มาเฟียสาวผู้เย็นชา 1.2

“ใช่ครับนายหญิง วันนี้คุณโรเบิร์ตขอลางานครับ” เมื่อเจอคำถามของโซเฟีย หมอจึงได้แต่หันมามองหน้ากัน

จากนั้นก็มีหมอสองสามคนเดินออกไปหยิบอุปกรณ์การแพทย์ และกลับมาพร้อมกับชายชุดดำที่ไปหยิบแฟ้มผู้ป่วยของคุณหนูซูซานในห้องหมอโรเบิร์ตกลับมาถึงพอดี

โซเฟียรับแฟ้มมา เหลือบตามองหมอพวกนั้นก่อนจะบอกกับพวกเขา

“ทุกคนไม่ต้องตามไป รอรับซูซานอยู่ที่นี่เถอะ ถ้าอาการกำเริบจริง ก็อาจต้องมาอยู่ที่นี่สักพัก”

“นายหญิง…” หมอชราเรียกตัวหญิงสาวเอาไว้ ก่อนที่เธอจะกลับ เขาเดินเข้าไปใกล้และยื่นบางอย่างใส่มือของเธอ

“?” โซเฟียมองสิ่งของที่เหมือนกับไข่ในมือ หมอชราส่ายหน้าคล้ายให้เธอไม่ต้องถามสิ่งใด ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงหันหลังเดินจากมาทันที

มหาวิทยาลัย

ขณะอยู่ภายในรถเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน มาเฟียสาวก้มมองไข่ในมือที่ราวกับติดกาวเอาไว้ เพราะก้อนไข่อุ่น ๆ ขนาดเท่าข้อนิ้วโป้งแปะไว้กลางมือของเธอโดยไม่ยอมหลุดออกแม้จะพยายามดึงเท่าไรก็ตาม

“นายหญิง ชายชราคนนั้นวิจัยอาวุธสำเร็จแล้วหรือเปล่าครับ” คนสนิทซึ่งเป็นชายชุดดำที่คอยทำตามคำสั่งของหญิงสาวเอ่ยถามขึ้นมา

“อาวุธของเขายังน่าสงสัยเหมือนเคย” โซเฟียรำพึงสุดท้ายก็เลิกสนใจไข่ใบนั้น สายตาเบี่ยงออกไปมองนอกกระจก รถแล่นผ่านป่าใหญ่ไม่นานก็มาถึงประตูเหล็กดัดขนาดใหญ่สีดำ

ดวงตาของคนสนิทเป็นประกายเล็กน้อย ก่อนที่ประตูเหล็กดัดจะถูกผลักออกราวกับมีคนกดปุ่มหรือกำลังดึงจากด้านหนึ่ง ประตูเหล็กนี้เป็นเหมือนป้อมปราการป้องกันไม่ให้ศัตรูเข้ามาในเขตพื้นที่ของมาเฟียสาวได้โดยง่าย

สิ่งนี้คือ ‘อาวุธ’ ที่แพทย์ชราทำขึ้นมา แต่หากจะเรียกว่าอาวุธก็คงไม่ถูกต้องเสียทีเดียว เพราะแท้จริงแล้วสิ่งนี้คือ ‘อาวุธป้องกัน’ ชนิดหนึ่ง ซึ่งมาในรูปแบบที่แปลกประหลาด แต่นั่นก็ทำให้คนที่เห็นต้องทึ่งกับประสิทธิภาพของมันอยู่เสมอ

หญิงสาวมองผ่านทิวทัศน์คุ้นตาเบื้องหน้าไปด้วยใจที่เลื่อนลอย ก่อนจะฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้จึงก้มหน้าลงมองสิ่งที่ตนเองถือไว้ในมือ โซเฟียเลยคิดว่าเจ้านี่ก็น่าจะเป็นอาวุธป้องกันบางอย่างเหมือนกัน เฉกเช่นเดียวกับประตูที่มีการทำกลไกป้องกันเอาไว้ เพียงแต่เธอยังไม่คิดสนใจวิธีใช้ของมันในตอนนี้

เมื่อรถจอดสนิท หญิงสาวจึงก้าวลงเดินเข้าไปในบ้าน พอเห็นว่าในห้องโถงไม่มีคนก็ไม่ได้ประหลาดใจแต่อย่างใด เนื่องจากบ้านหลังนี้มีคนอาศัยอยู่เพียงสามคนเท่านั้น คนแรกคือเธอที่มักจะออกไปทำงานด้านนอกเสมอ โรเบิร์ตสามีของเธอก็เป็นแพทย์หนุ่มที่มากความสามารถ เขาชอบขลุกตัวอยู่ในห้องวิจัยในสวนด้านหลัง ส่วนซูซานผู้เป็นน้องสาวก็ร่างกายอ่อนแอเกินกว่าจะออกไปด้านนอกได้ จึงมักใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้เพียงลำพัง

หญิงสาวชุดดำทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา เปิดแฟ้มอาการป่วยของน้องสาวออกดู พบว่าทิศทางการรักษาพัฒนาขึ้นมาก ร่างกายของสาวน้อยแข็งแรงขึ้นเรื่อย ๆ

โซเฟียหัวเราะเบา ๆ ออกมา แม้สีหน้าจะไม่ได้เปลี่ยนไป แต่เมื่อนึกถึงโรเบิร์ตผู้เป็นสามี ซึ่งถือว่าเป็นคนในครอบครัวอีกคนหนึ่งก็อบอุ่นในใจขึ้นมา

“ฉันโชคดีจริง ๆ ที่มีโรเบิร์ตคอยดูแลซูซานให้”

เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดแปลกไปก็ปิดแฟ้มการรักษาลง และก้าวเดินขึ้นไปบนห้องชั้นสองทันทีโดยมีคนสนิทเดินตามมา

“วันนี้มีเรื่องมากมายที่ฉันอยากเล่าให้ซูซานฟัง จัดการพวกที่เล่นชู้ในบ้านของฉันรึยัง ?” โซเฟียหันไปเอ่ยถามลูกน้องคนสนิท

“นายหญิง เราจัดการกับคนเหล่านั้นอย่างเด็ดขาดแล้วครับ”

“ฉันไม่เข้าใจความคิดของคนพวกนั้นเลย พวกเขาฝึกฝนมาด้วยกัน สนิทสนมดั่งพี่น้องที่ตายแทนกันได้ อีกทั้งยังอยู่ใต้ชายคาเดียวกันมาโดยตลอด ทำไมจึงผิดใจกันเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว แล้วยังเป็นผู้หญิงที่เล่นชู้อย่างตั้งใจเสียด้วย”

“เราจะไม่ให้เกิดเรื่องชู้สาวขึ้นในแฟมิลีอีกครับ ขออภัยที่ทำให้นายหญิงต้องอารมณ์เสีย” คนสนิทเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด

“ไปจัดการให้เรียบร้อยเถอะ ฉันจะไปหาซูซาน” พูดจบโซเฟียก็ไล่ลูกน้องกลับไป