บทที่8 เสือ

หลินฮวาเดินขึ้นเขาได้ไม่นานก็พบกับหญิงสาวในหมู่บ้านหลายคนกำลังหาผักป่ากันอยู่

พวกนางหลายคนไม่เคยเห็นหลินฮวา แต่รู้ว่ามีคนต่างถิ่นย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านหยู่เปิง ซื้อที่ดินและสร้างบ้านหลังใหญ่ล้อมรั้วสูงจนมองไม่เห็นด้านใน

จ้าวเหลียนลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้านเคยเห็นหลินฮวาจึงยิ้มกว้างกล่าวทักทาย

“ แม่นางหลินเจ้าขึ้นเขามาเก็บผักป่าใช่รึไม่ ผักป่าตรงนี้เยอะแยะเลยมาเก็บด้วยกันสิ ”

หลินฮวาเห็นว่าสตรีนางนี้มีน้ำใจนางจึงตอบด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร

” ขอบใจเจ้ามากแต่ข้ากำลังจะไปล่าสัตว์น่ะ “

จ้าวเหลียนเห็นหญิงสาวดูแล้วน่าจะอายุพอๆกับตนเอง บอกว่าจะไปล่าสัตว์จึงชะงักไปชั่วครู่ แต่เมื่อสายตามองเห็นคันธนูจึงพยักหน้าแล้วยิ้มกว้าง

จ้าวเหลียน“ เจ้าต้องเดินเข้าไปลึกสักหน่อยนะจะมีสัตว์ป่าเยอะ ภูเขาลูกนี้อุดมสมบูรณ์นายพรานที่นี่มักจะล่าสัตว์ใหญ่มาได้เป็นประจำ “

หลินฮวาพยักหน้าแล้วจึงเดินต่อไป เดินมาได้ประมาณหนึ่งชั่วยามก็ได้ยินเสียงน้ำไหล

หลินฮวาค่อยๆเดินไปทางที่ได้ยินเสียงน้ำ มองจากที่ไกลๆนางเห็นกวางตัวนึงกำลังกินน้ำอยู่ หลินฮวาค่อยๆย่องไปใกล้ๆแล้วหลบหลังต้นไม้

นางเหนี่ยวสายธนูกำลังจะยิงออกไป แต่ได้ยินเสียงดังสวบสาบเบาๆเสียก่อน หลินฮวากลั้นลมหายใจ นางเห็นเสือค่อยๆย่องไปทางกวางป่าที่กำลังก้มดื่มน้ำริมลำธาร

หลินฮวายกยิ้มมุมปาก นางเล็งธนูไปทางหัวเสือระหว่างที่เสือเข้ากัดที่ลำคอของกวางป่า ลูกธนูของหลินฮวาปักโดนที่หัวของเสือจนมันส่งเสียงร้องคำราม ” โฮกๆ “

หลินฮวายิงซ้ำเข้าไปอีก ครั้งนี้ลูกธนูปักที่กลางลำตัวเสือ มันดิ้นแล้วส่งเสียงร้องคำราม “ โฮกๆ“

หลินฮวาเดินเข้าไปใกล้มันแล้วยิงลูกธนูเข้าไปในปากมันในขณะที่มันส่งเสียงร้องคำราม

” ฟิ้ว ฉึก “ เสือตายสนิท

หลินฮวาดึงลูกธนูออกจากเสือ นางตรวจสภาพของเสือแล้วจึงโล่งใจ หนังเสือไม่เสียหายมากนัก ยังพอที่ขายได้ราคาดี

หลินฮวามองดวงตาเสือที่เบิกกว้าง นางใช้มือลูบเปลือกตาเสือให้ปิดลงแต่ดวงตาเสือยังเบิกกว้างเหมือนเดิม

นางจึงพูดขึ้นว่า” เจ้าเสือข้ากำลังต้องการใช้เงินเจ้าก็มาพอดี ชาตินี้เจ้าหมดกรรมแล้ว หลังจากนี้ข้าขอให้เจ้าได้เกิดเป็นคนรวยๆนะ อย่าได้เกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานอีกเลย “

นางพูดจบก็ใช้มือลูบเปลือกตาเสือให้หลับสนิท น่าแปลกครั้งนี้ดวงตาเสือปิดลงอย่างง่ายดาย

หลินฮวาปลดตระกร้าสะพายหลังออก แบกเสือขึ้นหลังมือข้างนึงก็หิ้วกวางที่โดนเสือกัดตาย

หลินฮวารู้สึกดีใจที่พละกำลังของนางและทักษะการต่อสู้ของนางตามติดวิญญาณนางมาด้วย ไม่เช่นนั้นในยุคโบราณที่ผู้ชายเป็นใหญ่ถ้านางอยากมีชีวิตรอดในยุคนี้คงหืดขึ้นคอเลยทีเดียว

เดินมาถึงเชิงเขาหลินฮวาเงยหน้ามองฟ้า พระอาทิตย์ขึ้นกลางศรีษะพอดี ป่านนี้จางซูเม่ยคงรอกินข้าวกลางวัน คิดได้ดังนั้นหลินฮวาจึงรีบเดินให้เร็วขึ้น

