บทที่10 ปลาย่าง

“กินกินกินรู้จักแต่กินในบ้านไม่มีอาหารเหลือแล้วยังไม่รีบไปหาผักป่าอีกจะให้ข้าโมโหจนตายหรือไง“

เสียงหญิงชราก่นด่าเสียงดังมาถึงบ้านของหลินฮวา

หลินฮวาที่กำลังนอนเล่นบนแคร่ใต้ต้นหมางกั่ว(มะม่วง)ตั้งใจฟังด้วยความเพลิดเพลิน

หญิงชรา “ โอ้สวรรค์ไยจึงลำเอียงเอาชีวิตตาเฒ่าไปแล้ว ไยไม่เอาชีวิตหญิงชราคนนี้ไปด้วย ฮือ ฮือ “

สักพักก็มีเสียงเด็กดังขึ้น

“ ท่านย่าข้าจะขึ้นเขาไปหาผักป่าเดี๋ยวนี้ท่านหยุดร้องไห้ได้แล้ว ”

หญิงชราที่เมื่อกี้ยังร้องไห้คร่ำครวญอยู่หยุดร้องทันที หลินฮวาได้ยินจึงตั้งอกตั้งใจฟังด้วยความสนุกสนาน

หญิงชรา ” ยังคงเป็นเสี่ยวจวงของพวกเราที่รู้ความ เจ้ารีบไปเถิดนี่ก็ยามเว่ย(13.00-15.00น)แล้วอีกไม่นานก็ถึงเวลาอาหารเย็น “

เสี่ยวจวง “ เสี่ยวเมาไปเร็ว “

หลินฮวาลุกขึ้นจากแคร่อย่างเกียจคร้านเดินไปหยิบมีด,และตระกร้าสะพายหลัง

สืออี,สืออูเห็นดังนั้นจึงขอตามไปด้วย เมื่อหลินฮวาพยักหน้าสองพี่น้องฝาแฝดส่งยิ้มให้กัน แล้วหยิบมีดกับตระกร้าติดตามนายหญิงขึ้นเขา

เดินมาไม่นานหลินฮวาจึงเห็นเด็กหญิงผอมแห้งอายุประมาณห้าขวบจูงมือเด็กชายตัวน้อยอายุสามขวบเดินอยู่ข้างหน้า

หลินฮวาเห็นแล้วจึงรู้สึกสงสาร ชาติที่แล้วนางถูกเลี้ยงให้เป็นนักฆ่าแต่ใช่ว่าจิตใจนางจะโหดร้ายนางสังหารเฉพาะคนที่องค์กรสั่งให้จัดการ

เวลาว่างจากภารกิจนอกเหนือจากการเล่นเน็ตหลินฮวายังชอบนำเงินที่องค์กรให้มาไปซื้อของบริจาคให้คนไร้บ้านและสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เมื่อมาเห็นสภาพที่ผอมแห้งใส่เสื้อผ้าปะชุนของเด็กน้อยทั้งสองตรงหน้าแล้วจึงรู้สึกสงสาร

อันที่จริงตั้งแต่หลินฮวาได้ยินว่าเด็กน้อยที่ชื่อเสี่ยวจวงจะขึ้นเขาเก็บผักป่า หลินฮวาจึงตามออกมาดู และเมื่อได้เห็นร่างกายผอมแห้งของเด็กน้อยหลินฮวายิ่งรู้สึกสงสาร

เมื่อขึ้นมาถึงบนเขาหลินฮวาจึงเอ่ยถามเสี่ยวจวง

หลินฮวา ”เจ้าชื่อเสี่ยวจวงใช่ไหม “

เสี่ยวจวงจำพี่สาวที่พึ่งย้ายมาใหม่ได้จึงพยักหน้า

หลินฮวา ” ลำธารบนภูเขามีปลาเยอะไหม “

เสี่ยวจวง ” เยอะเจ้าค่ะแต่พวกมันว่องไวมาก “

หลินฮวา ” พาข้าไปที่นั่นแล้วข้าจะแบ่งปลาที่จับได้ให้เจ้า “

เสี่ยวจวง ” แต่ปลาจับยากมันไวมากเลยนะเจ้าคะ ”

หลินฮวา “ ข้ามีวิธีจับปลาเจ้าพาไปก็พอ ”

เสี่ยวจวงนำทางไปยังลำธารบนภูเขา อันที่จริงหลินฮวาหาข้ออ้างเพื่อจะมอบปลาให้เด็กน้อยเท่านั้น

เพราะถ้าจะมอบให้เฉยๆหลินฮวากลัวผู้อาวุโสที่บ้านของเด็กน้อยจะคิดว่านางดูถูกครอบครัวเขา

เมื่อมาถึงลำธารปลาในลำธารมีเยอะมาก เพราะว่าน้อยคนนักที่จะจับพวกมันได้พวกมันมีขนาดใหญ่ดูแล้วตัวนึงหนักอย่างน้อยสองสามจิน(1จิน=ครึ่งกิโล)

