นแม่นมอยู่จวนขุนนาง เพราะทำให้ฮูหยินขุนนางไม่พอใจจึงถูกขายออกมา

ขากลับหลินฮวายังให้สืออีบังคับรถม้าไปร้านของชำซื้อข้าวสาร,ธัญพืชมาเพิ่มอีกหลายสิบจิน

หลินฮวา “ พี่จ้าวท่านก็ซื้อข้าวขาวไปให้พี่สะใภ้กินบำรุงร่างกายด้วยเถิดเจ้าค่ะ ”

นางคิดสักพักแล้วจึงพูดขึ้น “ เดี๋ยวพรุ่งนี้ปลายยามเฉิน(07.00-09.00น) ข้าจะขึ้นเขาถึงเวลานั้นถ้าท่านจะไปด้วยก็มาหาข้าที่บ้านนะเจ้าคะ “

จ้าวหลงพยักหน้าเป็นไก่จิกข้าวสาร แล้วจึงซื้อข้าวสารและเส้นหมี่กลับไปให้ภรรยาสิบจิน

เมื่อกลับถึงบ้าน หลินฮวานำสาวใช้ที่มาใหม่ทั้งสองคนมาพบจางซูเม่ย

หลินฮวา “คนนี้คือนายหญิงใหญ่ แม่นมหงระหว่างที่รอเจ้าก้อนแป้งคลอดออกมาเจ้าก็ช่วยจูเพ่ยดูแลนายหญิงใหญ่ไปก่อน”

“ต้ายาเจ้ามีหน้าที่ทำความสะอาดเรือนและซักเสื้อผ้าของข้าส่วนเสื้อผ้าของนายหญิงใหญ่จูเพ่ยเจ้าเป็นคนซัก“

แม่นมหง,ต้ายา,จูเพ่ย “เจ้าค่ะ”

“พวกเจ้าทุกคนจงฟังให้ดีข้าจะพูดแค่ครั้งเดียว บ้านนี้จะไม่เลี้ยงคนไม่ซื่อสัตย์อดีตพวกเจ้าจะเป็นยังไงข้าไม่สนใจ แต่ต่อไปนี้ในเมื่อเป็นคนของข้าจงเชื่อฟังข้าและช่วยข้าดูแลนายหญิงใหญ่และหลานของข้าที่กำลังจะเกิดมาให้ดีเข้าใจรึไม่ ”

บ่าวทุกคน “เข้าใจขอรับ/เจ้าค่ะ“

หลินฮวา “ดีในเมื่อพวกเจ้าเป็นคนของข้านอกจากจะกินอิ่มทุกมื้อแล้วข้ารับรองว่าตราบใดที่ข้ายังไม่ตายจะไม่มีใครมารังแกพวกเจ้าทุกคนได้”

บ่าวทุกคนส่งสายตาชื่นชมนายหญิงพวกบ่าวคิดว่านายหญิงของพวกเขาช่างดีเหลือเกิน

หลินฮวารู้สึกว่าตนเองเก่งมากพูดจาเลียนแบบพวกขายฝันได้เหมือนเป๊ะ

“นางตัวขาดทุน“ เสียงหญิงชราก่นด่าเสียงดังมาถึงบ้านของหลินฮวา