ระหว่างทางลงเขาพบชาวบ้านสามสี่คนกำลังหาฟืนและผักป่า พวกเขาเห็นหลินฮวาแบกเสืออยู่บนหลัง พวกเขาตกใจจนไม่กล้าขยับตัว เมื่อตั้งสติได้หลินฮวาก็เดินลงเขาไปแล้วหนึ่งในนั้นพูดขึ้นว่า

“ นั่นคือเสือรีบไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านกันเร็ว ”

บรุษในหมู่บ้านที่เห็นหลินฮวาแบกเสือกลับมาจึงรีบวิ่งไปบ้านหัวหน้าหมู่บ้านทันที

“ สืออี,สืออู่เปิดประตูหน่อยข้ากลับมาแล้ว ”

สืออีได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งมาเปิดประตู พอเขาเห็นนายหญิงของพวกเขาแบกเสือกลับมาก็อ้าปากค้างยืนนิ่งขวางทางเข้าบ้าน หลินฮวาจึงใช้เท้าถีบเขาเบาๆสืออีรีบหลีกทางให้ เขาหัวเราะเบาๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่าบ่าวผิดไปแล้วขอรับที่ขวางทางนายหญิง ”

หลินฮวา “ รีบปิดประตู กินข้าวกลางวันกันรึยัง ”

สืออีปิดประตูพลางตอบ “ ยังขอรับพวกเรารอนายหญิง ”

หลินฮวา “ อืม ไปล้างมือแล้วไปกินข้าว ”

สืออีตอบรับ “ ขอรับๆบ่าวจะไปเดี๋ยวนี้ ”

หลินฮวาโยนเสือและกวางป่าลงกลางลานบ้านแล้วจึงไปล้างมือ ขณะที่กำลังนั่งกินอาหารกลางวันอยู่กับจางซูเม่ย

มีเสียงเรียกอยู่หน้าบ้าน สืออีที่กำลังกินข้าวอยู่กับบ่าวทุกคนในครัวเดินออกมายืนรอคำสั่งนายหญิง

หลินฮวา “ เจ้าไปกินข้าวให้เสร็จก่อน ”

สืออีจึงเดินกลับเข้าไปในครัว หลินฮวากินข้าวเสร็จเร็วมากตามนิสัยเดิมที่มีติดตัวมาตั้งแต่ก่อนทะลุมิติ

หลินฮวาเปิดประตูให้หัวหน้าหมู่บ้านเข้ามามีชาวบ้านสามสี่คนและบุตรชายหัวหน้าหมู่บ้านเดินตามเข้ามาด้วย

แต่พอชาวบ้านที่ออกันอยู่หน้าประตูจะเข้ามาหลินฮวาก็ปรายตามองสืออู่

สืออู่เป็นคนฉลาดจึงใช้คำพูดที่สุภาพบอกให้ชาวบ้านที่เหลือรออยู่ข้างนอก

หัวหน้าหมู่บ้าน “ ปกติแล้วเสือจะอยู่ในป่าลึกมาก นางหนูหลินเจ้าเข้าไปล่าเสือในป่าลึกใช่รึไม่ ”

หลินฮวา“ ไม่ใช่เจ้าค่ะข้าเจอเสือหลังจากที่เดินเข้าไปได้ประมาณหนึ่งชั่วยาม มันกัดกวางที่กำลังดื่มน้ำอยู่ตรงลำธาร ”

หัวหน้าหมู่บ้าน “ โชคดีของคนในหมู่บ้านที่เจ้าเสือตัวนี้ถูกเจ้าฆ่าตาย ไม่เช่นนั้นชาวบ้านที่เข้าไปหาของป่าคงถูกเสือกัดตาย ”

คุยกันอีกสองสามคำหัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านจึงจากไป

หลินฮวาให้สืออีตัดน่องกวางป่าไปให้หัวหน้าหมู่บ้านสองน่อง

สืออี “ ท่านลุงนายหญิงให้เอามาให้ขอรับ

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านได้รับน่องกวางจึงยิ้มกว้างกล่าวขอบคุณ

สืออี” นายหญิงถามว่าในหมู่บ้านหยู่เปิงมีคนชำแหละเนื้อเสือเป็นไหมขอรับ “

หัวหน้าหมู่บ้านได้ยินดังนั้นจึงให้บุตรชายนำทางสืออีให้ไปบ้านจ้าวหลง

จ้าวหลงสมกับที่เป็นพรานป่าประจำหมู่บ้าน ใช้เวลาไม่นานก็ชำแหละเนื้อแยกชิ้นส่วนของเสือเสร็จเรียบร้อย และยังแนะนำร้านที่ขายได้ราคาดีในเมืองให้หลินฮวาอีกด้วยหลินฮวาจึงชวนจ้าวหลงเข้าเมืองในวันพรุ่งนี้ด้วยกันเสียเลย

หลินฮวาให้หนังกวางและน่องส่วนหน้าของกวางป่าแก่จ้าวหลงและนัดแนะเวลาเข้าเมืองในวันพรุ่งนี้