หลินฮวานำกิ่งไม้มาเหลาให้แหลม สืออี,สืออู่จึงทำตามนางเมื่อเหลาจนไม้แหลมแล้วหลินฮวาจึงไปยืนบนโขดหินในลำธาร

นางยืนนิ่งจ้องมองปลาที่แวกว่ายอยู่ในน้ำแล้วจึงนำไม้แหลมปักลงบนตัวปลาเลือดสีแดงของปลาไหลปนกับสายน้ำ

สืออี,สืออู่,เสี่ยวจวง,เสี่ยวเมา อ้าปากค้าง มือที่ถือไม้แหลมของหลินฮวาไวมากยังไม่ทันกระพริบตาก็แทงปลาได้อีกตัวและอีกตัว

สืออีได้สติก่อนใครรีบไปเก็บปลาที่หลินฮวาโยนลงบนพื้น สืออู่ฉลาดกว่าสืออีเมื่อเห็นนายหญิงวางไม้แหลมลงบนโขดหินเขาจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงชื่นชม

“นายหญิงเก่งมากขอร้บบ่าวก็อยากช่วยท่านจับปลาแต่บ่าวไม่รู้วิธี“

หลินฮวาได้ยินดังนั้นจึงสอนเทคนิคให้แก่เขา สืออีก็ตั้งใจฟังสิ่งที่หลินฮวาสอนด้วยแม้แต่เสี่ยวจวงแล้วเสี่ยวเมาก็ตั้งใจฟังตาไม่กระพริบมองหลินฮวาด้วยสายตาชื่นชม

หลินฮวามองสายตาพวกเขาแล้วรู้ว่าพวกเขามองนางเป็นไอดอล

นางจึงเชิดหน้าขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

” เอาล่ะพวกเจ้ามาลองทำตามที่ข้าสอน “

” เมาเมายังเล็กอย่าเข้าใกล้แม่น้ำเดี๋ยวจะตกลงไปเสี่ยวจวงดูน้องดีๆล่ะอย่าให้คลาดสายตา “

เสี่ยวจวงจับมือน้องชายแน่นสายตาก็จับจ้องสืออี,สืออู่ที่กำลังเอาไม้แหลมแทงปลา

ฉึก ฉึก

” จับได้แล้วขอรับนายหญิง “

“ ข้าก็จับได้แล้วขอรับ “

แฝดสองเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ เมื่อทำตามวิธีที่หลินฮวาบอกแล้วประสบความสำเร็จในการจับปลา

หลินฮวาปล่อยให้สืออี,สืออู่จับปลา นางชวนเสี่ยวจวงมาหาผักป่าใกล้ๆกับบริเวณลำธาร

หลินฮวาเก็บต้นหนิงเหมิงเฉ่า(ตระไคร้)ใส่ตระกร้าสะพายหลังวันนี้เธอจะทำปลาย่างเกลือกิน

จับปลามาได้ยี่สิบกว่าตัวหลินฮวาจึงบอกให้สืออี,สืออู่หยุดจับ

หลินฮวา “ พอแล้วเดี๋ยวจะกินกันไม่หมด “

สืออี,สืออู่หยุดจับปลาทันที ทั้งๆที่ยังรู้สึกสนุกกับการจับปลา แต่ก็เชื่อฟังนายหญิงยิ่งนักหลินฮวามองแฝดทั้งสองแล้วก็พยักหน้าพอใจที่ทั้งสองเชื่อฟัง

ระหว่างทางลงเขาเพราะเย็นแล้วจึงไม่เจอชาวบ้านคนอื่นๆ เมื่อมาถึงตีนเขาหลินฮวาจึงแบ่งปลาตัวใหญ่ให้เสี่ยวจวงห้าตัว ปลาตัวใหญ่และหนักหลินฮวาจึงให้สืออู่ถือไปส่งหน้าบ้านของเสี่ยวจวง

หลินฮวาให้ป้าหวังขอดเกล็ดปลาผ่าไส้ออกล้างปลาให้สะอาด แล้วยัดหนิงเหมิงเฉ่าใส่ไปในท้องปลา

ต้ายาก็มาช่วยป้าหวังขอดเกล็ดปลาด้วยอีกแรง จากนั้นหลินฮวาจึงนำเกลือมาทาลงบนตัวปลาแล้วให้ป้าหวังย่างปลา

ต้ายาและป้าหวังมองเกลือที่ทาบนตัวปลาด้วยความเสียดาย

ไม่นานปลาย่างก็สุก หลินฮวาให้สืออู่นำปลาย่างไปให้เสี่ยวจวงสองตัว ที่เหลือนางและจางซูเม่ยรวมถึงบ่าวรับใช้ทุกคนกินกับข้าวสวยร้อนๆจนหมด

จางซูเม่ยชื่นชอบยิ่งนักกินปลาไปถึงสองตัว นางอ้างว่าเจ้าก้อนแป้งในท้องชอบกิน หลินฮวาหัวเราะลั่นบ้านพวกบ่าวก็กลั้นขำจนไหล่สั่น