ตอนที่ 3 หนี

ตอนที่ 3 หนี

ชิงชิงเดินตามหลังมาที่โต๊ะกินข้าวเธอมองเห็นชายชราใบหน้าเกรงขาม ร่างกายอ้วนท้วมเต็มไปด้วยรอยสัก รอยแผลเป็นบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัดไม่ต้องเดาเธอก็รู้ได้ในทันทีว่านี่คือโจวเฉิงพ่อของอู๋หยางอัน

"ลูกสะใภ้ร่างกายไม่สบายหรือพักผ่อนไม่เพียงพอถึงได้ตื่นสายกว่าทุกวัน ไม่ใช่ว่าตอนนี้ตั้งท้องแล้วหรอกนะ หยางหลงวันนี้ช่วงเช้าว่างไม่ได้ทำอะไรพาลูกสะใภ้ไปตรวจร่างกายดูบ้างสิ" น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้นสายตามองมาทางชิงชิงด้วยความเอ็นดู

"เธอไม่ได้ท้องหรอก คงเป็นเพราะเมื่อคืนฝันร้ายหรือมีผีร้ายเข้าสิงก็ไม่รู้ดูเปลี่ยนไปจากเดิม "

"คงเป็นเพราะฮอร์โมนนะ ลูกสะใภ้นั่งลงสิ"

"ค่ะ " เธอนั่งลงเงียบ ๆ สายตากวาดมองไปรอบ ๆ สำรวจจำนวนลูกน้องของหยางหลงและบริเวณบ้าน หาทางหนีทีไล่เมื่อไหร่ที่มีโอกาสเธอจะหนีทันที

"วันนี้ฉันจะไปทำธุระช่วงเช้า ชิงชิงอยากได้มั้ย? ได้ยินมาว่ามีกำไรหยก เครื่องประดับเข้ามาใหม่มากมายหากชอบฉันจะติดไม้ติดมือมาให้"

"ของพวกนั้นไม่จำเป็นหรอกค่ะ คุณพ่อไม่ต้องลำบาก"

"ถ่อมตัวไปแล้ว อีกไม่กี่วันเธอจะออกงานกับลูกชายของฉันจะให้แต่งตัวธรรมดาออกไปได้ยังไงเสียหน้าตระกูลอู๋หมด "

'แล้วจะถามทำไมตั้งแต่ทีแรก เดี๋ยวนะจะได้ออกงานอย่างนั้นเหรอ หรือว่าฉันจะใช้โอกาสนี้หนีไป ไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสหนีได้เร็วขนาดนี้ หนีไปพร้อมเครื่องประดับ เอาไปขายในตลาดมืดราคาถูก ๆ คงมีเงินพอให้หนี'

"คุณพ่องานเปิดตัวครั้งนี้การคุ้มกันของเราต้องแน่นหนา ไม่อย่างนั้นอาจจะมีช่องโหว่ได้"หยางหลงใบหน้าเคร่งเครียดเมื่อพูดถึงงานเปิดตัว

"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นฉันจัดการเอง ส่วนแกตั้งใจทำหน้าที่ของแกได้แล้วคงรู้ใช่มั้ยว่าฉันต้องการทายาทมาสืบสกุลมากแค่ไหน"

"คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงครับ เรื่องนั้นผมจัดการเองห่วงแต่ร่างกายของชิงชิงหรือว่าเธอจะเป็นหมัน หากเป็นแบบนั้นเราไปพาตัวเฟิงลี่ฉี่มาแล้วจัดการฆ่าชิงชิงทิ้งดีมั้ยครับ ในเมื่อไร้ประโยชน์เก็บไว้ก็เสียข้าวสุก" ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยใบหน้าซีดเซียวนี่มันพระเอกธงแดงชัด ๆ

