ตอนที่ 2 ฉันคือซ่งชิงชิง

ตอนที่ 2 ฉันคือซ่งชิงชิง

ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้คงเป็นอู๋หยางหลงมาเฟียตัวร้ายที่เธอด่าทอเขาอยู่เมื่อครู่ ไม่คิดเลยว่าตอนนี้เขาจะอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว แต่ทำไมเขาถึงไม่เหมือนนิยายบรรยายมาสักนิด ใบหน้าของเขาหล่อเหลายิ่งกว่าพระเอกในละครเสียอีก ร่างกายไม่ได้ใหญ่โตและรอยสักมากมายเหมือนมาเฟียในละครหลังข่าว แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาชื่นชมตัวละครตัวนี้หรอกนะ เธอต้องหาทางรอดจากเขาตอนนี้เสียก่อน

“แฮะ ๆ ฉันขอโทษที นายอย่าได้โกรธเลยนะ พอดีฉันฝันร้าย ใช่ ๆ ฉันฝันร้าย เมื่อครู่ฉันฝันเห็นหมาป่าตัวใหญ่กำลังไล่ครุบฉันนะแล้วฉันกลัวมันมากเลย จนร้องตะโกนเสียงดัง นายเจ็บตรงไหนหรือเปล่าให้ฉันช่วยมั้ย?” เธอรีบเข้าไปหาเขาไถ่ถามด้วยความเป็นห่วงแต่แท้ที่จริงหวาดกลัวจนตัวสั่น

‘นี่ไม่ใช่เวลาให้เธอมาหวาดกลัวนะโม่หยางอัน ชายที่อยู่ตรงหน้าคือพระเอกนิยายเรื่องที่เธอกำลังอ่าน แถมตอนนี้ดันทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของซ่งชิงชิงนางเอกที่น่าสงสารอีกต่างหาก เฮอะ! ฉันต้องหาทางรอดจากเขาให้ได้ ใครจะอยากอยู่กับเขากัน เขาไม่ใช่พระเอกแต่เป็นตัวร้ายที่คอยทำร้ายจิตใจของชิงชิง ฉันจะต้องหนีออกจากที่นี่ไม่ให้เหมือนในเนื้อเรื่องในนิยายหรอก ไม่ว่าจะทำยังไงฉันจะต้องเปลี่ยนแปลงบทนิยายและหาทางกลับไปในโลกของฉันให้ได้’ เธอคิดในใจหลังจากที่ตั้งสติได้ พยายามทำตัวให้เหมือนชิงชิงนิยายที่เธออ่านทันที แต่ทว่านิสัยของชิงชิง อ่อนแอเจ้าน้ำตาเรื่องนี้ช่างยากจริง ๆ เพราะโม่หยางอันไม่ใช่คนเช่นนั้น

“ฝันอย่างนั้นเหรอ ? ให้ตายเถอะ คิดว่าฉันเชื่อคำพูดของเธอได้หรือไง แถมคำพูดคำจาของเธอก็เปลี่ยนไปอีกด้วย หรือว่าเธอจะมีแผนอะไร"

"ใครเขามีแผนอะไรล่ะ ตอนนี้ยังไม่สว่างเลยแถมยังง่วงอยู่ ห้าว!! นายปากดีแบบนี้คงไม่เจ็บมากเท่าไหร่หรอกใช่มั้ย? งั้นฉันไปนอนก่อนนะ" เธอรีบเดินเข้าไปในห้องหลังพูดจบยิ่งทำให้หยางหลงสงสัยในตัวของชิงชิงมากกว่าเดิม

