บทที่7

นิรมนไม่รู้ว่าเมื่อคืนเผลอหลับไปตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีหนังสือก็ร่วงหล่นลงมาข้างเตียงเสียแล้ว

หล่อนบิดตัวลุกขึ้นจากที่นอน หยิบหนังสือที่โหมอ่านจนจบกลับเข้าชั้นเล็กๆ ข้างโต๊ะเครื่องแป้ง

ความตั้งใจวันนี้คือหาซื้อของสดเข้าห้อง พร้อมกับออกไปหางานทำ แต่ถ้าหาไม่ได้จริงๆ คงต้องงัดสกิลที่ได้จากอาม่ามาเปิดร้านขายข้าวหน้าเป็ด คิดได้ดังนั้นร่างกายจึงขยับตัวจัดการตนเองโดยอัตโนมัติ

บนรถเมล์สาธารณะ..หญิงสาวร่างเล็กนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวด้านหน้าสุดหลังคนขับ ก่อนที่เห็นหญิงชราเดินขึ้นมาบนรถพร้อมกับถือข้าวของเต็มมือ

นิรมนตัดสินใจลุกขึ้นให้ท่านนั่งแทน ส่วนตัวเองเปลี่ยนมายืนด้านข้าง ยังดีเวลานี้ผ่านช่วงเวลาวุ่นวายที่สุดของวัน..คนจึงไม่มากนัก

"ขอบคุณนะแม่หนู"

"ค่ะ คุณยาย" คนหน้าหมวยส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้ หล่อนมักจะใจอ่อนกับคนแก่ และเด็กเป็นพิเศษ

ทว่าก่อนที่หญิงชราจะทันตอบ รถเมล์ที่กำลังแล่นไปตามพื้นถนนที่มีคลื่นก็เกิดเสียงยางล้อระเบิดขึ้น

ปังงงง

ในขณะที่คนขับพยายามประคองรถให้อยู่

เอี๊ยดดดดด

โครมมมม

จวบจนรถพลิกคว่ำ..ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก!

ร่างเล็กลอยกระแทกกับอะไรบางอย่าง ความเจ็บร้าวลึกไปถึงภายใน..ดวงตาดำสนิทหรี่มองหญิงชราด้วยความเป็นห่วง ทว่าภาพตรงหน้ากลับพร่าเลือนเหลือเกิน

“ไม่ต้องกลัว..ข้ากำลังประทานพรตามที่เจ้าร้องขอ” เสียงกระซิบปราณีปลอบคือเสียงสุดท้ายที่หล่อนได้ยิน ก่อนทุกอย่างจะดับสิ้นไป

ณ ห้องคอนโด

"โอ๊ย" เสียงแหบพร่าลำคอแห้งผาก ศีรษะร้าวระบม..แต่ความเจ็บที่ว่าเบาบางกว่าตอนรถชนนัก

หญิงสาวถอนหายใจโล่งอก นึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่พาหล่อนรอดจากอุบัติเหตุในครั้งนี้

“ฮือๆ หม่ามี้ฟื้นแล้ว น้องพัน..ฮึก คิดว่าหม่ามี้จะไม่ฟื้นแล้วสักอีก” เสียงเด็กชายร้องไห้สะอึกสะอื้นข้างหู พร้อมกับร่างกลมเล็กโถมตัวใส่หน้าอก พาให้นิรมนได้สติ มือเรียวพยายามดันเด็กน้อยออก ทว่ามือป้อมกับจับเสื้อหล่อนไว้แน่นราวกับตุ๊กแก

ลูกใครกันเนี่ย?

คนป่วยถึงกับงงงัน ชักสงสัยว่าทำไมพ่อแม่เด็กถึงไม่อยู่ดูแล ทว่าความชื้นตรงอกเสื้อซึ่งเป็นผลจากน้ำตาของเด็กน้อย ส่งผลให้คนอายุมากกว่าจำใจต้องกอดปลอบ

“หนูน้อย ไม่ร้องแล้วนะคนเก่ง..เดี๋ยวคุณน้าช่วยตามหาคุณแม่หนูให้นะคะ”

“ฮึก..หม่ามี้พูดอะไรครับ น้องพันไม่เข้าใจ” เด็กน้อยตัวป้อมพูดพร้อมช้อนดวงตากลมโตขึ้นมองด้วยความไร้เดียงสา

หม่ามี้?

คำเรียกขานของเด็กชายแก้มยุ้ย พาให้คนอยากมีลูกใจละลาย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลหวานขนตางอนยาว รับกับริมฝีปากสีแดงตามธรรมชาติ..จมูกโด่งขึ้นสันสวย

เทวดาตัวน้อยชัดๆ

มือเรียวเผลอรูปศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู ความรู้สึกรักใคร่รุนแรงเอ่อล้นจนควบคุมไม่อยู่

"คือ..คุณน้าหมายถึง"

"ฮึก..ทำไมหม่ามี้พูดจาแบบนั้นละครับ หรือยังโกรธน้องพันอยู่" เด็กชายพ้อเสียงสั่น

หม่ามี้สั่งเสมอไม่ให้งอแง แต่เพราะเมื่อคืนเขาอยากนอนกอดหม่ามี้มากจึงไม่ยอมให้ท่านไปทำงาน

"น้องพันขอโทษครับ หม่ามี้อย่าโกรธน้องพันเลยนะครับ" พูดจบใบหน้าเล็กเกลือกกลิ้งไปมาๆ บนอกนุ่มอย่างกับลูกแมวน้อย มือป้อมกุมเสื้อคนเป็นแม่ไว้แน่น

"เอ่อ..คือ..โอ๊ยย" ความเจ็บด้านในศีรษะ มาพร้อมกับความทรงจำรุนแรงที่หลั่งไหลเข้ามาในสมอง ผสมปนเปกับความทรงจำจากโลกที่จากมาสร้างความปวดร้าวถึงแกนสมอง

พรพิณพรรณคือชื่อของหล่อนในร่างนี้

นั่นคือสิ่งที่นิรมนรับรู้โดยอัตโนมัติ

มือเรียวยกมือเรียวราวกับลำเทียนขึ้นมาดู สีผิวขาวอมชมพูต่างจากผิวขาวซีดในร่างก่อน...ราวกับยืนยันว่าตัวหล่อนไม่ใช่ หล่อนคนเดิม

มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!

หรือหล่อนได้ตายไปแล้ว??