เฉินโม่หรานเปลี่ยนไป 1

พอได้ยินแม่พูดอย่างนั้นเฉินคังจึงหันมองลูกสาว เมื่อเห็นท่าทีของเธอจึงเกิดความแปลกใจเพราะเฉินโม่หรานนั้นไม่มีท่าทีของคนป่วยหลงเหลืออยู่เลย

“พ่ออย่าไปเชื่อ ฉันกำลังนอนอยู่ ป้าสะใภ้กับพี่สาวเม่ยเม่ยมาเคาะ เอ้ย ไม่ใช่ ทุบประตูจนฉันนอนไม่ได้ แล้วยังมาว่าฉันโด

นผีเข้า ยุคสมัยนี้มันมีเสียเมื่อไรกันล่ะเรื่องผีสาง แล้ว...”

เฉินโม่หรานพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้ฟังอย่างละเอียด รวมถึงย่าและทุกคนมารวมตัวกันที่นี่

“ย่าจะพูดแบบนี้มันดูไม่เหมาะสมเท่าไร หรานหรานบาดเจ็บเมื่อวานเพราะย่าทุบตีอย่างไร้เหตุผล หากวันนี้เธอจะเปลี่ยนแปลงตัวเองก็คงไม่แปลกหรอก ใครอยากจะอยู่เหมือนตายกันล่ะครับ” เฉินหลงเปียวพูดเข้าข้างน้องสาวอย่างเต็มที่ ชายหนุ่มรู้สึกดีที่เฉินโม่หรานเริ่มสู้คนแล้ว

“เจ้าหลงเปียว แกพูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกต้อง น้องสาวของแกโดนฉันตีแค่ไม่กี่ครั้ง แต่มันเลือกที่จะสำออยเองเลยดูเหมือนเจ็บหนัก เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นแล้วเมื่อวานย่ามีเหตุผลอะไรที่ต้องทุบตี

หรานหรานขนาดนั้นละครับ ย่ายังไม่ให้เหตุผลกับพวกเราเลย”

ชายหนุ่มยังคงไม่ถอย แถมยังไล่บี้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน จนทำให้น้องสาวของเขาถูกทุบตีปางตายแบบนั้น

เฉินโม่หรานมองพี่ชายโต้เถียงกับคนเป็นย่าเพราะช่วยเหลือเธอ จึงเกิดความรู้สึกดีที่มีครอบครัวปกป้อง ใจนั้นคิดว่าพี่ชายคนนี้รักน้องสาวไม่น้อยเลย

เพราะตามเนื้อเรื่องแล้ว หลังจากที่เฉินโม่หรานตายไป

เขาก็ตามแก้แค้นทุกคนที่เป็นสาเหตุให้น้องสาวฆ่าตัวตาย สุดท้ายตัวเองกลับถูกจับติดคุกจนหมดอนาคต พ่อกับแม่ก็ตรอมใจ

บ้านรองแทบจะล่มสลายไปเลยทีเดียว

กลับมาที่ย่าเฉิน เมื่อเจอคำถามของหลานชายแบบนั้นก็หาคำตอบไม่ได้ การที่ทุบตีหลานสาวบ้านรองเพียงเพราะระบายอารมณ์โกรธของนางเท่านั้นเอง

“ไม่รู้ล่ะ อย่างไรวันนี้บ้านรองต้องทำงานเหมือนเดิม ไม่มีข้อแม้ใด ๆ ทั้งสิ้น” พูดจบก็รีบหมุนตัวกลับ โดยไม่ลืมถลึงตาให้ลูกหลานบ้านใหญ่เดินตามมา

เมื่อคนบ้านใหญ่กลับไปแล้ว เฉินคัง กุ้ยเจิน เฉินหลงเปียววางทิ้งทุกอย่างในมือแล้วรีบพุ่งเข้ามาหาเฉินโม่หรานเพื่อดูว่าเธอหายป่วยแล้วจริงไหม

“มีอาการอย่างไรบ้าง ไข้ลดหรือยัง” กุ้ยเจินถามออกมา

“ยังเจ็บบาดแผลหรือเปล่า พี่กับพ่อหาสมุนไพรมาได้มากเลยล่ะ เดี๋ยวจะประคบบาดแผลให้ เป็นผู้หญิงไม่ควรที่จะมีบาดแผลตามร่างกายรู้หรือเปล่า”

คนเป็นพี่ชายถามอย่างร้อนรน กลัวว่าน้องสาวยังเจ็บแผลอยู่ ส่วนคนเป็นพ่อแม้จะไม่ได้ถามอะไร แต่สายตาที่มองมาทาง

ลูกสาวนั้นกลับเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด

เฉินโม่หรานเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มกว้าง เพราะครอบครัวนี้

รักกันจริง ๆ ตามเนื้อเรื่องในนิยายเลย แต่คนเป็นพ่อจะดูหัวอ่อนสักหน่อยที่ไม่ยอมแยกบ้านสักที ลูกกับเมียถึงตกอยู่ในสภาพนี้อย่างไรล่ะ

“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แต่พ่อคะ ทำไมพวกเราไม่แยกบ้านล่ะคะ ในเมื่อบ้านใหญ่ทำกับเรายิ่งกว่าทาสในเรือนเสียอีก หรือพ่อมีเหตุผลที่ไม่ยอมแยกบ้าน”

“เรื่องนี้พ่อผิดเอง เพราะพ่อได้สัญญากับปู่ไว้ว่าจะอยู่ดูแลบ้านเฉิน ลูกก็เห็นว่าคนบ้านใหญ่เป็นอย่างไร ปู่ของลูกคงกลัวว่า

ลุงใหญ่ไม่สามารถดูแลบ้านเฉินได้น่ะ”

คนเป็นพ่อพูดตามที่ปู่เฉินได้ขอร้องไว้ก่อนที่ท่านจะตาย