'เธอเปลี่ยนไปจริง ๆ เมื่อก่อนเพียงแค่มองหน้าฉันยังไม่กล้าฉันเดินผ่านยังแทบจะหยุดหายใจ แต่เธอกลับกล้าต่อปากต่อคำ คำพูดคำจาไม่เหมือนเดิม หรือว่าเธอคิดจะหนีไปจากฉัน คิดว่าฉันจะยอมให้เธอหนีไปง่าย ๆ หรือไงกัน กว่าจะตามหาเธอได้ไม่ใช่เรื่องง่าย' หยางอันแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินตามเข้าไปในห้องมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงห่อตัวด้วยผ้าห่มเหมือนกลัวว่าเขาจะทำอะไรมิดีมิร้าย อย่างนี้จะให้บอกว่าเธอเหมือนเดิมได้ยังไงกัน แต่เขาไม่ได้พูดอะไรต่อนอนลงข้าง ๆ คอยดูว่าเธอมีแผนจะทำอะไรกันแน่

ตลอดทั้งคืนโม่หยางอันนอนไม่หลับเพราะกลัวคนที่นอนข้าง ๆ จะทำอะไรเธอ เธอคอยแอบมองเขาอยู่บ่อยครั้งก็ยังเห็นเขานอนอยู่สภาพเดิม จนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอเผลอหลับไปเพราะฤทธิ์เบียร์ที่เธอดื่มก่อนจะทะลุมิติมาอยู่ในร่างของชิงชิง

จิ้บ ๆ เสียงนกร้องขับขานส่งกันไปมา ร่างเล็กบิดขี้เกียจอย่างเคยชินก่อนจะลืมตาขั้นมารับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาเธอต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นเพดานสีที่เคยเป็นสีขาวกลายเป็นแผ่นไม้รวดลายสวยงาม ร่างเล็กสะดุ้งดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนขยี้ตาครั้งแล้วครั้งเล่า

"คิดว่าฝันไปอย่าบอกนะว่านี่คือความจริง เมื่อคืนฉันไม่ได้เมาจนฝันไปหรอกใช่มั้ย? ฮึ ฮึ ฮ่า ฮ่า บ้าไปแล้วนี่ฉันทะลุมิติมาอยู่ในนิยายที่กำลังอ่านอยู่ เอ๊ะ ! แต่เดี๋ยวนะ หากว่าไม่ใช่ความฝันแล้วเมื่อคืนฉันนอนอยู่ข้างๆ อู๋หยางหลงไม่ใช่เหรอ? เขาไปแล้วเสียแล้วล่ะแล้วฉันหลับไปตอนไหนกัน โอ๊ย ๆ ให้ตายสิทำไมถึงหลับไปทั้ง ๆ มีตัวอันตรายนอนอยู่ข้าง ๆ " โม่หยางอันเดินไปเดินมาครุ่นคิดหาแผนการรับมือและการปรับตัวใช้ชีวิตที่นี่ จู่ ๆ เสียงประตูถูกเปิดเข้ามาจากด้านนอก ร่างบางรีบถอยหลังหนีอย่างอัตโนมัติ

"ตื่นแล้วสินะ ลงไปด้านล่างได้แล้วอย่าให้คุณพ่อต้องคอยนาน มาเป็นลูกสะใภ้ที่นี่นานหลายวันแล้ว ไม่มีวันไหนที่เธอตื่นสายสักวันหรือว่าเธอจะฝันร้ายจริง ๆ จนกลายเป็นเหมือนคนอื่นหรือเพราะเธอมีแผนที่วางเอาไว้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องเพื่อนของเธอคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นสายตายามที่เขามองมา ตอนนี้ฉันยังใจดีให้เธอได้พบเจอเพื่อน หากไม่เชื่อฟังอย่าว่าแต่พบเจอเลย เพื่อนของเธออาจจะหายไปจากโลกใบนี้" น้ำเสียงดุดันทำให้เธอใจสั่นไม่น้อย รีบคิดตามคำพูดของเขา เพื่อนของชิงชิงคงจะเป็นหวงจิ้นพระรองในนิยาย กับหลี่เจินเจินเพื่อนสนิทของเธอ

