บทนำ

สายฟ้าฟาดลงมาจนแสงขาวแสบตาฉีกผืนฟ้าออกเป็นริ้ว ๆ เสียงคำรามสนั่นหวั่นไหวประหนึ่งสวรรค์กำลังโกรธเกรี้ยว ร่างบางระหงในชุดสีขาวของสำนักเซียนกำลังวิ่งสุดชีวิต เศษหิน เศษไม้ปลิวกระแทกผิวกายจนถลอกปอกเปิก แต่เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังกลับไป

ด้านหลัง สงครามใหญ่กำลังปะทุราวนรกเปิดประตูออกมา สองกองกำลังปะทะกันดุจคลื่นเหล็ก คนหลายร้อยกำลังฆ่าฟันกัน เสียงระเบิดที่ดังสนั่นจนพื้นดินสั่นสะเทือนทำให้ลมหายใจเธอสะดุด ลมแรงพัดเอากลิ่นคาวเลือดปนควันดินไหม้เข้ามาเต็มจมูก

“ให้ตายสิ! อะไรวะเนี่ย ทำไมต้องเกิดแต่กับฉัน!”

เสียงกรีดร้องของหลิวฟางเฟยดังแข่งกับเสียงระเบิดที่ไม่รู้ว่าดังมาจากทิศไหน เธอวิ่งโดยไร้ทิศทาง ทั้งแขนทั้งขาถูกโคลนและฝุ่นจับเลอะเปรอะเปื้อนจนหมดสิ้นเค้าความงาม

แต่แล้ว…เบื้องหน้า หมอกสีแดงเข้มหนาทึบราวกับเลือดข้นค่อย ๆ คลี่คลุมเส้นทาง หมอกนั้นเหมือนมีชีวิต มันขยับพลิ้วราวกับจะกลืนกินทุกสิ่งที่ก้าวเข้ามา

“แม่จ๋า… กรี๊ดด!!!”

เธอเบรกเท้ากะทันหัน หัวใจเต้นโครมครามแทบทะลุอก แต่ด้านหลังก็ยังคงมีเสียงระเบิดดังราวกับเครื่องบินรบกำลังถล่มลงมา

ไม่มีทางเลือกนอกจากวิ่งทะลุไปข้างหน้า

ภาพตรงหน้าพล่าเลือนเพราะทั้งน้ำตาและควัน เธอจึงสะดุดบางสิ่งจนร่างกระแทกพื้นอย่างแรง “โอ๊ยยย! เจ็บฉิบหาย… จมูกฉันหลุดออกไปหรือเปล่าเนี่ย!”

เธอรีบลูบปลายจมูกอย่างร้อนรน ก่อนถอนหายใจโล่งออกมาเมื่อพบว่าทุกอย่างยังอยู่ครบ แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่เธอล้มทับอยู่—

“เอ๋… ผู้ชาย?”

ชายหนุ่มสวมชุดดำแดงเรียบง่าย นอนแน่นิ่งอยู่ในกองเลือด ใบหน้าเปื้อนฝุ่นแต่ยังคมคาย ราวกับเทพเจ้าที่ตกจากสวรรค์ แสงสีขาวสลับม่วงพุ่งกระจายรอบร่างเขาเหมือนเกราะพิศวง ก่อนจะจางหายไปอย่างไร้ร่องรอย

หัวใจเธอกระตุกวูบ “บ้าเอ๊ย… เลือดเยอะขนาดนี้ จะตายหรือยังเนี่ย?”

หลิวฟางเฟยแม้จะสั่นกลัว แต่เพราะได้รับการฝึกฝนจากแม่เฒ่าหลิวมาไม่น้อย เลือดมากแค่ไหนเธอก็ยังยังคงมีสติเธอตัดสินใจตรวจชีพจรให้เขา ก็พบว่า

“เขายังไม่ตายนี่”

แต่เพราะตัวเธอเองก็กำลังหนี หากว่าเสียเวลาไปเล็กน้อยก็อาจจถูกจับตัวกลับไป แต่ว่าได้รับบาดเจ็บด้วยมโนธรรมของเธอที่เป็นคนดีจึงไม่สามารถตัดใจทิ้งเขาไปได้

“ให้ตายสิ ใครใช้ให้ฉันเป็นคนดีแบบนี้นะ เอาวะช่วยก็ช่วย”

เธอตัดสินใจลากเขาให้นอนหงายเต็มตัว ครั้นเมื่อเห็นใบหน้าชัดเจนก็ถึงกับตะลึงงัน

“โอ้โห… หล่อฉิบหาย! นี่เขาหลุดมาจากอนิเมะหรือเปล่าเนี่ย ผู้ชายบนเขาว่าหล่อแล้ว แต่ผู้ชายคนนี้กลับหล่อแบบฉิบหายวายวอด!”