"เดี๋ยว ๆ สิ จะฆ่าจะแกงกันง่าย ๆ อย่างนี้ได้ยังไง ที่ฉันไม่ตั้งท้องง่าย ๆ เพราะร่างกายไม่แข็งแรงต่างหากดูสิ ว่าฉันผอมแห้งจนมีแต่หนังหุ้มกระดูก การจะตั้งท้องเด็กคนหนึ่งร่างกายของผู้เป็นแม่ต้องสมบูรณ์พอที่จะแบ่งอาหารไปล่อเลี้ยงลูกในท้อง " เพราะความกลัวตายเธอรีบพูดขึ้นมาทันที ทำให้โจวเฉิงหัวเราะออกมาอย่างขบขัน

"แกพูดอะไรออกมา เห็นมั้ยว่าลูกสะใภ้ฉันสั่นกลัวไปหมดแล้ว หนูชิงชิงถึงพวกเราจะเป็นมาเฟียแต่เราไม่ใช่คนที่จะฆ่าใครง่าย ๆ โดยไม่มีสาเหตุหรอกนะ ฉันนะต้องการแค่อำนาจและเงินทองอีกไม่นานฉันจะซื้อตลาดให้หยางหลงกับเธอไว้คอยดูแล เมื่อเรามีกิจการที่มั่นคงฉันจะวางมือจากการเป็นมาเฟียและคอยดูหลานอยู่ที่บ้านเอง แม้ตอนนี้จะทำอย่างที่พูดได้แต่ว่าการออกจากวงการนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายนักหรอกนะ มันจะมีพวกที่ต้องการโค่นล้มอำนาจของเราอยู่ไม่น้อยเพราะต้องการอำนาจและอยากลองฝีมือ ดังนั้นการที่มีทายาทจึงจะเสริมสร้างความแข็งแกร่งของตระกูลอู๋ " ชิงชิงไม่เข้าใจเท่าไหร่นักแต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้าพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอกคิดว่าตัวเองต้องมาตาย ทั้ง ๆที่พึ่งจะมาอยู่ในร่างนี้ พ่อกับลูกแตกต่างกันยิ่งนัก

'ทำไมสวรรค์ไม่ส่งฉันมาเป็นภรรยาของโจวเฉิงที่แม้จะเป็นมาเฟียใหญ่แต่นุ่มนวลและนิสัยดี แตกต่างจากลูกชายทั้งปากหมาและโหดเหี้ยมเกินคน ขนาดจะฆ่ากันยังบอกซึ่ง ๆ หน้า ฉันจะต้องหนีจากที่นี่ให้ได้ อยู่ก็ตายไม่อยู่ก็ตาย' เธอคิดในใจหยิบตะเกียบคีบอาหารเข้าปากอย่างช้า ๆ

หลังจากกินข้าวเสร็จโจวเฉิงออกไปข้างนอกกับลูกน้องของเขา ส่วนหยางหลงก็หายตัวไปหลังกินข้าวเสร็จ เวลานี้มีเพียงเธอที่อยู่ในบ้าน เธอใช้เวลานี้เดินสำรวจดูบริเวณบ้านเพื่อหาทางหนี หากมีโอกาสก็จะหนีก่อนวันมีงานเปิดตัว หากจะหนีวันนั้นต้องมีคนจำเธอได้ว่าเธอเป็นใคร ความปลอดภัยในการหลบหนีคงไม่มี เพียงแค่หนีคนตระกูลอู๋ก็เหนื่อยพอแรงไหนจะต้องแอบซ่อนไม่ให้แก๊งอื่นเห็นเธออีก หากไม่อย่างนั้นเธอคงถูกจับตัวไปเป็นตัวประกันหรือฆ่าทิ้งเพื่อหยามหน้าตระกูลอู๋ก็ได้ ดังนั้นเรื่องหนีชิงชิงต้องคิดให้รอบครอบ

