ตอนที่ 1 พระเอกธงแดง

ตอนที่ 1 พระเอกธงแดง

  ชายร่างกำยำใช้แรงลากหญิงสาวร่างเล็กให้เดินตามตนมาที่ห้องโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้เต็มใจเสมือนถูกบังคับขู่เข็ญใบหน้าของเจ้าหล่อนเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาสั่นเทาหวาดกลัวชายที่อยู่ตรงหน้าเสียจนสองเท้าแทบจะก้าวขาไม่ออก

“ปล่อยนะ! อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันไม่ใช่พี่เฟิงลี่ฉี่คุณเข้าใจผิดแล้ว ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ” ชายร่างใหญ่หยุดเดินชะงักหันกลับมามองร่างบางดวงตาแข็งกร้าว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม

“ฉันไม่ได้สนใจว่าผู้หญิงที่มากับฉันเป็นใคร ในเมื่อคนตระกูลเฟิงส่งตัวเธอมาดังนั้นต่อจากนี้เธอคือภรรยาของฉันและหน้าที่ของเธอคือแม่พันธุ์ แก้เสื้อผ้าซ่ะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน ฉันสามารถฉีกเสื้อผ้าของเธอภายในชั่วพริบตา” ร่างเล็กสั่นสะท้านส่ายหน้าไปมาเธอไม่ต้องการเช่นนี้ สู้ให้เธออยู่ในบ้านตระกูลเฟิงถูกป้าโขกสับใช้งานยิ่งกว่าทาสจะดีกว่าให้เธอมาแต่งงานกับมาเฟียที่น่ากลัวเช่นเขา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยสักและรอยแผลเป็นเต็มตัว เว้นแต่ใบหน้าที่ยังไม่มีรอยขีดข่วน เขาเหวี่ยงร่างของเธอลงบนเตียงหนานุ่มก่อนจะปิดประตูถอดเสื้อผ้าที่ตนสวมใส่ออก พร้อมตระครุบร่างบางที่สะอื้นไห้โดยไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอด้วยซ้ำไป เธอเหมือนถูกฆ่าให้ตายทั้งเป็น

ปัง! เสียงวางหนังสือลงบนโต๊ะดังขึ้นพร้อมเสียงบ่นของหญิงสาวที่กำลังอ่านนิยายอย่างหัวเสีย

“นี่ฉันว่าฉันเลือกหนังสือนิยายพระเอกธงเขียวมาแล้ว ทำไมถึงกลายเป็นพระเอกธงแดงไปได้ น่าหงุดหงิดจริง ๆ ต้องให้นางเอกของฉันเจ็บปวดถึงไหนกัน คิดว่าออกมาจากบ้านนรกนั่นแล้วจะได้อยู่อย่างสุขสบายกับพระเอกที่ไหนได้ ต้องมาเจอกับพระเอกที่เอาแต่ใจตัวเองน่าสงสารจริง ๆ ที่เขาเห็นนางเอกเป็นเพียงแม่พันธุ์เอาไว้ผลิตทายาทของตนเอง ไปหาอะไรกินก่อนค่อยมาอ่านต่อดีกว่าไม่แน่นางเอกของฉันอาจจะได้อยู่สุขสบายหลังจากนี้ก็ได้” โม่หยางอันลุกขึ้นพรวดเดินไปที่ตู้เย็นหาอะไรมากินในวันหยุดยาว 4 วัน ที่เธอได้พักผ่อนอยู่อพาร์ทเมนท์ตอนนี้บริษัทที่เธอทำงานอยู่ได้ปิดปรับปรุงเธอจึงใช้เวลาพักอยู่กับการอ่านนิยาย เธอเดินเข้าไปหยิบเบียร์พร้อมของกินเดินกลับมาหาหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะนิยายซื้อมาใหม่ตอนกลางวันของวันนี้เพื่อที่จะอ่าน มีแต่คนบอกนิยายเรื่องนี้สนุกพระเอกคลั่งรักนางเอกมาก เธอเชื่อและหยิบมาอย่างไม่ได้อ่านคำโปรยหรือคำแนะนำ