ทว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาชื่นชมใครนัก เธอกำลังหนีส่วนเขาก็กำลังจะตาย ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหนด้วยหน้าตาที่ดีขนาดนี้สิ่งแรกที่คนเรามักจะตัดสินก็คือ ต้องเป็นคนที่ดีเอาไว้ก่อน

ก่อนอื่นก็ต้องสำรวจก่อนว่าเขามีบาดแผลตรงที่ใด

เมื่อถอดเสื้อส่วนบนออกดวงตากลมก็สำรวจคร่าว ๆ

“จุดอื่นไม่มีอะไร มีแค่จุดนี้ที่มีของแปลก ๆ ปักอยู่ ดูเหมือนจะเป็นเศษแก้วแต่ไม่ใช่ คล้ายผนึกน้ำแข็งมากกว่า เอาเถอะหนุ่มหล่อถือว่าคุณโชคดีที่เจอคนใจดีมีฝีมืออย่างฉัน”

ตรงหน้าอกของเขา หลิวฟางเฟยเห็นบาดแผลขนาดใหญ่ที่มีเศษบางสิ่งคล้ายกระจกปักอยู่ แถมรอบแผลยังมีแสงสีแดงลั่นเปรี๊ยะ ๆ เสมือนสายฟ้าจิ๋ววิ่งอยู่ใต้ผิวหนัง

เธอกลืนน้ำลายเอื๊อก ตกใจจนขวัญผวา ทว่าไม่ได้รอช้า รีบหยิบอุปกรณ์ทางการแพทย์ในถุงเฉียนคุนออกมา

เป็นคีมคีบที่ทำจากไม้ เครื่องไม้เครื่องมือที่เธอทำขึ้นมาเองเพื่อเตรียมความพร้อมในการเอาชีวิตรอด

หลิวฟางเฟยบรรจงทำแผลให้เขา โดยค่อย ๆ คีบเอาสิ่งที่ปักอยู่ตรงหน้าอกออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ค้นหายาสมานแผลในถุงเฉียนคุนแล้วโรยไปบนแผลอย่างรวดเร็ว

"แค่นี้ก็เรียบร้อย"

แต่สิ่งที่เธอคิดว่าอีกครู่เดียวแผลที่อกของเขาคงจะสมาน ทว่ากลับไม่เป็นเช่นนั้นบาดแผลยังคงอยู่

“เป็นไปได้ยังไง นี่สมุนไพรวิเศษของแม่เฒ่าหลิวที่ฉันขโมยมาเลยนะ ฉันเคยใช้รักษาคนมาไม่น้อยแป๊บเดียวแผลก็สมานแล้ว ทำไมแผลของนายยังไม่ดีขึ้น”

เมื่อใช้สมุนไพรวิเศษไม่ได้ผล หลิวฟางเฟยจึงคิดว่า ถ้าอย่างนั้นก็ต้องกลับสู่สามัญ เธอค้นหาเหล้าที่มักขึ้นเองฤทธิ์แอลกอฮอล์ร้อนแรงฉุนจมูก และยังสามารถใช้เป็นย่าฆ่าเชื้อได้

หลิวฟางเฟยใช้ราดลงบนแผลของผู้ชายคนนั้น จากนั้นก็โรยผงสมุนไพรบด ที่เธอคิดค้นขึ้นมาเองว่าสามารถใช้ร่วมกับเหล้าหมัก เพื่อห้ามเลือดและรักษาบาดแผลได้

“ถ้าวิธีนี้ไม่ได้ผล ฉันก็ถือว่าทำเต็มที่แล้ว”

ขณะมือเล็กกำลังจะช่วยพันแผลให้เขาด้วยความตั้งใจที่ดีงามเต็มเปี่ยม ทันใดนั้นรอบร่างกายของชายหนุ่มก็บังเกิดลำแสงสีแดงสว่างวาบขึ้นมา

ดวงตาคู่คมกลายเป็นสีแดงฉานไอสังหารพวยพุ่ง มือใหญ่ของชายหนุ่มพลันคว้าหมับเข้าที่ลำคอขาว บีบแน่นจนลมหายใจติดขัด เขาเหมือนปีศาจร้ายที่ไม่คิดไว้ชีวิตเธอเลยแม้แต่น้อย

“อึก… อะ…อึกกก!”

นัยน์ตาคมปรือเปิดขึ้นทีละน้อย แม้เต็มไปด้วยเลือดและความเจ็บปวด แต่แววตาคู่นั้นกลับเย็นเยียบดุจเหล็กกล้า แสงสีม่วงวาบปรากฏขึ้นรอบดวงตา

“เจ้าเป็นผู้ใด?”

ถึงนักอ่านที่รัก

สวัสดีค่ะ หลังจากหายไปนานหลายเดือน ในที่สุดไรต์ก็เปิดเรื่องใหม่แล้วนะคะ ฝากไว้ในอ้อมใจทุกท่านด้วยค่ะ