ดวงตาของเธอเบิกโพลงอีกครั้งเมื่อเขาเอาเพื่อนทั้งสองคนมาขู่เธอ

"ฉันบอกแล้วยังไงว่าไม่มีแผนอะไร ทำไมต้องเอาคนอื่นมาข่มขู่กันด้วย หากไม่พอใจทำไมไม่ฆ่าฉันทิ้งไปซ่ะ จะได้จบ ๆ อีกอย่างสิ่งที่นายทำมันไม่ยุติธรรมกับฉันสักนิด คนก่อหนี้คือลุงหม่าเฟิง ต้องเป็นลุงหม่าเฟิงสิที่จะต้องรับผิดชอบ หรือไม่งั้นนายต้องไปเอาตัวลูกสาวตัวจริงของลุงหม่าเฟิงมาใช้หนี้สิไม่ใช่มาคอยข่มขู่ คอยทำร้ายจิตใจของฉันแบบนี้ เรื่องนี้หากฉันเรียกร้องความยุติธรรมนำเรื่องไปแจ้งความฉันเชื่อว่าฉันจะหลุดพ้นในสิ่งที่ฉันไม่ได้ก่อ และนายเองก็จะถูกจับข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวบังขับขู่เข็ญ"

"ฮึ ฮึ ซ่งชิงชิงเธอฝีปากเก่งขึ้นมากกว่าเดิมจนกลายเป็นคนที่ฉันไม่รู้จักไปได้ยังไง ฮ่า ฮ่า เธอกล้าที่จะก้าวออกไปจากบ้านหลังนี้ก็ลองดูสิ เอาสิไปแจ้งความเลย คิดว่าเรื่องของเธอใครเขาจะเชื่อส่วนเรื่องพี่สาวของเธอ หากฉันเอามาอยู่ด้วยจริง ๆ เธอยอมได้อย่างนั้นหรือในเมื่อตอนนี้เธอคือภรรยาของฉัน ดี ๆ ภรรยาของฉันใจกว้างจริง ๆ ที่ยอมให้ฉันมีภรรยาอีกคน "

"ไม่มีใครเสียใจหรอกต่อให้นายเอาผู้หญิงมาอยู่ในบ้านเป็น 10 -20 คน ฉันยิ่งดีใจ คอยดูเถอะฉันจะไปแจ้งความจับนายให้ดู บุญคุณของลุงหม่าเฟิงที่เลี้ยงฉันมาฉันได้ชดใช้จนหมดแล้ว ไม่ขอมีบุญคุณอะไรต่อกันและต่อจากนี้ฉันไม่สนใจด้วยซ้ำว่าใครจะทำอะไร ฉันจะหย่ากับนายและออกไปจากบ้านหลังนี้ อุ๊บ อื้อ ๆ ๆ " ไม่ทันได้พูดหมดคำปากบางของเธอถูกเขาครอบงำ บดขยี้อย่างดูดดื่มและเร้าร้อน ร่างเล็กสติหายวาบดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจสองมือทุบอกของเขาให้หยุดการกระทำแต่เหมือนมันไปกระตุ้นเขาให้เขาจูบเธอแรงมากกว่าเดิม ลมหายใจของเธอเริ่มติดขัดร่างกายอ่อนระทวย เขาค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกเมื่อเห็นว่าร่างเล็กหยุดเคลื่อนไหวไม่ตอบโต้

"เงียบทำไมเมื่อครู่เธอยังปากดีอยู่เลย จำเอาไว้หากปากดีอีกมันจะไม่จบแค่จูบหรอกนะ ตามฉันมาได้แล้ว"

แฮ่ก ๆ

'อีตาบ้านายนิสัยเหมือนในนิยายไม่มีผิด แล้วอย่างนี้ฉันจะทำยังไง ฉันจะหนีไปจากที่นี่ได้มั้ยนะ โอ๊ยชีวิตของฉันทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แถมนิยายเรื่องนี้ฉันยังอ่านไม่จบอีกด้วย' เธอคิดในใจพรางเหนื่อยหอบรีบเช็ดริมฝีปากเดินตามเขาออกไปด้วยสายตาจ้องเขม็งชายที่อยู่ตรงหน้า เขาไม่ใช่พระเอกแต่เป็นตัวร้ายต่างหาก