บทที่17 เจียงอวี้

หลินฮวาใช้เวลาเดินทางหนึ่งวันเต็มในที่สุดก็เข้ามาถึงในป่าลึกบริเวณที่มีสัตว์ร้าย หลินฮวาไม่ได้มาล่าสัตว์จึงหลีกเลี่ยงที่จะปะทะกับพวกมัน

นางตั้งใจมาหาสมุนไพรล้ำค่าราคาสูงไปขาย จากคำบอกเล่าของนายพรานที่ขายโสมจนเป็นเศรษฐีพี่ใหญ่จ้าวเล่าว่าพ้นจากจุดที่มีสัตว์ร้ายไม่ไกลจะมีสมุนไพรอยู่มากมาย

ฟ้ามืดแล้วเดินทางไม่สะดวกหลินฮวาจึงก่อไฟพักค้างแรมใต้ต้นไม้ใหญ่ บรู๋วววว เสียงหมาป่าหอนดังอยู่ไม่ไกล เพื่อความปลอดภัยหลินฮวาจึงปีนขึ้นต้นไม้ใหญ่

เมื่ออยู่บนต้นไม้แล้วหลินฮวาตั้งใจว่าจะพักสายตาสักหน่อยเพราะใต้ต้นไม้มีกองไฟที่นางก่อไว้สัตว์ป่ากลัวไฟมันคงไม่กล้าเข้ามาใกล้มากจนเกินไป

ระหว่างที่กำลังหลับอยู่ ด้วยความที่หลินฮวาเคยเป็นนักฆ่าและยังถูกองค์กรฝึกฝนทักษะการต่อสู้ตั้งแต่เด็ก

หลินฮวาจึงมีสัมผัสที่ไวมากนางล้วงกริชมาจากแขนเสื้อ ตัดฉับเข้าที่คอของงูเหลือมจนขาดกระเด็นตกไปคาอยู่บนกิ่งไม้

หลินฮวารีบโยนซากงูไปให้ไกลมากที่สุดจากบริเวณที่นางอยู่ นางนำน้ำในถุงหนังสัตว์ออกมาชำระล้างเลือดงูแต่กลิ่นของเลือดงูแรงมากน้ำในถุงหนังสัตว์มีน้อยเกินไป ทำให้กลิ่นคาวเลือดจางหายไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

หลินฮวาสบถด่าออกมาทันที ” มารดามันเถอะเจ้างูชั่วหางานให้ข้าซะแล้ว “

หลินฮวากำลังจะปีนลงไปบนกิ่งไม้ที่หัวงูเหลือมคาอยู่ นางจะไปเก็บหัวงูเปื้อนเลือดโยนทิ้ง

หมาป่าโผล่ออกมาพอดีพวกมันไม่กล้าเข้าใกล้กองไฟมากนัก มันเดินวนอยู่รอบๆไม่ไกลนัก

พวกมันรอจนกระทั่งกองไฟค่อยๆมอดดับลงในตอนเช้า พวกมันจึงเริ่มเดินเข้ามาใกล้ต้นไม้ที่หลินฮวาซ่อนตัวอยู่

หลินฮวานับถือในความใจเย็นของหมาป่าฝูงนี้พวกมันอดทนรออยู่เกือบสองชั่วยามให้กองไฟมอดดับถึงลงมือ หลินฮวากำคันธนูในมือแน่นหมาป่ามีประมาณยี่สิบตัว

แม้นางจะซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้แต่ก็ไม่สามารถอยู่บนต้นไม้ได้ตลอดนางต้องจัดการจ่าฝูงของมันให้ได้เสียก่อน

หลินฮวามองหาตัวจ่าฝูงก็เห็นหมาป่าสีเทาตัวนึงตัวใหญ่กว่าตัวอื่นๆ นางสังเกตุเห็นหมาป่าตัวอื่นทำตามคำสั่งมันนางจึงเดาว่าเจ้าเทาคงจะเป็นจ่าฝูง

คิดได้ดังนั้นหลินฮวาก็เล็งลูกธนูไปที่เจ้าเทาแต่เบื้องหน้าเจ้าเทามีหมาป่าอยุ่สามตัวบังอยู่ทำให้นางไม่สามารถเล็งธนูไปที่จุดตายได้

ขณะที่หลินฮวามองหาช่องโหว่เพื่อยิงเข้าจุดตายของเจ้าเทาก็มีเสือโคร่งตัวใหญ่จู่โจมเจ้าเทาจากด้านหลัง มันกัดเข้าที่ลำคอของเจ้าเทาแล้วกระฉากจนเจ้าเทาแน่นิ่ง

หลินฮวาไม่รู้ว่าเสือโคร่งตัวนี้ซุ่มอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่รู้แต่ว่ามันจู่โจมได้ว่องไวมาก

หมาป่าตัวอื่นๆเมื่อเห็นเจ้าเทาซึ่งเป็นจ่าฝูงตายแล้วพวกมันจึงแยกย้ายกันวิ่งหนี

หลังจากที่เสือโคร่งฆ่าเจ้าเทาแล้วมันก็กัดเข้าที่ลำคอหมาป่าอีกตัวที่อยู่ใกล้เจ้าเทาที่สุดทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก

นอกจากเจ้าเทาและหมาป่าอีกตัวที่ถูกเสือโคร่งกัดตายหมาป่าตัวอื่นๆล้วนวิ่งหนีตายไปจนหมด หลินฮวาไม่กล้าขยับตัวนางอยู่นิ่งๆเพราะลำพังกลิ่นของมนุษย์ก็ทำให้เสือโคร่งหาตัวนางได้ไม่ยาก

โชคยังดีที่กลิ่นคาวเลือดของเจ้าเทาและหมาป่าอีกตัวกลบกลิ่นนางจนหมด เสือโคร่งจึงไม่เห็นนาง

หลินฮวาอดทนรอจนตระคริวกินขา เสือโคร่งถึงกินเจ้าเทาจนหมดเมื่อกินหมดแล้ว มันจึงคาบหมาป่าอีกตัวจากไปหลินฮวาเดาว่ามันคงนำกลับไปให้คู่ของมัน

อันที่จริงหลินฮวาใช้โอกาสตอนที่เสือโคร่งกำลังกินเจ้าเทายิงธนูสังหารมันก็ได้ แต่นางมีความรู้สึกว่าไม่อยากสังหารเสือโคร่งตัวนี้ เพราะมันนางจึงไม่ต้องสู้กับฝูงหมาป่าให้เหนื่อย และอีกอย่างความรู้สึกในใจของนางบอกว่าอย่าฆ่ามัน

ความรู้สึกของหลินฮวาแม่นมาก เสือโคร่งตัวนี้ออกมาหาอาหารที่รังของมันมีคู่ของมันที่กำลังอ่อนแอเพราะพึ่งคลอดเจ้าเสือน้อยสองตัว ถ้ามันไม่ได้กลับไปลูกและเมียของมันต้องถูกสัตว์อื่นฆ่าตายแน่ๆ

อีกด้านนึงเจียงอวี้ซึ่งมาล่าสัตว์กับสหายอีกสี่คนเขาพลัดหลงเข้ามาในป่าลึกคนเดียวเพราะเมื่อวานขณะที่กำลังล่าสัตว์เขาเห็นกวางเผือกหายากมาก เขายิงมันไม่โดนเขาไล่ล่ามันจนหลงเข้ามาในป่าลึกระหว่างทางเจอสัตว์ดุร้ายหลายตัวโชคดีที่เขามีวรยุทธจึงรอดมาได้