บทที่16 ต้มดินทำเกลือ

ก่อนกลับหมู่บ้านหลินฮวาแวะซื้อผ้าขาวบางหนึ่งพับกลับไปด้วย หลังอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย หลินฮวานำผ้าขาวบางมาให้แม่นมไฉ่ตัดเป็นผืนประมาณสามสิบคูณสี่สิบนิ้วได้ผ้าขาวบางทั้งหมดห้าผืน

หลินฮวาเรียกจางซูเม่ยบ่าวชายหญิงมาดูวิธีการทำ

หลินฮวานำผ้าขาวบางหนึ่งผืนมาขึงไว้บนปากถังนำดินเค็มเทลงบนผ้าขาวบาง เทน้ำลงไปให้ท่วมดินเค็มนำน้ำในถังที่ได้จากการกรองของผ้าขาวบางไปต้มจนแห้งเมื่อได้ผลึกเกลือหลินฮวาจึงให้บ่าวชายหญิงชิมดู

“ นายหญิงนี่มันเกลือ ” ต้ายาพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น

หลินฮวา “ชู่ว!อย่าเสียงดัง พวกเจ้าต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับห้ามแพร่งพรายออกไป“

ต้ายา ” เจ้าค่ะบ่าวจะรู้หนักเบาจะไม่พูดออกไปอย่างเด็ดขาด “

บ่าวชายหญิงที่เหลือต่างก็พยักหน้าเป็นไก่จิกข้าวสารยืนยันว่าพวกเขาทุกคนรู้หนักเบาไม่แพร่งพรายออกไปอย่างเด็ดขาด

หลินฮวา“ เอาล่ะข้าเชื่อใจพวกเจ้าเพราะถ้าข้าตายพวกเจ้าที่เป็นบ่าวของข้าไม่มีทางรอดไปได้ อย่าปล่อยให้ใครมาล้วงความลับล่ะ ”

บ่าวชายหญิง“ เจ้าค่ะ/ขอรับ ”

หลินฮวา“ ป้าหวังไปทำอาหารเย็น คนที่เหลือช่วยกันทำที่เหลือให้เสร็จแล้วนำเกลือใส่ไหไว้ ต่อไปนี้พวกเราจะมีเกลือใช้โดยที่ไม่ต้องเสียเงินซื้อแล้ว วันไหนว่างๆไปจับปลามาทำปลาย่างเกลือกินกัน “

จางซูเม่ยและบ่าวทุกคนยิ้มกว้าง เมื่อคิดถึงปลาย่างเกลือ

หลินฮวาประคองจางซูเม่ยไปนั่งเล่นที่ศาลาริมน้ำ นางเอามือวางลงบนท้องของจางซูเม่ยเบาๆ เจ้าก้อนแป้งดิ้นทักทายหลินฮวาทันทีที่มือของนางสัมผัสท้อง

จางซูเม่ย” ดูแล้วเจ้าก้อนแป้งต้องชอบเจ้ามากแน่ๆ “

หลินฮวา ” ใช่แล้วเจ้าก้อนแป้งชอบข้าที่สุดจริงรึไม่ เจ้าชอบท่านน้าที่สุดใช่ไหม “

เจ้าก้อนแป้งดิ้นแรงกว่าเดิมเตะมือของหลินฮวาเพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาชอบนางที่สุด เรียกเสียงหัวเราะดังลั่นของหลินฮวา จางซูเม่ยหัวเราะเบาๆนางก็ชอบหลินฮวาในตอนนี้ที่สุด

เมื่อก่อนเป็นเพราะความสงสารจึงรับหลินฮวาให้มาอยู่ข้างกายเป็นสาวใช้ส่วนตัว แต่หลินฮวาในเวลานี้เป็นครอบครัวของนางเป็นน้องสาวที่เข้มแข็งของนาง เหมือนเจ้าก้อนแป้งจะรู้ความคิดของมารดาจึงดิ้นแรงกว่าเดิม

หลินฮวาก้มลงหอมท้องของจางซูเม่ยนางพูดกับเจ้าก้อนแป้งในท้อง

” พรุ่งนี้น้าจะต้องเข้าป่าลึกไม่อยู่บ้านสองสามวันเจ้าห้ามดื้อรู้รึไม่เมื่อน้ากลับมาจะซื้อขนมกุ้ยฮวามาให้เจ้ากินดีรึไม่ “

เจ้าก้อนแป้งเตะท้องบริเวณที่มือของหลินฮวาวางอยู่เป็นการยืนยันว่าเขาจะไม่ดื้อท่านน้าอย่าลืมซื้อขนมกุ้ยฮวากลับมานะ ”

จางซูเม่ย“ เจ้าจะเข้าป่าลึกหรือมันอันตรายมากนะ ”

หลินฮวา “ เจ้าไม่ต้องห่วงข้าเอาตัวรอดได้ พี่ใหญ่จ้าวเล่าว่าภูเขาสามลูกของหมู่บ้านหยู่เปิง เคยมีนายพรานที่เก่งมากๆเข้าไปล่าสัตว์ในป่าลึก นอกจากมีสัตว์ร้ายแล้วในป่าลึกยังมีสมุนมากมาย ”

“ เขาบอกว่ามีโสมหลายร้อยปีด้วยนะ นายพรานคนนั้นนำโสมไปขายจนร่ำรวยเลิกอาชีพนายพรานนำเงินที่ขายโสมได้ย้ายไปอยู่เมืองที่เจริญรุ่งเรืองกว่าเมืองเทียนชาง ซื้อบ้านหลังใหญ่และแต่งภรรยา “

จางซูเม่ย“ มันอันตรายข้าไม่อยากให้เจ้าไป ”

หลินฮวา“ เจ้าเชื่อข้า สัตว์ป่าทำอะไรข้าไม่ได้ข้าจะปลอดภัยกลับมา ”

จางซูเม่ยรู้ว่าถ้าหลินฮวาตัดสินใจแล้วไม่มีใครสามารถห้ามนางได้ จึงจับมือหลินฮวาแล้วบอกให้นางรีบกลับมา

หลินฮวา “ เจ้าดูแลตนเองให้ดีสั่งบ่าวไพร่ห้ามบอกใครว่าข้าไปไหน ถ้ามีคนมาถามบอกว่าข้าไปหาญาติไม่กี่วันก็กลับมา ”

คืนนั้นหลังอาหารเย็นหลินฮวาเรียกบ่าวทุกคนมากำชับให้ดูแลนายหญิงใหญ่ให้ดี สืออีสืออู่อยากตามไปด้วยแต่หลินฮวาบอกให้พวกเขาอยู่ดูแลนายหญิงใหญ่

ป้าหวังกับแม่นมไฉ่และต้ายารีบเข้าครัวช่วยกันทำเสบียงให้นายหญิงโดยไม่ต้องรอคำสั่ง เมื่อสั่งกำชับทุกคนเรียบร้อยนางจึงให้จูเพ่ยประคองจางซูเม่ยเดินย่อยอาหาร

วันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่สว่างในบ้านยังไม่มีใครตื่น หลินฮวาปลุกจูเพ่ยให้มาล็อกประตูบ้าน นางอาศัยแสงจากคบเพลิงมุ่งหน้าเดินขึ้นเขา