นางเอกชื่อว่า ซ่งชิงชิง เป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่มีลุงเอามาเลี้ยงดูหลังจากเสียพ่อแม่ในวัยเพียง 10 ขวบ แต่ทว่าป้าภรรยาของลุงไม่ชอบเธอ เพราะฐานะทางบ้านไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก บ้านที่พักอาศัยก่อด้วยอิฐแดง พื้นปูด้วยซีเมนต์หลังคาสังกะสีธรรมดา เป็นนิยายทศวรรษ 1994 โม่หยางอันชอบนิยายยุคสมัยนี้จึงมีหลายเล่มที่เธอสะสม ชิงชิงถูกบังคับให้แต่งงานแทนเฟิงลี่ฉี่ลูกสาวของลุงหม่าเฟิงมีอายุมากกว่าเธอ 2 ปี

เพียงเพราะป้าอวี้ถิงไม่อยากให้ลูกสาวตัวเองแต่งงานกับมาเฟียที่น่ากลัว แถมยังมีใบหน้าอัปลักษณ์อีกด้วย จึงส่งชิงชิงไปแทนเพราะครอบครัวตระกูลเฟิงติดหนี้โจวเฉิงเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่ของมณฑลแห่งนี้ เขาต้องการหาหญิงสาวไปแต่งงานกับลูกชายของตนเองแต่ไม่ค่อยมีใครเห็นหน้าของลูกชายของเขา ได้ยินเพียงคำเล่าลือว่าอัปลักษณ์ใบหน้าเละจากการต่อสู้ บาดแผลเต็มตัวไปหมด แค่ได้ยินอวี้ถิงเกิดความหวาดกลัวจะยอมให้ลูกสาวที่งดงามของตัวเองไปแต่งกับคนอย่างนั้นได้อย่างไร ถึงจะรวยมากขนาดไหนแต่มีใบหน้าอัปลักษณ์และนิสัยโหดเหี้ยม เธอจึงบังคับให้ชิงชิงไปแทน

โม่หยางอันอ่านได้มาครึ่งเรื่องใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาสงสารนางเอก คิดว่าจะได้อยู่สุขสบายที่ไหนได้พระเอกอย่างอู๋หยางหลงกลับทำร้ายจิตใจเธอ ทำราวกับเธอเป็นเพียงสิ่งของและแม่พันธุ์เท่านั้น

“อึก ๆ ฉันสงสารเธอจริง ๆ ซ่งชิงชิงทำไมชีวิตของเธอถึงได้รันทดแบบนี้ไม่เคยมีวันไหนเลยที่มีความสุข ไอ้พระเอกเฮงซวยแกมาทำร้ายจิตใจนางเอกฉันเกินไปแล้ว ฉันไม่น่าหลงเชื่อคำยุยงของคนขายเลย ทำฉันเสียน้ำตา ไอ้พระเอกบ้าเมื่อไหร่แกจะบอกว่ารักลูกสาวฉันกันห่ะ ต้องให้เธอหนีไปก่อนหรือไง แกถึงจะรู้หัวใจตัวเอง ใช่! ถ้าเป็นฉันฉันจะหนีตั้งแต่วันแรกที่แต่งเข้าบ้านตระกูลอู๋เลยไม่ยอมให้แกมาทำร้ายจิตใจแน่นอน” โม่หยางอันพับหน้าหนังสือที่อ่านถึงไว้ก่อนจะวางมันลงเพื่อเดินไปเอาเบียร์อีกกระป๋อง สองเท้าเดินตรงไปที่ตู้เย็น ทันใดนั้นเองเสียงไฟในห้องดับพรึบลงทันที

พรึบ!! ในห้องมืดสนิทโม่หยางอันหยุดเดินก่อนจะบ่นอีกครั้ง

“อะไรกันวันนี้พยากรณ์อากาศไม่มีฝนนี่น่าแถมตอนนี้ฝนไม่ตกสักหน่อยทำไมไฟถึงดับได้นะ!” เธอบ่นไม่ทันไรกำลังจะเดินหันหลับเดินกลับไปเอามือถือเพื่อเปิดไฟให้ความสว่าง กลับเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นเมื่อจู่ ๆ หนังสือนิยายเกิดแสงส่องสว่าง หนังสือค่อย ๆ เปิดเองทีละหน้าจากช้า ๆ กลายเป็นเร็วขึ้น สายลมไม่รู้มาจากที่ไหนราวกับเกิดพายุในห้องของโม่หยางอัน หญิงสาวแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาในเรื่องที่เกิดขึ้น พายุโหมกระหน่ำเป็นวงกลมดูดร่างบางเข้าไปในหนังสือนิยาย ทุกอย่างในห้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม หนังสือถูกปิดไว้เช่นเดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือร่างของโม่หยางอันถูกดูดเข้าไปในหนังสือนิยาย