“ด้านหน้ามีคนเฝ้าประตูหลายคนทางนั้นตัดทิ้งในการที่จะหนี ส่วนด้านข้างเป็นถนนที่มีผู้คนสัญจร ถ้ามีคนเห็นไม่ว่าอย่างไรฉันจะถูกจับกลับเข้ามาเหมือนเดิม มีทางเดียวคือหลังบ้าน ขอให้มีที่ให้หนีด้วยเถอะ ” ชิงชิงเดินสำรวจรอบบ้านจนถึงด้านหลังรั้วบริเวณนี้ไม่สูงมากนักคงจะง่ายต่อการปีน เธอมองซ้ายมองขวาไม่มีใครคิดชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะปีนขึ้นไปอย่างทุลักทุเล

“เห็นเมื่อครู่มันต่ำ ๆ เองไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงปีนยากแบบนี้นะ”

“ซ้อปีนยากแบบนั้นเอาบันไดไม้มั้ยครับ ผมถือติดมือมาพอดี” ชิงชิงคิดอะไรเพลิน ๆ ไม่ทันได้สังเกตุและสนใจว่ามีคนมาเพียงได้ยินว่ามีบันไดเธอยิ้มระรื่นรีบคว้ามาตั้งพาดลงกับรั้วเพื่อปีนออกไป

“ดี ๆ ขอบใจนะ ”

“เดี๋ยวครับ แล้วนี่คิดจะหนีมีเงินแล้วหรือครับ? นี่ครับเงินเอาไว้ติดตัว” เฉินอี้หยิบเงินเป็นปึกมอบให้ชิงชิงตอนนี้เธอยังไม่รู้ตัวรีบหยิบเงินก่อนจะหยิบใส่กระเป๋ากางเกงปีนบันไดหนีออกอย่างรวดเร็ว

‘เอ๊ะ ! เดี๋ยวนะ เมื่อครู่นี่ไม่ใช่ลูกน้องของหยางหลงหรอกหรือ? ’

“จะไปไหน?” ไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรเสียงเข้มขรึมดังขึ้น ชิงชิงมองดูด้านหน้าเห็นหยางหลงยืนกอดอกถามเธออย่างใจเย็น ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าถูกจับได้ ทำไมเมื่อครู่สมองของเธอถึงได้คิดไม่ทันตั้งแต่ที่เห็นเฉินอี้

“เอ่อ.. ฉันไม่ได้จะไปไหนเสียหน่อย แฮะ ๆ ”

“ไม่ได้ไปไหนแล้วปีนออกมาจากด้านนี้ได้ยังไง เงินในกระเป๋านั่นอีก จะบอกว่าเธอไปจ่ายตลาดคิดว่าฉันโง่เชื่อคำพูดของเธอหรือไงกัน เพราะหากเธอจะไปตลาดจริง ๆ คงออกไปด้านหน้าประตูบ้านไม่ใช่ตรงนี้” สายตาแหลมคมจ้องมองที่เธอช่างเป็นสายตาพิฆาตดุดันเสียจนร่างเล็กสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวจนคิดอะไรไม่ออก

“เอ่อ...เรื่องเงินในกระเป๋านี่เป็นเงินที่เฉินอี้เอาให้เมื่อครู่ ฉันแค่เห็นลูกแมว ใช่ ๆ ลูกแมวมันมาเกาะอยู่ตรงนี้ส่งเสียงร้องให้ช่วยเหลือน่าจะเป็นลูกแมว ฉันแค่มาช่วยเพราะสงสารเท่านั้นแต่ว่าตอนนี้มันไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ถ้าเกิดฉันจะหนีคงหนีไปนานแล้วไม่หนีในตอนนี้หรอกนะ” ชิงชิงรีบหาคำแก้ตัวยัดเงินคืนให้กับหยางหลงก่อนจะเดินไปด้านหน้าเพื่อปกปิดเรื่องที่เธอกำลังคิดหนี แต่ดูเหมือนว่าหยางหลงไม่เชื่อคำพูดของเธอสักนิด เขายัดเงินใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นบ่าแบกเธอกลับเข้าไปด้านในบ้านโดยไม่สนสายตาคนอื่นที่มองอยู่สักนิด