“กรี๊ด!! ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยฉันด้วย” เธอร้องเสียงหลงไม่รู้ว่าจะถูกพายุดูดไปที่ใด ไม่นานนักแสงสว่างจ้าได้ปรากฏขึ้นต่อหน้า ร่างกายของเธอหล่นบนเตียงนอนหนานุ่มแต่เหมือนว่าร่างกายของเธอกำลังถูกกอดแน่นจากแขนแกร่ง

“ชิงชิงเธอเป็นอะไรไป จู่ ๆ ก็ส่งเสียงร้องดังไปทั่ว "น้ำเสียงเข้มขรึมดังขึ้นโม่หยางอันลืมตาขึ้นดูด้วยความตกใจเมื่อครู่เธอยังอยู่ในห้องเพียงลำพังแล้วทำไมถึงมีเสียงผู้ชายในห้องของเธอแบบนี้

"นายเป็นใครเอามือของนายออกจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ "เธอทั้งตกใจทั้งตื่นตระหนกเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นชายร่างใหญ่กอดเธออยู่

”เสียสติไปแล้วหรือไง จำสามีของตัวเองไม่ได้หรือว่าเพราะเธอตากฝนตอนกลางวันทำให้สติเลอะเลือนเพราะฤทธิ์ไข้ ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าร่างกายของเธอมีค่ากับฉันแค่ไหน ตราบใดที่เธอยังไม่ตั้งท้องและยังไม่คลอดลูกของฉันอย่าได้ทำอะไรตามใจตัวเอง” สติของโม่หยางอันขาวโพลนสายตาของเธอกวาดมองไปรอบ ๆ ไม่ว่าจะเป็นห้องที่เธออยู่หรือแม้แต่การแต่งตัวเสื้อผ้าไม่เหมือนยุคสมัยของเธอสักนิด

“เดี๋ยวนะเมื่อครู่นายเรียกฉันว่าอะไร ฉันชื่อว่าอะไรนะ?”

“ซ่งชิงชิงหรือว่าเธอจะเสียสติไปแล้วจริง ๆ ถึงจำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อตัวเอง อย่างนี้ฉันจะต้องเตือนความทรงจำของเธอหน่อยแล้ว ว่าเธอคือใครแล้วฉันเป็นใคร” ร่างใหญ่ขึ้นคร่อมร่างของเธอใช้มือจับข้อมือของเธอทั้งสองข้าง โม่หยางอันตกใจสุดขีดไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองแถมยังหวาดกลัวผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เธอใช้สติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดยกขาขึ้นเตะเข้าระหว่างกลางตัวของชายหนุ่มจนเขาร้องออกมาเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด

“โอ๊ย!! นี่เธอตั้งใจทำฆ่าฉันหรือไงกัน” โม่หยางอันเห็นอีกฝ่ายเจ็บจนปล่อยมือจากเธอไปกุมน้องชายของเขา เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนวิ่งออกจากห้อง กวาดสายตามองไปรอบ ๆ หัวใจเต้นระรัว

“ไม่ใช่หรอก ฮ่า ฮ่า ฉันคงจะอ่านหนังสือมากจนเก็บเอามาฝัน ใช่แล้วฉันฝัน ฉันต้องฝันอยู่แน่ ๆ อย่างนั้นฉันจะหลับตาแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้งคงจะทำให้ฉันตื่นจากฝันในครั้งนี้” โม่หยางอันหลับตาลงพร้อมลืมตาขึ้นทว่าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม

ปัง

“จะหนีไปไหน ไม่ว่ายังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอกนะ” เสียงของหยางหลงดังขึ้นพร้อมเปิดประตูออกมาด้วยใบหน้าเกรี้ยวโกรธ ตอนนี้โม่หยางอันพอจะเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ได้ทั้งหมดแล้วว่าเธอนั้นทะลุมิติเข้ามาอยู่ในนิยายเรื่องที่เธออ่านยังไม่ทันจบด้วยซ้ำ