“สมองกลวงหรือยังไง ลูกแมวนะปีนเก่งกว่าเธออีกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้แผนการตื้น ๆ ของเธอ หากคิดจะหนีอีกฉันจะตัดขาเธอทิ้งซ่ะจะได้อยู่แต่ในบ้าน”

“อ๊ากก ! ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนอื่นมาช่วย”

“ใครจะกล้าเข้ามาช่วยเธอ ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นใครสงสัยสมองของเธอจะกลวงไปแล้วจริงๆ  ” เธอทั้งโมโหทั้งเกลียดชายคนนี้จริง ๆ ทำไมถึงได้รู้แผนของเธอและยังมาคอยเธอเหมือนรู้ว่าเธอจะหนีเขาอย่างนี้ หรือว่าเขาตามเฝ้าเธอตลอดเวลา ชิงชิงไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไปเอาแต่เก็บความโมโหเอาไว้ ในเมื่อวันนี้หนีไม่ได้สักวันเธอต้องมีโอกาสหนีออกไปอีกแน่ ๆ

เขาอุ้มเธอเดินเข้ามาในบ้านเห็นเฉินอี้ยืนอยู่ชิงชิงจ้องเขม็งส่งสายตาพิฆาตไปหาจนอีกฝ่ายรีบหันหน้าหนีทันที

ตุบ ! เขาโยนเธอลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งข้าง ๆ เธอพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ที่นี่มันไม่สบายกว่าที่เธออยู่บ้านตระกูลเฟิงหรือยังไงถึงได้คิดจะหนี  บอกแล้วใช่มั้ยตราบใดที่เธอไม่ตั้งท้องคลอดลูกของฉันเธอไม่มีสิทธิ์ออกจากบ้านหลังนี้”

“โอ้ย  ! คำก็ลูก สองคำก็ลูกไม่มีเรื่องอื่นจะพูดหรือไงกัน ผู้ชายโหดเหี้ยมเหมือนนายใครเขาอยากจะมีลูกด้วย เอาอย่างนี้มั้ย? นายหย่าให้ฉันและเรามาทำสัญญากัน ลุงหม่าเฟิงติดหนี้นายเท่าไหร่ฉันจะหามาคืนให้พร้อมดอกเบี้ย ส่วนเรื่องลูกนายไปหาผู้หญิงที่ต้องการนายจริง ๆ มาอยู่ด้วย อ้อ.. จริงสิฉันจำได้ฉันอ่านถึงตอนที่เฟิงลี่ฉี่เห็นใบหน้านายและต้องการเข้ามาอยู่ที่นี่ มาทวงสิทธิ์ที่ต้องเป็นของเธอตั้งแต่ทีแรก ฉันจะยอมหลีกทางให้เองไม่ต้องยื้อแยงจนเกิดการทำร้ายร่างกาย  เท่ากับว่าเรื่องนี้จบอย่างสมบูรณ์ นายได้เงินคืนแถมยังได้ภรรยาที่เต็มใจอยู่เคียงข้างนายอีกด้วย แบบนี้ไม่ดีกว่าหรือไงนายมีแต่ได้กับได้เลยนะคิดดูดี ๆ ข้อเสนอของฉันดีขนาดไหน ไม่มีใครให้นายได้เท่าฉันอีกแล้ว ส่วนเรื่องที่เราเคยนอนด้วยกันฉันไม่ถือสาหรอกนะ ”

“หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว เก็บปากของเธอเอาไว้กินข้าวเพื่อบำรุงร่างกายซ่ะ และจำใส่สมองกลวง ๆ ของเธอเอาไว้ให้ขึ้นใจหากไม่ใช่ลูกที่เกิดจากเธอก็เปล่าประโยชน์ ดังนั้นไม่ว่าเธอจะพูดอะไรฉันก็ไม่สนใจข้อเสนออย่าลืมสิเรื่องเงินสำหรับฉันไม่ได้สำคัญนักหรอกนั่นมันแค่เศษเงิน”